Blog

een brug als voorbeeld

De Brug van wijsheid, kennis en vrijheid.

Er bestaat in ieders leven op deze planeet een brug die we allemaal een keer over moeten. Daar mag je net zo lang over doen als je wil, hoewel je ziel je waarschijnlijk wel af en toe onder druk zet om die brug over te steken. Je mag er vele levens over doen, maar er komt een moment dat alles in jou je bijna dwingt om de stap te zetten. Komaan fluistert je innerlijke stem: het lijkt wel een wankele onzeker brug, maar als je eenmaal over het hoogtepunt bent en je de andere kant kunt zien, openbaart zich een nieuwe wereld.

Aan de ene kant van de brug waar de meeste mensen zich bevinden, en waar het erop lijkt dat iedereen het liefst wil blijven omdat het een heleboel voordelen lijkt te hebben. Dat de voordelen eigenlijk nadelen zijn zie je pas wanneer je de moed hebt gehad de brug over te steken.

Aan die kant van de brug wordt iedereen ziek van iets buiten hem of haar zelf. Een parasiet, een bacil een ziekteverwekker, een ander die hem besmet, een virus, de WIFI, 4G of 5G, of nog andere dingen, chemtrails etc. Stoffen in het voedsel, chemische stoffen in de lucht, het water.  

Dit geldt ook voor het zich ongelukkig voelen, depressief zijn, geen goede baan hebben, geen leuke partner, geen warme familie etc. ook hiervan liggen de oorzaken buiten henzelf is de vaste overtuiging.

Uiteraard zijn zij er ook van overtuigd dat de oplossing voor dat wat hen overkomt eveneens alleen van buiten kan komen. Van de artsen, ziekenhuizen, apotheken, psychologen, psychiaters, jeugdzorg etc  en alles van de moderne wetenschap. Zij zijn volledig afhankelijk van die mensen en middelen buiten hen.

Dit zijn ook de mensen die in een grote dualiteit leven, wij en zij. Zij doen dit en dat en wij zijn (meestal) slachtoffers. En zo kijkt men ook aan tegen familie-conflicten, werkproblemen, relatiestress. De ander is altijd de oorzaak, als die nu maar eens wilde veranderen, of zich anders opstellen, dan kon ik…..dan zou ik… Deze soort gedachten en uitspraken zijn kenmerkend voor de houding aan deze kant van de brug.

Degene die al enige stappen op die brug heeft gezet   begint al in te zien dat de middelen en oplossingen uit die moderne sector niet echt werken, maar alleen aan symptoombestrijding doen (moderne wordt ook vaak klassieke geneeskunst genoemd, maar dat is een onjuiste benaming, het is niet oud noch klassiek, het is nog geen 100 jaar oud). En  dat deze methodes eigenlijk niet eens echt  het doel  hebben om je te genezen. (Los van oprechte artsen en verplegenden die wel met hart en ziel werken om je te helpen te genezen)

Dat is hun eerste erkenning van een feit wat zeer juist is. Zij gaan er weliswaar nog steeds vanuit dat er dingen mensen en situaties buiten henzelf zijn die hen ziek maken, die hen een slecht gevoel bezorgen, die hen ongelukkig doen zijn. Maar ze begrijpen al dat de moderne wetenschap eigenlijk erg weinig kan doen aan wat hen overkomen is (dat is ook een typische uitdrukking aan die kant van de brug) dus ze zoeken de antwoorden nu bij wat men dan vaak noemt de alternatieve sector. Ook dat is typerend voor dit stadium van de brug, men noemt de klassieke geneeskunst (want al vele eeuwen oud en zeer beproefd en bewezen) alternatief! Dit omdat men er dan nog van overtuigd is dat de moderne geneeskunde de oorspronkelijke is.

Maar al voorzichtig stapjes zettend op de brug, ervaart men een andere benadering dan men gewoon was. En dat geeft hoop en vertrouwen om langzaam, heel voorzichtig nog een stapje te zetten. De meeste mensen die werken in dat ‘alternatieve’ circuit, hebben iets wat je niet snel ontvangt in dat andere ‘moderne’ circuit. ‘Tijd, en aandacht’ een luisterend oor. Vaak krijg je tijd om je hele verhaal te vertellen, want dat lijkt opeens wel belangrijk, wat vroeger werd weggewimpeld is nu van belang. De homeopaat of acupuncturist vraagt verder dan je pijn symptoom. Hij wil weten hoe je was als kind, waar je van houdt, wat je bang maakt, of je goed slaapt. Plotseling merk je dat je daar geen nummer bent, maar als volledig mens belangrijk bent. Jij wordt gezien en niet alleen je ziekte of je symptoom. Jij doet ertoe en er wordt werkelijk gezocht naar de oorzaak van je probleem, in tegenstelling tot de benadering van de meeste moderne medici, die vooral kijken hoe ze je symptoom kunnen wegkrijgen. Naar de diepere oorzaak wordt zelden gezocht. (Natuurlijk zijn er uitzonderingen, en gelukkig zijn dat er steeds meer)

Op die plek op de brug begin je langzaamaan, te ervaren dat de oorzaken van je aandoening vaak niet zitten op de plek waar het pijn doet, of waar de ontsteking zit. Langzaamaan laten de helers van de ‘alternatieve’ weg je ervaren dat er heel veel oorzaken kunnen zijn die vaak verborgen blijven tot je er echt naar zoekt. Ze ontdekken dat je voeding misschien wel oorzaak is, of je woonomgeving, de wifi of de 5G of je verkeerde stoel of bed. Maar het zijn nog altijd oorzaken buiten jezelf, maar wel dingen waar jij zelf iets aan kunt doen. Je koopt een ander bed, of je verhuist, of je verandert je voeding, je koopt middelen om de straling te verminderen etc etc. Op deze plek van de brug, zitten helers die horen bij deze plek, omdat ze ook nog overtuigingen hebben die passen bij deze benadering van hun cliënt. Ook zij denken nog dat de oorzaken van buitenaf geheeld kunnen worden met oplossingen van buitenaf. 

Kortom jij en zij denken dat je heel goed bezig bent, en dat klopt tot op zeker hoogte, het klopt helemaal voor het plekje op de brug waar je je bevindt.

En iedere plek op de brug is helemaal goed, want het is zoals alles  in het leven, een fase een stadium waar iedereen ooit een keer doorheen gaat.

Intussen ben je lekker bezig, je voelt je al beter dan daarvoor, maar…. Je hebt natuurlijk ook te maken met anderen op de brug, mensen die al wat verder zijn gelopen en je uitnodigen om sneller te gaan, want hier is het pas echt boeiend, en interessant, als je ziet wat ik hier zie, joh het verandert alles, roepen ze.  Ze wenken en willen je zo graag meenemen. Je ziet ze stralen en blij zijn met wat zij alweer hebben ontdekt.

Maar ja er is ook de plek waar je net vandaan komt, de plek voor je de brug opstapte, daar is het nog steeds heel druk, veel familieleden staan daar nog, en de meeste van je vrienden, en collega’s. En die roepen ook naar je: Joh kom terug, je ziet toch dat het een heilloze weg is die je gaat. Aan de andere kant van de brug is het vast nog veel erger dan hier. Geloof je nu echt dat je daar genezing zult vinden bij die kwakzalvers? Wees toch verstandig en luister naar de ‘echte’ wetenschappers, die zullen het toch wel weten, waar hebben ze anders zo lang voor gestudeerd? En denk je nu echt dat je gelukkiger wordt van mediteren en yoga, dat is toch allemaal zweefteverij? Laat je toch niet bedotten. En geloof toch al die onzin niet, van in je hart kijken, of in jezelf zoeken naar antwoorden. Komaan, we weten toch allang dat God niet bestaat en dat we alleen op de wetenschap kunnen vertrouwen. Ook zij roepen en gebaren en ze zijn met veel meer dan degenen die al wat verder op de brug staan.

Het is moeilijk, je voelt je heen en weer geslingerd, die familie en vrienden zijn toch ook niet gek, die hebben toch het beste met je voor. Sommigen hebben een degelijke academische opleiding, die zullen toch wel weten waar ze over praten? Die paar daarboven op de brug zien het waarschijnlijk allemaal veel te rooskleurig, ik kan maar beter gewoon teruggaan naar de mensen die ik al lang ken en vertrouw en naar hun oordeel luisteren. En zo aarzel je en hink je heen en weer tussen de ene en de ander kant, en soms, ja soms is het gevolg dat je teruggaat, en kiest om niet langer de brug over te willen. Je gaat terug en doet mee met de groep waar je je altijd veilig en geaccepteerd voelde. Want je hebt het al gevoeld als je wel de brug op gaat word je niet echt meer geaccepteerd, dan vinden ze je raar en gek, een wappie of complotdenker, en dat voelt toch echt niet fijn.

En af en toe gluur je nog eens naar de brug, en voel je vanbinnen een drang om er terug naar toe te gaan, maar die drang onderdruk je zo snel mogelijk en je leidt jezelf af, toch maar liever die film kijken of even gaan shoppen, en er niet meer aan denken. Nee die brug ga je niet meer op.

Althans nu nog niet, want een keer een stap gezet, blijft die overkant aan je trekken. Je nieuwsgierigheid is gewekt, en je probeert het te onderdrukken maar op momenten van eenzaamheid en stilte voel je de druk van iets in jou wat toch wel die brug op wil. Maar soms slaagt je familie en vriendenkring er toch in om je nog vele levens tegen te houden om de brug op te gaan. Dat mag, je ziel vindt het jammer, maar ooit komt jouw dag dat je wel gaat en doorzet.

Wanneer je de moed hebt wel voorzichtig stapje voor stapje verder gaan, krijg je hele andere dingen te zien, en te horen. Je ontmoet mensen die al langere tijd de brug overgingen en die ontdekten dat je door nog veel meer oorzaken ziek of ongelukkig kunt worden. Bijvoorbeeld door vroegere levens, en de onopgeloste trauma’s daarvan, of door jeugdervaringen die je nooit hebt opgelost. Of door je gedachten. En je bent verbaasd, hoe kan dat nu, en hoe moet dat nu met die anderen die dat allemaal veroorzaakten, de meesten leven niet meer en degenen die nog wel leven gaan echt niet uit zichzelf excuses maken dat weet je zeker. En je blijft nog een tijdlang doorlopen met de gedachten dat het weliswaar boeiend is wat ze je hier vertellen maar je hebt geen idee hoe je het kunt oplossen met al die oncontroleerbare dingen zoals bacillen of ziekteverwekkers, of wifi straling, en de anderen die toch echt schuld zijn aan jouw ziekte en ongelukkig voelen.

En dan zijn er helers die jouw oorzaken kunnen wegnemen, met allerlei dingen waar je vroeger nooit van hoorde, familieopstellingen, energetisch werk, Quantum Touch, bio resonantie, hypnose. Maar je merkt wel dat jij er actief aan moet meedoen; het gaat niet zoal, vroeger: zonder jou. Jij moet wel zelf in de kring durven stappen en je situatie durven spelen, of inzicht hebben in wat er werkelijk speelt of speelde. Al doende en met hulp ervaar je de heling. Je gezondheidsklachten verdwijnen met de hulp van energetisch werk. Je kinderen reageren plots heel anders na de familieopstelling, en je gaat steeds beter begrijpen hoe de dingen werken. Maar je bent nog wel steeds afhankelijk van de ‘juiste’ healer, de juiste energetisch therapeut. Ook dit is een niet te missen stap op de brug naar de andere kant..

En dan wordt het nog vreemder, want dan ontmoet je opeens mensen die  al bijna aan de andere kant van de brug zijn en zeggen, je kunt alles in jezelf oplossen. Daar moet je wel even op kauwen, want dat is wel een hele grote omkering van de feiten vind jij. Die dingen en ervaringen maken me ziek, en ik zou dat in mezelf moeten oplossen, kom nou toch, het moet niet gekker worden, denk je opstandig. En die familieleden hebben me een vreselijke jeugd bezorgd en IK moet dat in mijzelf oplossen?  Laat jezelf nakijken, dat doe ik echt niet. Weerstand en verzet komen in je op en je wil er echt niet aan. ZIJ zijn schuld en ik mag het oplossen? Echt niet. En een tijdlang blijf je hangen in afhankelijkheid van de ‘juiste healer’  die het toch min of meer voor je doet, en in weerstand en verzet tegen het idee dat je het helemaal alleen zelf zou moeten doen. Ook deze fase kan lang duren (het mag lang duren) sommige overtuigingen over je eigen slachtofferschap en het daderschap van HEN  de anderen kunnen heel diep zitten en heel hardnekkig zijn. Soms kan deze stap  ook vele levens duren.

Want het is zo moeilijk om die knop om te draaien.

Dit is het moeilijkste punt van je hele oversteek, dit alles ervaar je vlak voor het hoogtepunt van de brug. Als je hier doorheen komt ervaar je de andere kant van de brug. Maar velen blijven op dit punt hangen. Want hier komen veel moeilijke dingen bij elkaar. Je moet hiervoor je rol loslaten als afhankelijk slachtoffer van dingen buiten jezelf. Je moet om deze stap te kunnen zetten, een nieuwe rol op je nemen, van onafhankelijk mens die de verantwoording neemt voor alles wat hij in zijn of haar leven naar zich heeft toegetrokken.

Ja je leest het goed, ook dat hoort bij die laatste grote stap. Jij was en bent helemaal zelf totaal verantwoordelijk voor alles wat je in je leven hebt aangetrokken of gecreëerd. Voel je het al?

Daarmee ben je ook totaal en volledig verantwoordelijk voor het oplossen van al die dingen die je in je leven hebt ervaren en aangetrokken. En de enige die dat kan, ben jij. Geen enkele hulpverlener, dokter healer of wie dan ook, kan dit voor jou doen. Iedereen die zegt van wel is niet eerlijk. Nu zul je op dit punt van de brug aangekomen ook niemand meer aantreffen die beweert jouw problemen te kunnen oplossen. De juiste mensen ontmoet je allemaal op de juiste plek. Ze helpen je nog wel maar slechts als richting gever, als verkeersbord. Soms doen ze dat op een lieve zachte manier, en soms zijn ze streng en confronterend. Maar een ding hebben ze allemaal gemeen, als ze op dit punt van de brug zijn aangekomen, handelen ze niet meer uit eigenbelang maar alleen nog maar uit liefde. Want egoïsme, hebzucht en eigenbelang zijn allemaal achtergebleven bij het beginpunt van de brug. Dus als jij werkelijk die stap hebt gezet om zover de brug op te gaan dan zul je dat ook alleen nog tegenkomen.

Voor ieder van ons is de stap van afhankelijk slachtoffer naar verantwoordelijkheid en onafhankelijk soeverein levend mens, de grootste stap die je kunt zetten in je leven.

Deze stap bezorgt je een onafhankelijk, soeverein leven, laat je vrijheid ervaren en is noodzakelijk om zonder angst te kunnen leven.

Deze stap is het meest bevrijdende cadeau wat je jezelf kunt geven, deze stap zetten is pure liefde voor jezelf omzetten in daden.

27-1-2023 Tanni

Gisteren stuurde zag ik op de tijdlijn van iemand die mij vriendschap vroeg een aantal filmpjes die me schokten. En dat is wel bijzonder, want ik doe al zoveel jaren onderzoek, en heb duizenden uren films gekeken, teksten gelezen, er is niet veel waar ik nog van opkijk of van uit balans raak. Natuurlijk is dat wat ik nu met heel veel mensen zie gebeuren, toen ik me in alles verdiepte met mij ook gebeurd. Ook ik kon niet geloven wat ik las, wat ik zag en wat ik hoorde.

De donkere tunnel

Ik denk dat iedereen door diezelfde donkere tunnel moet gaan. Dat iedereen die stukje bij beetje ontdekt hoe de wereld werkelijk in elkaar zit dezelfde mechanismen van zijn of haar geest ontmoet. De eerste is ontkenning: dat kan niet waar zijn, zo zijn mensen niet, en zeker de overheid niet. Daarna volgt een periode van diepe ontgoocheling en van proberen te redden wat er te redden valt. Je kunt niet alle mensen waar je altijd vertrouwen in had, en ook de nieuwszenders waar je je altijd op kon verlaten, in een klap wegzetten als allemaal bedrog en leugenaars.  Dat zou te veel zijn voor je zelfvertrouwen, voor je zekerheden die je toch ergens nodig hebt.  Dat is te pijnlijk, dus je tracht jezelf (vooral jezelf) wijs te maken dat die ene krant waar je zo veel vertrouwen in had, toch echt wel anders is dan de anderen (in mijn geval waren dat NRC Handelsblad en de Standaard en de Knack in België) en niet meedoen met die andere leugenachtige kranten. Kijk de Telegraaf daar was je al lang van op de hoogte. Maar dat ook ‘jouw’ veelgelezen kranten niet beter zijn, dat kun je niet aanvaarden. Nog niet.

