Blog

Wanneer je momenteel met een heldere blik en een uitgesteld oordeel kijkt naar wat er gebeurt, dan is het eigenlijk prachtig. De hogere energieën die nu iedereen over en in zich krijgt zorgen voor een ontmaskering en een blootlegging die we nooit eerder meemaakten. De transformatie van onze moeder aarde en van ons, is een prachtig proces wanneer je in staat bent je angst opzij te zetten en vanuit je innerlijke zelf te kijken.

Wat je ziet is dat steeds meer mensen in onvoorstelbaar moeilijke dilemma’s terecht komen. En dat is waar dit echt over gaat. Natuurlijk de wakkeren roepen graag de ‘deep state’ of de elite, of de cabal ter verantwoording, die ‘aangepakt en opgeruimd moet worden. Allemaal waar en kloppend. Toch is dat niet het belangrijkste wat er gaande is, want dan leg je de zaken nog steeds buiten jezelf, buiten de mensen die de wereld bevolken, buiten de grote groep.

Want het gaat slechts zijdelings over de krachten achter de schermen. Die overigens al die tijd een fantastische job deden. Wat zij doen en deden is niets anders dan ons een ‘geweten schoppen’. Het is niets anders dan door het creëren van polariteit ons bewust maken van onze keuzes, van onze mogelijkheden en van onze bereidheid, om de ogen te sluiten en weg te kijken als onze eigen belangen op het spel staan.

Ieder mens die nu werkt in een bedrijf of leerkracht is of in de zorg werkt of een winkel heeft of een horecabedrijf staat voor de belangrijkste keuzes van zijn of haar leven. Deze keuzes zijn eigenlijk zo belangrijk, het gaat hier letterlijk over ‘leven en dood’. Klinkt cru en scherp, maar dat is het ook.

Ik ben ervan overtuigd vanuit mijn eigen ervaringen, dat elk mens gedurende zijn leven steeds op belangrijke beslissende kruispunten komt te staan. Morele kruispunten. Vaak besef je niet dat het een zo belangrijk kruispunt is in je leven. Meestal zie je dat pas achteraf. Het lijken soms kleine onbelangrijke besluiten die je neemt. Om een voorbeeld te geven, toen ik in de zorg voor verstandelijk gehandicapten werkte, werd er iets ‘nieuws’ uitgevonden om kinderen die zelf verwondend gedrag vertoonden te ‘helpen’. Het kwam uit Amerika en het leek in eerste instantie geweldig. Je kreeg als begeleider een soort ‘koeienprikker’ een apparaatje wat stroomstoten afgeeft als je het op de huid drukt, en dat werd gebruikt om onwillige koeien en varkens de vrachtwagen in te jagen op weg naar de slachtbank. (Geef die dieren eens ongelijk dat ze niet wilden) met dat apparaat wat echt pijn veroorzaakte joegen ze het dier op. Dit vergelijkbare ding ging men gebruiken om kinderen, die door een storing in hun neurologisch systeem zichzelf verwondden (en dat kon heel ver gaan, ik heb met een meisje gewerkt die zichzelf blind had geslagen) om dat te stoppen. Dus elke keer als zo’n kind zichzelf sloeg of beet, of erger, dan probeerde je al van tevoren maar anders tijdens het slaan om het kind die stroomstoot te geven. De angst voor het pijnlijke prikken moest het kind afhouden van het zichzelf verwonden.  Veel mensen deden dit zonder meer, zonder zich iets af te vragen. De leiding stelde het voor en de begeleiders voerden het braaf uit. Niemand vroeg zich iets af. Komt het u bekend voor?

Ik werkte op een afdeling met enkele kinderen die dit verwondend gedrag vertoonden. Ik heb na een paar pogingen om het toe te passen geweigerd. Ik vond het zo vreselijk om iemand bewust pijn te doen. En ik werd dan ook overgeplaatst naar een afdeling waar niemand wilde werken, een vreselijke afdeling. Ik werd dus gestraft. Maar dat was toch beter dan dit blijven doen want mijn innerlijke weten kwam in opstand tegen deze barbaarse methode. Het was eind 70er jaren en de ‘operante conditionering’ methodes, bedacht door Skinner ook wel behaviorisme genoemd waren heel populair. Later bleek het de zaken alleen maar erger te maken, want het is symptoombestrijding en als je iets niet bij de oorzaak aanpakt… verdwijnt het symptoom en komt ergens anders terug als een nieuw vaak ernstiger symptoom. Dat gebeurde ook en de gevolgen waren vaak heel desastreus.

Allez ik luisterde naar mijn intuïtie en weigerde dit te doen. Ik werd daarvoor ‘gestraft’ al werd dat natuurlijk niet zo genoemd. Maar ik kon daardoor niet werken in dit ‘sterrenteam’ die deze bijzondere behandeling mocht toepassen. En als beloning werd ik op een groep gezet die heel onprettig was om te werken. Maar ik heb nooit spijt gehad dat ik heb geweigerd. Ik was toen 20/21 jaar. Later kwamen er natuurlijk nog vaak vergelijkbare situaties op mijn pad. Maar ik heb bijna altijd naar mijn gevoel/intuïtie geluisterd.  Nu waren de consequenties van mijn besluiten zeker in het begin, niet heel groot, de overplaatsing naar een andere afdeling, was voor mij geen reden om mijn principe los te laten. Later kwamen er moeilijker dilemma’s en ik maakte natuurlijk ook wel eens een verkeerde keuze, dat zijn die keuzes die je altijd bijblijven, omdat je ervan leerde dat het een foute keuze was. De vaak pijnlijke gevolgen droeg ik zelf.

Wat ik nu zie gebeuren in de samenleving, is dat heel veel mensen momenteel voor zware dilemma’s staan en nog steeds wegkijken en klakkeloos bevelen opvolgen. Denkend dat ze niet verantwoordelijk zijn voor hun keuzes. Dat hun bazen verantwoordelijk zijn. Niets is minder waar. Ieder mens is verantwoordelijk voor dat deel van de keuze die hij als persoon maakt. Als de directie van jouw bedrijf, bv een zorginstelling besluit om al hun personeelsleden en bewoners te laten vaccineren, is dat hun besluit en hun verantwoordelijkheid.

