Blog

Slachtofferschap en hoe dat een rol speelt in de wereld en vooral nu zichtbaar wordt… voor hen die ogen hebben om te zien.

Slachtofferschap

Slachtoffers, bij dat woord denk je meestal meteen aan gewonden, aan mensen die het slachtoffer zijn van geweld, van een ongeluk of een ramp. Toch is dat maar een heel beperkt deel van de slachtoffers die er rondlopen. De eerstgenoemden zijn overduidelijk slachtoffers van iets of iemand. Aantoonbaar met onweerlegbare feiten. Een dronken automobilist rijdt door een rood stoplicht en rijdt een fietsster aan, die ernstig gewond achterblijft. Zij is slachtoffer, hoe je het ook wendt of keert, van deze automobilist. Er vindt een ramp plaats in een fabriek een grote ontploffing waarbij alle huizen in de nabije omtrek beschadigd worden of onbewoonbaar. De bewoners van deze woningen zijn slachtoffers van wat er in de fabriek gebeurde. Dat deze mensen slachtoffers zijn, is nooit een punt van discussie, iedereen zal het erover eens zijn dat je in een dergelijke situatie een slachtoffer bent.

Maar deze groep ‘echte’ slachtoffers is, al zou je anders denken, maar een fractie van het aantal mensen wat er rondloopt en zich slachtoffer waant en gedraagt als slachtoffer. Feitelijke slachtoffers gedragen zich vaak juist niet als een slachtoffer.

Slachtoffers uit de tweede groep, die dus slachtoffer zijn zonder dat er duidelijke onweerlegbare feiten aan ten grondslag liggen herken je aan een aantal kenmerkende gedragingen.

• Een kenmerk wat ze met elkaar gemeen hebben is dat ze zich nooit zelf verantwoordelijk voelen voor hun situatie. Alles wat hen overkomt, wat dat dan ook mag zijn is de schuld van anderen. Het leven overkomt hen. Zij kiezen zelf niet echt, ze rollen vaak in situaties. Vaak zijn het mensen die veel twijfels hebben en die alle opties openhouden. Want zodra je kiest, leg je iets vast en… ben je verantwoordelijk. Zolang je niet kiest is het nooit jouw schuld. Vaak zijn het mensen die de verantwoordelijkheid voor wat hen overkomt bij anderen leggen. Dat geldt dan vooral voor de dingen die zij als negatief ervaren. Positieve ervaringen beschouwen ze soms dan wel weer hun eigen verdienste.
• Een ander kenmerk is subtieler en fnuikender. Misschien herkent u dat ook. Slachtoffers als deze kunnen naar de buitenwereld, dus naar degenen met wie ze niet samenleven, een personage neerzetten van gevoeligheid en kwetsbaarheid, waar bijna iedereen gevoelig voor is. Ik zeg dat met opzet zo omdat het een rol is, een façade, als je oplet zie je dat het niet echt is, niet authentiek. Want zodra het ‘publiek’ weg is komt er een ander personage tevoorschijn. Maar de buiten wereld, het publiek gelooft oprecht dat deze moeder, of vader, of man of vrouw, een heel lief karakter heeft, heel gevoelig is, een ook heel kwetsbaar. Je moet voorzichtig met ze zijn want voor je het weet zijn ze gekwetst.
• Mensen die zich op die manier slachtoffer voelen poneren zich ook vaak als machteloos en afhankelijk.

Ter toelichting:

Ik las een keer een artikel van een man die vertelde over de relatie met zijn vrouw, hij sprak met een jeugdvriend die hem vroeg hoe het was met hem en zijn vrouw. Hij dacht dat ze heel gelukkig waren samen. De  man zei toen: je hebt geen idee van de macht der machtelozen. En hij legde uit: zijn vrouw was heel lief zacht en teer. Nooit verhief ze haar stem tegen hem, nooit voer ze tegen hem uit, ook gaf ze nooit duidelijk  aan wat zij wilde of niet wilde, ze leek alles goed te vinden. Nooit werd ze boos op hem. Maar als hij iets wilde gaan doen wat zij niet fijn vond, bv een dag golfen met een vriend,  of een avondje uit met zijn vrienden van vroeger, dan keek ze hem aan met omfloerste ogen vol tranen, waarop hij het plan wat hij had direct liet varen. Ze zei niets, bracht geen bezwaren in, alleen die blik en die  natte ogen. Waardoor hij zich haast een misdadiger voelde als hij iets wilde doen zonder haar of wat zij niet leuk vond. Hij zei tegen zijn vriend, er is geen ergere gevangenis dat deze relatie, ook omdat ontsnappen eigenlijk onmogelijk is. Niemand zou mijn keuze begrijpen, zij al helemaal niet. Maar op deze manier heeft zij alle macht over mij. Ik ben niet opgewassen tegen die ogen vol tranen. Ik voel me meestal een onmens als ik iets doe of zeg wat dat veroorzaakt.

Deze tekst bleef me altijd bij, zo veelzeggend, en zo ongelofelijk. Hoe kun je inderdaad tegen zo’n persoon ingaan? Hoe durf je iets voor jezelf te willen als je de ander daar blijkbaar zo’n pijn mee doet. Het is als een fijn gespannen net over je heen, je ziet het niet, maar je bent met handen en voeten gebonden. Het slachtofferschap uitgebuit tot in het absurde.

Het bijzondere is dat de persoon die dit ‘doet’ zich meestal niet bewust is van zijn gedrag, het is meestal niet zo dat diegene dat doet uit kwaadaardigheid. Het is vaak een onbewust houding die ooit is ‘aangeleerd’ en vaak is beloond en zich daardoor heeft vastgezet als de houding die het meeste ‘oplevert’. Ook dat klinkt heel negatief en berekenend, maar dat is het meestal niet. Ik zou zeggen deze mensen zijn wel slachtoffer maar van iets heel anders dan ze zelf denken.

Ik heb mijn hele leven ervaringen mogen hebben met  mensen die zich als slachtoffer gedragen, wat heel iets anders is dan slachtoffer zijn. Door deze ervaringen ben ik een soort van expert geworden op dat gebied. Vooral ook omdat ik het op een bepaald moment helemaal ‘doorzag’. Dus ik ben ook dankbaar voor al die mensen die zich als slachtoffer gedroegen in mijn leven.

Mijn eigen moeder was een uitstekend voorbeeld, zij voelde zich slachtoffer van haar jeugd, haar ouders, het grote gezin, de verkeerde tijd om jong te zijn, van mijn  vader, van ons, haar kinderen. Kortom er was nauwelijks iets te vinden waar ze zich niet slachtoffer van voelde.  Door de buitenwereld werd ze  gezien als een lieve zachtaardige vrouw, die het heel zwaar had in haar leven. Het leverde haar veel hulp steun en aandacht op. Zij werd altijd ‘ontzien’. Wij  kinderen wisten eerst ook niet beter. Haar slachtofferschap betekende dat ze altijd ziek zwak of herstellend was en dus nooit in staat om datgene te doen wat een moeder, normaal gesproken doet.

Als oudste kind werd ik dus al jong de vervangster van mijn moeder. (uiteraard kwam ik daardoor op de verkeerde plek in de Fontein[1] te staan, maar dat heb ik inmiddels hersteld) Ik trachtte mijn moeder altijd op alle mogelijke manieren te helpen. In praktische zin, maar ook emotioneel, stond ik altijd klaar om naar haar klaagverhalen te luisteren. Toen ik ouder werd, en was begonnen aan mijn carrière in de zorg, kreeg ik langzamerhand meer inzicht in de psychologische kant van de mens en begon te zien dat mijn moeder -als ze dat zou willen-  haar problemen te boven kon komen. Ik begon haar nu te helpen op een andere manier. Ik liet haar artikelen en boeken lezen, waarin manieren stonden om je zelf te helpen. ‘Heel je leven’ van Louise Hay was een van die boeken. Ook raadde ik haar zelfhulpgroepen aan en therapeuten of coaches. Ze las alle boeken en artikelen, en bezocht de diverse therapeuten. Maar tot mijn verbazing veranderde er niets. Als ik er naar vroeg, ontweek ze mijn vragen en wilde het liefst doen wat ze altijd deed: klagen. Dat begon mijn visie op haar ‘problemen’ te veranderen. Er was een therapeute en daar bleef ze naartoe gaan. Die deed geen pogingen om haar gedrag te veranderen, maar bood haar jarenlang een schouder om op uit te huilen en een luisterend oor naar de klaagverhalen. Mijn ogen gingen pas echt open, door de opmerking van een tante. Zij was een non, die in een klooster woonde, en  als mentrix werkte in een groot ziekenhuis. Ze had veel mensenkennis en was een warme hartelijke persoonlijkheid. Ik was 22  en pas moeder geworden. Mijn ouders kwamen met deze tante op bezoek. Mijn moeder kwam binnen met rood behuilde ogen. Mijn man praatte met mijn vader en tante en hield onze pasgeboren baby op schoot, en ik zette thee en koffie in de keuken. Mijn moeder kwam haar beklag doen over mijn vader bij mij in de keuken. Ik luisterde nog altijd met aandacht en warmte. Toen ze even later weg was kwam mijn tante helpen met de koffie en ze zei maar een zin: denk maar niet dat je moeder het slachtoffer is, dat is je vader, je moeder oefent enorme macht uit over je vader door haar slachtoffergedrag. Deze zin kwam binnen als een mokerslag. En in de dagen erna liet hij me niet los. Ik zag plotseling met terugwerkende kracht alles wat mijn moeder deed, en hoe mijn vader reageerde. Ik begreep nu dat mijn vader ook de gevangene was van mijn moeders slachtoffer rol. Die ze met verve speelde.