Licht durven toelaten

En dan zijn er de mensen die je hoog achtte en die je wil ‘redden’ voor jezelf. Ik had altijd een hoge waardering voor Wim Kok, premier Kok; begonnen als vakbondsman, strijdend voor de arbeiders, en langzaamaan steeds hoger op de politieke ladder. Maar achteraf bezien ook steeds lager op de morele ladder.  Wat er in Srebrenica gebeurde terwijl hij Premier was, kon echt de toets der kritiek niet doorstaan. Toen begon mijn beeld van hem te veranderen.  Maar toen hij een commissariaat aannam bij banken zoals de China Construction bank, en ook bij Shell. Toen viel hij voor mij echt van zijn voetstuk. Daar was ik een tijdje echt door ontgoocheld. Want toen ging ik door dezelfde fase waar nu heel veel mensen doorheen gaan. Je gaat aan jezelf twijfelen: Ben ik dan zo stom, dat ik dat niet doorhad.? Heb ik dan geen mensenkennis? Heb ik me zo vergist? Ook president Clinton had ik eventjes hoog staan, zijn sympathieke manier van doen, zijn schijnbare openheid, nu ja inderdaad schijnbaar. Maar dat duurde niet lang daarvan had ik al snel door dat hij niet was wat hij deed uitschijnen naar de wereld.  Bush was een republikein daarvan verwachtte ik al niet veel goeds. Wat ook terecht bleek te zijn.

De ontluisterende waarheid

Maar ook ik had een beeld van democraten, en met Barack Obama trapte ik er toch weer even in, het leek zo geweldig, een zwarte man president van Amerika, en dan zijn slogan: ‘Yes we can’ ja we vergisten ons even in ‘We’ dat was niet hij met het volk. Dat was hij met zijn criminele deep-state.. En inderdaad hij kon het, meer oorlogen starten dan wie dan ook voor hem, meer mensen opofferen, meer kwaad aanrichten. Na een tijd zag ik door de façade heen. En iedere keer als er zo’n illusie in rook opging was ik toch altijd even uit balans. Dacht na over mijn waarneming en mijn naïviteit, was ik dan echt zo onnozel dat ik het pas zag? Uiteindelijk is er in mijn beleving niemand overeind gebleven. Nu ja eentje dan.

Prinses Irene, dat was in mijn ogen de enige persoon die zich binnen een veld van elite kwaad handhaaft als integer. Hoewel mijn pendel zegt dat ze niet goed is en niet integer. En hopla daar gaan we weer. Haar natuurliefde en imago is precies dat, een imago, een façade. Weer een illusie minder. Maar ik ben het inmiddels gewend dat niets maar dan ook niets is wat het lijkt.

Compassie

En daar heb ik minstens 20 jaar aan kunnen wennen, de eerste jaren ontdekte ik al heel veel. En alles wat er daarna afbrokkelde ging niet met enorme grote stappen zoals nu gebeurt. Ik voel compassie met degenen die nu elke dag wakker worden. Die eindelijk beginnen te zien, dat de wereld van politiek en geld en grote corporaties bijna volledig verrot is. Dat de wereld op de rand van de afgrond is gebracht door deze leiders en misleiders, en natuurlijk de ‘slapende’ volgelingen die zonder nadenken doen wat van hen wordt gevraagd. Nu wakker worden moet verschrikkelijk zijn, gelukkig is onze geest meestal mild en laat ons de puzzel stukje voor stukje ontdekken maar dan nog steeds, is het teveel.

Wakker worden wat is dat eigenlijk?

We zeggen het steeds maar wat bedoelen we ermee. Iedereen wordt wakker of beter gezegd ‘bewust’ door een klein iets. Een voorval een situatie waarbij je voelt en ziet dat dingen niet kloppen, niet juist zijn. Dat kan van alles zijn. Sommige mensen begonnen bewustzijn te ontwikkelen toen ze zelf of een dierbaar familielid ziek werd, zo ziek dat deze in het ziekenhuis behandeld moest worden bv tegen kanker. Daar begon die persoon te zien, dat de behandelingen van deze ziekte vaak erger zijn dan de ziekte zelf.  Ik weet het heel veel mensen ondergaan braaf de behandelingen zonder zich ooit een vraag te stellen. En een klein percentage wordt desondanks  beter.  Genezingen worden door de industrie gemeten in het tijdsbestek van 5 jaar maximaal.  Maar er zijn gelukkig steeds meer mensen die wel een vraag stellen. Bv waarom wordt iemand alleen maar zieker van chemo kuren. Behandelingen die bedoeld zijn om je gezond te maken kunnen toch niet zo vernietigend zijn dat je er zoveel schade door oploopt. Dat kan toch niet kloppen? Dat hele delen van je lichaam niet meer functioneren? Mensen die zich vragen stellen, komen op andere oplossingen uit, meer natuurlijke minder schadelijke oplossingen, die natuurlijk volkomen afgekeurd en belachelijk worden gemaakt door de medische farma industrie. Cannabis bijvoorbeeld, je denkt toch niet dat je het daarmee gaat redden zei de oncoloog laatdunkend tegen mijn liefste toen hij besloten had zijn kanker zelf te genezen, met een dieet, voedingssupplementen en cannabisolie.

Hij redde het en zijn lichaam bleef intact, geen operaties, of hormoonkuren waardoor je je man-zijn verliest. Geen chemo of bestralingen. Gewoon een streng dieet, en een stressvrije situatie, en goede ondersteunende voedingssupplementen, zuurstofperoxide en Cannabisolie. Meer niet en dat 9 maanden lang, en daarna was hij beter nu al 7 jaar, genezen. Hij stelde zich vragen omdat hij zijn vrouw verloor aan de vreselijke behandeling die zij onderging voor haar pancreas kanker. Ten eerste onderging zij een operatie die is uitgevonden in 1917, ja u leest het goed 100 jaar geleden, en sindsdien niet veranderd. Een vreselijke operatie waarbij ze een aantal belangrijke organen halveren of weghalen. Erna kun je nooit meer normaal eten. Daarna diverse chemokuren. Die steeds een paar maanden leken te helpen. Maar natuurlijk kwam de kanker terug. Terwijl ze samen deze lijdensweg, want dat is het, gingen, begonnen ze zich vragen te stellen, en begonnen zelf onderzoek te doen. Wat zijn er voor alternatieven, en ze kwamen heel veel mogelijke alternatieven tegen. Niet alles konden ze proberen, en uiteindelijk bleken de oplossingen die ze vonden, voor haar te laat, er was al te veel schade aangericht. Het immuunsysteem was al helemaal kapot gemaakt. Want dat ontdekten ze, al onderzoekend dat je een geweldig eigen systeem hebt wat je geneest, zonder grote ingrepen.

Dus toen hij zes maanden na haar overlijden zelf kanker had ontwikkeld (ook een klassiek verhaal, kanker treedt meestal op na hevige langdurige stress of een trauma) besloot hij om alles wat ze samen ontdekt hadden toe te passen. En dat had succes. Hij is er nog en is bewust geworden door deze diep rakende ervaring. Bewust van hoe de medische wereld werkt, en als restauranthouder was hij zich al bewust van de voeding en de voedingsindustrie, en kookte al altijd bewust, biologisch, eerlijk voedsel. Geen industrieel voedsel. Dus hij was eerst bewust geworden via ziekte en dood. En dan eerst de genezingsmethoden en later de voeding, en dan steeds verder, de politiek, de corporaties, de banken, en zo gaat het bij velen..

Februari 2021

Slachtofferschap en hoe dat een rol speelt in de wereld en vooral nu zichtbaar wordt… voor hen die ogen hebben om te zien.

Slachtofferschap

Slachtoffers, bij dat woord denk je meestal meteen aan gewonden, aan mensen die het slachtoffer zijn van geweld, van een ongeluk of een ramp. Toch is dat maar een heel beperkt deel van de slachtoffers die er rondlopen. De eerstgenoemden zijn overduidelijk slachtoffers van iets of iemand. Aantoonbaar met onweerlegbare feiten. Een dronken automobilist rijdt door een rood stoplicht en rijdt een fietsster aan, die ernstig gewond achterblijft. Zij is slachtoffer, hoe je het ook wendt of keert, van deze automobilist. Er vindt een ramp plaats in een fabriek een grote ontploffing waarbij alle huizen in de nabije omtrek beschadigd worden of onbewoonbaar. De bewoners van deze woningen zijn slachtoffers van wat er in de fabriek gebeurde. Dat deze mensen slachtoffers zijn, is nooit een punt van discussie, iedereen zal het erover eens zijn dat je in een dergelijke situatie een slachtoffer bent.

Maar deze groep ‘echte’ slachtoffers is, al zou je anders denken, maar een fractie van het aantal mensen wat er rondloopt en zich slachtoffer waant en gedraagt als slachtoffer. Feitelijke slachtoffers gedragen zich vaak juist niet als een slachtoffer.

Slachtoffers uit de tweede groep, die dus slachtoffer zijn zonder dat er duidelijke onweerlegbare feiten aan ten grondslag liggen herken je aan een aantal kenmerkende gedragingen.

• Een kenmerk wat ze met elkaar gemeen hebben is dat ze zich nooit zelf verantwoordelijk voelen voor hun situatie. Alles wat hen overkomt, wat dat dan ook mag zijn is de schuld van anderen. Het leven overkomt hen. Zij kiezen zelf niet echt, ze rollen vaak in situaties. Vaak zijn het mensen die veel twijfels hebben en die alle opties openhouden. Want zodra je kiest, leg je iets vast en… ben je verantwoordelijk. Zolang je niet kiest is het nooit jouw schuld. Vaak zijn het mensen die de verantwoordelijkheid voor wat hen overkomt bij anderen leggen. Dat geldt dan vooral voor de dingen die zij als negatief ervaren. Positieve ervaringen beschouwen ze soms dan wel weer hun eigen verdienste.
• Een ander kenmerk is subtieler en fnuikender. Misschien herkent u dat ook. Slachtoffers als deze kunnen naar de buitenwereld, dus naar degenen met wie ze niet samenleven, een personage neerzetten van gevoeligheid en kwetsbaarheid, waar bijna iedereen gevoelig voor is. Ik zeg dat met opzet zo omdat het een rol is, een façade, als je oplet zie je dat het niet echt is, niet authentiek. Want zodra het ‘publiek’ weg is komt er een ander personage tevoorschijn. Maar de buiten wereld, het publiek gelooft oprecht dat deze moeder, of vader, of man of vrouw, een heel lief karakter heeft, heel gevoelig is, een ook heel kwetsbaar. Je moet voorzichtig met ze zijn want voor je het weet zijn ze gekwetst.
• Mensen die zich op die manier slachtoffer voelen poneren zich ook vaak als machteloos en afhankelijk.

Ter toelichting:

Ik las een keer een artikel van een man die vertelde over de relatie met zijn vrouw, hij sprak met een jeugdvriend die hem vroeg hoe het was met hem en zijn vrouw. Hij dacht dat ze heel gelukkig waren samen. De  man zei toen: je hebt geen idee van de macht der machtelozen. En hij legde uit: zijn vrouw was heel lief zacht en teer. Nooit verhief ze haar stem tegen hem, nooit voer ze tegen hem uit, ook gaf ze nooit duidelijk  aan wat zij wilde of niet wilde, ze leek alles goed te vinden. Nooit werd ze boos op hem. Maar als hij iets wilde gaan doen wat zij niet fijn vond, bv een dag golfen met een vriend,  of een avondje uit met zijn vrienden van vroeger, dan keek ze hem aan met omfloerste ogen vol tranen, waarop hij het plan wat hij had direct liet varen. Ze zei niets, bracht geen bezwaren in, alleen die blik en die  natte ogen. Waardoor hij zich haast een misdadiger voelde als hij iets wilde doen zonder haar of wat zij niet leuk vond. Hij zei tegen zijn vriend, er is geen ergere gevangenis dat deze relatie, ook omdat ontsnappen eigenlijk onmogelijk is. Niemand zou mijn keuze begrijpen, zij al helemaal niet. Maar op deze manier heeft zij alle macht over mij. Ik ben niet opgewassen tegen die ogen vol tranen. Ik voel me meestal een onmens als ik iets doe of zeg wat dat veroorzaakt.

Deze tekst bleef me altijd bij, zo veelzeggend, en zo ongelofelijk. Hoe kun je inderdaad tegen zo’n persoon ingaan? Hoe durf je iets voor jezelf te willen als je de ander daar blijkbaar zo’n pijn mee doet. Het is als een fijn gespannen net over je heen, je ziet het niet, maar je bent met handen en voeten gebonden. Het slachtofferschap uitgebuit tot in het absurde.

Het bijzondere is dat de persoon die dit ‘doet’ zich meestal niet bewust is van zijn gedrag, het is meestal niet zo dat diegene dat doet uit kwaadaardigheid. Het is vaak een onbewust houding die ooit is ‘aangeleerd’ en vaak is beloond en zich daardoor heeft vastgezet als de houding die het meeste ‘oplevert’. Ook dat klinkt heel negatief en berekenend, maar dat is het meestal niet. Ik zou zeggen deze mensen zijn wel slachtoffer maar van iets heel anders dan ze zelf denken.

Ik heb mijn hele leven ervaringen mogen hebben met  mensen die zich als slachtoffer gedragen, wat heel iets anders is dan slachtoffer zijn. Door deze ervaringen ben ik een soort van expert geworden op dat gebied. Vooral ook omdat ik het op een bepaald moment helemaal ‘doorzag’. Dus ik ben ook dankbaar voor al die mensen die zich als slachtoffer gedroegen in mijn leven.

Mijn eigen moeder was een uitstekend voorbeeld, zij voelde zich slachtoffer van haar jeugd, haar ouders, het grote gezin, de verkeerde tijd om jong te zijn, van mijn  vader, van ons, haar kinderen. Kortom er was nauwelijks iets te vinden waar ze zich niet slachtoffer van voelde.  Door de buitenwereld werd ze  gezien als een lieve zachtaardige vrouw, die het heel zwaar had in haar leven. Het leverde haar veel hulp steun en aandacht op. Zij werd altijd ‘ontzien’. Wij  kinderen wisten eerst ook niet beter. Haar slachtofferschap betekende dat ze altijd ziek zwak of herstellend was en dus nooit in staat om datgene te doen wat een moeder, normaal gesproken doet.

Als oudste kind werd ik dus al jong de vervangster van mijn moeder. (uiteraard kwam ik daardoor op de verkeerde plek in de Fontein[1] te staan, maar dat heb ik inmiddels hersteld) Ik trachtte mijn moeder altijd op alle mogelijke manieren te helpen. In praktische zin, maar ook emotioneel, stond ik altijd klaar om naar haar klaagverhalen te luisteren. Toen ik ouder werd, en was begonnen aan mijn carrière in de zorg, kreeg ik langzamerhand meer inzicht in de psychologische kant van de mens en begon te zien dat mijn moeder -als ze dat zou willen-  haar problemen te boven kon komen. Ik begon haar nu te helpen op een andere manier. Ik liet haar artikelen en boeken lezen, waarin manieren stonden om je zelf te helpen. ‘Heel je leven’ van Louise Hay was een van die boeken. Ook raadde ik haar zelfhulpgroepen aan en therapeuten of coaches. Ze las alle boeken en artikelen, en bezocht de diverse therapeuten. Maar tot mijn verbazing veranderde er niets. Als ik er naar vroeg, ontweek ze mijn vragen en wilde het liefst doen wat ze altijd deed: klagen. Dat begon mijn visie op haar ‘problemen’ te veranderen. Er was een therapeute en daar bleef ze naartoe gaan. Die deed geen pogingen om haar gedrag te veranderen, maar bood haar jarenlang een schouder om op uit te huilen en een luisterend oor naar de klaagverhalen. Mijn ogen gingen pas echt open, door de opmerking van een tante. Zij was een non, die in een klooster woonde, en  als mentrix werkte in een groot ziekenhuis. Ze had veel mensenkennis en was een warme hartelijke persoonlijkheid. Ik was 22  en pas moeder geworden. Mijn ouders kwamen met deze tante op bezoek. Mijn moeder kwam binnen met rood behuilde ogen. Mijn man praatte met mijn vader en tante en hield onze pasgeboren baby op schoot, en ik zette thee en koffie in de keuken. Mijn moeder kwam haar beklag doen over mijn vader bij mij in de keuken. Ik luisterde nog altijd met aandacht en warmte. Toen ze even later weg was kwam mijn tante helpen met de koffie en ze zei maar een zin: denk maar niet dat je moeder het slachtoffer is, dat is je vader, je moeder oefent enorme macht uit over je vader door haar slachtoffergedrag. Deze zin kwam binnen als een mokerslag. En in de dagen erna liet hij me niet los. Ik zag plotseling met terugwerkende kracht alles wat mijn moeder deed, en hoe mijn vader reageerde. Ik begreep nu dat mijn vader ook de gevangene was van mijn moeders slachtoffer rol. Die ze met verve speelde.