Maar jij kunt besluiten om er niet aan mee te werken. Die persoonlijke vrijheid heb jij. Als jij weet dat deze vaccins niet goed zijn, en je doet niets en werkt mee, ben je medeverantwoordelijk voor de gevolgen.  Dat kan in dit geval ‘dood door schuld’ zijn. Jij kunt deze medewerking  namelijk weigeren. En misschien wordt je dan overgeplaatst, of zelfs ontslagen. Maar jij kunt later jezelf altijd in de spiegel blijven aankijken. Jij handelde vanuit jouw moraal. Je handelde moreel juist. Je handelde vanuit respect voor een van de basisbeginselen van de rechten van de mens. Namelijk weldoen…. En niet schaden.

Maar wanneer je niet bewust bent van wat vaccins doen, dan ligt je verantwoordelijkheid op een ander vlak, namelijk dat je je op de hoogte hoort te stellen, van de rechten van een patiënt, of de aan jouw zorg overgeleverd mens, en dat je je informeert over dat wat je  voor middelen geeft of inspuit aan iemand. Doe je dat niet en volg je blind en ongeïnformeerd bevelen op, dan ben je verantwoordelijk voor het niet geïnformeerd zijn en geen moeite doen om  je beroep volgens de beroepsethiek uit te voeren. Je hoort bv de wet te kennen, en je hoort de basisbeginselen van de rechten van de mens te kennen. ‘Ik wist het niet’, ‘ik geloofde alles’, is in deze tijd niet langer een geldig excuus, helaas voor jou. Iedereen draagt een stuk ethische verantwoordelijkheid in zich en zal daar op worden aangesproken en afgerekend. Ooit. In de vorige oorlogen was het op de hoogte zijn van deze zaken veel ingewikkelder, we hadden toen geen internet en men was veel afhankelijker van de leiders en hun informatie,  maar nu kan niemand zich nog verschuilen achter de frase: ik heb het niet geweten. Dus ja iedereen die hieraan meewerkt is verantwoordelijk.

Ik heb jaren lang cursussen in ethisch handelen en moreel oordelen gegeven, in bij overheid, in de zorg en het bedrijfsleven. Het was schokkend om te constateren dat zoveel mensen  totaal onbewust en gedachteloos handelen. Niet beseffend dat ze ECHT VERANTWOORDELIJK zijn voor hun daden. De tijd van afschuiven ligt ver in het verleden. Vandaag werkt dat niet meer.

Mijn aanname is dat iedereen op zijn levensweg steeds dilemma’s krijgt aangereikt passend bij zijn of haar ontwikkelingsniveau, en dat het al dan niet goed doorlopen van deze ‘examens’ bepaalt of je een stap verder komt in je ‘geestelijke’ ontwikkeling. Wanneer je de les niet begrijpt en niet leert, blijft diezelfde les steeds terugkomen op je pad, steeds in een ander jasje steeds een graadje erger.

Wanneer je wel de les begrijpt en de moreel juiste keuze maakt krijg je steeds minder moeilijke beslissingen te nemen, en wordt je ongelofelijk beloond. Maar dat is niet direct na de keuze, soms moet je nog  even ‘lijden’. Alsof je getest wordt, ‘weet je zeker dat je achter je besluit blijft staan? Krabbel je niet terug?.

Voor mij staat het als een paal boven water, het luisteren naar je intuïtie en je hart en je geweten wordt beloond. Een van de beloningen is het feit dat we nu met heel veel zijn, dat je in een groep terechtkomt die je steunen en helpen. Voor het nemen van de juiste besluiten wordt  je uiteindelijk op allerlei manieren beloond, en je ziel ontwikkelt zich erdoor. Morele dilemma’s zijn de slijpsteen van de ‘geest’ en de ziel.

We kunnen dus wel alle schuld en verantwoordelijkheid afwentelen op anderen op de cabal, de elite, de deep state,  maar het enige wat er echt toe doet, is de vraag: wat deed jij? Wat doe jij, als je een echt moeilijk besluit moet nemen. En natuurlijk is het geen kunst om een moreel juist besluit te nemen als er weinig op het spel staat. Maar zo werkt het nu eenmaal niet in dit universum. Pas als er echt iets van groot belang op het spel staat, kun jij laten zien, wie je werkelijk bent. Wat voor moraal jij hebt, of je durft te luisteren naar je geweten. Of je de moed hebt om tegen de opgelegde opdrachten in te gaan. Of je het lef hebt om je waarheid te spreken, ook al wordt je uitgescholden voor complot denker of wappie. Of je je baan durft te riskeren? Of je een boete wil riskeren, of een straf. Of uitsluiting van je familie of vrienden.

Hoe groot en moedig ben jij? Deze tijd onthult het allemaal. Iedereen moet nu kleur bekennen. Moet tonen wie hij of zij werkelijk is..

Durf jij te luisteren naar je geweten, je intuïtie, je hart, je ‘Hoger Zelf’, het is dit examen wat iedereen nu op welk niveau dan ook moet afleggen, waarmee je je toegang verschaft tot die mooie wereld waar we naar op weg zijn. Zonder bewijs van geestelijke rijping… betwijfel ik of je binnen kunt.

Ik wens u allemaal veel wijsheid en innerlijke leiding en moed, om dat te durven doen wat je van binnen voelt als juist…….

Enkele dagen geleden was ik bij een osteopathe, een hele spirituele dame die behalve haar goede ‘hand’ werk ook diepere inzichten krijgt als ze je behandelt en die deelt met je. Ik heb al maanden last van mijn rug, knie heup, schouder, een kant de rechterkant. Het was licht aanwezig toen we in mei naar België vertrokken voor de verhuizing, met een niet zo heel comfortable bus. Daar aangekomen was het heel erg, de eerste nacht kon ik van pijn niet slapen. Maar de dag erna had ik gelukkig een quantum hypnose sessie en daar vroeg ik naar de oorzaak. Ik kreeg antwoord: er is nu zoveel pijn, angst, boosheid, zoveel negatieve gevoelens die in de atmosfeer van de aarde hangen, en alleen de ongevoeligen merken daar niets van. De rit door een stil bang Frankrijk door een deken van angst, had dit veroorzaakt. Het hing zo voelbaar in de lucht, overal, ook in België. Ik had het allemaal binnengekregen. Na de sessie was het een tijdje weg.

