Blog

In het licht van ‘de ziel aan het stuur’, had ik een paar dagen geleden een mooi gesprek met mijn liefste over de basisvoorwaarden om je ziel aan het stuur te kunnen (durven) ‘laten’.  We kunnen het er inmiddels wel over eens zijn --althans ik denk dat de meeste van mijn FB-vrienden toch wel zover zijn --dat ze begrepen hebben dat het echte doel waarvoor we hier op aarde zijn is, om je ziel het stuur van je leven te overhandigen en het pad te lopen wat je ziel voor jou heeft uitgestippeld -voor je aan dit leven begon-. En dat het uitermate boeiend is om te onderzoeken wie of wat ervoor zorgt dat je dat niet doet. Wat saboteert jouw ziel?  

Mijn eigen onderzoek leidde me naar dit antwoord: er is maar een ding die dat kan verhinderen, en dat is het saboterende ego-deel.

Het ego bij het grofvuil zetten is een verkeerd uitgangspunt. Dankzij de new-age beweging, heeft het ego een hele slechte naam gekregen en dat is onterecht. Een belangrijk deel van het ego is heel belangrijk en noodzakelijk. Maar er is ook een deel van het ego wat ons enorm kan dwarszitten en saboteren. Dat ego-deel heeft meestal angst als belangrijkste drijfveer. Hoe weet je dat? Dat is omdat ik gedurende heel veel jaren al mijn eigen ‘argumenten’ heb onderzocht, om niet mijn ziel (die altijd samenwerkt met je hart) de touwtjes in handen te geven.

Ik ontdekte dat de ego-saboteur  zich meestal  in allerlei gedaanten vermomt. Soms presenteert het zich als iemand met status en macht,

Dat is het meest bekende beeld, maar vergis je niet, de denkgeest is veel slimmer dan dat het alleen dat afgekloven cliché heeft om zich in te verpakken. Nu zul je denken maar iemand met macht en status hoef je toch niet als gesaboteerd te zien? Dan stel ik je meteen de vraag: hoeveel mensen met macht en status laten zich leiden door hun ziel?

De denkgeest kan zich voordoen als: slachtoffer, en dan een die nooit geholpen kan worden, een ‘ja maar’ slachtoffer, die alles wat je aandraagt zal verwerpen met argumenten als: dat heb ik al geprobeerd, dat is al eerder gedaan, dat werkt niet bij mij (tenslotte is dit een heel uniek slachtoffer ;)) ik heb iets totaal anders, ik heb alles al geprobeerd (dat is vaak zo), ze hebben alle mogelijke hulpbronnen al aangeboord, en niets hielp, want… ze willen niet echt geholpen worden.

Nee zult u denken, dat kan niet, je gaat toch niet elke hulpverlener opzoeken om eigenlijk niet geholpen te willen worden? Ja toch is dat mogelijk. 

Wat doet dit deel van het ego deze denkgeest? Die leeft op ‘ziektewinst’, een uitdrukking die ik leerde in de psychiatrie, waarin die regelmatig werd gebezigd als we weer een patiënt hadden die zo’n woedeaanval kreeg dat hij met 8 mannen (ja meestal mannen begeleiders, zelden vrouwen) in de isoleercel gebracht moest worden.

Later hoorden we dan in de ‘wandelgangen’ dat hij wel de ergste was van de afdeling, want voor ‘X’ hadden ze er maar 6 nodig en voor hem 8. Dus zelfs daar weet het saboterende ego-deel een status te ontlenen aan de positie van degene die het ziekst is. Het ergst, het meest agressief. Toen ik er pas werkte en dit ontdekte was ik verbijsterd. Hoe kan het zijn dat iemand een ‘wedstrijd’ houdt wie er het ernstigst psychisch gestoord is? Ik begreep er niets van.. Inmiddels begrijp ik het veel beter.

Het saboterende ego-deel wil hoe dan ook, en op welke manier dan ook ergens in uitblinken, ergens een status aan ontlenen. Als het niet lukt met de mooiste partner (meestal vrouw) de hoogste functie binnen het bedrijf, de sjiekste, en vooral duurste auto, als zelfs een gewone baan geen succes is en de relaties steeds mislukken dan maar een negatieve status, dat is altijd nog beter dan niets. De grootste mislukkeling zijn is ook een soort status.