Vanaf dat moment veranderde mijn houding, naar mijn moeder. Ik was niet meer degene die de klaagverhalen aanhoorde. Als ze het toch klaarspeelde om zo’n klacht neer te leggen, vroeg ik haar direct wat ze er aan ging doen. Daar kwam uiteraard nooit een antwoord op, want daar had ze helemaal geen zin in. De ‘winst’ van haar gedrag, was in haar beleving vele malen groter dan de winst van haar gedrag te veranderen. Zelf verantwoording nemen voor je leven pfff, dat voelt helemaal niet zo fijn als kunnen klagen en medelijden krijgen van je toehoorders. Ze deed steeds minder pogingen om mij als klankbord te gebruiken. De doodenkele keer dat ze nog eens een poging deed, reageerde ik niet zoals ze hoopte en dan liet ze haar krachtigste wapen op me los. Tranen, grote verdrietige ogen vol  tranen. En ja daar was ik ook nog niet zo goed tegen bestand, en dan gaf ik mijn poging om haar zelf iets te laten ondernemen, maar op. Ze heeft deze rol tot het einde van haar leven gespeeld.

De redeneringen die onder het slachtofferschap schuil gaan zijn buitengewoon interessant, en ze kunnen voor elk slachtoffer anders zijn.

Een van de dingen die ik leerde over het slachtofferschap van mijn moeder is dat ze urenlang kon spreken over alles wat haar in haar jeugd was aangedaan. Ik vond vaak vreemd dat ik daar zo weinig bij voelde, soms vroeg ik me zelfs af of ik niet heel ongevoelig was. Maar dan gebeurde er iets anders, iemand had verdriet om het verlies van een familielid of vriend en dan voelde ik juist alles, voelde het verdriet, kon zelfs meehuilen of heel erg geraakt worden, door die persoon. Ongevoelig was ik dus niet, maar hoe kon dat dan?  Het lezen van de Fontein  in 2019 gaf me antwoord op die vraag die nooit beantwoord was. Wat mijn moeder liet zien waren secundaire emoties, en die zijn totaal anders dan primaire emoties die direct met de ervaring in verband staan, die de persoon echt voelt.

Secundaire emoties zijn vaak emoties die meer in verband staan met de gedachten over de ooit ervaren emoties dan de emotie zelf. Er is als het ware een laag overheen gelegd. Je voelt dat ook, je wordt niet geraakt door secundaire emoties, je wordt alleen uitgeput als iemand die eindeloos over je uitstort. Dat gebeurde dus meestal in gesprekken met mijn moeder. Grappig van zoiets is dat je ongewild  ook een expert wordt in het herkennen van echte emoties en de indirecte ‘onechte’ emoties. Op den duur ‘ruik’ je het  slachtofferschap al op afstand. En  het effect van het doorzien van het spel, is dat ik er een soort van  allergie voor heb ontwikkeld. Mijn haren gaan ervan overeind staan en ik krijg een soort irritatie onder mijn huid.

Ik weet precies wanneer iemand echt verdriet of echte pijn ervaart en wanneer er  oud zeer wordt gekoesterd. Oud zeer wat men liever niet oplost omdat het zo veel oplevert. Veel mensen hebben  helaas dat antennetje wat ik heb ontwikkeld niet. Dus er wordt eindeloos geluisterd naar klaagverhalen over alle aangedane leed in jeugd en relaties en op scholen en noem maar op. Mensen die het net als ik ‘door’ hebben haken meestal snel af als er een nieuw klaagverhaal komt. Het slachtoffer is altijd iets aangedaan door een ander, zij is altijd onschuldig, en machteloos.

• Nog een kenmerk van slachtofferschap is: dat ze absoluut niet tegen kritiek kunnen. Kritiek of feedback, hoe liefdevol verpakt ook, raakt een snaar bij hen die begint te trillen en die enorme scholgolven kan veroorzaken. Kritiek wordt altijd gezien als afwijzing, en de reactie erna is zo slachtofferig, dat je je al snel schuldig voelt dat je iets durfde zeggen.
• Ook dit is een kenmerk: de ander een schuldgevoel proberen te bezorgen. Dat gebeurt altijd nadat je een kritische opmerking hebt geuit. Het slachtoffer gedraagt zich daarna op een schuldbewuste manier, maar overdreven. En eigenlijk kinderlijk. Door de lichaamstaal: de manier van kijken, wegkijken, de schouders laten hangen, met een blik als van een geslagen hond, poogt diegene jou je zo schuldig te laten voelen, dat je het nooit meer in je hoofd haalt dit arme slachtoffer te bekritiseren. Door deze houding zijn er natuurlijk mensen die dat dan ook nooit meer doen, en het gezelschap van deze ‘slachtoffers’ gaan mijden. Dat is jammer voor het ‘slachtoffer’ want uit goede feedback is ook voor hen, veel te halen, en veel te leren.

Let wel dit klinkt allemaal heel lelijk, alsof hier een slecht mens aan het werk is om de wereld naar zijn of haar hand te zetten op een manipulatieve manier. Het manipulatieve klopt, maar het gebeurt allemaal onbewust. Het vermeende slachtoffer is in werkelijkheid het slachtoffer van zijn eigen aannames en aangeleerde rol.

• Een ander kenmerk van mensen die de slachtofferrol hebben gekozen in dit leven, is dat ze graag drama’s creëren, waar zij dan het middelpunt en slachtoffer van zijn. Iemand die ik goed ken probeert dat ook vaak op kleine schaal, maar ik maak het gedrag altijd belachelijk zodat hij  zelf ook met humor moet reageren. Hij weet inmiddels dat het gedrag op mij geen vat heeft.  Humor is de beste manier om dit  destructieve gedrag te doorbreken. We lachen er meestal hartelijk om en het leuke daarvan is, dat hij het  daardoor naar mij bijna alleen nog als grapje inzet.
• Ook kenmerkend  is dat een slachtoffer altijd vindt dat de ander moet veranderen, nooit zij, aan hen mankeert niets, zij zijn immers het slachtoffer van.. iemand, of iets.
• Afhankelijkheid is ook een opvallend kenmerk.  Hun geluk hangt altijd af van anderen. Ze zijn niet echt in staat om zelf gelukkig te zijn met zichzelf. Daar hebben ze anderen voor nodig, die  hen moeten  erkennen en datgene geven wat ze zichzelf niet kunnen geven, en  die daardoor natuurlijk nooit aan die eisen kunnen voldoen. Hun afhankelijkheid heeft vaak te maken met een laag zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen. Ze zijn niet van hun  eigen kunnen en waarde overtuigd. Toch  is mijn overtuiging moesten ze de energie die ze in hun slachtofferrol stoppen besteden aan een carrière of hobby dan zouden ze heel veel tot stand kunnen brengen.
• Een ander kenmerk is dat deze ‘slachtoffers’ heel veel zelfmedelijden hebben. Maar als ze in hun rol zitten hebben ze nauwelijks medelijden of compassie met anderen.

We doorzagen een paar weken geleden opeens een situatie die we  tot die tijd altijd  heel anders bekeken. Het gaat om een kind die als tiener van huis wegliep en nooit meer terug naar huis kwam, het kind liet zich ook niet vinden en werd daarbij geholpen door de jeugdzorg (organisatie met twijfelachtig beleid) . Ze was 17 toen ze wegliep, en onderhield alleen contact met haar  enige zus. De moeder werd na enkele jaren ernstig ziek en wilde haar dochter, die ze al op alle mogelijke manieren had getracht te vinden, overigens zonder succes- nog zien voor haar sterven. De weggelopen dochter weigerde dit en kwam niet, pas toen de moeder was overleden, op de uitvaart was ze er. En werd toen door haar vader met open armen ontvangen. Over het weglopen werd nooit meer gesproken, tot een buitenstaander, dit onderwerp aansneed.

Want na  deze ongelukkige verdrietige  situatie, worstelde het meisje met een groot dilemma, wat ze niet onder ogen wilde zien. Ze ging van therapeut naar therapeut, en nooit vond ze er een die goed genoeg was. Dat kwam omdat ze zocht naar goedkeuring van haar ‘daad’. Die ze natuurlijk nergens kreeg en al zou ze die krijgen het zou haar niet helpen, want ze moest haar eigen daad goedkeuren en dat kon ze niet. Ze was echter niet in staat dit in te zien, wat leidde tot een nieuwe breuk in de familie, want er waren wat dingen veranderd, waar vroeger niet over de pijnlijke dingen werd gesproken, gebeurde dat nu wel.

Het andere zusje die altijd de band met haar ouders  had behouden, had haar eigen problemen. Zij had als kind niet net zo goed kunnen leren als haar zus, en daar had ze zich over beklaagd. Dat was voor de -goedbedoelende- ouders, vooral de moeder, een reden om zich op het kind te richten  met voortdurend aanwezige hulp en veel extra aandacht en lessen. Want het kind mocht zich absoluut niet minder voelen dan de ander. Dus elke dag  na school  werd ze geholpen met huiswerk. Maar waarschijnlijk waren er ook wel dagen dat het de moeder niet uitkwam en dat er geen hulp werd geboden. Maar omdat ze inmiddels afhankelijk was geworden van de constante stroom van aandacht als ze thuis kwam uit school;  vond  het meisje een manier om toch zoveel mogelijk  hulp te krijgen.  Als ze zuchtend en huilend thuiskwam omdat ze de lesstof zo moeilijk vond, kon haar moeder niet weigeren.  Bij elke zucht en klacht kwam er hulp en troost van mama en achteraf van papa. Er werd  -onbewust en met de beste bedoelingen- een slachtoffer gecreëerd door de ouders en kind.  Het kind had ook kunnen leren dat ze veel problemen zelf kon oplossen, en dat niet iedereen professor hoeft te worden. En ze had aandacht kunnen krijgen voor andere dingen. Maar nee ze werd keer op keer bevestigd in haar rol. Tot die haar als een handschoen paste.

Haar zusje was in eerste instantie niet jaloers op alle aandacht die haar zusje met haar slachtoffergedrag kreeg. Ze kreeg ook steeds uitgelegd waarom dit gebeurde. Maar toen het maar bleef duren en steeds erger werd, en zij ook aandacht vroeg en die niet kreeg-want zij had dat niet nodig, ze kon toch goed leren-  Werd ze wel boos. Wanneer ze dat uitte, werd ook het verlangen daaronder niet gehoord, maar afgedaan als onaardig en onhebbelijk. Jij kunt zo goed leren, en je zusje heeft het al zo moeilijk. Elke dag moest zij zien hoe haar zusje succes had met het drama wat ze keer op keer creëerde, en hoe haar ouders er steeds weer met open ogen intuinden. Niemand zag het drama wat zich werkelijk afspeelde. Een zusje die inmiddels uitstekend haar rol had geleerd en vol overtuiging steeds beter speelde.

Ook hier geldt dat iedereen in dit drama onbewust was, dus iedereen was onschuldig, iedereen dacht dat hij het beste deed wat mogelijk was. Ik heb het dus zeker niet over schuld.

Niemand zag dat het slimmere zusje eigenlijk ook schreeuwde om aandacht maar die niet kreeg. Het slimme zusje werd beticht van jaloezie, van onhebbelijk gedrag (nu je zou voor minder) en werd door beide ouders niet ‘gezien’. Niet erkend in haar behoeften. Het andere zusje, eiste alle aandacht op en kreeg die volop en werd elke keer als ze een succesje boekte overladen met complimenten, terwijl iedereen het gewoon normaal vond dat haar andere zus successen boekte, glansrijk afstudeerde etc.

Een slachtoffer patroon was neergezet en alles in het leven van dat meisje steunde op deze rol.  De jongen met wie ze een relatie kreeg, steunde haar in haar onverzadigbare behoefte om aandacht en hulp te krijgen. Met hem ging ze samenwonen.  Het is heel boeiend om te kijken welke echte drijfveren een relatie in stand houden- vaak hele andere dan welke worden uitgedragen-.  Vrienden die dit patroon onbewust aanvoelden en er niet in meegingen, verdwenen uit haar leven. De vriend nam de rol van de ouders volledig over, troostte het meisje  als ze klagend thuiskwam, steunde haar volledig en nam alle werk  in het huishouden uit haar handen Want haar baan was zo zwaar (!) dat ze al haar tijd ook haar avonden en weekends besteedde aan voorbereiding en voorwerk. Als je haar bezig  zag en vooral hoorde, leek het inderdaad een veel te zware job. Nochtans zijn er veel anderen die deze job ook doen en daarnaast een gezin en kinderen hebben.

Na een aantal jaren zo doorgeworsteld te hebben, ja dat klinkt zwaar, maar dat is het ook -Het is namelijk een put zonder bodem waar alle aandacht in wordt gestort-,  werd ze depressief, een burn-out werd het genoemd. Mijn vermoeden is dat een dergelijke rol uiteindelijk niet bevredigt en er steeds meer steun en troost nodig is om nog vervullend te kunnen zijn- de omstanders moeten steeds meer uit de kast trekken om het slachtoffer gelukkig te houden. Dit is een aanname maar het lijkt me heel waarschijnlijk, gezien het feit dat de meeste  mensen die ik ken met dit gedrag, last hebben van depressies en vaak vaste bezoekers zijn van psychologen en psychiaters.   In de psychiatrie behoren ze  vaak tot de vaste categorie ‘draaideur-patiënten’ horen.  Haar vriend en levenspartner, kon het  na een aantal maanden waarin het alleen maar erger werd, niet langer hanteren, hij wist niet meer wat te doen en belde in wanhoop haar vader. Die kwam onmiddellijk, (dat hoorde bij het patroon) en zat toen een hele dag bij haar, troostend, ondersteunend, meegaand in haar ellende. Aan het eind van de dag was hij doodop en leeg en  zag hij in dat hij nog dagen daar zou kunnen zitten zonder dat het iets zou veranderen. Hij kreeg een idee, als hij haar eens meenam naar zijn buitenlandse huis. Een andere omgeving, andere mensen, dat zou haar vast goed doen. De andere optie was ook al gevallen, opname in de psychiatrie. Dat wilde hij toch zeker voorkomen.

Ze ging de volgende dag als een klein bang vogeltje mee met haar vader en diens partner naar het huis in het zuiden. Een lange rit, maar ze bleek zelfs in staat een stuk te rijden. Na een rit van 12 uur kwamen ze moe aan in het huis in Frankrijk. Het was februari, en het huis was ijskoud ze waren er maanden niet geweest. Ze waren moe, want  ze waren met twee auto’s teruggereden. Thuisgekomen moest er nog gegeten worden. Dus auto uitpakken, poezen eten geven en laten wennen, en het huis warmen. Maar al na een kwartier begon de dochter te klagen, dat ze het zo moeilijk had, dat ze zo’n behoefte had aan praten en wel nu.

Vader en de vriendin, beiden geen piepjonge mensen meer, hadden geen energie meer over voor een dergelijk gesprek. En spraken van ‘morgen’. Nou dat was een rode knop….er ontspon zich direct een drama. En ik kan nooit eens zeggen wat ik wil als ik er behoefte aan heb om te praten…. Etc etc.

De vriendin die gelukkig een ervaren therapeut en coach is, doorzag het gebeuren onmiddellijk. Razendsnel bedacht ze een plan. Dat legde ze aan het meisje voor: ik begrijp dat je enorme behoefte hebt om je verhaal te vertellen. Dat gaat ook zeker gebeuren. Maar wij zijn nu te moe om jou de aandacht te geven die je nodig hebt.  Ik stel voor dat we morgen de dag rustig beginnen en een vast programma starten. S’morgens rustig beginnen, ontbijten, lezen, in de tuin werken etc. Dan lunchen en na de lunch samen een oefening doen, en dan aan het eind van de middag op apero tijd krijg jij een uur de tijd om alles wat je kwijt wil aan verhalen, vragen, behoeften te uiten. Je krijgt dan onze volle aandacht en ook antwoorden en oplossingen als we die ontdekken. Dit voorstel aanvaardde ze (weliswaar onder protest). Maar het vooruitzicht om elke dag een uur te mogen praten ( klagen) was zo aantrekkelijk dus het voorstel werd aanvaard.