Vanaf dat moment veranderde mijn houding, naar mijn moeder. Ik was niet meer degene die de klaagverhalen aanhoorde. Als ze het toch klaarspeelde om zo’n klacht neer te leggen, vroeg ik haar direct wat ze er aan ging doen. Daar kwam uiteraard nooit een antwoord op, want daar had ze helemaal geen zin in. De ‘winst’ van haar gedrag, was in haar beleving vele malen groter dan de winst van haar gedrag te veranderen. Zelf verantwoording nemen voor je leven pfff, dat voelt helemaal niet zo fijn als kunnen klagen en medelijden krijgen van je toehoorders. Ze deed steeds minder pogingen om mij als klankbord te gebruiken. De doodenkele keer dat ze nog eens een poging deed, reageerde ik niet zoals ze hoopte en dan liet ze haar krachtigste wapen op me los. Tranen, grote verdrietige ogen vol  tranen. En ja daar was ik ook nog niet zo goed tegen bestand, en dan gaf ik mijn poging om haar zelf iets te laten ondernemen, maar op. Ze heeft deze rol tot het einde van haar leven gespeeld.

De redeneringen die onder het slachtofferschap schuil gaan zijn buitengewoon interessant, en ze kunnen voor elk slachtoffer anders zijn.

Een van de dingen die ik leerde over het slachtofferschap van mijn moeder is dat ze urenlang kon spreken over alles wat haar in haar jeugd was aangedaan. Ik vond vaak vreemd dat ik daar zo weinig bij voelde, soms vroeg ik me zelfs af of ik niet heel ongevoelig was. Maar dan gebeurde er iets anders, iemand had verdriet om het verlies van een familielid of vriend en dan voelde ik juist alles, voelde het verdriet, kon zelfs meehuilen of heel erg geraakt worden, door die persoon. Ongevoelig was ik dus niet, maar hoe kon dat dan?  Het lezen van de Fontein  in 2019 gaf me antwoord op die vraag die nooit beantwoord was. Wat mijn moeder liet zien waren secundaire emoties, en die zijn totaal anders dan primaire emoties die direct met de ervaring in verband staan, die de persoon echt voelt.

Secundaire emoties zijn vaak emoties die meer in verband staan met de gedachten over de ooit ervaren emoties dan de emotie zelf. Er is als het ware een laag overheen gelegd. Je voelt dat ook, je wordt niet geraakt door secundaire emoties, je wordt alleen uitgeput als iemand die eindeloos over je uitstort. Dat gebeurde dus meestal in gesprekken met mijn moeder. Grappig van zoiets is dat je ongewild  ook een expert wordt in het herkennen van echte emoties en de indirecte ‘onechte’ emoties. Op den duur ‘ruik’ je het  slachtofferschap al op afstand. En  het effect van het doorzien van het spel, is dat ik er een soort van  allergie voor heb ontwikkeld. Mijn haren gaan ervan overeind staan en ik krijg een soort irritatie onder mijn huid.

Ik weet precies wanneer iemand echt verdriet of echte pijn ervaart en wanneer er  oud zeer wordt gekoesterd. Oud zeer wat men liever niet oplost omdat het zo veel oplevert. Veel mensen hebben  helaas dat antennetje wat ik heb ontwikkeld niet. Dus er wordt eindeloos geluisterd naar klaagverhalen over alle aangedane leed in jeugd en relaties en op scholen en noem maar op. Mensen die het net als ik ‘door’ hebben haken meestal snel af als er een nieuw klaagverhaal komt. Het slachtoffer is altijd iets aangedaan door een ander, zij is altijd onschuldig, en machteloos.

• Nog een kenmerk van slachtofferschap is: dat ze absoluut niet tegen kritiek kunnen. Kritiek of feedback, hoe liefdevol verpakt ook, raakt een snaar bij hen die begint te trillen en die enorme scholgolven kan veroorzaken. Kritiek wordt altijd gezien als afwijzing, en de reactie erna is zo slachtofferig, dat je je al snel schuldig voelt dat je iets durfde zeggen.
• Ook dit is een kenmerk: de ander een schuldgevoel proberen te bezorgen. Dat gebeurt altijd nadat je een kritische opmerking hebt geuit. Het slachtoffer gedraagt zich daarna op een schuldbewuste manier, maar overdreven. En eigenlijk kinderlijk. Door de lichaamstaal: de manier van kijken, wegkijken, de schouders laten hangen, met een blik als van een geslagen hond, poogt diegene jou je zo schuldig te laten voelen, dat je het nooit meer in je hoofd haalt dit arme slachtoffer te bekritiseren. Door deze houding zijn er natuurlijk mensen die dat dan ook nooit meer doen, en het gezelschap van deze ‘slachtoffers’ gaan mijden. Dat is jammer voor het ‘slachtoffer’ want uit goede feedback is ook voor hen, veel te halen, en veel te leren.

Let wel dit klinkt allemaal heel lelijk, alsof hier een slecht mens aan het werk is om de wereld naar zijn of haar hand te zetten op een manipulatieve manier. Het manipulatieve klopt, maar het gebeurt allemaal onbewust. Het vermeende slachtoffer is in werkelijkheid het slachtoffer van zijn eigen aannames en aangeleerde rol.

• Een ander kenmerk van mensen die de slachtofferrol hebben gekozen in dit leven, is dat ze graag drama’s creëren, waar zij dan het middelpunt en slachtoffer van zijn. Iemand die ik goed ken probeert dat ook vaak op kleine schaal, maar ik maak het gedrag altijd belachelijk zodat hij  zelf ook met humor moet reageren. Hij weet inmiddels dat het gedrag op mij geen vat heeft.  Humor is de beste manier om dit  destructieve gedrag te doorbreken. We lachen er meestal hartelijk om en het leuke daarvan is, dat hij het  daardoor naar mij bijna alleen nog als grapje inzet.
• Ook kenmerkend  is dat een slachtoffer altijd vindt dat de ander moet veranderen, nooit zij, aan hen mankeert niets, zij zijn immers het slachtoffer van.. iemand, of iets.
• Afhankelijkheid is ook een opvallend kenmerk.  Hun geluk hangt altijd af van anderen. Ze zijn niet echt in staat om zelf gelukkig te zijn met zichzelf. Daar hebben ze anderen voor nodig, die  hen moeten  erkennen en datgene geven wat ze zichzelf niet kunnen geven, en  die daardoor natuurlijk nooit aan die eisen kunnen voldoen. Hun afhankelijkheid heeft vaak te maken met een laag zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen. Ze zijn niet van hun  eigen kunnen en waarde overtuigd. Toch  is mijn overtuiging moesten ze de energie die ze in hun slachtofferrol stoppen besteden aan een carrière of hobby dan zouden ze heel veel tot stand kunnen brengen.
• Een ander kenmerk is dat deze ‘slachtoffers’ heel veel zelfmedelijden hebben. Maar als ze in hun rol zitten hebben ze nauwelijks medelijden of compassie met anderen.

We doorzagen een paar weken geleden opeens een situatie die we  tot die tijd altijd  heel anders bekeken. Het gaat om een kind die als tiener van huis wegliep en nooit meer terug naar huis kwam, het kind liet zich ook niet vinden en werd daarbij geholpen door de jeugdzorg (organisatie met twijfelachtig beleid) . Ze was 17 toen ze wegliep, en onderhield alleen contact met haar  enige zus. De moeder werd na enkele jaren ernstig ziek en wilde haar dochter, die ze al op alle mogelijke manieren had getracht te vinden, overigens zonder succes- nog zien voor haar sterven. De weggelopen dochter weigerde dit en kwam niet, pas toen de moeder was overleden, op de uitvaart was ze er. En werd toen door haar vader met open armen ontvangen. Over het weglopen werd nooit meer gesproken, tot een buitenstaander, dit onderwerp aansneed.

Want na  deze ongelukkige verdrietige  situatie, worstelde het meisje met een groot dilemma, wat ze niet onder ogen wilde zien. Ze ging van therapeut naar therapeut, en nooit vond ze er een die goed genoeg was. Dat kwam omdat ze zocht naar goedkeuring van haar ‘daad’. Die ze natuurlijk nergens kreeg en al zou ze die krijgen het zou haar niet helpen, want ze moest haar eigen daad goedkeuren en dat kon ze niet. Ze was echter niet in staat dit in te zien, wat leidde tot een nieuwe breuk in de familie, want er waren wat dingen veranderd, waar vroeger niet over de pijnlijke dingen werd gesproken, gebeurde dat nu wel.

Het andere zusje die altijd de band met haar ouders  had behouden, had haar eigen problemen. Zij had als kind niet net zo goed kunnen leren als haar zus, en daar had ze zich over beklaagd. Dat was voor de -goedbedoelende- ouders, vooral de moeder, een reden om zich op het kind te richten  met voortdurend aanwezige hulp en veel extra aandacht en lessen. Want het kind mocht zich absoluut niet minder voelen dan de ander. Dus elke dag  na school  werd ze geholpen met huiswerk. Maar waarschijnlijk waren er ook wel dagen dat het de moeder niet uitkwam en dat er geen hulp werd geboden. Maar omdat ze inmiddels afhankelijk was geworden van de constante stroom van aandacht als ze thuis kwam uit school;  vond  het meisje een manier om toch zoveel mogelijk  hulp te krijgen.  Als ze zuchtend en huilend thuiskwam omdat ze de lesstof zo moeilijk vond, kon haar moeder niet weigeren.  Bij elke zucht en klacht kwam er hulp en troost van mama en achteraf van papa. Er werd  -onbewust en met de beste bedoelingen- een slachtoffer gecreëerd door de ouders en kind.  Het kind had ook kunnen leren dat ze veel problemen zelf kon oplossen, en dat niet iedereen professor hoeft te worden. En ze had aandacht kunnen krijgen voor andere dingen. Maar nee ze werd keer op keer bevestigd in haar rol. Tot die haar als een handschoen paste.