Het saboterende ego is tot alles in staat, als het jou maar kan afhouden van je ziel. Klinkt dat cru? Helaas het is echt waar.

Wat is dus een voorwaarde om jezelf te kunnen helen of te laten helpen met helen?

Dat je je ego even opzij kunt zetten.

Maar ook dat je op een bepaalde manier ‘nederig’ kunt zijn, dat wil zeggen dat je zo bescheiden moet durven zijn, dat je kunt toegeven, dat jij het niet alleen kunt en dat je hulp nodig hebt.

Veel ego’s kunnen dat niet en lopen wel alle therapeuten af maar alleen maar om te kunnen zeggen: Niemand is goed genoeg om mij te kunnen helpen, of ik ben zo bijzonder, niemand kan mij helpen. Of bij iemand die zelf therapeut is: niemand kan mij helpen want dan moet ik me ‘onder’ die persoon plaatsen en dat is onmogelijk, want ik ben ‘beter, hoger, heb meer opleiding  gehad, of meer gelezen of meer workshops gedaan, etc dan deze therapeut.

Ik heb van beide varianten twee mooie voorbeelden. De eerste variant is van een persoon die zei dat ze dringend hulp nodig had. Het kon eigenlijk niet wachten. (Uiteraard een ego wacht niet graag J) Toen we een inleidend gesprek voerden gebeurden er opmerkelijke dingen. Wat werd allemaal opgesomd, dat moest ik toch echt weten. De status van de persoon: ik ben zelf therapeut, ik ben zelfs een BN-er, ik had een praktijk op een van de duurste en bekendste plekken van NL, ik heb zoveel mensen geheeld. Ik heb alles aan mezelf gedaan wat ik zelf kon. Ik heb alles in mezelf geheeld. Ik wil een partner maar ik ontmoet nooit iemand van mijn niveau, ik word sowieso niet gevoed, want er is niemand van mijn niveau in mijn omgeving. Mijn niveau is sociale academie.

Dit kreeg ik allemaal in heel korte tijd te horen. Ik voelde direct een hele grote spanning en mijn lichaam reageerde sterk op deze verhalen. Ik voelde eigenlijk weerstand, want alles wat ik hierna als mogelijke weg aanbood werd direct afgewezen. De vraag van deze persoon was- ze had mijn teksten gelezen- of ik aan mijn engelen en gidsen om advies kon vragen.  Dat wilde ik wel doen. Want na dat gesprek zag ik zelf geen openingen om iets voor haar te kunnen betekenen. Mijn kennis en ervaring waren ontoereikend.

De dag erna in een meditatie vraag ik mijn gidsen om advies. Het advies wat ik kreeg was totaal anders dan wat ik verwachtte, ik had het zelf niet kunnen bedenken. Ik schrijf het op een stuur het aan de betreffende persoon. Het duurt lang voor er een reactie komt. Na twee dagen komt er een reactie: Nee hier kan ik helemaal niets mee, dank je wel voor de moeite. Gek ik ben niet teleurgesteld, eerder opgelucht. Och zij zal aan haar lijst weer een therapeut toevoegen die absoluut niet aan haar verwachtingen kan voldoen, weer een slechte therapeut. Een die beslist niet van haar niveau was. En weer heeft haar ego de bevestiging gekregen die het zoekt. Ik ben zo bijzonder, zo uniek, voor mij is er geen hulp van ‘gewone’ stervelingen beschikbaar.

Naast de opluchting want het gesprek was al uitputtend, wat zou een vervolgtraject geweest zijn? - voel ik ook compassie met deze persoon, want dit is een van de moeilijkste ego-valkuilen om uit te klimmen. Jezelf beter voelen dan alle anderen, is een bijna onoverkomelijke val.

Dus wat is nodig: bescheidenheid en nederigheid. Kunnen erkennen dat er misschien wel iemand is die jou wel kan helpen. En kunnen inzien dat dat je niet minder of kleiner maakt, integendeel. Je kwetsbaarheid en zwakke kanten erkennen maakt je sterk en groot. Het geeft je juist dat wat het ego je nooit kan geven.