De volgende  drie weken werd het programma  gevolgd en het gaf prachtige resultaten. De oefeningen waren eenvoudig maar zeer doeltreffend. Het samen in de tuin werken, of mediteren of lezen, was aangenaam, en de behoefte om veel te praten ( klagen) werd na een paar dagen minder. We deden veel samen en haar toestand verbeterde. Ze werd vrolijker creatiever, begon zelfs schilderijen te maken. Maar na een aantal dagen kwam het slachtoffer in haar natuurlijk aandacht te kort. Want  het klagen werd niet gevoed. Dus op een bepaald moment kwam het ‘slachtoffer’ of zoals Eckhart Tolle het noemt ‘het pijnlichaam’ plots geheel onverwacht en met een geweldige dramatiek tevoorschijn. En er was niet mee te praten. Het was één stroom, zelfmedelijden, klagen en ze was niet tot rede te brengen. Wat dat  deed met ons,  op den duur werden we boos. Het was allemaal zo onredelijk en onzinnig wat er te berde werd gebracht en elk tegenargument werd van tafel geveegd. Het was een slopende ervaring. Tot ik het inzicht kreeg dat dit haar pijnlichaam was, wat ‘voeding’ nodig had. En pijnlichamen voeden zich met drama. Ik brak het gejammer op een autoritaire wijze af. En dwong haar tot stilte en luisteren, en ik las haar het hele hoofdstuk voor van het pijnlichaam. Het kalmeerde haar, ze kon niet ontkennen dat dit met haar aan de hand was, en ik liet haar nadat ze wat was bekomen van het door haar gecreëerde drama het hoofdstuk zelf lezen. De duidelijkheid die dit schiep, hielp ons de rest van de drie weken om op dit soort momenten, op een heldere waarnemende manier te reageren en niet mee of in te gaan op haar pogingen om drama te creëren.

Maar eenmaal thuis werd haar oude rol weer snel hersteld, want soms hebben partners ‘behoefte’ aan een slachtoffer.

[1] De Fontein, vind je plek, Els van Steijn

We zijn enkele dagen niet erg actief  geweest, we doen een leverreiniging, en die is heftiger dan ooit. Het is een methode waarbij je een week lang een vrij streng dieet volgt: geen koffie, geen dierlijke voedingsmiddelen, geen suiker, geen alcohol. Vooral groente en fruit en een liter appelsap per dag. Het appelsap maakt de stenen in je galblaas en lever zacht en de laatste dag raak je die kwijt door de inname van verschillende (vieze) drankjes (wel natuurlijke drankjes) Ik doe een dergelijke kuur al jaren en ik weet dat het heel helend werkt.

Je lever neemt veel gifstoffen op uit je spijsvertering en slaat die op in bolletjes, die worden ‘bewaard’ in je galblaas en lever, het worden een soort stenen. Die raak je kwijt in zo’n kuur. Daardoor voel je je erna veel energieker (een vervuilde lever is een belangrijke bron van vermoeidheid) je huis wordt stralender en helderder. Ouderdomsvlekken bijvoorbeeld zijn levervlekken, je huid toont dat je lever het zwaar heeft. Omdat ik dat al lang doe, ken ik de verschijnselen, en weet ik wat ik kan verwachten.

Maar jeetje, wat is het deze keer heftig. We hebben vanaf dag één zware ontgiftingsverschijnselen. Hoofdpijn, spierpijn, rillerig, moe, we voelen ons heel moe. We leven eigenlijk altijd heel gezond, eten heel gezond, zijn actief en laten onze geest niet ‘vervuilen’ met te veel aan zware informatie uit de buitenwereld, en toch is er blijkbaar veel gif ons lichaam binnen gesijpeld.

Fysiek gif kan het nauwelijks zijn, omdat we zo gezond eten en leven, en ook omdat de lucht en stralings-vervuiling in het deel van Frankrijk waar wij wonen nog minimaal is. We hebben dus veel non-fysiek gif binnengekregen, en dat is echt heftig. Dat komt nu allemaal los en verlaat ons lichaam.

Mediteren en reinigen

Het mooie is dat we als we erover mediteren we antwoord krijgen waar het vandaan komt. Het is gedeeltelijk het gif wat zich over de wereld heeft verspreid via media en de mensen die daarin geloven en zich braaf laten testen en prikken. Het is deels hun angst voor de dood en  dus ook voor het leven. Maar ook de angsten van de niet geprikte mensen die zich weliswaar niet hebben laten ompraten maar wel voortdurend in angst leven.

Maar het allermooiste is dat een deel van de fysieke klachten die we ervaren te maken hebben met het opruimen van oude ballast, oud gif, oude zaken die we droegen toen we jonger en onbewuster waren. Bij mij concentreert de pijn zich in mijn nek en schouders, en ik begreep dat dit mijn oude lasten zijn die ik na al die jaren mag loslaten, en ik zie dan ook wat het allemaal is geweest wat ik op mijn schouders nam. Veel zorgen uit de periode dat ik niet op mijn plaats stond in de Fontein en mijn moeders plek had ingenomen, hele oude lasten dus. Maar ook latere dingen: de zorg voor een van mijn zusjes die door mijn vader op mijn schouders werd gelegd toen ik nog heel jong was. De verantwoordelijkheid die ik altijd voelde, maar ook later in mijn huwelijk en andere relaties.

Mijn lief kreeg lage rugpijn en dat geeft weer informatie over totaal andere oude lasten, dat gaat over stevig geworteld zijn in jezelf. Vanuit die kracht de wereld tegemoet treden. Jezelf goed genoeg vinden, niet steeds twijfelen aan jezelf. In het hier en nu heeft hij dat goed overwonnen, maar toen hij jong was en pas begon met een eigen restaurant was er veel onzekerheid. Zijn basis van huis uit was ook heel instabiel, en elke ervaring sla je op in je lichaam.

Een van mijn leraren, Albert Pesso de grondlegger van de Pesso lichaamsgerichte psychotherapie verwoordde dat heel mooi: je lichaam is een opslagplaats van al je ervaringen, van de goede en ook de minder goede. Je lichaam slaat alles op in het fysieke geheugen. Daarom zijn reacties op dingen die iets ouds in je triggeren ook altijd fysiek. De eerste reactie begint altijd ergens in je lichaam, pas daarna begint je geest zich ermee te bemoeien en commentaar te leveren. Vaak helpt het om vooral te voelen wat je lichaam je wil laten weten, het lichaam liegt nooit. Je denkgeest is heel wat minder betrouwbaar.

Het mooie is dat het bevestigt wat ik eigenlijk al weet, maar wat ik steeds op allerlei manier te horen en te zien krijg. We leven momenteel in een spannende wereld, er is veel angst er is veel verzet en er gebeuren veel dingen die schrik aan jagen. En niemand weet waar het echt naar toe zal gaan, iedereen leeft nu in een onzekerheid zoals men dat nooit eerder heeft ervaren. Niet dat het leven ooit voorspelbaar was, maar de illusie van voorspelbaarheid is nu helemaal om zeep. Er worden zoveel illusies opgeblazen, en van de meeste illusies is dat heel fijn, voelen we ook dat het goed is, maar sommige dingen willen we zo graag vasthouden.

November 2021

Een healer zijn wie wil dat nu niet. Het klinkt zo mooi, zo bijzonder, als je een healer bent, doe je goed voor de mensen, ‘service to others’, dat is toch wat we willen.

Ik ben zo iemand, iemand die je een ‘healer’ zou kunnen noemen. Maar het is helemaal niet zo mooi als het klinkt. Ik ben in vele levens een healer en magiër en heks geweest. Heb gewerkt met alles wat genezend is uit de natuur, kon alles toepassen en heel veel zaken genezen.

Maar hier nu op aarde- want de levens die ik benoem waren lang niet allemaal op aarde, de meesten zeker niet- is het healer zijn heel moeilijk. Heel gecompliceerd. Hier moet ik na heel veel jaren van werken met mensen erkennen dat healer zijn eigenlijk onmogelijk is. Het gaat nog een klein beetje als het echt puur fysieke dingen betreft, dan valt met een zalfje of drankje nog wel iets op te lossen, maar dat is zelden het geval. Alle kwalen hebben altijd een spirituele of emotionele basis.  Ik heb heel veel met mensen gewerkt, en het enige wat je eigenlijk kunt zijn is richting aangever. Meer niet. Ik had heel lang de illusie dat ik echt iets kon betekenen voor anderen in hun helingsprocessen, niets is minder waar. Al je moeite al je werk is zinloos en nutteloos als de andere persoon niet intrinsiek gemotiveerd is om zich ZELF te healen. Toch roepen en vragen heel veel mensen om hulp, om geheeld te worden, om heel gemaakt te worden.

Maar hierin zijn deze mensen meestal net zoals de meeste massamensen die al hun eigen verantwoordelijkheid buiten zichzelf hebben gelegd. Die hun geweten hebben uitbesteed aan het wetboek, hun gezondheid aan de door de farmaceutische industrie aangestuurde artsen, hun welzijn aan de overheid, hun werk aan het bedrijf en hun kinderen aan het schoolsysteem. Hoe heerlijk is het als je nergens verantwoordelijk voor hoeft te zijn, als je blindelings vertrouwt op alle instanties, waarvan je denkt dat ze het beste met je voor hebben.

Nu begint in een heleboel van deze mensen een ontwaken te ontstaan, ze worden wakker voor allerlei zaken in de wereld. Zaken die anders blijken te zijn dan ze altijd dachten, die tegenovergesteld blijken te zijn aan waar ze in geloofden. Dus ze beginnen zich af te wenden van die systemen waar ze het eerst wakker voor zijn geworden.

Van het farmaceutische gestuurde medisch systeem wenden ze zich nu tot de natuurgenezers, homeopaten, naturopaten, kortom de genezers of healers die anders werken, omdat ze hun middelen uit andere meer natuurlijker bronnen halen.

 
Mooi zult u zeggen, dat is toch fantastisch

‘Ja dat is fantastisch… ik ben het met u eens, bovendien gaan ze ook vaker naar mediums, aurahealers, paragnosten, soundhealers, etc. Dat is een grote sprong voorwaarts zie ik u denken. Ja dat is zeker een grote stap voorwaarts. Maar… is er werkelijk zoveel gebeurd in de persoon die hulp vraagt? Is die echt veranderd? Of heeft hij alleen uitgevonden dat een ander middel hem beter zal helpen?

Wat is er veranderd?

Is de attitude veranderd? Is hij zich meer verantwoordelijk gaan voelen voor zijn gezondheid? Beseft hij dat hij en hij alleen (zij) zichzelf kan genezen? Begrijpt hij dat zijn of haar houding ten opzichte van de genezer en de gebruikte methode alles bepalend is?

Dat alle genezers, of ze nu uit systeem A of B komen, feitelijk hetzelfde doen? En dat al deze middelen slechts werken als de patiënt dat wil.

Wat ik merk is dat iemand die een probleem heeft dat met veel genoegen op jouw bord legt en dan hoopt en verwacht dat jij (want jij bent toch een healer) het voor ze oplost. Ze vertellen je hun problemen en verwachten daarna eigenblijk een pil of drankje wat alles in een klap rechtzet. Als je ze vertelt dat jij ze alleen een richting op kan helpen. Je kunt ze adviseren, je kunt ze tot voorbeeld zijn, maar je kunt eigenlijk NIETS doen. O ja je kunt ze meenemen op een begeleide meditatie reis en je kunt ze laten zien hoe ze zichzelf kunnen helen. Maar daarna is het aan hen. En dat vinden ze vaak niet prettig, dat valt tegen. Ze verwachten dat het probleem na een consult bij jou, weg is gehaald, door jou. En als dat niet gebeurt zijn ze vaak ontgoocheld, teleurgesteld, boos zelfs. Want jij bent toch een healer?

Ze zijn hun hele leven gewend geraakt dat bij elk probleem iemand anders de oplossing had, dat het zelf oplossend vermogen is gekrompen tot de grootte van een erwt. Het is er eigenlijk niet. Mensen hebben ook vaak geen flauw idee, wat ze zouden kunnen doen aan hun eigen (gecreëerd) probleem. Hun aandoening of last die ze hebben. De meest voorkomende reactie die mensen hebben op een aandoening of probleem is of negeren of naar een dokter (of alternatief genezer) rennen die een instant pil heeft klaarliggen. Negeren betekent vaak vluchten in gedrag waardoor het euvel ‘uit het zicht’ is. Vluchten in werk, gamen, verslavingen of… vul maar in.  Het probleem wordt dan genegeerd tot de ziel het zo moe is dat hij iets ontwikkelt waar je niet meer voor kunt wegvluchten. Iets wat zichtbaar is, of erg voelbaar, of iets wat je zo emotioneel maakt dat je niet langer in staat bent om weg te kijken, te vluchten.

De blessing van een chronische of fatale ziekte is vaak dat er geen andere weg meer overblijft dan eindelijk, ja eindelijk aan de werkelijke oorzaak toekomen, eindelijk een gesprek voeren met je innerlijk zelf, eindelijk luisteren naar je hart en geest.

Paulhiac November 2021

Wat er momenteel gaande is wordt slechts nog door weinigen echt herkend.

Het is de eindtijd, (niet van de aarde, maar van een tijdsspanne, van een tijdperk (vol illusies)) - de periode in ons aller bestaan -en dan heb ik het niet over dit ene leven - maar over al jouw levens van de afgelopen 26000 jaar waar je die dan ook hebt doorgebracht.  Deze periode waarin je de allerbelangrijkste keuze(s) van je hele bestaan moet maken, de cruciale test, de ‘meesterproef’.

Zeker de meesten die nu wakker zijn, beseffen dat er iets heel belangrijks en groots gaande is.  Ik bedoel met wakker zijn niet alleen dat je ziet dat jouw regering de mensheid verraadt en uitlevert in een duivelspact. En zelfs ook niet als je ziet dat dit wereldwijd het geval is.

Als je dat al allemaal ziet, begin je wakker te worden. Degenen die al wat langer en verder wakker zijn begrijpen dat het om meer gaat dan dat ene ‘zien en begrijpen’. Zij zijn in staat te zien dat er (minstens) drie verschillende perspectieven zijn. Degenen die dat begrijpen zijn vooral degenen die hier incarneerden van andere planeten. Degenen die voor een leven in een mensengedaante kozen om de ‘echte’ mensen te helpen deze bijzondere unieke transformatie dit keer te laten lukken.

Het bijzondere is dat de mensheid weer op dat punt is aanbeland waar het de vorige keer volledig fout liep. De mensheid was al eerder zover ontwikkeld dat ze de huidige technologie ver oversteeg. Ten tijde van Atlantis en Lemurie waren ze (we, want velen van ons die van andere planeten komen waren toen ook hier) al veel verder met allerlei ontwikkelingen die de mensen dienden. De gezondheidszorg was veel verder, het gebruik van de vrije energie van de aarde, het communiceren via telepathie etc. Ook het transport was veel geavanceerder. We konden tijdreizen en naar andere planeten reizen. We hadden toen ook veel meer respect voor de natuur die er toen heel wat beter aan toe was dan nu het geval is.

Maar er was een belangrijk punt waar we/ze toen ook waren aangekomen, en dat is het ingrijpen in het creëren van leven, het innemen van een bovenmenselijke positie en het  experimenteren met DNA en genen,  het klonen van mensen, met deeltjesversneller CERN in Zwitserland  en noem alle dingen maar op waar de huidige machthebbers en wetenschappers mee bezig zijn. Het is hetzelfde punt van toen waar we nu weer voor staan.

Allemaal hebben we als zielen, waar we dan ook vandaan komen, ervoor gekozen om hier en nu mee te werken aan het maken van de ‘juiste’ keuzes, om dit proces goed te laten verlopen. Allemaal besloten we: dit keer gaan we het goed doen… dus iedereen is hier weer. De wetenschappers van nu zijn dezelfden als de wetenschappers van toen, degenen met de liefde voor de natuur en de natuurlijke energie zijn er ook weer in dezelfde rol. Iedere ziel koos voor deze grootse herkansing. Degenen die toen opstonden tegen het wetenschappelijk experiment doen dat nu weer, degenen die zich opofferden voor de wetenschap hebben zich opnieuw aangeboden. Maar nu met de hoop dat het offer niet nodig zal zijn.

Natuurlijk lijkt het allemaal een fluitje van een cent, als je aan de andere kant bezig bent alles te plannen met je medezielen. Alles is dan helder en duidelijk en overzichtelijk. Je weet wie je gaat zijn en waarom en wat je opdracht is. En zelfs al heeft je beste vriend aan de andere kant gezegd dat hij opnieuw die  politicus gaat zijn die het jou heel lastig gaat maken, daar lachte je erom en dacht, leuk dit spel, maar dit keer zal het jou niet lukken. En vol plezier en voorpret sprongen we allemaal naar deze planeet om dit ‘varkentje eens even te wassen’.

Maar opnieuw moesten we door de sluiers van vergetelheid en kwamen we als een tabula rasa ter wereld. Sommigen van ons bleven vanaf hun geboorte de verbinding voelen met hun  thuisbasis. Anderen herinnerden het zich als kind dat ze hier met een doel waren, weer anderen moesten heel wat meemaken voor ze het zich herinnerden. Heel veel van ons werden pas gewekt toen er zoveel druk op hen kwam te staan dat ze niet meer wisten waar ze het moesten zoeken. Dat gebeurde voor de meesten het afgelopen jaar.