Ik ben een super HSP-er, dus voel eigenlijk alles, van anderen. In mijn beroepen in de zorg, vooral in de psychiatrie heb ik heel goed geleerd om mezelf te beschermen. Maar blijkbaar is er nu meer nodig, dit is zo overweldigend wat er continue in de atmosfeer wordt geblazen, door de overheden, de farmacie, de artsen de ‘deskundigen’ , de media, en alle mensen die  bang zijn voor ‘het’ virus. Maar ook aan de andere kant, al degenen die zien wat het werkelijk is, en die hun boosheid spuien, op sociale media, naar elkaar, elkaar uitschelden voor schapen, en onbewusten en noem het maar op en ook dat vind je overal. Dit is wat er in de lucht hangt, om ons allemaal heen.

Daarnaast is er de nog relatief kleine groep die het grote plaatje (beginnen te) begrijpen en inzien dat beide kanten eigenlijk stuivertje wisselen. Het zijn twee kanten van dezelfde medaille. Of je nu vecht om de wereld veilig te maken en het virus te bestrijden, of je vecht om de anderen wakker te maken en hen te doen inzien dat er misschien wel iets anders gaande is. Het maakt in de kern van de energie NIETS uit. Beiden zijn spelers in hetzelfde spel. Beiden voeren strijd, beiden vechten, beiden zijn in oorlog. (met de pen of met de stem)

Pas wanneer je gaat zien dat het nog iets heel anders is dan dit spel waar het om gaat. Namelijk dat denken in tegenstellingen, het echte probleem is. Jij-ik, goed-slecht, bewust- onbewust, slim-dom, wakker-slapen, schaap-wolf, leider-volgeling, vrij-gevangen, zwart-wit. En zo zijn er nog heel veel.

Op het moment dat je echt kunt zien, dat alles één is, dat alles, maar dan ook echt alles,  uit een en dezelfde Oneindige Creator komt, dat tegenstellingen bedoeld zijn om ons ‘Dat’ te laten ervaren. Op dat moment valt alles weg wat je tot die tijd meende te moeten bevechten. Ik heb vroeger ook gestreden, ik veroordeel het niet. Maar ik heb er wel veel last van. En met mij nog heel veel mensen. Ik vermoed dat alle -lichtwerkers-helpers- coaches-spiritueel bewusten- dit ook voelen, misschien niet de hele tijd maar vast met regelmaat.

Wij zijn hier om al die strijdende mensen te helpen om te zien wat ze nog niet willen of kunnen zien…

Afgelopen weken nam de pijn in mijn lichaam weer toe en ik besloot dit keer (normaal bezoek ik nooit een arts of hulpverlener, ik kan het altijd zelf oplossen) naar een osteopaat te gaan. Zij constateerde hetzelfde als in de Hypnose sessie. Ik neem teveel in, ik weet ook dat ik ook de energieën die binnenkomen, transformeer, daar heb ik de afgelopen jaren heel veel ‘training’ in gekregen, en ook hulp van mijn gidsen en engelen. Ik weet dus hoe ik het moet doen, ik hoef er geen adviezen in (bij voorbaat dank) maar het is nu zoveel dat het een dagelijkse ‘job’ is. De osteopathe kon ook goed voelen dat het niet mijn angst was, maar echt opgenomen angsten en woede van anderen. Ze noemde het giftige energie.  En dat het zich had vastgezet in de kleine spiertjes en gewrichtjes als harde bolletjes. Ze voelde ook dat het de emoties van heel veel mensen waren en dat ze soms ook heel oud waren. Ik weet dat alle oude onverwerkte pijnen en verdriet bij iedereen nu naar de oppervlakte worden gewerkt. Om er zelf vanbinnen iets mee te doen. Ik ben stevig door haar aangepakt en het is nog steeds bezig uit mijn lijf te stromen. Douchen helpt en mediteren helpt. Veel water drinken ook.

Maar ik heb een vraag aan al die reageerders op sociale media. Wat is je doel als je je angsten en je woede ventileert? Is dat om het zelf kwijt te raken en op anderen te werpen? ( dat gebeurt onbewust) lucht het op als je je woede zo neerzet? Of wil je anderen een boodschap geven? Wil je anderen misschien helpen wakker worden? Is boosheid en van alles veroordelen dan wel de goede weg? Gaan mensen door zulke boodschappen echt wakker worden, of roep je alleen verzet op tegen jouw boodschap.

Verplaats je in de anderen die nog niet zover zijn als jij.. herinner je jezelf toen je nog niet besefte hoe de wereld in elkaar zat, laat staan wie wij werkelijk zijn. Stel je voor dat je je boodschap verpakt in mededogen en begrip en dat je uitnodigend bent, en helpt met zoeken van de ander. Zou dat een verschil kunnen make?, Is het mogelijk dat er dan misschien wel één wakker wordt door jouw bericht. Wat zeiden veel meesters, als er maar een ziel de boodschap begrijpt is het doel al bereikt. Vriendelijk verpakte berichten en boodschappen, bereiken meestal veel meer dan boze veroordelende. Kijk maar naar jezelf, aanvaard jij de boodschap als iemand je uitscheldt of woede op je afstuurt.

Stel jezelf de vraag, welk doel wil ik dienen of bereiken?

Het is aan jou, wat je in de wereld wil zetten, maar besef dat alles energie is, en dat de wet van karma ook hierin geldt, wat je zaait zul je oogsten, en ik kan je zeggen deze wet werkt sneller dan ooit.

En last nut not least, als je kiest voor een mede-dogende manier: heel veel zielen, ook degenen van andere planeten,  die hier zijn om het transformatie proces te bespoedigen  en al bewust zijn, zullen je heel dankbaar zijn, want je vergemakkelijkt hun opdracht ermee.