Een andere val van het ego is, het gevoel van altijd tekortkomen, het nooit genoeg hebben. Er zijn mensen die ondanks alle materiele weelde die ze in hun leven verzameld hebben, vaak door hard werken en veel opofferen, toch altijd de angst blijven houden dat ze te kort zullen hebben. Het lijkt een onstilbare honger naar meer, meer.

Daarnaast is er ook die andere kant, die ertegenaan schuurt de overtuiging dat je zelf nooit goed genoeg bent. Wat anderen ook doen en zeggen, er is altijd het knagende gevoel dat je niet voldoet, niet kunt voldoen aan de behoeftes van de ander. Je tracht alles te voorzien maar op het moment suprême, voel je dat je tekortschiet, en dat kan ook weer op allerlei manieren naar buiten komen. Je kookt enorme hoeveelheden als je bezoek krijgt, altijd veel te veel; uit angst te weinig te hebben en dus tekort te schieten. Of je studeert veel te veel teksten in voor dat examen of voor die cursus die je gaat geven, want je zou eens te weinig kunnen hebben…. En dat betekent dat je niet goed genoeg bent, tekort schiet..Dat was tot afgelopen december een van de trucs van mijn ego.

Het ego is zo slim; de trucjes zijn eindeloos, en het houdt pas op als jij zelf het doorhebt, het zijn die trucs die je vele levens kunnen bezighouden, tot je het gaat zien.. of tot het leven (je ziel) je halt toeroept. Bv door je ziek te maken, zodat je eindelijk gaat begrijpen waar het echt om gaat. En daar heb ik tientallen voorbeelden van.

Een andere veelbeproefde ego truc is die van de spirituele materialist, iemand die alles heeft gelezen en  alles weet van spiritualiteit, die alle goeroes kent, alle workshops heeft gevolgd, iedereen tot de spirituele orde roept, en als je dan niet ziet wat hij wel ziet, ben je niet spiritueel genoeg. Bijzonder is dat deze mensen desondanks niet als spiritueel te herkennen zijn, het is niet hun warme ziel of lichtende voorbeeld wat je ontmoet, je ontmoet hun theorie, hun aannames, daar zal zo iemand je ook mee terecht wijzen, maar je voelt geen bezielde spiritualiteit. In iemands zijn zie je het niet terug. Ook deze mensen voelen zich vaak beter dan de ander, en hebben het gevoel dat ze het volste recht hebben om jou terecht te wijzen.

 Er zijn zoveel varianten, de ‘ons soort mensen’ truc van het ego werkt ook heel goed. Deze mensen gaan alleen om met hun ‘eigen’ soort of niveau. Deze tref je aan op zowel mensen met een laag ontwikkelingsniveau niveau als bij intellectuele types. Het is een vorm van discrimineren, maar een die veiligheid biedt, ze voelen zich onveilig tussen mensen die hun gewoontes niet kennen en waarbij ze dus ‘fouten’ kunnen maken. Het is veilig om alleen om te gaan met mensen uit je eigen milieu.

Deze voorgaande lijkt wat op de volgende: als je voor een dubbeltje geboren bent word je nooit een kwartje. Dat is de truc (altijd van het ego, soms van het groeps -of familie ego) om je in je eigen (meestal beperkte) overtuigingen en milieu te houden.  Durf je je erbuiten te begeven dan wordt dat vaak afgestraft, eerst door de ‘anderen’ later door jezelf. Er wordt alles aan gedaan om je binnen boord te houden. Als je je aanpast ga je later meestal zelf ook anderen behoeden voor het buiten de paden durven gaan.

Er is ook een truc waarbij iemand altijd het dommerdje of de sukkel speelt. Als je niets kunt of weet, hoef je ook niet veel te doen. Maar je komt dan ook niet verder in je leven. Je blijft dan altijd aan de rand staan kijken.

Angst is de troefkaart van het ego. Alle voorgaande manieren waarop het ego de touwtjes in handen houdt zijn gebaseerd op angst, ook al lijkt het soms juist het tegenovergestelde.