Ook dat was afgesproken: als jullie in 2020 nog steeds slapen zal er iets gebeuren wat je zal wekken. Je zult eerst vooral in het wereldse duiken, en je informatie daar halen en je zult langzaamaan beseffen dat op dat niveau niets is wat het lijkt. Dat alles omgekeerd is: de gezondheidszorg maakt je ziek, de voedingsindustrie verziekt je voedsel, de dieren-industrie treedt beestachtig op tegen de dieren, onderwijs maakt kinderen dommer, de wetenschap misbruikt haar kennis, de rechtspraak is krommer dan ooit. Wat ‘service to others’ zou moeten zijn is vooral ‘service to self’ geworden. Heel veel mensen beseffen dit nu. Maar dat is nog maar het begin.

Er zijn veel standpunten in te nemen om naar dit alles te kijken. En drie ervan zijn heel belangrijk. Ik zie die drie als drie lagen van bewustwording, de ene laag is die van de wereld, van de politiek, de gezondheidszorg, de maatregelen etc.

De tweede laag is die in jezelf, in je hart. De plek waar je, als je erbinnen kunt, en in staat bent echt te vertoeven ook een wereld aantreft. Een volledig complete wereld met alles erop en eraan. Alle natuur die ergens bestaat of bestaan heeft is er aanwezig, zeeën, bossen, steppes, weilanden, bomen bossen, struiken, planten bloemen, alle dieren die je maar kunt bedenken, en alle mensen die je ooit (en dat kan ook in eerdere levens zijn) een plek gaf in je hart. De wereld in je hart lijkt op de wereld buiten, maar dan in zijn paradijselijke vorm. Geen kwaad, geen zinloze vernietiging, geen destructie. Alles is er in de opperste pure vorm. Alles is er mooier en intenser. Daar voel je ook dat alles met jou is verbonden en met jou communiceert, elk dier elke boom elk plantje. Maar ook de huizen de dingen.  De plek in je hart bestaat ook weer uit meerdere lagen, dat kun je geometrisch zien, maar ook verbeeldend. In mijn hart is er een toegangshal, dan het bos, en de huizen erin,  de zee, het strand, de weiden, de bergen en in het midden mijn harthuis. Dat is de binnenste laag in mijn hart, het hart van mijn hart zeg maar.

In mijn hart is ook een toegang tot het universum, en alle denkbare universa en planeten. Ik kan daar reizen naar waar ik maar wil en de wezens ontmoeten die daar hun plek hebben.

De derde laag is de laag van wat ik noem ‘het grotere plaatje’, het grotere plaatje heeft dezelfde afstand van de wereld, als het binnenste hartplaatje. Het is het beeld van het totaal. Het totaal van al jouw levens, van alle zielen die met jouw leven verbonden zijn, het begrijpen van de universele wetten. Het kunnen begrijpen van de dingen die in de middenlaag, dus de aardse wereld gebeuren vanuit dat grotere perspectief. In het grotere perspectief, begrijp je, dat alles wat op het aardse niveau gebeurt een soort spel is. Dat alle spelers zielen zijn uit dezelfde bron, dat alle zielen terug op weg zijn naar die bron. Dat ze elkaar onderweg naar die bron helpen, met het leren van lessen, het uitvoeren van opdrachten, allemaal dingen die het spel leuker en spannender maken.

 Als je het grotere plaatje begrijpt, en dat kan eigenlijk alleen als je alle drie de plaatjes hebt ontdekt en kunt begrijpen. Het ene kan niet zonder het andere. Je kunt het grotere plaatje niet begrijpen zonder het plaatje in je hart en vice- versa. Maar als je dat eenmaal begrijpt dan weet je ook dat geen van de spelers echt iets kan overkomen, niet in het hartplaatje en niet in het grotere plaatje, alleen in het spel - het middenniveau -kan je iets gebeuren, maar omdat het spel is, is het niet echt. Jouw ware zelf, je echte ik, degene wie je werkelijk bent is onkwetsbaar, en kan niet sterven. Wat sommigen daar ook over zeggen. Ook niet met een vaccin of andere middelen. Het enige wat kan sterven is het poppetje in het spel. Als je dat beseft en werkelijk tot je laat doordringen dan komt er rust over je. Dan weet je, wat er ook gebeurt, dat er eigenlijk niets kan gebeuren. Dat je nergens bang voor hoeft te zijn. Voor wie je werkelijk bent loopt het altijd goed af. Want het grote verschil tussen goed en kwaad bestaat alleen maar in het spel. In de andere lagen, hebben goed en kwaad een totaal andere betekenis.

Als je er zo naar kunt kijken dan wordt het weer leuk om uit te zoeken wat jouw opdracht ook al weer was in dit spel. Wat kwam je hier nu echt doen? En om die opdracht zo goed mogelijk te spelen. En omdat dit spel nu al eeuwen wordt gespeeld met steeds dezelfde spelers in een andere rol, heb je inmiddels heel veel ervaring in het spel. Je hebt al veel geleerd in het spel. En omdat het nu de laatste belangrijke ronde is van het spel, zijn er jokers ingezet, dat mag meestal niet, maar dit keer wel, en dat zijn alle buitenaardsen die mee zijn komen spelen. Die zijn er alleen om je te helpen. Dus vraag ze om hulp en zet ze in. Ze doen het graag. Want deze laatste fase, betekent voor iedere speler het afleggen van de meesterproef. De ultieme test. En ja wat zou dat zijn?

Natuurlijk en dat weet je van andere spelen die je al eerder speelde, (we hebben uiteindelijk al die spelletjes en sporten gekregen als oefenmateriaal voor het echte grote spel) In al die spelletjes en sporten kun je verliezen. En winnen. Maar wat je daar ook leerde, is dat verliezen wel erg kan lijken, maar uiteindelijk verlies je dan alleen het spel, niet je leven, niet wie je bent. Datzelfde geldt voor winnen, je wint het spel, en daar zitten vaak materiele beloningen aan vast, dat is leuk, dat is aangenaam, maar uiteindelijk win je niets voor je leven of voor wie je bent. Als het goed is blijf je wie je bent ook als je wint. Of misschien voegt het wel iets aan jouw ‘zijn’ toe als je verliest of wint.

Zo is het ook min of meer in dat grote eindspel, de jokers zijn ingezet, de beloningen en straffen zijn hoog. Dat is altijd in de laatste ronde….Het gaat nu om alles of niets. Misschien herinner je je dergelijke spelletjes op tv. Heel oud ‘een van de 8, van Mies Bouwman. In heel dat spel vielen er spelers af en uiteindelijk bleven er 2 over, en die streden om de winnaarsplaats. Dus bleef een winnaar over, maar die kreeg dan de ultieme opdracht. En ook daar kon hij nog steeds alles winnen en alles verliezen.   De meeste tv spelen wijn verdwenen, games hebben die rol overgenomen. En ook daar gaat het hetzelfde toe.

Dat het nu om alles of niets gaat is heftig en velen van ons voelen dat ook in hun diepste wezen. Ze voelen dat het nu gaat om heel andere keuzes dan de dingen die ze vroeger moesten kiezen zoals: welk werk wil ik doen, hoewel dat ook heel belangrijk kan zijn, of waar wil ik wonen. Het gaat nu om de kernvraag: als welk mens wil ik uit dit spel tevoorschijn komen? Wil ik de winnaar zijn die met veel trofeeën en materiele beloningen naar huis gaat? Of ben ik de verliezer die trots is op zichzelf omdat hij weliswaar het spel verloor maar zichzelf won?

Voor heel veel mensen zijn de voorrondes voor de meesterproeven al begonnen. Anderen zitten nog in de wachtruimte. Hoe weet je of je je meesterproef op je bord hebt liggen? Het is eigenlijk niet zo moeilijk….je voelt het aan alles in je lichaam, dat prachtige bijzondere instrument wat je meekreeg om dit spel mee te kunnen spelen. Je lichaam laat je altijd weten als er echt iets belangrijks op het spel staat. Je krijgt dan eerst kleine lichamelijke sensaties en als je daar niet naar luistert worden het hevige verschijnselen: van hoofdpijn, en zweten, tot buikpijn en een brok in je keel, tot slapeloze nachten, niet meer kunnen eten en dan echte aandoeningen, zoals diarree, koorts etc. Als er echt iets belangrijks op het spel staat doet je lichaam er alles aan om jou daarvan te doordringen. Je krijgt vaak als voorbode op een lastige situatie, zelfs voordat je het weet, al een gevoel van onrust en ongemak.

Wie van jullie heeft deze gevoelens niet met regelmaat gehad het afgelopen jaar? Ik denk wij allemaal.

Wat voor soort situaties zijn dat dan, die cruciale keuzes die je moet maken? Dat is voor elk mens verschillend, dat hangt ervan af wat jouw persoonlijke kernwaarden zijn. Voor de een is veiligheid de allerbelangrijkste kernwaarde, en die persoon zal er alles aan doen, om te zorgen dat de situatie veilig is en blijft. Die persoon raakt in de war als onveiligheid dreigt, hij wordt bang en onzeker en gaat in paniek raken en alles proberen om de situatie opnieuw veilig te maken.

Een ander heeft rechtvaardigheid als hoogste waarde (we hebben allemaal een soort top 7 van belangrijke waarden.) Bij die persoon komt alles in opstand als hij of zijn dierbaren, of zelfs mensen die hij niet kent maar wel betrokkenheid bij voelt, onrechtvaardig worden behandeld. Die persoon kan dan in alle staten raken en gaat de barricaden op tegen onrecht, tegen wat hij of zij als onrecht ervaart, wat ook nog weer heel persoonlijk is. Wat voor de een onrecht is, hoeft dat voor de ander niet te zijn. Deze persoon zal als het onrecht groot genoeg is, actie ondernemen, medestanders zoeken en proberen alsnog het onrecht recht te zetten en zorgen dat rechtvaardigheid geschiedt.

Weer iemand anders heeft als hoogste waarde, respect en acceptatie van iedereen zoals die is. Iemand die deze waarde hoog in het vaandel heeft, zal niet zo snel, andere meningen, andere opvattingen of andere wijzen van doen afwijzen. Die zal eerder opkomen voor het recht op een afwijkende mening. En daarmee sluit hij eigenlijk aan bij de mens die rechtvaardigheid als hoogste waarde heeft, Want respect en acceptatie horen bij rechtvaardigheid het een kan moeilijk zonder het ander.

Ook zijn er mensen die bescherming als hoogste waarde hebben. Zij hechten veel waarde aan beschermd worden. Soms zijn ze zlef degenen die anderen willen beschermen, maar voor velen geldt dat ze juist erg veel behoefte hebben aan beschermd worden. Zij voelen zich veilig en comfortabel als er door anderen voor hun bescherming wordt gezorgd. Dit zijn vaak mensen die zich moeilijk onafhankelijk staande kunnen houden. Zij hebben vaak naast bescherming ook de waarde vertrouwen in hun top 7 staan. Vertrouwen kun je op veel manieren bij je hebben. Het kan vertrouwen in jezelf zijn, of in je familie, of in je vaardigheden. Maar zoals je momenteel veel ziet zijn er veel mensen die hun vertrouwen hebben geschonken aan instanties buiten zichzelf: de medische wereld, de wetenschap, de overheid, de politie en andere diensten.

Hoe komt een mens aan zijn top 7 waarden? Wel dat is heel simpel, die worden gecreëerd door je opvoeding en je ervaringen. Je waarden prioriteiten lijstje verandert ook in de loop van je leven, als de omstandigheden veranderen, veranderen de waarden van positie. Voor 9/11 stond veiligheid bij de meeste mensen niet bovenaan hun lijst. Na 9/11 kwam veiligheid en bescherming bij veel mensen bovenaan te staan.  Als je jong bent heb je ook een andere lijst dan wanneer je oud bent en hulpbehoevend geworden. Jonge mensen hebben meestal, vrijheid, autonomie en zelfbeschikking hoog staan. Terwijl ouderen  vaker, welzijn, bescherming en veiligheid bovenaan hebben staan.

Op het moment dat je de cruciale keuze(s) van je leven moet maken, gaat het om die waarden die voor jou het allerbelangrijkst zijn. Die komen namelijk onder druk te staan.

Als je moet kiezen uit twee voor jou belangrijke waarden, dan heb je een moreel dilemma. Dat noemen we ook wel een goed versus goed keuze. Aan beide keuzes zit goed en welke kant je ook kiest er wordt altijd iets geschaad.

In een moreel dilemma moet je echt kiezen voor iets wat er ECHT TOE DOET.

Voorbeeld uit de praktijk: iemand stuurde een noodkreet de wereld in via FB, haar vraag: ik werk met gehandicapten, en ik doe dat graag, ik ben bewust en wakker en neem zelf zeker geen vaccin. Nu is mij gezegd dat ik volgende week, met de rest van het team, onze cliënten, ( de gehandicapten) moet vaccineren. We moeten dit allemaal doen. Ik weet dat ik als ik weiger mijn baan verlies. Maar ik wil dit niet, ik wil niet meewerken aan iets waar ik helemaal niet achter kan staan. Wat moet ik doen??

Nu kun je direct zien welke van haar waarden belangrijk zijn en dat die nu onder druk komen te staan. Dat zijn betrokkenheid, zorgzaamheid, en weldoen en niet schaden. Maar ook autonomie voor haarzelf en haar cliënten. (Ieder mens, ook mijn cliënten, moeten zelf mogen beslissen wat hij of zij in zijn lichaam laat spuiten, na duidelijk geïnformeerd te zijn). Deze waarden liggen voor haar op de ene helft van de weegschaal, aan de andere kant, voor de keuze om gehoorzaam te doen wat haar wordt opgedragen, liggen te wachten de waarden: financiële zekerheid, mijn baan behouden. Welzijn voor mijn gezin, mijn kinderen. Gehoorzaam zijn, meedoen met de anderen, niet afwijken ( ik ben wel wakker maar wil geen wappie of complotdenker worden gevonden op mijn werk, (gelijkwaardig) gemoedsrust ( als ik gewoon meedoe, dan valt niemand me lastig) vriendschap, als ik me afwijkend opstel raak ik vrienden kwijt want ik ben bevriend met enkele collega’s die er anders over denken.

Zo zie je dat er aan beide kanten dingen liggen die belangrijk zijn en zwaar wegen. Je ziet dan ook dat deze keuzes echt heel lastig zijn, elk argument heeft zin en betekenis en je moet om hierin de juiste keuze te kunnen maken en een beroep doen op je innerlijke wijsheid. Op de wijsheid van je hart.

Ik weiger mijn cliënten te vaccineren

Argumenten voor deze keuze:

• Ik voel me betrokken bij mijn cliënten - Betrokkenheid   
• Ik draag zorg voor mijn cliënten - Zorgzaamheid
• Ik wil goed doen aan mijn cliënten - Weldoen
• Ik wil mijn cliënten niet schaden - Niet schaden
• Ik vind dat ze zelf zouden moeten beslissen - Autonomie

Ik voer de opdracht van mijn baas uit en vaccineer de cliënten

• Ik raak mijn baan kwijt als ik het niet doe - Financiële zekerheid
• Mijn gezin raakt dan inkomen kwijt - Weldoen aan het gezin
• Ik wil niet buiten mijn team vallen als Wappie - Gelijkwaardigheid
• Ik wil mijn vriendinnen (collega’s)niet verliezen - Vriendschap
• Ik wil mijn werk niet kwijt, doe het graag - Zinvol werk

Je ziet nu de twee kanten van de weegschaal,  en je kunt je alle argumenten voorstellen, maar ook dat het voor ieder mens heel persoonlijk is, wat voor hem of haar het zwaarst weegt.

Belangrijk is dat je argumenten die in de toekomst liggen en die je niet zeker weet, niet teveel gewicht geeft. Want dat zijn gevolgen argumenten waarvan je niet weet of ze waar zijn. Dat zijn aannames.

Wat je doet als je zo de weegschaal hebt neergezet, dan ga je van beide kanten het belangrijkste argument nemen.

 Bijvoorbeeld: niet schaden bij de eerste keuze, en financiële zekerheid bij het tweede.

Daarna ga je je vanuit je hart verbinden met elke keuze, en dan voel je waar je hart ligt. Dan weet je wat de keuze is die je moet maken.

Dan kun je daarna zien hoe je de schade kunt beperken. De kunst van het kiezen in een moreel dilemma is het in beeld houden van datgene wat je niet hebt gekozen, en dat is tegenstrijdig aan ons gevoel daarover. Als we iets niet hebben gekozen willen we daar liefst niet meer aan denken. Het is juist erg belangrijk om dat wel te doen, want als je iets hebt geschaad, en dat doe je dat kan niet anders, en je stopt het weg, dan haalt het je vroeg of laat in en roept je op het matje. Bv s’nachts als je niet kunt slapen. Door het wel in beeld te houden, kun je dat wat je niet koos toch nog ergens proberen goed te maken.