Haar zusje was in eerste instantie niet jaloers op alle aandacht die haar zusje met haar slachtoffergedrag kreeg. Ze kreeg ook steeds uitgelegd waarom dit gebeurde. Maar toen het maar bleef duren en steeds erger werd, en zij ook aandacht vroeg en die niet kreeg-want zij had dat niet nodig, ze kon toch goed leren-  Werd ze wel boos. Wanneer ze dat uitte, werd ook het verlangen daaronder niet gehoord, maar afgedaan als onaardig en onhebbelijk. Jij kunt zo goed leren, en je zusje heeft het al zo moeilijk. Elke dag moest zij zien hoe haar zusje succes had met het drama wat ze keer op keer creëerde, en hoe haar ouders er steeds weer met open ogen intuinden. Niemand zag het drama wat zich werkelijk afspeelde. Een zusje die inmiddels uitstekend haar rol had geleerd en vol overtuiging steeds beter speelde.

Ook hier geldt dat iedereen in dit drama onbewust was, dus iedereen was onschuldig, iedereen dacht dat hij het beste deed wat mogelijk was. Ik heb het dus zeker niet over schuld.

Niemand zag dat het slimmere zusje eigenlijk ook schreeuwde om aandacht maar die niet kreeg. Het slimme zusje werd beticht van jaloezie, van onhebbelijk gedrag (nu je zou voor minder) en werd door beide ouders niet ‘gezien’. Niet erkend in haar behoeften. Het andere zusje, eiste alle aandacht op en kreeg die volop en werd elke keer als ze een succesje boekte overladen met complimenten, terwijl iedereen het gewoon normaal vond dat haar andere zus successen boekte, glansrijk afstudeerde etc.

Een slachtoffer patroon was neergezet en alles in het leven van dat meisje steunde op deze rol.  De jongen met wie ze een relatie kreeg, steunde haar in haar onverzadigbare behoefte om aandacht en hulp te krijgen. Met hem ging ze samenwonen.  Het is heel boeiend om te kijken welke echte drijfveren een relatie in stand houden- vaak hele andere dan welke worden uitgedragen-.  Vrienden die dit patroon onbewust aanvoelden en er niet in meegingen, verdwenen uit haar leven. De vriend nam de rol van de ouders volledig over, troostte het meisje  als ze klagend thuiskwam, steunde haar volledig en nam alle werk  in het huishouden uit haar handen Want haar baan was zo zwaar (!) dat ze al haar tijd ook haar avonden en weekends besteedde aan voorbereiding en voorwerk. Als je haar bezig  zag en vooral hoorde, leek het inderdaad een veel te zware job. Nochtans zijn er veel anderen die deze job ook doen en daarnaast een gezin en kinderen hebben.

Na een aantal jaren zo doorgeworsteld te hebben, ja dat klinkt zwaar, maar dat is het ook -Het is namelijk een put zonder bodem waar alle aandacht in wordt gestort-,  werd ze depressief, een burn-out werd het genoemd. Mijn vermoeden is dat een dergelijke rol uiteindelijk niet bevredigt en er steeds meer steun en troost nodig is om nog vervullend te kunnen zijn- de omstanders moeten steeds meer uit de kast trekken om het slachtoffer gelukkig te houden. Dit is een aanname maar het lijkt me heel waarschijnlijk, gezien het feit dat de meeste  mensen die ik ken met dit gedrag, last hebben van depressies en vaak vaste bezoekers zijn van psychologen en psychiaters.   In de psychiatrie behoren ze  vaak tot de vaste categorie ‘draaideur-patiënten’ horen.  Haar vriend en levenspartner, kon het  na een aantal maanden waarin het alleen maar erger werd, niet langer hanteren, hij wist niet meer wat te doen en belde in wanhoop haar vader. Die kwam onmiddellijk, (dat hoorde bij het patroon) en zat toen een hele dag bij haar, troostend, ondersteunend, meegaand in haar ellende. Aan het eind van de dag was hij doodop en leeg en  zag hij in dat hij nog dagen daar zou kunnen zitten zonder dat het iets zou veranderen. Hij kreeg een idee, als hij haar eens meenam naar zijn buitenlandse huis. Een andere omgeving, andere mensen, dat zou haar vast goed doen. De andere optie was ook al gevallen, opname in de psychiatrie. Dat wilde hij toch zeker voorkomen.

Ze ging de volgende dag als een klein bang vogeltje mee met haar vader en diens partner naar het huis in het zuiden. Een lange rit, maar ze bleek zelfs in staat een stuk te rijden. Na een rit van 12 uur kwamen ze moe aan in het huis in Frankrijk. Het was februari, en het huis was ijskoud ze waren er maanden niet geweest. Ze waren moe, want  ze waren met twee auto’s teruggereden. Thuisgekomen moest er nog gegeten worden. Dus auto uitpakken, poezen eten geven en laten wennen, en het huis warmen. Maar al na een kwartier begon de dochter te klagen, dat ze het zo moeilijk had, dat ze zo’n behoefte had aan praten en wel nu.

Vader en de vriendin, beiden geen piepjonge mensen meer, hadden geen energie meer over voor een dergelijk gesprek. En spraken van ‘morgen’. Nou dat was een rode knop….er ontspon zich direct een drama. En ik kan nooit eens zeggen wat ik wil als ik er behoefte aan heb om te praten…. Etc etc.

De vriendin die gelukkig een ervaren therapeut en coach is, doorzag het gebeuren onmiddellijk. Razendsnel bedacht ze een plan. Dat legde ze aan het meisje voor: ik begrijp dat je enorme behoefte hebt om je verhaal te vertellen. Dat gaat ook zeker gebeuren. Maar wij zijn nu te moe om jou de aandacht te geven die je nodig hebt.  Ik stel voor dat we morgen de dag rustig beginnen en een vast programma starten. S’morgens rustig beginnen, ontbijten, lezen, in de tuin werken etc. Dan lunchen en na de lunch samen een oefening doen, en dan aan het eind van de middag op apero tijd krijg jij een uur de tijd om alles wat je kwijt wil aan verhalen, vragen, behoeften te uiten. Je krijgt dan onze volle aandacht en ook antwoorden en oplossingen als we die ontdekken. Dit voorstel aanvaardde ze (weliswaar onder protest). Maar het vooruitzicht om elke dag een uur te mogen praten ( klagen) was zo aantrekkelijk dus het voorstel werd aanvaard.

De volgende  drie weken werd het programma  gevolgd en het gaf prachtige resultaten. De oefeningen waren eenvoudig maar zeer doeltreffend. Het samen in de tuin werken, of mediteren of lezen, was aangenaam, en de behoefte om veel te praten ( klagen) werd na een paar dagen minder. We deden veel samen en haar toestand verbeterde. Ze werd vrolijker creatiever, begon zelfs schilderijen te maken. Maar na een aantal dagen kwam het slachtoffer in haar natuurlijk aandacht te kort. Want  het klagen werd niet gevoed. Dus op een bepaald moment kwam het ‘slachtoffer’ of zoals Eckhart Tolle het noemt ‘het pijnlichaam’ plots geheel onverwacht en met een geweldige dramatiek tevoorschijn. En er was niet mee te praten. Het was één stroom, zelfmedelijden, klagen en ze was niet tot rede te brengen. Wat dat  deed met ons,  op den duur werden we boos. Het was allemaal zo onredelijk en onzinnig wat er te berde werd gebracht en elk tegenargument werd van tafel geveegd. Het was een slopende ervaring. Tot ik het inzicht kreeg dat dit haar pijnlichaam was, wat ‘voeding’ nodig had. En pijnlichamen voeden zich met drama. Ik brak het gejammer op een autoritaire wijze af. En dwong haar tot stilte en luisteren, en ik las haar het hele hoofdstuk voor van het pijnlichaam. Het kalmeerde haar, ze kon niet ontkennen dat dit met haar aan de hand was, en ik liet haar nadat ze wat was bekomen van het door haar gecreëerde drama het hoofdstuk zelf lezen. De duidelijkheid die dit schiep, hielp ons de rest van de drie weken om op dit soort momenten, op een heldere waarnemende manier te reageren en niet mee of in te gaan op haar pogingen om drama te creëren.

Maar eenmaal thuis werd haar oude rol weer snel hersteld, want soms hebben partners ‘behoefte’ aan een slachtoffer.

[1] De Fontein, vind je plek, Els van Steijn

Gisteren en vandaag waren echte lesdagen voor mij. Ik heb natuurlijk al ongelofelijk veel lessen gekregen en geleerd en begrepen, maar er valt altijd nog wel iets te leren. Nu dat mocht ik afgelopen dagen weer ervaren. Een ding is zeker de lessen hangen altijd vast aan een crisissituatie.

Wat gebeurde er? Het is voorjaarsvakantie en mijn twee kleindochters 11 en 14 kwamen logeren. Pubers, dat is zeer duidelijk en eigenlijk is de jongste het meest aan het puberen. De oudste heeft een soort van innerlijk evenwicht gevonden, wat haar plots een zekere maturiteit geeft. Ze is rustiger, bedachtzamer in haar uitspraken en minder heftig. Zij leest heel veel en dat zie ik zeker als een belangrijke bron van kennis. In dat opzicht lijkt ze heel erg op mij. Ze is ook verstandig als het op soms echt conflictueuze zaken aan komt, zoals een breuk met het grootste deel van haar oude vriendinnengroep die plots allemaal, lesbisch af transgender hebben besloten te zijn. Ze hebben haar uit de groep gegooid toen ze meedeelde dat zij liever gewoon zichzelf bleef en geen gevoelens wilde fingeren die ze niet heeft. Ik vind haar heel moedig en dapper want ze is al deze meiden nu kwijt. Ja zul je zeggen dat waren dan geen vriendinnen, natuurlijk is dat zo, maar bij een 14 jarige is dat nog iets anders dan bij ons volwassenen.