Dank je wel…….

Hoe moeilijk is het om steeds mensen te ontmoeten, mensen die je dacht te kennen, die je vrienden zijn, of je familie en dan te moeten constateren dat  je ze helemaal niet kent, dat ze totaal anders omgaan met deze grote transformatie, ofwel met alles wat er op de wereld gebeurt, dan jij. Wat doe je dan? Wordt je boos op hen? En helpt dat? Wordt je verdrietig? En helpt dat? Veroordeel je hen? Geef je hen namen als, ‘schapen’ onnozelaars, domme sukkels? En helpt dat? Gooi je ze uit je vriendenkring? Keer je je van hen af? Of keren zij zich van jou af? Ga je over hen lopen klagen? Voel je je in de steek gelaten door hen? En helpt dat

Voel je je beter als je iets van het bovenstaande hebt ondernomen? Helpt het jou? Helpt het de ander? Helpt het de wereld?

Hoe zou het zijn om je even in die anderen te verplaatsen, ( eigenlijk in jezelf toen je nog onwetend was, hoe lang is dat geleden?)

Stel je voor dat jij een van hen bent, en denkt als een van hen. Wat denkt zo iemand? Die is bang, die hoopt dat als hij ‘braaf’ alles opvolgt, het echt over gaat en alles weer wordt zoals vroeger. Want als hij verder zou durven denken, wordt hij heel erg bang, dan raakt hij in paniek. Volg die gedachte maar eens…… …. Stel je voor dat al die anderen gelijk hebben, dat het helemaal geen echt virus is, o my god;.. en de angst slaat hem om het hart. Hij voelt direct een steen op zijn maag en alles trekt samen. En dan de volgende gedachte: stel je voor dat ze gelijk hebben en dat er een andere reden achter zit, dat al die maatregelen inderdaad zijn om ons in een dictatuur te brengen, het lijkt er wel op. Nee niet aan denken, want wat gebeurt er dan met mijn ouders, die al oud zijn maar wel zorg nodig hebben, en mijn kinderen? Wat gaan ze dan met mijn kinderen doen. O my god iemand schreef dat we een Chinese communistische samenleving krijgen.. Ik las van die boeken over China, neeeee dat nooit. … nee nee niet aan denken, Het komt echt weer goed, die anderen moeten ophouden met mij bang te maken. Ik wil dit niet denken. Ik ga me aan de regels houden dan komt alles weer goed. En ik ga wat extra mediteren dat helpt ook vast. En , en en en……. Als ik maar niet aan die vreselijke dingen hoef te denken….

Kun je nagaan om te durven bedenken dat het niet eens om Corona gaat, maar dat het een dekmantel is voor een totaal andere programma. De meeste mensen durven dat niet toe te laten in hun geest, want dan slaat de paniek toe. Ik ben al zeker 30 jaar wakker, maar als je dat wat ik in kleine porties heb kunnen opnemen en verteren en onderzoeken, nu in tijd van een paar weken, maanden allemaal op je bord krijgt, dan begrijp ik die mensen wel. Ik veroordeel ze niet, want dat helpt niet, daar worden ze niet sneller wakker van. Ik dank dat we vanuit compassie en begrip moeten reageren, en hen ondersteunen bij het stukje bij beetje laten indalen van de waarheid. Lastig maar wel de taak die wij op op ons hebben genomen als 'de eersten die wakker zijn' we hebben ervoor gekozen de anderen ( die ook een deel van ons zijn) te helpen, met zachtjes ontwaken. Als we dat vanuit liefde doen en niet vanuit onze angst, gaat dat veel beter werkn.....liefs

Afgelopen nacht waren we alle twee rond 4 uur wakker, dat gebeurt wel vaker en vaak is het dan omdat een van ons beiden onrust heeft in zijn of haar hoofd en lijf. Niet zo gek natuurlijk in deze vreemde boeiende tijden.

We delen dan onze zorgen, gedachten en gevoelens, en ja dat helpt altijd. We hebben diverse vraagstukken op te lossen, althans dat denken we. Familie in het noorden die eigenlijk wel naar het zuiden wil komen, om bij ons of in onze buurt te wonen. We laten onze blikken erdoor bepalen. We willen nog een huis kopen hier, en momenteel worden er veel huizen verkocht omdat veel mensen geen tweede confinement (lockdown) in een appartement in een stad willen meemaken. Dus wie geld heeft veroorlooft zich nu om een huis te kopen op het Franse platteland. Mensen uit de grote steden, Parijs Bordeaux, Toulouse, Lyon, ze zoeken en vinden. Maar ook Nederlanders en Belgen zoeken en zijn te vinden met hun neus tegen het raam van de vele immobilier kantoren. Ons dilemma is; de keuze, willen we het huis wat we nu huren kopen, met de beperking dat je er niet langdurig met andere volwassenen kan/wil wonen. Dus dat of kopen we iets wat beter past bij die wensen, bij die manier van leven, dat we ruimte maken voor mensen die hun oude omgeving willen ontvluchten en hier een vrijer leven willen beginnen.

Afgelopen weken hebben we al wat huizen bekeken. We zien de financiële markten binnenkort instorten en willen graag op een goede manier ons geld beleggen. Zo bezochten we gisteren een ‘hameau’. Dat is een groep huizen die bij elkaar staan op een terrein. Meestal zijn dat oude huizen van een groep ambachtslieden die samenwerkten en samenleefden. Je vindt ze hier regelmatig terug. Deze was gemaakt van een aantal huizen die net zoals in hofjes aan elkaar gebouwd waren, en met nog een apart huis. Ze zijn niet groot, de behoefte aan grote huizen was in de tijd dat dit werd gebouwd niet zoals nu. Mensen oefenden hun ambacht uit in en rond hun huis en deelden gemeenschappelijke zaken zoals gereedschappen, paarden, karren etc.