Een andere truc is het idee dat alles buiten jezelf belangrijker is dan naar binnen gaan en daar ‘je werk’ doen. Mensen vinden tientallen excuses om dat wat eigenlijk het allerbelangrijkst is niet te doen, ervan weg te vluchten, het uit te stellen. En soms betekent dat gewoon dat het te laat is. Mensen zijn in staat om het allerbelangrijkste wat ze hier komen doen uit te stellen, en nog eens uit te stellen, tot op hun sterfbed. Want er is zoveel wat meer aandacht vraagt, belangrijker lijkt. Het werk, de sport, de tv, de berichten op FB, de tuin…

Nog een truc die het ego ook toepast is het belang hechten aan een reputatie, een goede naam, een status en bereid zijn daarvoor anderen op te offeren, en jezelf uiteraard.

Voorbeeld: ouders die hun kind niet  toelaten de eigen keuze te laten volgen, omdat ze vinden dat het kind bv een academische opleiding moet doen, en niet wat hij graag doet. Bv menuisier worden. (meubelmaker)

Wel als je om je heen kijkt zie je de trucjes, eerst bij anderen en dan na een tijdje bij jezelf. Daar begint het inzicht en de heling, want de trucs die iedereen zich eigen heeft gemaakt hebben natuurlijk een oorzaak, geen enkel gevolg is zonder oorzaak.

Veel oorzaken komen uit de vroege jeugd in dit leven, maar ook uit vorige levens, of uit voorouder-levens. Iedereen die nu hier is en enigszins bewust heeft zich als ziel voorgenomen om deze obstakels uit de weg te ruimen.

Ik zie heel veel mensen zo goed bezig, zo geïnspireerd, zo krachtig, chapeau, voor iedereen die de moed heeft om zijn saboteur aan te pakken, zet door het loont, na een tijdje begin je het te voelen…..

Gisteravond zag ik het plots verschijnen voor mijn ogen, ik had wat zitten mijmeren over de staat waarin de wereld zich nu bevindt. Ik dacht diep na over de tegenpolen die veel energie kwijt zijn in het elkaar beschuldigen en verwijten maken en ik probeerde op dieper niveau te begrijpen wat er nu echt gaande is.

En plots zag ik iedereen.  De mensen dichtbij zoals mijn familie en vrienden, maar ook een heleboel mensen veraf, de mensen uit de regeringen, de machthebbers zoals Bill Gates en anderen. Ze waren er allemaal.

Het was de plaats waar we samen kwamen als zielen voor dat we zouden beginnen aan dit  buitengewoon bijzondere leven.

 Iedere ziel die wilde meedoen nam een specifieke taak op zich. En ze kozen ook de mensen met wie ze dat wilden doen, hun ouders, hun vrienden, hun familieleden die hen zouden helpen.  Er waren heel veel gegadigden om in deze periode naar de aarde te gaan. Want iedereen daar wist wat er stond te gebeuren: de grote nog nooit geziene transformatie van een planeet samen met haar bewoners. Er waren veel meer zielen- die stonden te springen om mee te doen- dan er lichamen beschikbaar waren.  Het was dus dringen.

Lang niet iedere ziel had al ervaring op aarde. Voor velen was het een nieuw avontuur. Zij hadden al hun levens doorgebracht op andere planeten, en meestal  in veel minder dichte densiteit. ( dichtheid en zwaarte) Er  was speciaal  een oproep gedaan om zielen die niet van de aarde waren uit te nodigen deel te nemen aan deze transformatie, ook omdat die zo ontzettend belangrijk is, voor de aarde maar ook voor alle andere planeten in dit universum.

Hun aanwezigheid was gewenst omdat het ‘zijn’ en handelen vanuit een hogere energie voor hen heel vertrouwd is. Zij hebben sneller toegang tot hun hogere trilling en dat was nodig om de oorspronkelijke aardbewoners te helpen daar  ook bij te kunnen komen. Want zonder die hogere trilling kunnen ze niet mee transformeren met de planeet. En hoe meer zielen mee trillen met de hoger wordende trilling van de aarde, hoe sneller de overgang zou gaan lukken.

Ik was een van hen en jij die dit leest waarschijnlijk ook. Samen met onze gidsen, engelen en lichtteams ( iedere ziel heeft een lichtteam wat voor en met hem samenwerkt)  werden de plannen voor deze zielen voor dit komende leven gemaakt. Er waren heel veel zielen, maar vooral degenen die geen of nauwelijks aardse ervaringen hadden, die graag  wilden incarneren als ‘lichtbrenger’, als helper. Zij kwamen veelal van plaatsen waar  het dienen van anderen, de standaard drijfveer was. Dus ook nu wilden zij vanuit die motivatie naar de aarde om  de zielen die nog niet in het licht leven, te inspireren en te helpen.