Haar jongere zusje is een meer recalcitrant type, een heel leuk mooi meisje maar o wat een kruidje roer me niet, kan zich heel beledigd gedragen en blijft mokkend boos als ze vindt dat er haar onrecht is aangedaan. Ik had al enige tijd geleden besloten om al mijn avondkleding en feestjurken te verkopen. Er zijn leuke websites waarop dat mogelijk is, en ik wilde ze mooi fotograferen om dat te doen. De dochter van een vriendin van bijna 17 heeft het meest geschikte figuur qua lengte etc. Dus vrijdag kwamen mijn vriendin met haar drie dochters en natuurlijk waren er mijn kleindochters. De kleding hing allemaal gestreken te wachten en we kleedden samen het ‘model’ aan. Die vond dat prachtig, al die aandacht en dan als ze een combinatie aan had, jurk, hoed, tasje, schoenen, sieraden… maakten we foto’s in de tuin, prachtige poses, ongedwongen en het was leuk. Alle meisjes genoten, en dat waren er 7 😉 het was precies een echt modeatelier waar het model werd klaargemaakt voor de catwalk. Alle anderen waren aan het meehelpen. Er waren twee kleedjes die ik heb gedragen tijdens mijn vorig huwelijk. Prachtig maar alleen al daarom niet langer draagbaar. Tijdens het passen vertelde ik dat aan de schare jonge vrouwen, ( tussen 10 en 17).

Het huwelijk waar deze jurk een aandenken aan was, is geëindigd op een vreselijke manier, mijn ex heeft me bedrogen en alle mogelijke dingen gedaan toen ik bij hem wegging om mij kapot te maken. Hij ging daarin heel ver. Ik heb dus aan hem vooral pijnlijke verdrietige en angstige herinneringen. Nadat ik bij hem wegging heeft hij getracht al mijn familie en vrienden tegen mij op te zetten. Wat hem gedeeltelijk is gelukt. Na een zoveelste smerig spel van hem heb ik een gesprek gehad met Jan Storms, en die bevestigde in dit gesprek na een heleboel vragen aan mij dat mijn ex vast en zeker een psychopaat is.  Nu de scheiding alweer jaren geleden is uitgesproken en de financiële scheiding eind 2019 rondkwam na allerlei vieze spelletjes van mijn ex was ik helemaal klaar met deze man. Ik wilde hem niet meer in mijn leven. Hoewel hij niet ver van ons vandaan woont lukt dat aardig en we hebben geen enkel contact. Als ik hem toch onverhoopt tegenkom negeer ik hem. Mijn dochter heeft hem natuurlijk ook jarenlang meegemaakt (hij is niet haar vader) en zij had altijd wel een redelijk goede band met deze man. En onze oudste kleindochter had ook een warme band met hem. Hij was altijd een lieve opa. Mijn ex was heel goed in staat naar buiten, dus met vrienden en familie de charmante man uit te hangen. Slechts een paar mensen hebben meegemaakt hoe hij werkelijk  was.

Mijn dochter had tegen hem gezegd dat hij natuurlijk de kleinkinderen mocht blijven zien als hij mij netjes zou behandelen in de afhandeling van de scheiding. Dat deed hij dus niet. Hij behandelde me zo afschuwelijk dat hij dus geen contact had met haar noch met de kleinkinderen. Maar toen alles eindelijk achter de rug was, in 2019 vertelde ze me enkele maanden later dat ze toch contact met hem wilde opnemen, als ik dat goed vond. Ze gaf als reden op dat ze ook nog onuitgewerkte issues heeft met hem, en dat geloofde ik direct. Dat weet ik eigenlijk ook wel. Ook wilde ze dat de oudste kleindochter de relatie met deze opa op een goede manier zou kunnen beëindigen of voortzetten. Ik voel nog precies hoe een koude hand zich om mijn hart legde en mijn maag samenkromp tot een stenen bal toen ze me dit vertelde. En alles in mij kwam in opstand. Maar het feit dat ze mijn toestemming vroeg verzachtte dit. En ik wist dat ik het goed zou vinden, weliswaar met een steen in mijn maag en een bang hart, maar mijn dieper weten zei dat ik dat niet mocht laten prevaleren. Dus ik zei ja, en ze stelde me gerust: ik ga echt geen vriendschap met hem sluiten, of zoiets het is gewoon het op een betere manier dingen afsluiten. Hierna hoorde ik er een tijdlang niets over en ik dacht er niet meer aan. Tot ik van mijn dochter hoorde dat hij kanker heeft gehad en nu genezen is maar wel aan de hormoonbehandeling. O ze hebben dus contact, en weer was daar die koude hand en die steen in mijn maag. Maar ik kon het parkeren en het ging langzaam aan weer weg.

Tot we kleding aan het passen waren en de jongste kleindochter een opmerking maakte die heel ongewoon was, over ‘hem’ de ex, en mijn trouwjurk. Zij was nog te jong om een echte band met hem te hebben want ze was nog maar 4 toen ik hem verliet. Deze opmerking maakte me duidelijk dat ze hem recent had gezien. Ik liet het voor wat het was en ging er niet op in, maar het liet me niet los. De dag erna zat ik alleen met de kleindochters in de auto, en ik stelde de vraag, met een bang hart. Hebben jullie… al gezien. Ja zeiden ze. En ben je bij hem op bezoek geweest, ja zeiden ze, maar dat mogen we niet tegen jou vertellen. O zei ik word daar niet boos om hoor. En ik vroeg verder: is hij al bij jullie geweest? Ja zeiden ze, een paar dagen geleden, hij is blijven slapen met zijn nieuwe vrouw. Boem, die kwam binnen……. Pffff, ik trachtte mijn ademhaling onder controle te krijgen en vroeg nog even hoe het was, en of zij aardig was. Ja heel aardig en het bezoek was erg leuk geweest.

Oef, mijn hart stopte bijna met kloppen zo stevig lag die ijshand eromheen, en mijn maag was volledig versteend. We reden naar mijn vriendin, daar konden de kinderen nog even een paar uurtjes samen spelen, want de dag erna zouden we hen terug naar huis brengen. Terwijl de kinderen speelden op zolder, spraken wij en ik vertelde haar dit wat ik net had gehoord. O wow zei ze, ik voel hem. Dat is wel heftig. Ja zei ik, en wat ik het ergst vind, wij gaan daar ook logeren. Het idee dat hij in hetzelfde bed sliep met haar, waar wij in moeten slaap doet me bijna kotsen. Dat begrijp ik zei ze, en wat ga je nu doen? We praatten en praatten en na een tijdje zei ik, ik ga het proberen te plaatsen in het grotere plaatje.

Ik vertelde dat ik natuurlijk wel wist dat dit contact niet echt meer iets met mij te maken had. Ik heb ooit een leven van hem teruggezien, waarin hij een hele ernstige daad pleegde tegen mij en mijn moeder, en mijn moeder in dat leven is nu mijn oudste kleindochter. Ik heb ook heel veel tekenen gekregen waardoor ik steeds bevestigd kreeg wat ik heb gezien. De relatie van hem met mijn dochter en kleindochter is een karmische relatie. En ik weet ook dat ik niet moet proberen daar tussen te gaan staan, maar erop vertrouwen dat alles zal gaan zoals bedoeld, of zoals afgesproken is. Dit met elkaar besprekend daalde de rust weer in mij en de hand om mijn hart verzachtte en mijn maag werd rustig.

Thuisgekomen was er geen gelegenheid om het tegen mijn liefste te vertellen en ik voelde ook wat aarzeling. Maar de volgende morgen, lag ik vroeg wakker en was daar de angst weer, de ijskoude greep om mijn hart en de steen in mijn maag. Allerlei gedachten dwarrelden door mijn hoofd, wat hij allemaal zou kunnen doen om zich tussen mij en mijn dochter en kleinkinderen te wringen, om mij schade te doen, om ze van mij los te weken, ik had daar tenslotte al genoeg ervaringen mee. Mijn angst groeide, en ik vertelde het aan mijn lief, maar die kon het er niet bij hebben, het was al een aan tal dagen behoorlijk turbulent, en hij had zo zijn eigen issues met mijn kleindochter- de jongste- zij liet hem duidelijk voelen dat ze hem niet serieus nam, door allerlei quasi grappige beledigingen aan zijn adres. Ze kon ook absoluut niet verkroppen dat ze van hem verloor met schaken. ( wat ze overigens vorige keer van hem heeft geleerd) Hij voelde zich daarin heel erg onhandig, want het zijn niet zijn kleinkinderen, en hij had niet het gevoel dat hij in een positie was om haar streng toe te spreken. Ik deed dat we namens hem maar dat hielp niet.  Ook die morgen voor we zouden vertrekken gedroeg ze zich onhebbelijk naar hem, maar ook naar mij. Overigens zijn smartphones ook vreselijke dingen voor kinderen, want ze verschuilen zich erachter en dan is contact heel moeilijk. Dus toen hij daar mijn verhaal bovenop kreeg , zakte zijn zin om naar het zuiden te rijden helemaal weg. We maakten ons klaar met veel gedoe, de oudste kleindochter deed alles voor haar zus die zich afsloot en zich asociaal opstelde. Uiteindelijk viel ik boos tegen haar uit, wat me een mokkend boos tegenwerkend kind opleverde. Niet handig dus. Toen alles in de auto zat, koffertjes, tassen met knuffels onze koffer en spullen en we de poezen comfortable in de garage hadden geïnstalleerd, zag ik dat zij niet echt te bewegen was om op een normale manier mee te gaan. Dus ik besloot eerst met haar te praten om vrede te sluiten. Maar wat een opgave, ik naam haar in mijn armen, een strijkplank is nog soepeler, en begon tegen haar te praten, over haar houding, mijn reactie, en ook dat ik me zorgen over haar maak, over hoe ze doet. Zij is het kleinkind  die toen ze net kon praten hele gesprekken voerde met God, vragen aan hem stelde, antwoord kreeg, dingen terug kon vinden die zoek waren etc. Een bijzonder kind dus. Dat wist ik ook, omdat ik toen een keer contact had met een medium, die me vertelde dat zij een hele oude ziel is, en een hele wijze oude die hier van alles komt brengen voor de mensheid en dat wij daarin samen zouden werken. Ik vertelde haar dat, en ook dat ze dus heel veel licht bij zich heeft, maar dat zulk licht ook veel kwade energieën aantrekt die zich nestelt in andere mensen die niet zoveel licht hebben. Ze luisterde enigszins bokkig, maar ze luisterde, en ik vergeleek het met het Jin en Yang teken en dat begreep ze, als je veel licht hebt zal er in de buurt ook veel donker zijn, en dan moet je heel goed oppassen met wat je kiest. Omdat je heel snel in de valkuil van het donker kunt stappen. En ik wist dat haar moeder zich daar ook zorgen over maakt. Ze luisterde uiteindelijk goed en we gingen in de auto op weg, een rit van 3,5 uur. Maar toen kwam mijn volgende obstakel, mijn liefste was in alle staten, en reed scheurend en vol agressie de weg op, zeggend dat hij er helemaal geen zin meer in had en of ik hem maar terug wilde brengen. Hij ging volledig in een soort slachtofferrol zitten, ik trachtte hem te bedaren, maar dat werkte niet, hij reed onbesuisd verder. Toen werd ik boos, in de drama driehoek, was hij slachtoffer, ik dader, en erna redder. Ik werd boos en zei dat ik van hem steun verwachtte want het was hier wel mijn probleem wat opspeelde ( de ex etc) en niet het zijne, en dat hij me zo niet in de steek kon laten. Dat werkte, hij herstelde zich, en begon rustiger te rijden, gelukkig was er nog geen ander verkeer op de kleine landweggetjes. Toen begon ik (en ik weet dat ik dan hulp krijg van mijn lichtteam) om alles te benoemen en te herkaderen. Dat ik natuurlijk zo reageer vanuit mijn ouder ervaringen, maar dat ik het zou moeten zien als een les, en wat zou nou mijn les zijn hierin? En dat omdat het hem zo diep raakte het ook voor hem een les inhield, want anders zou hij kalm en steunend hebben kunnen reageren. En dat mijn kleindochter natuurlijk ook niet voor niks zo reageerde, dat daar ook een les uit te halen viel. Al pratend vielen de puzzelstukjes op hun plaats. Mijn les was echt dat ik door in deze situatie te gaan zitten, en wroeten- nadenken over alles wat er ooit gebeurde en wat hij deed en zou kunnen doen- in de 3D werkelijkheid bezig was, in angst in pijn, in verdriet, in verleden en toekomst. En ik herinner me de les en het inzicht wat ik kreeg op een moment dat de ellende niet groter en dieper kon zijn dan op dat moment.