 Eigenlijk een prachtige manier van leven, een manier die wij ergens ook wel willen. Voordeel van deze manier van samen wonen, is dat je plezierig gebruik kunt maken van elkaars talenten en krachten, dat iedereen doet waar hij goed in is, en graag doet en dat je op een verantwoorden wijze omgaat met materiele dingen. Waarom moet iedereen een grote zitmaaier hebben, of een tractor of een remorque (aanhangwagen) ? Of een hout-versnipperaar, allemaal dingen die je heel goed samen kunt aanschaffen en delen. Waarom zou iedereen tomaten en courgettes in zijn tuin zetten als je weet dat die allemaal tegelijk rijp zijn en je nu dus overstelpt wordt met tomaten en courgettes. Je kunt ook samen een tuin hebben waarin je met respect voor de natuur groenten kweekt een voedselbos aanlegt, waarin je samen werkt en samen deelt. Het complex wat we bezochten zag er prachtig uit. Alles mooi gerenoveerd en in heel goede staat.

Een groot stuk grond eromheen met een source (bron) 5 huizen verschillend in afmeting, waarvan vier aan elkaar geschakeld, een mooi zwembad gevuld met bronwater. Natuurlijk zijn er ook nadelen. Het complex ligt aan wegje met daaraan nog drie huizen. Buren dus, die ook deze weg gebruiken en die weg loopt over het complex. Dan de huizen aan elkaar, dat betekent wel erg dicht bij elkaar, hoeveel privacy blijft er over. Gaat dat altijd goed met degenen met wie je zoiets wil doen? Hoe doe je het, alleen kopen en verhuren, of samen kopen, met bv twee stellen en dan de andere 3 huizen verhuren? Kan dat juridisch. Veel vragen veel kwesties om van wakker te liggen. Want er is ook dat huis waar we nu wonen, waar we zo graag zijn, het mooie uitzicht, de aardige buren. Het huis en patio waar we ons zo thuis voelen. Maar ook daar nadelen, het waait er vaak, wat soms heerlijk is, nu bv nu het 35 gr is. Maar vaak is dat onprettig, dus een windscherm plaatsen en luiken tegen de hitte. Verder is het een heerlijk huis. Met een fijne tuin, waar we ook nu al voedsel produceren.

Maar vannacht was het een dilemma, mijn lief die zo gehecht is aan deze plek en behoefte heeft aan een stevige basis om alle stormen die er zijn en komen aan te kunnen. Ik die die basis in mezelf heb en in ons samen. Ik voel me veilig en beschermd in mijn eigen hart en in de armen van mijn lief. Home is were the heart is. Ik kan overal wonen, dus we besloten dat hij mag bepalen, wat voor hem het beste voelt wordt het. Niet dat het daarmee veel gemakkelijker is geworden. Hij voelt verantwoordelijkheid voor familieleden die zich onzeker en angstig voelen over de toekomst. Hij wil hen een veilige plaats bieden. En ik voel dat met hem mee. Ik heb hetzelfde. Het gevoel dat we een community moeten beginnen heb ik al heel lang, en ook dat nu de tijd er klaar voor is.

Dat deed ons denken aan een gesprek en ervaring van enkele weken, toen we tijdens een dinertje met vrienden, een gesprek kregen over het community plan, we hadden al een soort half uitgewerkt idee om samen iets te doen in de richting van een community. Een vriend begon ons te ondervragen: welk belang heb jij daarbij? Ik moest daar diep over nadenken, welk belang? Dat is zoiets als, ‘what’s in it for me’, of ‘wat schuift het’ op zijn plat Nederlands.  Natuurlijk is mijn belang (en dat van ons allen) dat het samen delen veel beter is voor de wereld. Dat je samen sterker en veerkrachtiger bent, dat je voor elkaar kunt zorgen, indien nodig, dat je elkaars lasten helpt dragen.  Dat je samen werkt en je samen ontwikkelt. In ons geval dat onze vrienden met wie we het plan hadden bedacht, gelukkiger zouden worden omdat ze daarmee een onopgelost probleem konden oplossen.

We hebben er na dat dinertje vaak over gesproken, het hield ons bezig op allerlei manieren. En vannacht bedacht ik: soms is dat je enige belang: dat de mensen van wie je houdt gelukkig zijn en dat het hen goed gaat. Misschien is dat echt een 5D gedachte.  

Dat is wat nu speelt, want ons geeft het vooralsnog geen voordelen om mensen die willen vluchten, hierheen te halen om samen een andere wereld te scheppen. Zeker niet als het mensen zonder middelen zijn. Dan is ons enige belang dat het hen goed gaat. Voor de vriend was dat een belang wat hij direct van tafel veegde met nog wat andere dingen. Zoals dat ik mijn kennis en ervaring wil doorgeven aan een jonger iemand. De vriendin zou diegene worden. Zij zou mijn leerling worden om opgeleid te worden in alle kennis en ervaringen die ik heb. Hij bekeek het geheel vooral vanuit de financieel juridische kant (3D noem ik dat) de oude wereld de oude manier van denken. Die kant was voor ons eigenlijk minder belangrijk.

Vannacht zag ik nog een reden waarom dit voor ons weinig gewicht in de schaal legt. De dingen die nu gebeuren rond corona hebben een enorme impact op iedereen.

Lijden aan angst 1

 De ene groep mensen lijdt momenteel hevig want die gelooft zonder enige kritische gedachte datgene wat hen verteld wordt door de overheid en de farmaceutische industrie. Zij zijn bang voor een virus, en bang voor alles waar mee wordt gedreigd. Zelfs voor hun medemensen, die hen zouden kunnen besmetten.

Inderdaad heel bang voor ‘de dood’ dus en niet in staat om te leven met de voortdurende aanwezigheid van de dood. Niet dat dat ooit anders was, maar de angst voor de dood wordt nu elke dag aangezwengeld door de media.