In een  lange rij stonden we te wachten tot we te horen kregen  dat het nu onze tijd was om de sprong te wagen en op aarde  te incarneren. Wat we  niet beseften is dat we om de energie van de aarde en van de mensheid te begrijpen, moesten incarneren bij ouders en op plaatsen waar het niet gemakkelijk was.

We moesten leren hoe de mensheid al die eeuwen had geleefd en overleefd. Dus de meesten van ons kwamen terecht in gezinnen met vaak grote problemen: getraumatiseerde ouders, gezinnen waarvan de vader afwezig was , of ouders met een criminele achtergrond, ouders met verslavingsproblemen of met  psychische problemen. Ouders die  niet voor de kinderen konden zorgen waardoor ze in pleeggezinnen of kindertehuizen werden geplaatst, kortom bijna ieder van ons kwam terecht op een plaats waar dingen gebeurden die ze zich in hun ergste nachtmerries niet hadden kunnen voorstellen.

Ik was bij de eerste groep vrijwilligers die mocht vertrekken. Het was kort na de ergste oorlog uit de geschiedenis en er was zoveel leed gedaan aan de mensen dat er diepe nood was een ‘verlichting’. Maar wij kwamen allemaal in gezinnen die vaak zoveel trauma’s hadden dat we zelden in liefde werden ontvangen. Voor veel van mijn mede-vrijwilligers was het leven op aarde heel zwaar, soms te zwaar. Het leven in de zware veelal negatieve energie vergde zoveel dat velen van hen het niet volhielden. Ze plegen zelfmoord of raakten aan de drugs en verdoofden zichzelf volledig. Ze maakten vreselijke hen onbekende dingen mee, zoals mishandeling en seksueel misbruik. Voor velen van hen was het leven hier ondraaglijk.

Degenen die het wel volhielden, zoals ik, hadden altijd een diep gevoel van heimwee en verlangen naar huis. Soms voelde ik ook de neiging om mijn lot zelf in handen te nemen en terug te keren naar mijn veilige thuishaven ergens in de sterren. Ook al waren we ons ‘bewuste’ weten van de plek waar we vandaan kwamen en wie we werkelijk waren kwijtgeraakt door de sluier van vergetelheid, ergens diep vanbinnen wist ik nog wel dat er een plek was die ik als ‘thuis’ ervoer. En vaak als ik naar de sterren keek als jong meisje voelde ik een diep verlangen.  Ik wist ook heel zeker dat de mensen die zich mijn ouders noemden dat niet waren. Mijn echte ouders zouden me op een dag komen halen, daar was ik zeker van en dat hield me op de been.

Maar ik herinner me  ook  de andere keuzes die gemaakt werden. En als ik kijk naar de plek voor we het diepe insprongen, dan  weet ik het weer, er waren ook een heleboel zielen, meestal hoogontwikkelde integere zielen die diep met het lot van de mensheid begaan waren, die ervoor kozen om de polariteit te dienen. Een ander vorm van ‘het dienen van anderen’ weliswaar heeft het uiterlijk de vorm van egoïsme of het dienen van jezelf, maar dat is  heel vaak slechts schijn.

Ik herinner me  nog goed, het moment  toen we afscheid van elkaar namen vlak voor de sprong. Iedereen die ik  omhelsde en waarvan ik wist dat ik die weer op een afgesproken moment zou ontmoeten in dit leven. Sommigen in liefdevolle ondersteunende rollen, en anderen in rollen waarin ze me zouden helpen om mijn opdracht uit te voeren, door  het  moeilijk te maken. Elk van hen zei bij het afscheid, vergeet niet dat ik je van je houd en je vriend ben… Want ik zal daar dingen doen die je niet fijn vindt, omdat je niet meer weet dat we het hier en nu  hebben afgesproken. Maar wat er ook gebeurt, ik ben je vriend en ik houd zielsveel van je. Ik doe die dingen om je te helpen, om wakker te worden zodat je je herinnert wie je   bent  en je aan je opdracht kunt beginnen.