Het inzicht van 2015

Ik was al een jaar weg bij mijn ex, en we hadden nauwelijks contact. Ik woonde in huizen van anderen, waar ik op dieren paste of het domein beheerde. Zelden in comfortabele omstandigheden. Ik had ook een heel klein inkomen waar ik eigenlijk niet van kon leven. Hij betaalde niets.  Er was ook al jaren een conflict met de zus die altijd mijn lievelingszusje was. Het ging om geld en de erfenis van onze ouders. Ik was de oudste en moest zorgen voor een rechtvaardige verdeling, en dat had zij anders gewild. Om die breuk te herstellen had ik van alles geprobeerd. Niets werkte, ze haatte me. Ik miste haar. Op een dag staat mijn ex plotseling in mijn huisje waar ik woonde, ik schrok ontzettend, want ik was bang van hem. Hij kwam me vertellen dat hij naar NL was geweest een bezoek had gebracht aan deze zus en haar man, ( en het was zo leuk en gezellig) dus hij had ze uitgenodigd bij hem vakantie te komen , en ze zouden binnen twee weken komen ( in het huis wat ook mijn huis was) hij kwam me dit vertellen om te zien welk effect dat op mij had. Ik was natuurlijk overrompeld en geschokt tot in het diepst van mijn zijn. Hij genoot van mijn ontreddering en ging weg. Ze waren twee weken bij hem, de afstand tussen waar hij woonde in ook mijn huis, en waar ik nu woonde was 20 minuten. Maar ze lieten mij niets weten en kwamen uiteraard ook niet. Ik was heel diep verdrietig. In die periode nam mijn ex hen mee op bezoek naar mijn dochter. Dat hoorde ik later van haar. Toen zij weg waren terug naar Nederland, gingen ze vrij snel erna op bezoek bij onze moeder, die was al oud en ook wat vergeetachtig. En het resultaat van het bezoek van die zus, was dat onze moeder een mail stuurde aan de hele familie, dat ze van mijn zus had gehoord dat ik gek was, opgenomen moest worden, dat had ze van mijn ex gehoord, en dat iedereen de banden met mij moest verbreken. Ik was zo compleet kapot toen ik dit hoorde. Ik was totaal wanhopig en wist niet wat ik moest doen. Gelukkig waren mijn twee andere zusjes verstandig genoeg om dit epistel te negeren. Zij zegden mij direct hun steun toe. Maar dat nam niet weg, dat ik echt totaal niet in staat was te begrijpen dat mijn eigen moeder dit kon doen, en mijn ooit lievelingszusje.

Ik had het geluk… dat ik had leren mediteren, en ik mediteerde in die tijd heel vaak, elke dag, om overeind te blijven. In 2013 had ik de toegang tot mijn hart gevonden en daar kon ik nu iedere dag terecht..en in mijn hart, stons mijn harthuis, waar mijn twee engelen waren ( zijn) en bij wie ik met elke vraag of probleem terecht kon…. Ik ging naar mijn harthuis en vertelde in tranen aan mijn twee engelen wat er gebeurd was. Zij kalmeerden me, troosten me en zeiden toen, we gaan je laten zien, wat er gebeurt…

Dus ze vroegen me voor het raam te komen staan van mijn harthuis en te kijken, en terwijl we daar gedrieeen stonden maakte het huis zich los van de grond en begon te vliegen. Het vloog omhoog langs de zon de maan de andere planeten hoger en hoger, door de wolken, en toen draaide het naar een planeet die er grijs uitzag, langzaam landde het huis op die planeet in een stad in een straat en het huis zette zich neer alsof het er altijd had gestaan. Ik keek verwonderd naar buiten, alles was grijs, de huizen, de mensen, de natuur, de dieren, alles, er was geen spatje kleur te bekennen. Mijn engelen die mij al eerder toonden dat ze zich in elke gedaante konden vertonen, namen nu een mensen vorm aan, en namen grijze jassen van de kapstok, een voor mij en een voor elk van hen, die trokken we aan, en tussen hen in gingen we naar buiten. We wandelden door de straten tot we bij een winkel kwamen, daar gingen we naar binnen, we liepen door de winkel en tot mijn verwondering was iedereen dara hard ruw onvriendelijk, mensen stoten met hun winkelwagens tegen elkaar vloekend tierend en niemand verontschuldigde zich. Toen was er een oud vrouwtje die een blik wilde pakken waar ze niet bij kon, hoog op een plank. Ik zag het en liep erheen en pakte het blik voor haar. Ze keek me stomverbaasd aan. Dat doet niemand hier zei ze. Ik wel zei ik.

Daar begreep ze duidelijk niets van. We liepen erna naar een school. Daar was ook alles grijs: de gebouwen, de kinderen, de leerkrachten.  Ze gingen een leslokaal binnen, en daar was een beetje kleur, een bloem in een potje en wat kleur op het bord.  Een kind stelde een vraag en de juf gaf antwoord op een aardige manier, zij had wat kleur in haar gezicht. Ik keek verbaasd toe, weer buiten vroeg ik wat is dit hier, we zullen het je zo vertellen zei Lila mijn engel, en we gingen een ziekenhuis binnen, daar was ook alles grijs en de artsen snauwden en grauwden tegen de patiënten, niemand was vriendelijk of behulpzaam, het was heel akelig. We liepen een gang door en een kamer binnen, daar lag een man, en die lag in een bed, met kleurige kaarten en bloemen om hem heen, en ook hij had kleur in zijn ogen. Hij keek vriendelijk. Buitengekomen zeiden mijn engelen, we zijn hier in de tweede dimensie, hier zijn de mensen die nog vastzitten in hun hebzucht, jaloezie, haat, wraakzucht, zelfzuchtigheid, en die paar mensen die een beetje kleur kregen zoals die schooljuf, die beginnen zich te ontwikkelen naar liefde, die beginnen stapje voor stapje dingen te waarderen, lief te hebben, en als ze dat echt integreren gaan ze na hun dood naar de derde dimensie. De man in zijn bed in het ziekenhuis heeft het begrepen, hij gaat na zijn dood, binnenkort naar de derde dimensie.

Maar waarom ben ik hier? Vroeg ik verbaasd. Let op dat gaan we je nu laten zien, Violet pakte uit de lucht een grote kijker, een soort lange verrekijker. Ze gaf hem aan mij en zei: kijk goed, ik keek in de kijker en die richtte zich op de aarde, en zoomde in, op Frankrijk op de omgeving waar mijn ex woont op zijn huis en toen zag ik het, het huis was gehuld in grijze mist, dezelfde kleur grijs als van de tweede dimensie, en daarna draaide de verrekijker zich naar Nederland naar zeeland, naar het huis van mijn zus, en om het huis heen hing dezelfde grijze mist, ik keek mijn engelen aan. Jouw zusje en je ex, zitten voor een deel, zeg maar met een been, nog in de tweede dimensie, zij delen, hebzucht, jaloezie, wraak, egoïsme. En ze hebben daar samen dingen in op te lossen, karma in te lossen. Daar heb jij niets mee van doen, dit heeft niets met jou te maken, hun contact gaat niet over jou. Trek je dus niet aan wat ze doen, en besef dat zij samen iets mogen oplossen. Of ze dat doen, is aan hen. Jij moet erbuiten blijven. De tweede dimensie is jouw wereld niet. Laat het los.

Daarna kon ik accepteren dat er dergelijke dingen gebeuren en dat je het je niet moet aantrekken.

De reis met de kleinkinderen en mijn liefste verliep uiteindelijk van heel heftig tot liefdevol kalm en rustig, ik vertelde heel de weg verhalen uit mijn werk en het waren allemaal ervaringen die mooi; en leerzaam waren maar vaak ook humoristisch, en de kinderen houden van mijn verhalen, en eenmaal aangekomen bij mijn dochter was het hele voorval opgelost.