Lijden aan angst 2

Een andere groep mensen; de ‘wakkeren’ lijden ook aan angsten maar op een andere manier, zij wijn bang voor alles wat de overheid en de farma industrie van plan is. Zij beleven het geheel anders, zij zien achter alle angst-zaaierij een groter plan, van een kleine groep die de wereld wil beheerde, de bevolking verminderen en de mens tot slaaf maken voor zover hij dat nog niet was. Zij willen niet mee in de angst voor het virus en de besmettingen die wordt gezaaid en verdiepen zich in de achtergronden van alles wat gaande is. Zij ontdekken dingen die hen schokken en die ze eerst niet willen geloven en dan toch wel moeten door overweldigend bewijs. Zij hebben enorme drang om mensen wakker te schudden en om verzet te plegen, en om tegen alle maatregelen in te gaan. Zij voeren vaak strijd in woord en pen, met degenen die alles geloven. Want zij zien de dingen die gaan komen met een zekere angst tegenmoet. Vaccins, chip in je lichaam, gevolgd worden en op afstand bestuurbaar zijn. Dat jaagt hen angst aan.

Bewust Zijn

Dan heb je nog een derde groep en die is vooralsnog het kleinst, ook wakker maar op een nog dieper niveau. Die kennen beide ander niveaus van binnen en van buiten, maar zijn daar als het ware in hun afgelopen leven, en wie weet vele levens daarvoor al doorheen gegaan. Zij zijn niet bang voor de dood, want ze weten dat alles wat hier is en gebeurt een spel is, en dat ze alleen een rol spelen. Zij weten dat ze een ziel zijn die een ervaring ondergaat in een menselijk jasje. Zij weten dat datgene wat echt is aan hen onkwetsbaar en onsterfelijk is. Zij vertrouwen in de wijsheid van hun ziel, hun hoger zelf, in het goddelijk plan.

Zij hebben meestal alles wat in hun leven op hun pad kwam aan moeilijkheden en obstakels, opgelost. Ze hebben de bron in zichzelf ontdekt, ze hebben de stem van hun ziel gehoord. Ze volgen die stem en hebben met hulp van die innerlijke gids, alles wat hen problemen gaf, aangekeken en opgelost. Ze hebben hun pad schoongeveegd. Ze zijn vrij van innerlijke belemmeringen, vrij van onopgeloste problemen. Hun band met anderen is zuiver, ze spreken vanuit hun ziel, ze spreken hun waarheid. Ze zijn ook niet bang om hun ziel te laten spreken. Ze luisteren naar hun hart en ze zijn trouw aan zichzelf. Zij zijn degenen die nu klaar zijn om te luisteren, te helpen, te beantwoorden, zij zijn de voorlopers geweest voor deze tijd. Zij waren al wakker en vreemd en werden als onaangepast beschouwd toen allen die nu wakker zijn geworden nog diep in slaap waren.

Augustus 2020

Sinds kort doen we op maandagmorgen Tai Chi, op ons terras, mijn liefste met 20 jaar ervaring in Tai Chi is de teacher. Hij is een hele goede leraar, (ik ben kritisch) het is fijn om zijn lessen te volgen. Hij doet het zorgvuldig, liefdevol en met Vlaamse humor.

Afgelopen maandag begonnen we- het was de tweede les- met een zit meditatie de eerste les begonnen we met staande meditatie. Deze was ook erg mooi, je mocht zitten in ontspannen houding, met je handen in je schoot en visualiseren dat je je hart in je handen mocht vastnemen. Alles wat zich zou aandienen was goed. Ik ken dit beginsel ook uit de Vipassana meditatie. Alles wat voorbijkomt laat je komen en gaan. Je stuurt het niet weg, je onderdrukt het niet, je be- of veroordeelt het niet, je laat het voor wat het is en je gaat er ook niet op in. Het is als een fiets die voorbijrijdt, je springt niet achterop. Je bent alleen opmerkzaam op alles wat er voorbijkomt. Door het te signaleren als ‘er is’ eigen je het jezelf ook niet toe, je identificeert je er dan niet mee. Er is pijn in het rechterbeen, of er is een koele wind op de huid. Of er zijn gedachten…Maar vooral bij gedachten is dat moeilijk, voor je het beseft ben je mijlenver weg meegedreven met een gedachte. Zacht en liefdevol teruggaan naar je plaats waar je bent en je ademhaling is wat je dan doet.

De zondag ervoor gingen wij met de kleinkinderen, naar twee mooie dorpjes niet zo ver van ons vandaan. Er waren brocante markten in beide plaatsen.  Normaal is dat erg leuk, al die geschiedenis bekijken, ik houd daarvan. In het eerste dorp was het marktje erg klein en had niet veel om het lijf. (Mooie uitdrukking is dat toch 😉)

Je zag er wel heel veel mondkapjes. We wilden er op het middaguur iets eten, maar het restaurantje was vol en de serveerster was erg onvriendelijk.

Het werd dus tot vreugde van de kleinkinderen fastfood ☹

In het tweede dorp, prachtig gelegen op een heuvelkam, en een van de mooiste dorpen van Frankrijk, was het een grotere markt, met veel meer mensen. Het hele dorp was afgezet met dranghekken en bij elk hek iemand die zich leende voor de rol van controleur. Geen politie maar een burger (vaak nog strenger) dus verplicht mondkapje op. Op de markt van dat normaal heel gezellige plaatsje zat en liep iedereen met deze dingen op hun gezicht. Beklemmend zo voelde het, onder de oppervlakkige ontspannen sfeer, er zaten veel mensen op de terrassen, het was warm en zonnig, voelde ik de angst en onzekerheid zoemen. We bleven er dan ook niet lang. Onderweg naar huis voelde ik hoe mijn rechter lichaamskant pijn deed, van mijn gezicht tot mijn tenen, alles was verkrampt en pijnlijk. Ontspannen hielp niet. Het duurde de hele avond en nacht.