Maar sommige dingen kun je niet goedmaken. Stel dat je besluit toch de opdracht van je baas op te volgen, en je vaccineert cliënten en er overlijden van deze cliënten er een paar. Die schade is onherstelbaar.

Daarom zijn de besluiten die ieder van ons nu moet nemen van levensbelang, de ene staat er al voor, de ander wacht nog. Maar komen doet het, bedenk zelf de situaties maar:

• Je kinderen moeten gevaccineerd zijn om naar school te mogen.
• Je mag nergens meer heen zonder vaccinatiepaspoort
• Je oude maar nog steeds gezonde vader in een home zal binnenkort gevaccineerd worden, hij wil niet maar ze praten op hem in.
• Je mag ook niet meer met je auto reizen zonder vaccinbewijs
• Je bent een medicus en zou vervalste vaccinbewijzen of test bewijzen kunnen afgeven.
• Er is iemand die je kent die in staat is een testbewijs te vervalsen
• Je zou naar het ziekenhuis moeten voor een broodnodige behandeling maar je bent bang…
• Je vindt dit soort gedachten gangen veel te negatief, jij hebt er voorlopig niets mee te maken, je zit liever op je bankje in de zon en denkt aan de mooie natuur, maar een vriend doet een beroep op je?
• Je zoon of dochter is heel actief en gaat regelmatig demonstreren, jij vindt dat doodeng, en kijkt liever de andere kant op. Nu vraagt ze indringend of je meegaat?
• Je kinderen vinden je echt een complotdenker en proberen je er met volle kracht van te overtuigen dat je je moet laten vaccineren je bent tenslotte al wat ouder en in de risicogroep. (je had vorig jaar longontsteking)

Etc etc.

Allemaal situaties waarbij de vraag is: WAT DOE JIJ, als het op je pad komt?

En wat hierbij van het grootste belang is, dat is dat je het onderscheid leert maken; niet tussen goed en kwaad, dat is vrij simpel, maar tussen ‘Bijna Goed, en Helemaal Goed…..

Gisteren en vandaag waren echte lesdagen voor mij. Ik heb natuurlijk al ongelofelijk veel lessen gekregen en geleerd en begrepen, maar er valt altijd nog wel iets te leren. Nu dat mocht ik afgelopen dagen weer ervaren. Een ding is zeker de lessen hangen altijd vast aan een crisissituatie.

Wat gebeurde er? Het is voorjaarsvakantie en mijn twee kleindochters 11 en 14 kwamen logeren. Pubers, dat is zeer duidelijk en eigenlijk is de jongste het meest aan het puberen. De oudste heeft een soort van innerlijk evenwicht gevonden, wat haar plots een zekere maturiteit geeft. Ze is rustiger, bedachtzamer in haar uitspraken en minder heftig. Zij leest heel veel en dat zie ik zeker als een belangrijke bron van kennis. In dat opzicht lijkt ze heel erg op mij. Ze is ook verstandig als het op soms echt conflictueuze zaken aan komt, zoals een breuk met het grootste deel van haar oude vriendinnengroep die plots allemaal, lesbisch af transgender hebben besloten te zijn. Ze hebben haar uit de groep gegooid toen ze meedeelde dat zij liever gewoon zichzelf bleef en geen gevoelens wilde fingeren die ze niet heeft. Ik vind haar heel moedig en dapper want ze is al deze meiden nu kwijt. Ja zul je zeggen dat waren dan geen vriendinnen, natuurlijk is dat zo, maar bij een 14 jarige is dat nog iets anders dan bij ons volwassenen.

Haar jongere zusje is een meer recalcitrant type, een heel leuk mooi meisje maar o wat een kruidje roer me niet, kan zich heel beledigd gedragen en blijft mokkend boos als ze vindt dat er haar onrecht is aangedaan. Ik had al enige tijd geleden besloten om al mijn avondkleding en feestjurken te verkopen. Er zijn leuke websites waarop dat mogelijk is, en ik wilde ze mooi fotograferen om dat te doen. De dochter van een vriendin van bijna 17 heeft het meest geschikte figuur qua lengte etc. Dus vrijdag kwamen mijn vriendin met haar drie dochters en natuurlijk waren er mijn kleindochters. De kleding hing allemaal gestreken te wachten en we kleedden samen het ‘model’ aan. Die vond dat prachtig, al die aandacht en dan als ze een combinatie aan had, jurk, hoed, tasje, schoenen, sieraden… maakten we foto’s in de tuin, prachtige poses, ongedwongen en het was leuk. Alle meisjes genoten, en dat waren er 7 😉 het was precies een echt modeatelier waar het model werd klaargemaakt voor de catwalk. Alle anderen waren aan het meehelpen. Er waren twee kleedjes die ik heb gedragen tijdens mijn vorig huwelijk. Prachtig maar alleen al daarom niet langer draagbaar. Tijdens het passen vertelde ik dat aan de schare jonge vrouwen, ( tussen 10 en 17).

Het huwelijk waar deze jurk een aandenken aan was, is geëindigd op een vreselijke manier, mijn ex heeft me bedrogen en alle mogelijke dingen gedaan toen ik bij hem wegging om mij kapot te maken. Hij ging daarin heel ver. Ik heb dus aan hem vooral pijnlijke verdrietige en angstige herinneringen. Nadat ik bij hem wegging heeft hij getracht al mijn familie en vrienden tegen mij op te zetten. Wat hem gedeeltelijk is gelukt. Na een zoveelste smerig spel van hem heb ik een gesprek gehad met Jan Storms, en die bevestigde in dit gesprek na een heleboel vragen aan mij dat mijn ex vast en zeker een psychopaat is.  Nu de scheiding alweer jaren geleden is uitgesproken en de financiële scheiding eind 2019 rondkwam na allerlei vieze spelletjes van mijn ex was ik helemaal klaar met deze man. Ik wilde hem niet meer in mijn leven. Hoewel hij niet ver van ons vandaan woont lukt dat aardig en we hebben geen enkel contact. Als ik hem toch onverhoopt tegenkom negeer ik hem. Mijn dochter heeft hem natuurlijk ook jarenlang meegemaakt (hij is niet haar vader) en zij had altijd wel een redelijk goede band met deze man. En onze oudste kleindochter had ook een warme band met hem. Hij was altijd een lieve opa. Mijn ex was heel goed in staat naar buiten, dus met vrienden en familie de charmante man uit te hangen. Slechts een paar mensen hebben meegemaakt hoe hij werkelijk  was.

Mijn dochter had tegen hem gezegd dat hij natuurlijk de kleinkinderen mocht blijven zien als hij mij netjes zou behandelen in de afhandeling van de scheiding. Dat deed hij dus niet. Hij behandelde me zo afschuwelijk dat hij dus geen contact had met haar noch met de kleinkinderen. Maar toen alles eindelijk achter de rug was, in 2019 vertelde ze me enkele maanden later dat ze toch contact met hem wilde opnemen, als ik dat goed vond. Ze gaf als reden op dat ze ook nog onuitgewerkte issues heeft met hem, en dat geloofde ik direct. Dat weet ik eigenlijk ook wel. Ook wilde ze dat de oudste kleindochter de relatie met deze opa op een goede manier zou kunnen beëindigen of voortzetten. Ik voel nog precies hoe een koude hand zich om mijn hart legde en mijn maag samenkromp tot een stenen bal toen ze me dit vertelde. En alles in mij kwam in opstand. Maar het feit dat ze mijn toestemming vroeg verzachtte dit. En ik wist dat ik het goed zou vinden, weliswaar met een steen in mijn maag en een bang hart, maar mijn dieper weten zei dat ik dat niet mocht laten prevaleren. Dus ik zei ja, en ze stelde me gerust: ik ga echt geen vriendschap met hem sluiten, of zoiets het is gewoon het op een betere manier dingen afsluiten. Hierna hoorde ik er een tijdlang niets over en ik dacht er niet meer aan. Tot ik van mijn dochter hoorde dat hij kanker heeft gehad en nu genezen is maar wel aan de hormoonbehandeling. O ze hebben dus contact, en weer was daar die koude hand en die steen in mijn maag. Maar ik kon het parkeren en het ging langzaam aan weer weg.

Tot we kleding aan het passen waren en de jongste kleindochter een opmerking maakte die heel ongewoon was, over ‘hem’ de ex, en mijn trouwjurk. Zij was nog te jong om een echte band met hem te hebben want ze was nog maar 4 toen ik hem verliet. Deze opmerking maakte me duidelijk dat ze hem recent had gezien. Ik liet het voor wat het was en ging er niet op in, maar het liet me niet los. De dag erna zat ik alleen met de kleindochters in de auto, en ik stelde de vraag, met een bang hart. Hebben jullie… al gezien. Ja zeiden ze. En ben je bij hem op bezoek geweest, ja zeiden ze, maar dat mogen we niet tegen jou vertellen. O zei ik word daar niet boos om hoor. En ik vroeg verder: is hij al bij jullie geweest? Ja zeiden ze, een paar dagen geleden, hij is blijven slapen met zijn nieuwe vrouw. Boem, die kwam binnen……. Pffff, ik trachtte mijn ademhaling onder controle te krijgen en vroeg nog even hoe het was, en of zij aardig was. Ja heel aardig en het bezoek was erg leuk geweest.

Oef, mijn hart stopte bijna met kloppen zo stevig lag die ijshand eromheen, en mijn maag was volledig versteend. We reden naar mijn vriendin, daar konden de kinderen nog even een paar uurtjes samen spelen, want de dag erna zouden we hen terug naar huis brengen. Terwijl de kinderen speelden op zolder, spraken wij en ik vertelde haar dit wat ik net had gehoord. O wow zei ze, ik voel hem. Dat is wel heftig. Ja zei ik, en wat ik het ergst vind, wij gaan daar ook logeren. Het idee dat hij in hetzelfde bed sliep met haar, waar wij in moeten slaap doet me bijna kotsen. Dat begrijp ik zei ze, en wat ga je nu doen? We praatten en praatten en na een tijdje zei ik, ik ga het proberen te plaatsen in het grotere plaatje.

Ik vertelde dat ik natuurlijk wel wist dat dit contact niet echt meer iets met mij te maken had. Ik heb ooit een leven van hem teruggezien, waarin hij een hele ernstige daad pleegde tegen mij en mijn moeder, en mijn moeder in dat leven is nu mijn oudste kleindochter. Ik heb ook heel veel tekenen gekregen waardoor ik steeds bevestigd kreeg wat ik heb gezien. De relatie van hem met mijn dochter en kleindochter is een karmische relatie. En ik weet ook dat ik niet moet proberen daar tussen te gaan staan, maar erop vertrouwen dat alles zal gaan zoals bedoeld, of zoals afgesproken is. Dit met elkaar besprekend daalde de rust weer in mij en de hand om mijn hart verzachtte en mijn maag werd rustig.

Thuisgekomen was er geen gelegenheid om het tegen mijn liefste te vertellen en ik voelde ook wat aarzeling. Maar de volgende morgen, lag ik vroeg wakker en was daar de angst weer, de ijskoude greep om mijn hart en de steen in mijn maag. Allerlei gedachten dwarrelden door mijn hoofd, wat hij allemaal zou kunnen doen om zich tussen mij en mijn dochter en kleinkinderen te wringen, om mij schade te doen, om ze van mij los te weken, ik had daar tenslotte al genoeg ervaringen mee. Mijn angst groeide, en ik vertelde het aan mijn lief, maar die kon het er niet bij hebben, het was al een aan tal dagen behoorlijk turbulent, en hij had zo zijn eigen issues met mijn kleindochter- de jongste- zij liet hem duidelijk voelen dat ze hem niet serieus nam, door allerlei quasi grappige beledigingen aan zijn adres. Ze kon ook absoluut niet verkroppen dat ze van hem verloor met schaken. ( wat ze overigens vorige keer van hem heeft geleerd) Hij voelde zich daarin heel erg onhandig, want het zijn niet zijn kleinkinderen, en hij had niet het gevoel dat hij in een positie was om haar streng toe te spreken. Ik deed dat we namens hem maar dat hielp niet.  Ook die morgen voor we zouden vertrekken gedroeg ze zich onhebbelijk naar hem, maar ook naar mij. Overigens zijn smartphones ook vreselijke dingen voor kinderen, want ze verschuilen zich erachter en dan is contact heel moeilijk. Dus toen hij daar mijn verhaal bovenop kreeg , zakte zijn zin om naar het zuiden te rijden helemaal weg. We maakten ons klaar met veel gedoe, de oudste kleindochter deed alles voor haar zus die zich afsloot en zich asociaal opstelde. Uiteindelijk viel ik boos tegen haar uit, wat me een mokkend boos tegenwerkend kind opleverde. Niet handig dus. Toen alles in de auto zat, koffertjes, tassen met knuffels onze koffer en spullen en we de poezen comfortable in de garage hadden geïnstalleerd, zag ik dat zij niet echt te bewegen was om op een normale manier mee te gaan. Dus ik besloot eerst met haar te praten om vrede te sluiten. Maar wat een opgave, ik naam haar in mijn armen, een strijkplank is nog soepeler, en begon tegen haar te praten, over haar houding, mijn reactie, en ook dat ik me zorgen over haar maak, over hoe ze doet. Zij is het kleinkind  die toen ze net kon praten hele gesprekken voerde met God, vragen aan hem stelde, antwoord kreeg, dingen terug kon vinden die zoek waren etc. Een bijzonder kind dus. Dat wist ik ook, omdat ik toen een keer contact had met een medium, die me vertelde dat zij een hele oude ziel is, en een hele wijze oude die hier van alles komt brengen voor de mensheid en dat wij daarin samen zouden werken. Ik vertelde haar dat, en ook dat ze dus heel veel licht bij zich heeft, maar dat zulk licht ook veel kwade energieën aantrekt die zich nestelt in andere mensen die niet zoveel licht hebben. Ze luisterde enigszins bokkig, maar ze luisterde, en ik vergeleek het met het Jin en Yang teken en dat begreep ze, als je veel licht hebt zal er in de buurt ook veel donker zijn, en dan moet je heel goed oppassen met wat je kiest. Omdat je heel snel in de valkuil van het donker kunt stappen. En ik wist dat haar moeder zich daar ook zorgen over maakt. Ze luisterde uiteindelijk goed en we gingen in de auto op weg, een rit van 3,5 uur. Maar toen kwam mijn volgende obstakel, mijn liefste was in alle staten, en reed scheurend en vol agressie de weg op, zeggend dat hij er helemaal geen zin meer in had en of ik hem maar terug wilde brengen. Hij ging volledig in een soort slachtofferrol zitten, ik trachtte hem te bedaren, maar dat werkte niet, hij reed onbesuisd verder. Toen werd ik boos, in de drama driehoek, was hij slachtoffer, ik dader, en erna redder. Ik werd boos en zei dat ik van hem steun verwachtte want het was hier wel mijn probleem wat opspeelde ( de ex etc) en niet het zijne, en dat hij me zo niet in de steek kon laten. Dat werkte, hij herstelde zich, en begon rustiger te rijden, gelukkig was er nog geen ander verkeer op de kleine landweggetjes. Toen begon ik (en ik weet dat ik dan hulp krijg van mijn lichtteam) om alles te benoemen en te herkaderen. Dat ik natuurlijk zo reageer vanuit mijn ouder ervaringen, maar dat ik het zou moeten zien als een les, en wat zou nou mijn les zijn hierin? En dat omdat het hem zo diep raakte het ook voor hem een les inhield, want anders zou hij kalm en steunend hebben kunnen reageren. En dat mijn kleindochter natuurlijk ook niet voor niks zo reageerde, dat daar ook een les uit te halen viel. Al pratend vielen de puzzelstukjes op hun plaats. Mijn les was echt dat ik door in deze situatie te gaan zitten, en wroeten- nadenken over alles wat er ooit gebeurde en wat hij deed en zou kunnen doen- in de 3D werkelijkheid bezig was, in angst in pijn, in verdriet, in verleden en toekomst. En ik herinner me de les en het inzicht wat ik kreeg op een moment dat de ellende niet groter en dieper kon zijn dan op dat moment.