Augustus 2021

Vanmorgen zei mijn liefste, gelukkig ik heb mijn Tanni weer terug! Niet dat ik lijfelijk ben weggeweest, ik was heel de tijd in zijn nabijheid, toch ben ik zeker een aantal weken mijn innerlijke zelf behoorlijk kwijt geweest. 

Afgelopen nacht voelde ik hoe ik werd aangeraakt en geroepen. En plots besefte ik dat het mijn gids was, die me wakker maakte. Hij maakte me vanbinnen wakker. En ik werd ook daadwerkelijk wakker, Je bent afgedwaald van je pad, zei hij, en ik wist meteen wat hij bedoelde. Ik heb al wekenlang niet geluisterd naar mijn lichaam, want ik voel me al wekenlang ongemakkelijk. Ik word wakker met onrust en ik ga slapen met onrust. Onrust in de vorm van grote twijfels aan mezelf, aan mijn missie, mijn pad, aan alles wat er is gebeurd de afgelopen jaren. Door deze onrust zijn mijn talks minder goed dan ze waren, blijft mijn boek liggen en ben ik me voortdurend aan het afvragen of……..

Dat dit gebeurde is natuurlijk mijn meesterproef. Ik zeg het vaak in mijn talks, iedereen krijgt zijn meesterproef in deze eindtijd. En ik zeg dan ook dat ieders meesterproef zal plaatsvinden in het gebied van hem of haarzelf wat vastzit aan zijn of haar Karmische patroon. Dat het mij op dit gebied zou overkomen had ik niet door. Dank je wel universum, creator, het is geniaal ;).

Ik zal even wat inleiding geven op wat ik nu precies bedoel. Ik ben opgegroeid in een klein dorp in Zeeland, eigenlijk in de Zeeuwse bible-belt. Ons dorp was gemengd, deels katholiek, deels hervormd, deels gereformeerd, en daarin dan ook nog varianten. Dus de kerken en haar regels geboden en vooral verboden waren alomtegenwoordig. Mijn ouders waren ook behoorlijk gelovig, en vooral onze moeder was iemand die ons met vooral bestraffende bijbel spreuken bestookte. Als wij als kinderen ruzie maakten, (wat heel normaal is voor kinderen, hoe kun je anders je grenzen leren kennen en die van de ander,) riep onze moeder: wie zijn broeder haat is een moordenaar! Wat weten kinderen van haat? We begrepen niet eens wat ze bedoelde, maar de spreuken lieten een intense afdruk na in mijn zijn. 

Ik was een heel ernstig en plichtsgetrouw kind, ik vertelde al eerder in een talk dat ik alles las wat ik in handen kon krijgen, ook veel christelijke literatuur. Ik werd als het ware doordrenkt met de leerstellingen van de christelijke religie: zoals: je bent altijd een zondaar, je kunt alleen door heel hard je best te doen in de hemel komen, de hemel moet je verdienen, er zijn maar heel weinig mensen uitverkoren, er kan makkelijker een kameel door het oog van een naald dan dat een mens in de hemel komt. Je moet heel veel naar de kerk, en goede werken doen en bidden om je ziel te reinigen. En dat kan uiteraard alleen via de kerk. Je bent al zondig als je naar de verkeerde school gaat (als katholiek naar een protestantse school bv) of als je koopt bij iemand die van het ‘verkeerde’ geloof is. Of nog zo’n sterk staaltje: ‘twee geloven op een kussen daar slaapt de duivel tussen!’ Dus een vriendschap of relatie met een ‘andersdenkende’ zo werden de mensen van de andere kerken ook wel genoemd, was uit den boze.

Ik was een ernstig en serieus kind en ik probeerde ontzettend hard om ‘goed’ te zijn, want ik wilde zo graag terug naar huis. Ergens diep vanbinnen wist ik dat er een thuis was waar alles goed en liefdevol was. Maar dat het zo moeilijk zou zijn om er terug in te komen, zoals men  vertelde, dat baarde mij ernstig zorgen als kind. Dus ik was elke dag bezig met mijzelf, ik onderzocht iedere dag mijn geest, mijn ziel. Op zonden en fouten. Natuurlijk maak je fouten, hoe kun je anders iets leren? Maar ik voelde me zo vaak schuldig, want fouten gebeuren ook als je even vergeet op te letten, dus als je bv speelt. Dan vergat ik de tijd, wat een grote zonde was, en zeker straf betekende van onze moeder, die onze vader de straf liet uitvoeren. Dus van een spontaan onschuldig kind was geen sprake. Ik was altijd bezig met zelfverbetering en zelf onderzoek. Ik las de dramatische verhalen van de heiligen die omdat ze hun leven gaven voor god, door zich te laten opeten door leeuwen of onthoofden, in de hemel kwamen, verhalen die uitgebreid in de katholieke illustraties stonden, met plaatjes etc. Niets werd aan de verbeelding overgelaten. We hadden een dik ingebonden boek met katholieke illustraties uit de 30er jaren, waar het nog veel erger in was dan in de tijdschriften van de 60er jaren. En ik moest van mezelf alles lezen. Maar omdat ik net zo gevoelig was als ik nog altijd ben, sliep ik er vaak niet van. Ook het idee dat God overal was en alles zag, zelfs je zondige gedachten, o dat vond ik zo akelig. Dus bleef ik diep nadenken over al deze mensen die zo’n moeilijke weg gegaan waren om uiteindelijk bij God te kunnen komen. Het was eigenlijk een duidelijke boodschap, om bij God te komen is heel, heel moeilijk. En wat ik wel niet zou moeten doen om ook terug naar huis te kunnen.  Hij zorgt ervoor dat er bijna niemand de weg terug kan gaan, want je mag niet genieten, niet zorgeloos zijn, niet spelen. Dat zijn allemaal zonden. Ik had er een hard hoofd in, ik zou dat nooit kunnen opbrengen, en in mijn fantasieën, dacht ik alles uit, of ik de moed zou hebben, me te laten onthoofden als het zover zou komen, of op de brandstapel te stappen. Ik vergat in die tussentijd om te genieten en gelukkig te zijn.

Deze opvoeding liet uiteraard diepe sporen na. Want deze doctrines waren overal, thuis, op school, in de kerk, bij sommige familieleden. Gelukkig waren er wel familieleden die wat liefdevoller waren, zoals mijn oma. Die mijn kinderwens (ik dacht daarmee misschien de goede weg naar de hemel te kiezen) om missiezuster te worden weglachte en me zei dat het echt niet zo’n goede keuze was als het eruit zag. Zij bood het lichtere luchtige tegenwicht aan de zwaarte van mijn ouderlijk huis en dorp.

Gelukkig begon op een bepaald moment de flowerpower tijd waarmee heel veel van de oude doctrines op losse schroeven kwamen te staan. Er kwam veel meer vrijheid van denken.  Ik ging zelfs meerdere malen een relatie aan met een niet katholiek. Maar de oude vastgezette patronen, van zorg en angst (want dat was het natuurlijk) lieten zich niet zomaar verjagen en die kozen gewoon een ander object. De diepe angst om nooit goed genoeg te zijn om de hemel binnen te kunnen gaan, vermomde zich nu als een diepe angst om niet genoeg ‘kennis’ te hebben of intelligentie om de opleidingen te kunnen doen die ik wilde, of om de baan te kunnen krijgen die ik graag wilde.

Wat ik dus deed is studeren, studeren, en studeren. Lezen, lezen, lezen. De ene opleiding en cursus na de andere, en als ik met de ene klaar was,  begon ik aan de andere, en toch gaf het me echt niet het gevoel dat ik nu goed genoeg was, welnee, het gevoel van ontoereikendheid bleef. Het vermomde zich gewoon. Ik bleef het kind wat haar best bleef doen om in de hemel te mogen komen, ook al geloofde ik al lang niet meer in de verhalen van de kerk.

Mensen met wie ik heb samengewerkt zullen het zich herinneren. Als ik ergens een cursus of workshop van 1 dag gaf, had ik lesmateriaal voor een week bij me, en dat zat uiteraard ook kant en klaar in mijn hoofd. De dag voor zo’n opdracht las ik nog van alles door en twijfelde ik nog steeds of ik wel voldoende kennis had om die les te geven. Mijn diepste angst was ‘door de mand te vallen’ als iemand die pretendeerde heel veel kennis te hebben maar het helemaal niet had. Zo’n angst is waarschijnlijk al ouder dan dit leven. Hij is zo diep en basaal.

Goed in mijn werkzame leven, waarin ik ook nog steeds probeerde ‘het goede’ te doen, al was dat minder krampachtig dan vroeger, kwamen er o wat een zegen, allerlei dingen op mijn pad die me gedeeltelijk bevrijdden van de oude angsten. Ik leerde mijn lichaam (dat ooit zo zondige lichaam) te waarderen en er blij mee te zijn. Ik leerde mijzelf te waarderen, ik leerde te genieten van mooi dingen zoals muziek en kunst, en ik leerde dat er veel manieren zijn waarop je naar het leven kunt kijken. Dat er vele manieren zijn om ‘het goede’ leven te leiden. En ik werd zorgelozer. Maar er zaten altijd nog wel diepe gevoelens van ontoereikendheid.

En zo ontmoette ik de mediatie. Vipassana meditatie. Een zegen op mijn pad, en dat zeg ik opnieuw met volle overtuiging en van harte. Want door wat er gebeurde de afgelopen weken ging ik zelfs daaraan twijfelen.

Maar deze manier van mediteren heeft me zo geholpen om dichter bij mezelf te komen, en dichter bij jezelf is absoluut dichter bij God, of de Creator zoals ik liever zeg. Omdat het woord god zoveel is en wordt misbruikt.

In deze meditaties die ik meestal thuis deed en doe, maar in het begin ook in een groep onder begeleiding, leerde ik mijzelf echt kennen, mijn denken en doen, mijn denkpatronen, en ik leerde om afstand te creëren tussen dat wat ik niet ben: mijn denkgeest en persoon, en dat wat ik wel ben: de observator die rechtstreeks is verbonden met mijn hoger zelf en dus mijn ziel.