Tijdens de zitmeditatie voelde ik de pijnlijke kant van mijn lichaam, opgloeien. Ik ging er met mijn aandacht naartoe en vroeg, wat betekent dit nu weer? Ik kan toch goed met stress omgaan? Waarom heb ik het nu weer (ik had het al eerder, nadat we door Frankrijk heen en terug waren gereden, in mei, midden in de lockdown) het antwoord kwam direct: je hebt dat opgepakt in dat dorp waar je gisteren was. Er was daar veel angst en onzekerheid. Oké dat heb ik gevoeld. Maar? Je hebt de angst van heel veel mensen overgenomen, die zijn gisteren allemaal lichter en ontspannener naar huis gegaan. Het is niet van jou, het is niet jouw angst of stress. Ja dat weet ik wel zei ik, maar waarom moet ik dat steeds op mij krijgen? ‘Het is een deel van je taak die je kwam doen’. ‘Jij neemt overal de angst en onzekerheid van mensen om je heen op je’. ‘Dat kun je goed. En je doet het heel goed, we zijn blij dat je het zo goed doet’.  O pfff, deel van mijn taak dacht ik, dat is heftig.  Heb ik dat zelf gekozen? 

Hoe raak ik het kwijt vroeg ik. ‘Gewoon de bekende manier, bedank het gevoel, vertel dat het zijn waardevolle taak heeft gedaan en laat het bewust wegstromen naar de aarde’. ‘Bedank ook dat je dit mag doen’. Plots voelde ik alles wat ik had opgenomen, ik voelde de mensen erachter, en mijn tranen begonnen te stromen. Al die angst, het werd zo voelbaar in mijn hart en gevoel.  Met een enigszins gemengd gevoel deed ik wat me gevraagd werd, en inderdaad alles vloeide uit me weg. Moet ik dan steeds overal naartoe om dat te doen, vroeg ik me nog af? Ja eigenlijk wel, als je zin hebt, was het antwoord.

 Gelukkig dat ik niet steeds hoef, alleen als ik zin heb, dit weekend, had ik geen zin in een dergelijke missie. Heerlijk thuis opladen en genieten.

De Tai-Chi erna ging vlotter en gemakkelijker nu mijn lichaam weer soepel en ontspannen aanvoelde.

Met dank aan mijn engelen en gidsen. Violet, Lila, Paolo, Stanislas en Magdalena. Zonder jullie zou mijn opdracht hier veel moeilijker zijn.

Tanni augustus 2020

Vorige week voerden we met een kleine groep mensen een socratisch gesprek. Een dergelijk gesprek gaat over een vraag, en over een voorbeeld van een van de deelnemers. Elke deelnemer brengt een vraag in en dan kiest te groep samen in consensus, en door middel van onderzoekende vragen een vraag uit de ingebrachte vragen. Soms verandert de vraag tijdens dat proces. De vraag die in dit gesprek uiteindelijk overbleef was:

 Hoe kan ik trouw blijven aan mezelf?

Alle andere vragen bleken erin vervat. En het bleek ook dat elke vraag uiteindelijk daarom draaide, en dat zeker nu in deze spannende tijden iedereen op bepaalde momenten op de proef wordt gesteld. Ben je trouw aan jezelf. En er zijn nu zoveel grote en kleine momenten dat je trouw aan jezelf- aan je eigen diepere waarden- in vraag wordt gesteld?

Ben je trouw aan jezelf als je je zonder tegenstand aanpast aan maatregelen die je diep van binnen verwerpelijk vindt?

Ben je trouw aan jezelf als je je kind een mondkapje laat dragen terwijl je weet dat het schadelijk is?

Ben je trouw aan jezelf als je anderen veroordeelt om wat ze wel of niet doen?

Ben je trouw aan jezelf als je jezelf beter acht dan anderen omdat jij wel de regels opvolgt, of omdat jij meent wel wakker te zijn en anderen niet?

Wat is trouw zijn aan jezelf eigenlijk? Wat betekent het? Is het luisteren naar je angst? Of naar je boosheid? Is het luisteren naar je gezonde verstand of naar je hart?

Hoe weet je wat je hart zegt? Hoe weet je dat je verstand gezond denkt? Hoe weet je zeker dat het niet je angst is die zich vermomt als je gezond verstand?

Allemaal vragen die alleen jij voor jezelf kunt beantwoorden. Een ding is zeker, als je weet wat je hart zegt en je luistert daarnaar, verdwijnt je angst. En wat ik ook zeker weet is dat luisteren naar je hart altijd wordt beloond. ALTIJD. Niet altijd op de manier die jij wenst, wel op de manier die goed is voor jou, en vaak is dat beter dan wat je wenst.

Wat ik ook zeker weet is dat alles wat je doet en zegt en denkt , terug komt bij jezelf. Terug bij jou, elke pijl die je afschiet ( denkbeeldig of echt) komt altijd via een omweg bij jou terug. Elk lelijk woord ook. Maar ook elke liefdesstraal die je uitzendt elke knuffel die je geeft elk gebaar van hoop en liefde komt bij je terug.

Het leven op deze planeet is net een jukebox, je stopt er iets in en je krijgt iets terug. En je krijgt terug wat je erin stopte in een iets andere vorm.

Momenteel zie je dat er veel wordt ‘gegeven’ aan elkaar, aan je naasten en aan buitenstaanders. Je ziet het op alle sociale media. Veroordelingen, boosheid, verwijten, zorgen, angsten, maar ook hoop, liefde, warmte knuffels, wijsheid.

Je kunt ook zien als je je bewustzijn iets verder hebt opengezet waar al deze ‘cadeaus’ soms helend, soms giftig vandaan komen.

Want deze tijd is een mooie tijd, een moeilijke tijd maar ook heel mooi. Het zorgt ervoor dat alles wat schaduw is in het licht komt, alles wat verborgen bleef en niet zo graag werd gezien komt in het licht. Op wereldschaal en op persoonlijke plekken.

Alles wat ‘ZE’ verborgen wilden houden ( vul maar in wie je als ZE ziet) komt nu in het volle licht te staan. Maar ook alles wat JIJ verborgen wilde houden ondergaat datzelfde lot.

Al jouw onverwerkte pijn, boosheid, verdriet, wrok, haat, wraakzucht, afgunst, angst. Alles komt naar boven, en wil ergens heen, het wil gezien worden.