En met deze warme woorden sprongen we een voor een. Sommige van deze zielen ontmoette ik als kind, dat waren vriendinnetjes, buurmeisjes, klasgenootjes. Sommigen warm en lief, anderen hatelijk en afwijzend. Anderen waren mijn onderwijzers, enkelen heel warm en ondersteunend: maar ook enkelen hard en koud en afkeurend. Van een was ik zelfs bang. Ik was vergeten dat hij me ook had gezegd dat hij van me hield, maar dit zou doen om me te helpen mijn opdracht uit te voeren. Ik had toen  ik hem ontmoette nog geen idee wat mijn opdracht was.

Later ontmoette ik mijn eerste  partner die me  niet gaf waarvan ik toen dacht dat ik het nodig had. Nee hij gaf me totaal niet wat ik wilde. En ik scheidde van hem, een ander lief volgde ook hij leek volledig bezig alleen zichzelf te dienen. Maar bij deze partner begon het eerste ontwaken,  langzamerhand via kronkelige wegen, vele afwijzingen, pijn en verdriet, ontdekte ik mijn innerlijke kracht, mijn ware zelf.

Ook in mijn verschillende opleidingen en banen, leerde ik van degenen die me dwars zaten,  die me een stok in de wielen staken, me afwezen. Ze gaven me eigenlijk grote cadeaus, alleen zag ik dat pas in nadat ik na een moeilijke relatie alleen leefde, en ook toen werd dwarsgezeten door mijn ex. Hij maakte me het leven haast onmogelijk. Maar door hem vond ik de weg naar binnen, en ontdekte ik weer wie ik werkelijk was. Ik had al lang een vermoeden, maar toen wist ik het zeker.

Pas toen kon ik zien dat zij allemaal vrienden waren, mensen die als ziel zielsveel van me hielden, en hier deden wat ze hadden beloofd te doen, om mijn te helpen mezelf terug te vinden. Zij verdienen een pluim, ze deden hun werk heel erg goed, ik ben ze nu dankbaar. Door hen ben ik geworden wie ik nu ben. Ieder van hen droeg een steentje bij.

En met die wetenschap kijk ik nu naar de wereld, ik zie al die zielen die nog steeds worstelen en boos zijn op degenen die hen stokken in de wielen steken. Soms zijn dat vrienden, of familie, of wat verder weg, de overheid, de farmaceutische industrie. Ik zou iedereen die nog steeds strijdt en dualiteit ervaart in wat er nu , willen vragen om eens goed naar al hun tegenpolen te kijken.

Herken je ze niet? Zijn zij niet degenen die afscheid van jouw namen en zeiden: vergeet niet, ik ben je vriend, ik houd zielsveel van je, ik ga het je om die reden heel moeilijk maken zodat jij je zult herinneren wie je werkelijk bent, en wat je hier echt komt doen.

En laten we wel zijn lieve zielen, ze hebben een zware taak, want hoe lang blijf je nog in weerstand reageren in plaats van naar binnen te keren en daar  te zien wat ze al die tijd proberen duidelijk te maken. Ze doen het opzichtig en soms zo krom, omdat ze alleen maar willen dat je het gaat zien, dat je gaat begrijpen wat ze doen. Dat ze hier zijn om jouw ontwaken sneller te helpen plaatsvinden.

Zie ze voor wat ze werkelijk zijn, een deel van jou, een deel van ons, onze zielenvrienden, die deze rol kozen om ons te helpen.

Wees ze dankbaar, en voel dan hoe alle angst alle zorg uit je wegglijdt. Vanaf het moment dat je echt ten diepste beseft wie je bent, en wat je hier komt doen, is angst niet langer een medereiziger. Dan voel je vertrouwen, wat er ook gebeurt, wat er ook allemaal wordt opgeroepen. Je weet dat wie en wat jij bent onsterfelijk is, en ook onkwetsbaar. Ondanks alle enge verhalen die nu de ronde doen..

Ik ben vrij van angst en ik geniet met volle teugen van het leven, sinds ik weet wie ik ben…. Met heel veel dank aan al mijn vrienden, die mijn plaaggeesten wilden zijn.

In liefde

30 december 2020