Dit leerde ik allemaal, wetend dat de echte kennis en waarheid alleen in mezelf te vinden zou zijn. Echter behalve het leren kennen van mezelf en het langzaam afpellen van allerlei aangeleerde ingewikkeldheden kwam ik niet ‘binnen’ in mijn hart.  Dat duurde jaren, jaren waarin ik elke dag mediteerde, en heel veel moeilijkheden tegenkwam en oploste in de buitenwereld. En waar ik door het mediteren steeds ‘wijzer” mee om leerde te gaan.

Plots op een dag inmiddels totaal niet meer verwacht kon ik mijn hart binnen, en maakte daar kennis met mijn engelen. En elke dag gebeurden er nieuwe ongewone dingen in mijn hart, de wereld daar die echter en mooier en eerlijker is dan deze materiele wereld groeide en groeide. Allemaal dingen die ik nooit heb gevraagd of verwacht. Alles gebeurde daar, en ik leerde er mijn eerste gids kennen, die me enorm veel lessen leerde. Met alles wat ik in de buitenwereld tegenkom kan ik terecht bij hem. En later komen er meer gidsen, tot eind 2020 Jezus zich kenbaar maakt. Hij is mijn laatste gids. Er vinden in de buitenwereld voortdurend dingen plaats die synchroon lopen met mijn ervaringen in mijn hart. Het is mooi en vooral liefdevol.

Maar er is nog steeds in mij een stukje van de ‘ben ik wel goed genoeg’ angst. Dus ik blijf vaak twijfelen over mijn ervaringen: kan dat wel, klopt dit wel, ben ik wel goed genoeg om zulke mooie dingen te mogen meemaken?

Dan komt de vraag van Inge of ik in de Opstap wil komen, ik voel me verrast vereerd en vraag me af of ik wel goed genoeg ben, genoeg weet om daar te mogen optreden. Maar in mijn hart zijn mijn engelen en lichtteam enthousiast. Dus het gebeurt en wel drie keer, en dan zegt Inge: waarom begin je zelf geen talks? Daar denk ik over, nog altijd twijfelend, maar dan met support van mijn lichtteam en vooral Jezus durf ik het aan, aarzelend, dat wel. Inmiddels voel ik me minder onzeker en durf het beter. Ik spreek daar zoals ik ben, met alles erop en eraan. Dank je wel Inge.

Maar intussen is er een persoon die zich onder een schuilnaam, niet kenbaar maakt maar wel vriendschap vraagt op FB, en mijn berichten volgt. Deze persoon geeft me enkele keren feedback op mijn opstap verhalen en talks, en de eerste feedback is positief. Ik lees het en neem het in me op. De persoon deelt verder niets persoonlijks, ook is er geen enkele foto te zien, noch een naam. Langzamerhand begint deze persoon zelf meer berichten te delen. Felle indringende berichten, met de houding van een alwetend iemand. De persoon heeft over zijn kennis geen enkele twijfel, nooit. Deze persoon is volledig overtuigd van de waarheid van zijn berichten. De berichten brengen me daardoor in verwarring, want ze ondergraven bijna alles wat ik sinds ik in mijn hart kan, heb mogen ondervinden en ontdekken. Ik lees ze elke dag en ze worden steeds verontrustender, ik ga elke dag met twijfel over mijn weg en mijzelf naar bed, en word ermee wakker. Wat me al snel opvalt is het totaal ontbreken van enige liefde of warmte. De berichten zijn koel en analyserend, en soms erg veroordelend. Er worden steken en klappen uitgedeeld onder het mom van ‘ik ben de enige die hier de waarheid kent’. Meer mensen die een beetje zoals ik zijn, gaan het volgen en lezen en reageren soms, vaak net zo aarzelend als ik.

Ik lees alles en reageer alleen op dat wat echt resoneert en goed voelt. Maar de andere teksten graven zich onder mijn huid, op een onplezierige manier. Het doet me ergens aan denken, maar ik ben nog altijd niet alert genoeg om het te zien.

Ik ben er inmiddels bijna voortdurend mee bezig, en mijn lief merkt het, en vraagt me ermee te stoppen. Ik vertel hem erover en zeg hoe het voelt. Het ding is dat een deel van deze berichten zaken bevat waarvan ik weet dat ze juist en waar zijn. Ik weet bijvoorbeeld dat new-age gecreëerd is door het duister. Ik weet dat we ‘voeding’ zijn in massa meditaties en als we in angst zitten.

Maar het gaat op en neer, de persoon weet me steeds opnieuw uit mijn kracht te trekken, hij stuurt persoonlijke berichten over wat ik deel en post. En ik neem de moeite om een ingesproken bericht te sturen waarin ik zeg dat ik trouw blijf aan mijn hart en dat ik mijn weg blijf volgen. Openhartig en standvastig noemt hij dat.

De persoon schrijft ‘aardig’ aan mij. Minder gevoelloos als in zijn berichten.  Heel veel van de dingen die hij schrijft kloppen in mijn gevoel en resoneren.

Omdat ik deze dingen weet en onderschrijf, werkt het hypnotiserend. Ik heb zelf een hypnose opleiding dus ik weet hoe het werkt. Je gebruikt een aantal dingen die de ander kent en gelooft en verbindt dat met een aantal onbekende zaken. Doordat de persoon het ene gelooft en weet, gaat hij ook het andere voor waar aannemen.

 Maar wat blijft wringen is het (ver) -oordelen en het gebrek aan warmte. En wat me heel erg raakt is dat de persoon in de berichten, hij noemt nooit namen, dat zegt hij ook, maar de verwijzingen naar personen die bijna iedereen kent zijn overduidelijk, en hij haalt deze mensen naar beneden. Dat raakt me en dan lees ik de berichten waar zo her en der dingen die mensen doen, worden veroordeeld en weggezet als het duister dienend. Ik lees dan de stukjes en zie hoe er dingen in staan die misschien over mij gaan en ik voel me nog meer onzeker worden. Doe ik het fout? Ben ik niet goed bezig, ben ik in de val gelopen? Volg ik het verkeerde licht? Het stopt niet, en ik werd er dusdanig onzeker van dat ik mijn boek laat liggen, dat ik niet meer in mijn kracht sta.

Mijn kracht die ik niet cadeau heb gekregen. Die ik zomaar laat wegebben, door de schrijfsels van een persoon, die ik nog nooit heb ontmoet. Ik praat erover met mijn lief, dat het toch niet ethisch is om op die manier mensen af te kraken. En het hield me bezig tot gisteren, tot vannacht.

Mijn gids die me wakker maakt en zegt: waar ben jij nu mee bezig? Wat laat jij met jezelf gebeuren? En plots valt het inzicht me binnen, in stukjes en brokjes begrijp ik alles. Mijn zwakke punt: ben ik wel goed genoeg, volg ik wel het juiste pad, heb ik kennis genoeg? Heb ik wel de echte liefde, of dien ik wel het echte licht? En dan iemand die zich voordoet als degene met alle kennis, de waarheid, de wijsheid, het juiste pad, het juiste licht.

Het enige wat eraan ontbreekt, is de liefde, die is niet voelbaar in deze persoon zijn berichten. Ik zeg niet dat hij die niet heeft, maar hij toont hem niet.  Plots voel ik waar ik dat gevoel uit herken, vroeger de kerken, de scholen, de pastoors, de nonnen, de dominees, allen verkondigden ‘hun’ waarheid als de enige juiste, hun pad als het enige pad naar god. En al die paden waren moeilijk pijnlijk, lastig, bijna onmogelijk, want we zijn zondaars, we zijn slecht etc etc. We zijn het niet waard dat we Gods huis binnen mogen.

 Ik voel de overeenkomst, en opeens weet ik het zeker, dit is niet mijn weg, deze persoon is niet de juiste gids voor mij. Mijn gidsen zijn liefdevol, en ik weet dat alle mensen die ooit een ervaring hadden met de Creator, God, of Jezus maar één ding bleven zeggen, schrijven, delen, dat de Creator pure liefde is, dat er geen straffen of hellen zijn. Dat je altijd bemind wordt, en dat het enige wat er is, de universele wetten zijn, en een ervan is dat je dingen die je ooit uit balans bracht weer in balans moet brengen. Klinkt eerlijk en juist voor mij. Die straffende jou het moeilijk makende god is de god van de Matrix, dat is Jahweh, de demiurg, die het ons zo moeilijk mogelijk zal maken om de weg terug te vinden.

En wat de oude meesters of gnostici ook gezegd of geschreven hebben, veel ervan zal kloppen, evenveel ook niet. Niemand van hen was al aan de andere kent geweest….ook zij waren behept met de doctrines van hun tijd. En vanuit die doctrine kun je je niet voorstellen dat de weg naar God liefde is en niet moeilijk. Die doctrine is de matrix, de gevangenis.

Maar een persoon die zegt: deze tijd heeft geen goeroes meer nodig geen gidsen en die zelf wel zijn weg en waarheid deelt en mensen niet openlijk niet recht in hun gezicht maar verdoken in een bericht afbreekt, met de houding van ik ben de enige die weet ik ben de enige weg.

Nee die mag doen wat hij wil, maar diens ‘kennis’ heb ik niet nodig. Ik volg de weg van mijn hart, en luister naar mijn innerlijke gidsen.

Ik dank deze persoon heel hartelijk voor deze wonderbaarlijke les.  Ik ben er ook van overtuigd dat hij niet de bedoeling heeft om mensen uit hun kracht te halen of af te breken, ik denk dat hij het vanuit een oprechte intentie doet. En dat hij overtuigd is van zijn juiste weg. Ik neem hem ook niets kwalijk. Ik had deze les nodig om terug te beseffen dat ik altijd naar mijn lichaam mijn tempel moet luisteren, en die voelde zich vanaf dag een ongemakkelijk.

Het was een geniale les. Ik ben terug bij mezelf.

Mijn lief zei vanmorgen, gelukkig ik heb mijn Tanni weer terug, en ook, je ziet er anders uit, energieker, stralender.. Zo voel ik me ook.