Eckhart Tolle noemt dat deel van jou wat dat allemaal bewaard heeft voor je, het PIJNLICHAAM. (boek: een nieuwe aarde)  https://youtu.be/tXIJQpYF51c?list=PLEguIFSuqm6ir-j0KN8tzPYn4qfSb_PuC

https://youtu.be/Fcl9Y5xzL5c

Je pijnlichaam is een entiteit in jou, die als het naar voren komt, omdat het honger heeft naar drama ( meestal) jouw ware zelf, je bewuste zelf wegduwt. Je bent dus volledig onbewust als je in je pijnlichaam zit.

Je pijnlichaam is een plek in jezelf waar alle negatieve ervaringen zijn opgeslagen die je niet kon verwerken omdat je te jong ( het zijn vaak kinderervaringen) te bang, te onwetend was. Het pijnlichaam wordt altijd getriggerd door gebeurtenissen die lijken op… de negatieve ervaringen van ‘toen’. Zo’n trigger werkt alsof iemand op een rode knop drukt. Het alarm gaat af en de persoon is onbewust terug in de oude ervaring en reageert vanuit die oude ervaring met boosheid, angst, afweer, maar nu wel met een volwassen lichaam.

Sommige mensen hebben een groot pijnlichaam wat bijna altijd ’aanstaat’, zij zitten altijd klaar om terug te slaan te verdedigen. Hun lichaamshouding laat dat zien. Deze mensen zitten vaak met het hoofd enigszins tussen de schouders, klaar voor het ontvangen van de eerste klap, en klaar om dan direct terug te slaan. Deze mensen hebben lange tenen zeggen we dan, zijn licht ontvlambaar of hebben een kort lontje.

Anderen hebben een pijnlichaam wat altijd in de slachtofferrol schiet. Bij kritiek of een op of aanmerking van iemand, zijn ze direct weer dat kind van toen die zich niet kon verweren tegen de kritiek die hij toen kreeg. Vaak hebben ze ook gedrag aan geleerd om te zorgen uit de ‘gevaren’ zone te blijven. Sommige van deze mensen noemen we pleasers, mensen die zichzelf wegcijferen, of mensen die nooit hun ware zelf laten zien, uit angst ‘dat’. Zij  eigenlijk  altijd een rol. Zij tonen hun boosheid die ze natuurlijk ook hebben nooit direct, maar vaak indirect. Met zogenaamde ‘jij’ bakken. Het ‘tu quoque’ argument ( ook gij Brutus)  Of met indirecte wraak. Zij laten hun emoties nooit direct zien, eerst overwegen ze of het wel ‘kan’, wel veilig is. Deze mensen die eigenlijk altijd als evenwichtig  en ‘lief’ overkomen. Hebben natuurlijk veel emoties die ze hebben opgeslagen en niet geuit, boosheid, verdriet. En elke niet geuite emotie zoekt een uitweg. Vaak komen die eruit onder invloed van alcohol of drugs, of door een kleine trigger, waarbij de reactie dan niet in overeenstemming is met de trigger. Maar de laatste jaren is er een heel voor de hand liggende VEILIGE uitlaatklep. Sociale media.

Daar kun je de meeste pijnlichamen ontmoeten, want daar kunnen ze zich zonder (tot nu toe) al te veel gevolgen, ontlasten van hun overtollige onopgeruimde rommel ( ik zeg dat nu even oneerbiedig) hun emoties die ze nergens anders durven uiten, krijgen ruim baan op sociale media.

Kijk er maar eens rond, lees de reacties die worden gegeven op berichten die geplaatst worden. Er wordt veroordeeld, gedreigd, gescholden, veroordeeld, op een manier die weinig mensen zich durven veroorloven in het echte leven. En nu is het erger dan ooit want er wordt nu door de overheid, door alles en iedereen op heel veel rode knopjes gedrukt. Alle mensen die nog ergens rode knopjes hadden, kunnen er zeker van zijn die die allemaal roodgloeiend zijn van het constante alarm wat ze oproepen.

Alles wat nu gebeurt is een herhaling van al die negatieve ervaringen die elk mens wel in meer of mindere mate hebben gehad als kind. Er wordt gedrukt op de knopjes van:

• Negeren
• Niet serieus genomen worden
• Er niet toe doen
• Niet meetellen
• Niet gezien worden
• Er niet mogen zijn
• Je stem telt niet
• Je mag niet meepraten
• Je bent niet belangrijk
• We geven niet om jou
• We zijn de baas over jou
• Jij hebt niets te zeggen over jezelf
• Wij maken uit wat goed voor je is

Momenteel wordt er elke dag op een heleboel van deze knoppen gedrukt. En iedereen die zijn knoppen nog niet heeft opgelost, krijgt elke keer een herhaling van zijn of haar ‘trauma’. En hup de emoties zijn er.. en de pen of het toetsenbord, is een dankbaar wapen. Men schrijft met scheldt men huilt men moppert. En de cadeaus aan elkaar en zichzelf vliegen over en weer. Ook online zijn de cadeaus helend of giftig. En gaan ze uit om weer bij jou terug te komen, en dat gaat nu sneller dan ooit.

Je kunt aan de reacties zien of iemand een pijnlichaam heeft of zijn of haar pijnlichaam heeft geheeld. Er zijn gelukkig ook veel mensen met geheelde pijnlichamen. Zij brengen de balans terug, sussen de anderen, posten positieve berichten, geven opbeurende antwoorden. Helpen anderen omgaan met de triggers. Hun intense en vaak zware werk aan zichzelf is nu behulpzaam voor iedereen. Zij gingen ons allemaal voor en laten zien dat als je je eigen pijn hebt geheeld, je niemand meer wil straffen, dat je geen wraak meer wil nemen, dat je niemand anders pijn wil doen. Iemand pijn willen doen komt altijd voort uit je eigen (oude) pijn. Iemand die zijn pijn heeft opgelost, haat niemand, haat corona niet, zijn ex niet, de regering niet, de moslims niet. Een geheeld mens heeft geen zondebokken nodig. Zondebokken zijn degenen die worden uitverkoren de geprojecteerde gevoelens van de onbewuste pijnlichamen te dragen. We kennen ze uit de geschiedenis uit de meeste families (elke familie heeft er wel ergens een)

Tanni 2019