Het inzicht van 2015

Ik was al een jaar weg bij mijn ex, en we hadden nauwelijks contact. Ik woonde in huizen van anderen, waar ik op dieren paste of het domein beheerde. Zelden in comfortabele omstandigheden. Ik had ook een heel klein inkomen waar ik eigenlijk niet van kon leven. Hij betaalde niets.  Er was ook al jaren een conflict met de zus die altijd mijn lievelingszusje was. Het ging om geld en de erfenis van onze ouders. Ik was de oudste en moest zorgen voor een rechtvaardige verdeling, en dat had zij anders gewild. Om die breuk te herstellen had ik van alles geprobeerd. Niets werkte, ze haatte me. Ik miste haar. Op een dag staat mijn ex plotseling in mijn huisje waar ik woonde, ik schrok ontzettend, want ik was bang van hem. Hij kwam me vertellen dat hij naar NL was geweest een bezoek had gebracht aan deze zus en haar man, ( en het was zo leuk en gezellig) dus hij had ze uitgenodigd bij hem vakantie te komen , en ze zouden binnen twee weken komen ( in het huis wat ook mijn huis was) hij kwam me dit vertellen om te zien welk effect dat op mij had. Ik was natuurlijk overrompeld en geschokt tot in het diepst van mijn zijn. Hij genoot van mijn ontreddering en ging weg. Ze waren twee weken bij hem, de afstand tussen waar hij woonde in ook mijn huis, en waar ik nu woonde was 20 minuten. Maar ze lieten mij niets weten en kwamen uiteraard ook niet. Ik was heel diep verdrietig. In die periode nam mijn ex hen mee op bezoek naar mijn dochter. Dat hoorde ik later van haar. Toen zij weg waren terug naar Nederland, gingen ze vrij snel erna op bezoek bij onze moeder, die was al oud en ook wat vergeetachtig. En het resultaat van het bezoek van die zus, was dat onze moeder een mail stuurde aan de hele familie, dat ze van mijn zus had gehoord dat ik gek was, opgenomen moest worden, dat had ze van mijn ex gehoord, en dat iedereen de banden met mij moest verbreken. Ik was zo compleet kapot toen ik dit hoorde. Ik was totaal wanhopig en wist niet wat ik moest doen. Gelukkig waren mijn twee andere zusjes verstandig genoeg om dit epistel te negeren. Zij zegden mij direct hun steun toe. Maar dat nam niet weg, dat ik echt totaal niet in staat was te begrijpen dat mijn eigen moeder dit kon doen, en mijn ooit lievelingszusje.

Ik had het geluk… dat ik had leren mediteren, en ik mediteerde in die tijd heel vaak, elke dag, om overeind te blijven. In 2013 had ik de toegang tot mijn hart gevonden en daar kon ik nu iedere dag terecht..en in mijn hart, stons mijn harthuis, waar mijn twee engelen waren ( zijn) en bij wie ik met elke vraag of probleem terecht kon…. Ik ging naar mijn harthuis en vertelde in tranen aan mijn twee engelen wat er gebeurd was. Zij kalmeerden me, troosten me en zeiden toen, we gaan je laten zien, wat er gebeurt…

Dus ze vroegen me voor het raam te komen staan van mijn harthuis en te kijken, en terwijl we daar gedrieeen stonden maakte het huis zich los van de grond en begon te vliegen. Het vloog omhoog langs de zon de maan de andere planeten hoger en hoger, door de wolken, en toen draaide het naar een planeet die er grijs uitzag, langzaam landde het huis op die planeet in een stad in een straat en het huis zette zich neer alsof het er altijd had gestaan. Ik keek verwonderd naar buiten, alles was grijs, de huizen, de mensen, de natuur, de dieren, alles, er was geen spatje kleur te bekennen. Mijn engelen die mij al eerder toonden dat ze zich in elke gedaante konden vertonen, namen nu een mensen vorm aan, en namen grijze jassen van de kapstok, een voor mij en een voor elk van hen, die trokken we aan, en tussen hen in gingen we naar buiten. We wandelden door de straten tot we bij een winkel kwamen, daar gingen we naar binnen, we liepen door de winkel en tot mijn verwondering was iedereen dara hard ruw onvriendelijk, mensen stoten met hun winkelwagens tegen elkaar vloekend tierend en niemand verontschuldigde zich. Toen was er een oud vrouwtje die een blik wilde pakken waar ze niet bij kon, hoog op een plank. Ik zag het en liep erheen en pakte het blik voor haar. Ze keek me stomverbaasd aan. Dat doet niemand hier zei ze. Ik wel zei ik.

Daar begreep ze duidelijk niets van. We liepen erna naar een school. Daar was ook alles grijs: de gebouwen, de kinderen, de leerkrachten.  Ze gingen een leslokaal binnen, en daar was een beetje kleur, een bloem in een potje en wat kleur op het bord.  Een kind stelde een vraag en de juf gaf antwoord op een aardige manier, zij had wat kleur in haar gezicht. Ik keek verbaasd toe, weer buiten vroeg ik wat is dit hier, we zullen het je zo vertellen zei Lila mijn engel, en we gingen een ziekenhuis binnen, daar was ook alles grijs en de artsen snauwden en grauwden tegen de patiënten, niemand was vriendelijk of behulpzaam, het was heel akelig. We liepen een gang door en een kamer binnen, daar lag een man, en die lag in een bed, met kleurige kaarten en bloemen om hem heen, en ook hij had kleur in zijn ogen. Hij keek vriendelijk. Buitengekomen zeiden mijn engelen, we zijn hier in de tweede dimensie, hier zijn de mensen die nog vastzitten in hun hebzucht, jaloezie, haat, wraakzucht, zelfzuchtigheid, en die paar mensen die een beetje kleur kregen zoals die schooljuf, die beginnen zich te ontwikkelen naar liefde, die beginnen stapje voor stapje dingen te waarderen, lief te hebben, en als ze dat echt integreren gaan ze na hun dood naar de derde dimensie. De man in zijn bed in het ziekenhuis heeft het begrepen, hij gaat na zijn dood, binnenkort naar de derde dimensie.

Maar waarom ben ik hier? Vroeg ik verbaasd. Let op dat gaan we je nu laten zien, Violet pakte uit de lucht een grote kijker, een soort lange verrekijker. Ze gaf hem aan mij en zei: kijk goed, ik keek in de kijker en die richtte zich op de aarde, en zoomde in, op Frankrijk op de omgeving waar mijn ex woont op zijn huis en toen zag ik het, het huis was gehuld in grijze mist, dezelfde kleur grijs als van de tweede dimensie, en daarna draaide de verrekijker zich naar Nederland naar zeeland, naar het huis van mijn zus, en om het huis heen hing dezelfde grijze mist, ik keek mijn engelen aan. Jouw zusje en je ex, zitten voor een deel, zeg maar met een been, nog in de tweede dimensie, zij delen, hebzucht, jaloezie, wraak, egoïsme. En ze hebben daar samen dingen in op te lossen, karma in te lossen. Daar heb jij niets mee van doen, dit heeft niets met jou te maken, hun contact gaat niet over jou. Trek je dus niet aan wat ze doen, en besef dat zij samen iets mogen oplossen. Of ze dat doen, is aan hen. Jij moet erbuiten blijven. De tweede dimensie is jouw wereld niet. Laat het los.

Daarna kon ik accepteren dat er dergelijke dingen gebeuren en dat je het je niet moet aantrekken.

De reis met de kleinkinderen en mijn liefste verliep uiteindelijk van heel heftig tot liefdevol kalm en rustig, ik vertelde heel de weg verhalen uit mijn werk en het waren allemaal ervaringen die mooi; en leerzaam waren maar vaak ook humoristisch, en de kinderen houden van mijn verhalen, en eenmaal aangekomen bij mijn dochter was het hele voorval opgelost.

Augustus 2021

Met mijn zoon is het zo lastig communiceren vertelde een vriend me pasgeleden, hij is zo ongelofelijk eigenwijs en wil alleen zijn eigen manier van doen accepteren en zijn eigen opvattingen aan anderen opdringen en geeft geen tijd of aandacht aan de opvattingen en manieren van doen van anderen. Het is zo lastig ik heb de relatie met hem even op pauze gezet want ik word er zo moe van.

Of die moeder die tegen me klaagt dat haar dochter zich in alles afzet tegen haar, ze wil alles anders, ze aanvaardt geen enkel advies van mij of het nu om een kledingstuk gaat of om wat ze eet, laat staan dat ze zich iets aantrekt van mijn advies om een bepaalde opleiding te gaan doen. Het is een en al afweer…zo lastig….

De afgelopen tijd word ik er op allerlei manier mee geconfronteerd dat de samenstelling van een gezin niet zomaar een samenraapsel is en al zeker geen toeval bevat. Ik zie steeds beter dat de rangorde heel veel betekenis heeft en dat elk kind een specifieke belangrijke plaats inneemt in het gezin.  Elke plaats is anders, een oudste kind heeft een andere rol dan een jongste kind, ook al wil het jongste kind soms trachten de plaats van het oudste kind in te nemen. In de energie kan dit niet. Elke plek heeft zijn eigen taken en opdrachten. In het boek ‘de verborgen dynamiek van familiebanden’ van Bert Hellinger kun je dit heel duidelijk lezen.

Hoe belangrijk de plaats is in het gezin kun je ook lezen in het boek de ‘familiefontein’ van Els van Stein. Dan pas begrijp je hoe belangrijk het is dat elk kind zijn of haar ouders de plaats geeft die hen toekomt, namelijk ‘boven’ hen, ongeacht of de ouders ‘goede’ ouders waren voor dat kind, of zelfs of ze al dan niet aanwezig waren.

Het is evengoed belangrijk dat de kinderen elkaar de plaatsen gunnen die bij hen horen. Je kunt alleen maar goed functioneren en gelukkig worden als je je eigen plaats ten volle inneemt en de anderen in het gezin- ouders- broers en zussen- hun plaats ten volle toekent. Het niet toekennen van de juiste plaats kan allerlei vervelende gevolgen hebben die veel verstrekkender zijn dan je op het eerste gezicht denkt. Het overnemen van taken en rollen die bij een ander horen kan je leven op een negatieve manier beïnvloeden. Familieopstellingen laten dat vaak zien en je ziet een directe verandering plaats vinden als de familie ‘juist’ wordt opgesteld. Het effect op de familie is merkbaar zelfs al waren alle deelnemers aan de opstelling vreemden. Energetisch wordt dan alles in balans gebracht.

https://www.bndestem.nl/overig/de-plaats-in-het-gezin-kan-veel-verklaren~a52691bc/?referrer=https://www.bing.com/

Een van de dingen die een heel belangrijke rol spelen is de taak die elk kind op zich neemt in de relatie naar de ouders. Het oudste kind is altijd het kind van de vader, en het tweede kind is altijd het kind van de moeder. Dat wil niet zeggen dat de vader en het oudste kind een fantastische band hebben, soms wel, vaak juist niet.  Hetzelfde geldt voor het tweede kind en de moeder. Want wat dat oudste kind voor de vader komt doen en dat tweede kind voor de moeder is spiegelen. Het kind laat in zijn of haar gedrag zien en voelen welke dingen jij als ouder nog hebt te leren, te ontwikkelen, aan te kijken, op te lossen.  Het kind komt je er als het ware aan herinneren dat je bepaalde zaken nog niet hebt aangepakt. Vaak doet dat kind datgene wat de ouder zelf ook doet.  Meestal op een totaal andere manier waardoor je het niet direct ziet, en vaak moet je erg goed kijken om te kunnen zien waar het in de kern om gaat. Het is de kunst om dat te herkennen. Meestal is het gedrag wat je als ouder stoort. Het irriteert je en frustreert je soms. Waarom? Omdat het iets van jou is, het is ofwel iets wat je in jezelf niet onder ogen wil zien, ofwel iets wat je nog niet hebt ontwikkeld in jezelf. Herken het gedrag in je kind wat van jou is. Erken het en los het in jezelf op, en je zult zien dan is het ook in het kind opgelost. Veel van de problemen die kinderen hebben zijn op te lossen door de ouders wanneer die hun eigen onopgeloste problemen aankijken en oplossen.

‘Kinderen struikelen meestal over de stenen die hun ouders hebben laten liggen’.

Voor veel mensen zal dit cru en onaanvaardbaar lijken. Maar wat hij doet dat heb ik nooit gedaan! Roept men dan al direct. Nee waarschijnlijk niet op de manier waarop hij het doet, maar kijk eens goed naar dat gedrag, zonder te oordelen. Kijk eens goed en kijk eens bij jezelf naar binnen. Weet je zeker dat je het gedrag in de kern niet herkent? Weet je zeker dat het kind je niet een spiegel voorhoudt om iets te doen aan een kwestie van jezelf die je hebt laten liggen?

Het vergt moed en eerlijkheid om zo naar jezelf te durven kijken. Het is niet simpel om het oordeel over je kind los te laten, en in het gedrag wat je zo irriteert je eigen stukje op te sporen. Het is veel gemakkelijker een oordeel over het kind te hebben. Overigens worden de spiegels sterker en krachtiger naarmate het kind ouder wordt. Een klein kind laat kleine boodschappen vallen voor jou. En volwassen kind kan je forse berichten geven. Berichten die je raken en die hevig zijn.

Soms laat het kind exact zien wat jij zelf doet. Zoals die kennis die laatst vertelde dat haar oudste dochter een heel sociaal meisje was geworden en de tweede dochter integendeel heel asociaal. Ik ken haar kinderen niet en kan dus niet beoordelen of het juist is wat ze zegt, maar haar ken ik al een tijdje en dat het tweede kind laat zien wat ze zelf jarenlang deed, -weliswaar op een andere wijze- is een ding wat zeker is. Zij ziet het verband nog niet, maar in haar ogen trekt haar tweede dochter zich weinig aan van het gezin. Zij neemt contact op als ze zin heeft of als ze iets nodig heeft. Leeft niet mee als er iets gebeurt in het gezin, is vooral met zichzelf bezig. Haar moeder, mijn kennisje was altijd precies zo, van haar ging ook nooit betrokkenheid uit naar haar gezin van herkomst, haar broers en zussen hoorden haar ook zelden als er iets gaande was, of er moest een belang van haarzelf spelen. Zij koos ook altijd voor zichzelf en haar belangen en liet haar dochters soms aan hun lot over als zij iets wilde doen wat ze graag deed. Ze was bv lid van een club die brocantes organiseerden, en vide greniers afliepen, die eindigden vaak in gezellige etentjes met alle leden, die laat eindigden en natuurlijk meestal in de weekends plaats vonden. De ouders waren dan beiden op deze feestjes te vinden en de meisjes moesten zichzelf vermaken, soms logeerden ze bij anderen vaak waren ze gewoon thuis. De ouders hadden dan geen tijd voor hun kinderen, die toen nog jong waren.

Nu laat haar kind (het tweede kind) zien wat de moeder deed en waarschijnlijk (ook dat kan ik niet goed beoordelen) nog steeds doet. Haar eigen belangen altijd vooropstellen. De moeder kijkt als het ware in de spiegel.

Prachtig om te beseffen hoe alles in elkaar grijpt, hoe alles energetisch klopt. Hoe elk deeltje van elk geheel zijn eigen taak en functie heeft.

Juni 2021

Wanneer je momenteel met een heldere blik en een uitgesteld oordeel kijkt naar wat er gebeurt, dan is het eigenlijk prachtig. De hogere energieën die nu iedereen over en in zich krijgt zorgen voor een ontmaskering en een blootlegging die we nooit eerder meemaakten. De transformatie van onze moeder aarde en van ons, is een prachtig proces wanneer je in staat bent je angst opzij te zetten en vanuit je innerlijke zelf te kijken.

Wat je ziet is dat steeds meer mensen in onvoorstelbaar moeilijke dilemma’s terecht komen. En dat is waar dit echt over gaat. Natuurlijk de wakkeren roepen graag de ‘deep state’ of de elite, of de cabal ter verantwoording, die ‘aangepakt en opgeruimd moet worden. Allemaal waar en kloppend. Toch is dat niet het belangrijkste wat er gaande is, want dan leg je de zaken nog steeds buiten jezelf, buiten de mensen die de wereld bevolken, buiten de grote groep.

Want het gaat slechts zijdelings over de krachten achter de schermen. Die overigens al die tijd een fantastische job deden. Wat zij doen en deden is niets anders dan ons een ‘geweten schoppen’. Het is niets anders dan door het creëren van polariteit ons bewust maken van onze keuzes, van onze mogelijkheden en van onze bereidheid, om de ogen te sluiten en weg te kijken als onze eigen belangen op het spel staan.

Ieder mens die nu werkt in een bedrijf of leerkracht is of in de zorg werkt of een winkel heeft of een horecabedrijf staat voor de belangrijkste keuzes van zijn of haar leven. Deze keuzes zijn eigenlijk zo belangrijk, het gaat hier letterlijk over ‘leven en dood’. Klinkt cru en scherp, maar dat is het ook.