De kosmos en ons hoger zelf brengt je soms op paden waarvan je op dat moment niet weet wat je er moet doen. Soms kom je in situaties terecht waarvan je niet vermoedde dat het bestaat. Dit was zo’n ervaring.

Toen ik eind 30 was kreeg ik een relatie met iemand die in een totaal andere wereld verkeerde dan ik. Ik was een werkende alleenstaande moeder, met een fulltimebaan in de psychiatrie. Hij was een zakenman en mede-eigenaar van een groot bedrijf. Hij was dus rijk, althans die indruk maakte hij.  Toen we een paar maanden met elkaar omgingen werd hij uitgenodigd door vrienden van hem in Brasschaat die 25 jaar gehuwd waren. Ik was met hem al een aantal malen in Brasschaat geweest, maar ik had voor ik hem kende geen idee wat voor soort dorp dat was. Een plaats waar veel rijke Nederlanders woonden om belastingtechnische redenen. Veel mensen vonden het tamelijk naïef van mij dat ik dat niet wist. Enkelen dachten zelfs dat ik juist iemand had gezocht uit dat dorp om een ‘rijke’ man aan de haak te slaan. Niets was minder waar. We kenden elkaar via een advertentie in de NRC. Wat toen nog een betrouwbare krant leek. Daten online bestond nog niet.

Het feest vindt plaats op een vrijdagavond en we worden rond 18 uur in het chique restaurant verwacht. Hij zal mij thuis ophalen, hij komt en heeft al een fles champagne en een prachtig boeket bloemen bij zich voor het bruidspaar. Hij bekijkt de kleding die ik aanheb, een net jurkje met een jasje, maar hij vindt het niet mooi genoeg. Heb je niets beters? Samen kijken we in mijn kledingkast, ik heb niet veel kleding, enkele jurkjes en wat broeken en truien en T-shirts -Als ik geld over heb koop ik liever boeken- Er hangt een zwarte jurk die ik zelf heb gemaakt van zijdeachtige stof. Hij wijst ernaar, doe die maar aan. En sieraden, heb je een mooie ketting of zoiets? Ik laat hem mijn bescheiden sieraden doosje zien, allemaal goedkope kettinkjes en oorbellen. Een paar zwart witte oorbellen met een bijpassende ketting,

gemaakt door een vriendin bekijkt hij wat nauwkeuriger. Doe die maar zegt hij, maar hij is duidelijk ontevreden, ik voel zijn afkeuring. We stappen in de auto en rijden richting Brasschaat. Hij zwijgt de hele rit.  Ik voel me erg ongemakkelijk, zijn afkeuring hangt in de auto. Ik ben duidelijk niet goed genoeg voor zijn vrienden in Brasschaat.  Aangekomen bij het restaurant gaan we naar binnen. Hij draagt de cadeaus en zegt niets tegen mij. Binnengekomen staat er een gezelschap met een glas champagne in de hand. Hij begroet het bruidspaar en stelt mij niet voor. Ik doe dat zelf, en wordt uitvoerig bekeken. Ik begrijp nu waarom hij zo afkeurend reageerde op mijn outfit. De dames zijn allemaal gekleed in dure sjieke merkkleding, met veel glitter en glimmende versieringen. De sieraden die ze dragen zijn zonder uitzondering gemaakt van goud en versierd met diamanten, parels, etc  allemaal groot en veel. Mijn zwarte jurkje en mijn zelfgemaakte oorbellen steken heel pover af tegen dit oogverblindend decor. Hij laat me staan tussen de dames en keurt me geen blik meer waardig.  Wat meteen opvalt: de heren staan bij elkaar en spreken over voetbal, auto’s en de beurs, de dames staan bij elkaar en spreken over golfen en bridgen en de kwaliteit van de poetsvrouwen. Hoe boeiend denk ik met een zekere verbazing. Ik luister en meng me niet in de gesprekken.  Dan gaan we aan tafel, de mannen zitten aan een kant en de dames aan de andere kant. Wat traditioneel denk ik, dit maak ik echt nergens meer mee.  Hij  zit aan de andere kant van de lange tafel, hij kan me nauwelijks zien, heeft me ook geen blik of woord meer gegeven. Ik zit aan de andere kant tussen vrouwen die ik niet ken en ook nog nooit heb gezien. Ik kijk en luister naar de gesprekken.  Aan de mannenkant nog steeds dezelfde thema’s: beurzen, sport, restaurants en auto’s kortom doodsaai. Aan mijn kant ook meer van hetzelfde: golfen, bridgen, shoppen in steden ver van huis, de kleinkinderen of kinderen, de vakanties etc. Tijdens het serveren, stoot een serveerster per ongeluk met een schaal tegen een blouse van een dame, er komt een piepklein vlekje op, o roept  de dame uit, dat komt niet meer goed, dat bloesje kan ik wel weggooien. Ik hoor het aan met stijgende verbazing.

Daarna gaat het gesprek over hun golfafspraken, en dan vraagt er een dame voor het eerst iets aan mij. Golf jij ook? Nee ik golf niet zeg ik? Wat doe je dan? Tennis je? Nee ook niet zeg ik, Bridgen dan misschien? Nee ook niet. Wat doe je dan? Ik werk, zeg ik. Wow dat is een bijzondere mededeling, plots kijken meer vrouwen naar mij. Wat doe je dan? Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis, de dame die tegenover me zit heeft diamanten oorbellen zo groot als kippeneieren, ze kijkt me  plots geïnteresseerd aan, en wat doe je dan zoal? Ik vertel over mijn werk, de begeleiding aan patiënten die ik geef, het leidinggeven aan het team. De manieren waarop ik met patiënten werk. Steeds meer vrouwen stoppen hun gesprek en luisteren, en stellen vragen. Ook aan de mannen kant, verstommen de gesprekken, daar wordt ook meegeluisterd. Er wordt van alles gevraagd, hoe dat gaat als je depressief bent en opgenomen moet worden, want dat kennen ze ook wel van mensen in hun omgeving ( of misschien wel van henzelf denk ik dan)  en ze vragen honderduit.

Opeens sta ik in het middelpunt van hun belangstelling. De dame met de oorbellen zegt op een bepaald moment. Eigenlijk leiden wij maar een waardeloos leven als ik hoor wat jij allemaal doet. Niemand ontkent het, er is een heel andere sfeer ontstaan aan tafel. ‘Hij’ ziet me nu wel zitten en kijkt trots. Maar ik heb geen goed gevoel over hem. Wanneer we naar huis gaan is dat ook in stilte. Ik denk na over deze avond en het bedrukt me. Hij doet alsof er niets is gebeurd. Praat over de avond en het lekkere eten.

Maar achteraf weet ik dat ik deze ervaring nodig had om ook dat te leren kennen en begrijpen. De leegte heb mogen voelen achter deze materiele rijkdom. Echte leegte, zinloosheid, eigenlijk diepe armoede. Natuurlijk geldt dat niet voor iedere persoon die veel geld heeft, maar vaak wel.  De echt rijke mensen zijn degenen met een rijke open geest, een  rijke scheppingskracht, een  rijk gevoelsleven.

Tanni juli 2020

Dat mensen goed gedijen als je ze aanmoedigend toespreekt, dat weten we. Dat dieren ook veel beter functioneren als ze liefdevol en consequent worden bejegend zal voor de meesten van u ook geen geheim zijn.

Dat planten beter floreren als je ze bemoedigend toespreekt is alweer een stapje verder voor sommigen onder jullie. Maar dat het waar is, is voor mij een feit.

Maar…. Dat artificiële DINGEN, spullen, gebruiksvoorwerpen ook zeer gevoelig zijn voor hoe je ze bejegent werden we vandaag weer eens gewaar. Het was niet de eerste keer trouwens.

Onze printer doet het al een hele tijd, eigenlijk al meer dan een jaar, zeer matig. Soms reageert hij helemaal niet op zijn opdrachten, en hij drukt soms  een document maar half af, of  drukt sommige regels met halve letters. Ook schoonmaken resetten etc hielp niets. Eigenlijk hadden we heel het jaar geen enkel goed afgedrukt document, er was altijd wel iets niet goed. Heel lastig als je zoals nu af en toe een nieuw attestation moet afdrukken voor je je op de weg mag begeven.

Afgelopen weekend zeiden we voor het eerst tegen elkaar; misschien is het tijd om een nieuwe printer te kopen. Niets aan de hand. Vanmorgen zei ik voordat mijn lief boodschappen ging doen, ja we moeten eigenlijk naar Fumel en daar naar die winkel naast de Leclerc om een nieuwe printer te gaan kopen. Mijn lief gaat naar de printer om te proberen om een paar nieuwe attestation papieren af te drukken.

Wat gebeurt er? Het ding werkt in een keer en de afdrukken zijn helemaal perfect. Niets op aan te merken, alle letters keurig even zwart. Alle regels… alles……

We moesten heel erg lachen. Hij heeft gehoord dat we een nieuwe printer willen gaan kopen. Hij wil nog blijven, lachten we….

Vorig jaar kochten we een nieuw koffiezetapparaat, we hadden een nespresso apparaatje, wat het een tijdlang heel goed deed, met cupjes dat dan weer wel. Het was een apparaat wat ik ooit kocht. Het maakte ede heerlijkste koffie. Maar toen we vorig jaar verhuisden, deed hij het niet goed meer, dan weer halve kopjes ( wat hebben die apparaten toch met halfjes?) of alleen water. Er was altijd wel iets wat niet goed was, en we zeiden dat we een ander koffiezetapparaat gingen kopen. Een met bonen. We haalden een nieuw apparaat en zetten het naast  het oude apparaatje. We zouden nog even de laatstde cupjes opmaken. En wat denk je vanaf het moment dat het nieuwe apparaat er staat, doet het oude ding het weer voortreffelijk. Alles werkte weer perfect. Goede koffie juiste hoeveelheden.

Het was niet te geloven…. Maar nu vandaag na de printer geloof ik het echt, wees maar lief en bemoedigend tegen je apparaten het helpt echt…

Mei 2020