Ik ben ervan overtuigd vanuit mijn eigen ervaringen, dat elk mens gedurende zijn leven steeds op belangrijke beslissende kruispunten komt te staan. Morele kruispunten. Vaak besef je niet dat het een zo belangrijk kruispunt is in je leven. Meestal zie je dat pas achteraf. Het lijken soms kleine onbelangrijke besluiten die je neemt. Om een voorbeeld te geven, toen ik in de zorg voor verstandelijk gehandicapten werkte, werd er iets ‘nieuws’ uitgevonden om kinderen die zelf verwondend gedrag vertoonden te ‘helpen’. Het kwam uit Amerika en het leek in eerste instantie geweldig. Je kreeg als begeleider een soort ‘koeienprikker’ een apparaatje wat stroomstoten afgeeft als je het op de huid drukt, en dat werd gebruikt om onwillige koeien en varkens de vrachtwagen in te jagen op weg naar de slachtbank. (Geef die dieren eens ongelijk dat ze niet wilden) met dat apparaat wat echt pijn veroorzaakte joegen ze het dier op. Dit vergelijkbare ding ging men gebruiken om kinderen, die door een storing in hun neurologisch systeem zichzelf verwondden (en dat kon heel ver gaan, ik heb met een meisje gewerkt die zichzelf blind had geslagen) om dat te stoppen. Dus elke keer als zo’n kind zichzelf sloeg of beet, of erger, dan probeerde je al van tevoren maar anders tijdens het slaan om het kind die stroomstoot te geven. De angst voor het pijnlijke prikken moest het kind afhouden van het zichzelf verwonden.  Veel mensen deden dit zonder meer, zonder zich iets af te vragen. De leiding stelde het voor en de begeleiders voerden het braaf uit. Niemand vroeg zich iets af. Komt het u bekend voor?

Ik werkte op een afdeling met enkele kinderen die dit verwondend gedrag vertoonden. Ik heb na een paar pogingen om het toe te passen geweigerd. Ik vond het zo vreselijk om iemand bewust pijn te doen. En ik werd dan ook overgeplaatst naar een afdeling waar niemand wilde werken, een vreselijke afdeling. Ik werd dus gestraft. Maar dat was toch beter dan dit blijven doen want mijn innerlijke weten kwam in opstand tegen deze barbaarse methode. Het was eind 70er jaren en de ‘operante conditionering’ methodes, bedacht door Skinner ook wel behaviorisme genoemd waren heel populair. Later bleek het de zaken alleen maar erger te maken, want het is symptoombestrijding en als je iets niet bij de oorzaak aanpakt… verdwijnt het symptoom en komt ergens anders terug als een nieuw vaak ernstiger symptoom. Dat gebeurde ook en de gevolgen waren vaak heel desastreus.

Allez ik luisterde naar mijn intuïtie en weigerde dit te doen. Ik werd daarvoor ‘gestraft’ al werd dat natuurlijk niet zo genoemd. Maar ik kon daardoor niet werken in dit ‘sterrenteam’ die deze bijzondere behandeling mocht toepassen. En als beloning werd ik op een groep gezet die heel onprettig was om te werken. Maar ik heb nooit spijt gehad dat ik heb geweigerd. Ik was toen 20/21 jaar. Later kwamen er natuurlijk nog vaak vergelijkbare situaties op mijn pad. Maar ik heb bijna altijd naar mijn gevoel/intuïtie geluisterd.  Nu waren de consequenties van mijn besluiten zeker in het begin, niet heel groot, de overplaatsing naar een andere afdeling, was voor mij geen reden om mijn principe los te laten. Later kwamen er moeilijker dilemma’s en ik maakte natuurlijk ook wel eens een verkeerde keuze, dat zijn die keuzes die je altijd bijblijven, omdat je ervan leerde dat het een foute keuze was. De vaak pijnlijke gevolgen droeg ik zelf.

Wat ik nu zie gebeuren in de samenleving, is dat heel veel mensen momenteel voor zware dilemma’s staan en nog steeds wegkijken en klakkeloos bevelen opvolgen. Denkend dat ze niet verantwoordelijk zijn voor hun keuzes. Dat hun bazen verantwoordelijk zijn. Niets is minder waar. Ieder mens is verantwoordelijk voor dat deel van de keuze die hij als persoon maakt. Als de directie van jouw bedrijf, bv een zorginstelling besluit om al hun personeelsleden en bewoners te laten vaccineren, is dat hun besluit en hun verantwoordelijkheid.

Maar jij kunt besluiten om er niet aan mee te werken. Die persoonlijke vrijheid heb jij. Als jij weet dat deze vaccins niet goed zijn, en je doet niets en werkt mee, ben je medeverantwoordelijk voor de gevolgen.  Dat kan in dit geval ‘dood door schuld’ zijn. Jij kunt deze medewerking  namelijk weigeren. En misschien wordt je dan overgeplaatst, of zelfs ontslagen. Maar jij kunt later jezelf altijd in de spiegel blijven aankijken. Jij handelde vanuit jouw moraal. Je handelde moreel juist. Je handelde vanuit respect voor een van de basisbeginselen van de rechten van de mens. Namelijk weldoen…. En niet schaden.

Maar wanneer je niet bewust bent van wat vaccins doen, dan ligt je verantwoordelijkheid op een ander vlak, namelijk dat je je op de hoogte hoort te stellen, van de rechten van een patiënt, of de aan jouw zorg overgeleverd mens, en dat je je informeert over dat wat je  voor middelen geeft of inspuit aan iemand. Doe je dat niet en volg je blind en ongeïnformeerd bevelen op, dan ben je verantwoordelijk voor het niet geïnformeerd zijn en geen moeite doen om  je beroep volgens de beroepsethiek uit te voeren. Je hoort bv de wet te kennen, en je hoort de basisbeginselen van de rechten van de mens te kennen. ‘Ik wist het niet’, ‘ik geloofde alles’, is in deze tijd niet langer een geldig excuus, helaas voor jou. Iedereen draagt een stuk ethische verantwoordelijkheid in zich en zal daar op worden aangesproken en afgerekend. Ooit. In de vorige oorlogen was het op de hoogte zijn van deze zaken veel ingewikkelder, we hadden toen geen internet en men was veel afhankelijker van de leiders en hun informatie,  maar nu kan niemand zich nog verschuilen achter de frase: ik heb het niet geweten. Dus ja iedereen die hieraan meewerkt is verantwoordelijk.

Ik heb jaren lang cursussen in ethisch handelen en moreel oordelen gegeven, in bij overheid, in de zorg en het bedrijfsleven. Het was schokkend om te constateren dat zoveel mensen  totaal onbewust en gedachteloos handelen. Niet beseffend dat ze ECHT VERANTWOORDELIJK zijn voor hun daden. De tijd van afschuiven ligt ver in het verleden. Vandaag werkt dat niet meer.

Mijn aanname is dat iedereen op zijn levensweg steeds dilemma’s krijgt aangereikt passend bij zijn of haar ontwikkelingsniveau, en dat het al dan niet goed doorlopen van deze ‘examens’ bepaalt of je een stap verder komt in je ‘geestelijke’ ontwikkeling. Wanneer je de les niet begrijpt en niet leert, blijft diezelfde les steeds terugkomen op je pad, steeds in een ander jasje steeds een graadje erger.

Wanneer je wel de les begrijpt en de moreel juiste keuze maakt krijg je steeds minder moeilijke beslissingen te nemen, en wordt je ongelofelijk beloond. Maar dat is niet direct na de keuze, soms moet je nog  even ‘lijden’. Alsof je getest wordt, ‘weet je zeker dat je achter je besluit blijft staan? Krabbel je niet terug?.

Voor mij staat het als een paal boven water, het luisteren naar je intuïtie en je hart en je geweten wordt beloond. Een van de beloningen is het feit dat we nu met heel veel zijn, dat je in een groep terechtkomt die je steunen en helpen. Voor het nemen van de juiste besluiten wordt  je uiteindelijk op allerlei manieren beloond, en je ziel ontwikkelt zich erdoor. Morele dilemma’s zijn de slijpsteen van de ‘geest’ en de ziel.

We kunnen dus wel alle schuld en verantwoordelijkheid afwentelen op anderen op de cabal, de elite, de deep state,  maar het enige wat er echt toe doet, is de vraag: wat deed jij? Wat doe jij, als je een echt moeilijk besluit moet nemen. En natuurlijk is het geen kunst om een moreel juist besluit te nemen als er weinig op het spel staat. Maar zo werkt het nu eenmaal niet in dit universum. Pas als er echt iets van groot belang op het spel staat, kun jij laten zien, wie je werkelijk bent. Wat voor moraal jij hebt, of je durft te luisteren naar je geweten. Of je de moed hebt om tegen de opgelegde opdrachten in te gaan. Of je het lef hebt om je waarheid te spreken, ook al wordt je uitgescholden voor complot denker of wappie. Of je je baan durft te riskeren? Of je een boete wil riskeren, of een straf. Of uitsluiting van je familie of vrienden.

Hoe groot en moedig ben jij? Deze tijd onthult het allemaal. Iedereen moet nu kleur bekennen. Moet tonen wie hij of zij werkelijk is..

Durf jij te luisteren naar je geweten, je intuïtie, je hart, je ‘Hoger Zelf’, het is dit examen wat iedereen nu op welk niveau dan ook moet afleggen, waarmee je je toegang verschaft tot die mooie wereld waar we naar op weg zijn. Zonder bewijs van geestelijke rijping… betwijfel ik of je binnen kunt.

Ik wens u allemaal veel wijsheid en innerlijke leiding en moed, om dat te durven doen wat je van binnen voelt als juist…….

Afgelopen weken, hebben we natuurlijk de ontwikkelingen van alles om ons heen, gevolgd maar met gepaste afstand. Dat wil zeggen, we wonen in het paradijs, we hebben een heerlijk huis, we doen eigenlijk bijna alles wat we graag doen. En hebben het dus (nog steeds) een stuk gemakkelijker dan mensen met een baan met kinderen of familieleden in verzorgingstehuizen. Daardoor kunnen we ook wat gemakkelijker bij onze eigen energie blijven.

Ja ik weet het, we zijn bevoorrecht. Nu is het ook wel zo dat daar heel wat aan is voorafgegaan. We zijn hier niet zomaar gekomen.   Je mag ook wel stellen dat we beiden al zoveel stormen hebben doorstaan dat we deze storm nog niet in die heftigheid hoeven mee te maken.

Natuurlijk weten ook wij niet wat de toekomst ons zal brengen, we blijven ons informeren, en doen ook alles om onze trilling hoog te houden. We zitten als het ware wel op de trein die voortdendert richting hogere dimensie.

Toch ontkom ik er niet aan om af en toe een blik te werpen in de geschiedenis en dan wel de geschiedenis die gelijkenis vertoont met de huidige tijd. Alle dingen die gebeuren, het net van regels en verboden, wat zo stapje voor stapje om ons heen wordt dichtgetrokken. De volgzaamheid en braafheid van de meeste mensen.

Gisteren werd mijn blik getrokken door mijn boeken over de katharen. Ik heb iets met de Katharen, altijd al gehad, en heb er inmiddels ook veel over gelezen. De boeken van de twee Belgische onderzoekers, Yves Vanbuyten en Willy Vanderzepen. Maar ook de boeken van Bram Moerland.  Het teruglezen van heel veel feiten van die hele periode van onderdrukking vervolging en genocide, raakte me diep.

Maar eerst iets over de Katharen, er bestaan nog steeds mensen die denken dat deze mensen slecht waren, ‘ketter’ is een beladen woord vol afwijzing, en vol negativiteit. Het heeft dezelfde connotatie als  het woord ‘complotdenker’. Niemand wil geassocieerd worden met het woord complotdenker, en ook niet met het woord ketter. Wat is dat voor macht van het woord waarmee je met een streek van een pen of een uitspraak op tv  een hele bevolkingsgroep in een kwaad daglicht kunt stellen.

Ik ga maar niet terug naar de jaren vlak voor de tweede wereldoorlog, waar  iets vergelijkbaars gebeurde. Goed de naam ketter heeft dus eeuwen na dato nog altijd die negatieve connotatie. Een ketter wil niemand zijn, een kathaar echter, dat is iets anders. Katharen waren mensen die een puur oprecht geloof aanhingen, die zich afwendden van de verziekte materialistische machtsstructuur van de katholieke kerk van Rome. Het waren mensen die trachten door oprecht eenvoudig en eerlijk te leven, een beter mens te zijn. De geboden die zij navolgden weken niet eens zoveel af van de 10 geboden zoals wij die kennen.  Het enige verschil was, dat zij er echt streng naar leefden. Er waren natuurlijk een paar significante verschillen tussen de basisbeginselen van het geloof van de katharen en de katholieke kerk.

En ook daarin zie je overeenkomsten met de huidige situatie.

De kerk betoogde dat de mens zondig was geboren door de erfzonde, en zondeval. De katharen zeiden de mens is zichzelf en zijn ware aard vergeten.

De kerk: zei jezus is de zoon van God die boet met zijn lijden aan het kruis voor de zonden van de mensheid. De katharen: Jezus een boodschapper namens god, hij roept de mens op zichzelf te herinneren.

De kerk: Jahweh is dezelfde als de vader van Jezus. De Katharen: De vader van Jezus is een God van Liefde. Jahweh is de heer van het kwaad.

De kerk: middel tot verlossing, geloof en lidmaatschap kerk, geen zelfverlossing. De katharen: keus voor de liefde, zichzelf herinneren, zelfverlossing.

De kerk; Hoogste autoriteit: kerk, paus, bisschop , priester. De katharen, hoogste autoriteit; eigen geweten, God.

Kerk; vrouw, verworpen door de zondeval, Katharen: vrouw; gelijkwaardig aan de man.

Katharen hebben veel overeenkomsten met wat men noemt de gnostici. De Kerk streed dus vooral tegen de gnosis. Tijdens het concilie van Nicea, werden een aantal zaken die eerder nog ruimte voor andere opvattingen liet, vastgelegd als de enige ware leer en onbetwistbaar. Er was maar één God en  één leer, en   één vertegenwoordiger en intermediair  van God namelijk de kerk als afgezant daarvan dus de paus en de bisschoppen en priesters. De kerk van Rome werd de behoeder van die ene zaligmakende waarheid. En daarmee begon het buitensluiten van andersdenkenden. Het begrip ketterij is alleen zinvol tegenover een veronderstelde absolute waarheid. Dus na deze vastgelegde opvattingen  van Irenaeus die daarin werd gesteund door de Romeinse keizer Constantijn  begon het. Deze drong aan op het concilie van Nicea.  Daar begon het verbond tussen kerk en staat, wat tot op heden nog altijd bestaat, zij het in de coulissen.

Sindsdien   werd iedereen die niet in de absolute waarheid  van de kerk geloofde een ketter. En dan met name de gnostici. Daar werd zeer heftig tegen opgetreden, dat omdat de denkwijze van de gnosis, populair was.,

Daar begon  de ‘oorlog’ tegen de andersdenkenden, men trachtte hen  over  te halen terug te keren naar de ‘moederkerk’, wat de meeste gnostici (katharen) niet deden. Vergelijk het met de gekochte popsterren, acteurs, zangers, die zich laten gebruiken  (Youp van t Hek en nog vele anderen) door de eveneens omgekochte journalisten en  media van  nu om  iedereen die anders denkt,  zwart te maken en de anderen ervan te overtuigen dat degenen die anders durven denken, zelf durven denken. Niet deugen, gek zijn, etc etc.

Toen had men nog geen media en deed men dat  via prediking van de Dominicanen om het ‘zelf-denken’ op te geven en gewoon naar ‘het gezag’ te luisteren. In het begin ging dat nog met een zekere openheid en vrijheid en gemoedelijk. Dat gold zowel bij de katharen als nu. Het gemoedelijke verdween stukje bij beetje toen ze geen succes hadden. Het gemoedelijke is ook nu aan het verdwijnen. De houders van de ‘enige echte’ waarheid, dulden geen tegenspraak. En worden steeds grimmiger in hun acties tegen deze mensen.

Toen de kerkleiders en het gezag van Rome nauwelijks mensen wist terug te halen naar de kerk, integendeel steeds meer mensen sloten zich aan bij de katharen, werden de maatregelen strenger en heviger. Eerst kwamen allerlei wetten, die voor de gewone burger golden, en die enorme inperkingen inhielden voor de burgers. Hoe herkenbaar.

De kerk probeerde ook wel om hun imago te verbeteren want de katharen hadden natuurlijk echt een punt. De kerk was verloederd. Dus in de elfde en twaalfde eeuw probeerden abten en pausen de verloedering  tegen te gaan. Onwaardige priesters moest het werken onmogelijk gemaakt worden. Verkoop van priesterambten (simonie) en het priesterhuwelijk werden verboden. Ook vochten de pausen met keizers en koningen over het benoemingsrecht van kerkelijke leiders. Nieuwe kloosterordes als de Cisterciënzers of Dominicanen stelden strengere eisen aan hun leden.

Aan gewone mensen legde de kerk nieuwe eisen op rond de kinderdoop, huwelijkswetgeving en biecht. Andersdenkenden voelden de harde hand – wie zich niet bekeren wilde moest maar voelen- desnoods op de brandstapel. Het vierde Lateraanse concilie van 1215 zou een hoogtepunt vormen in de pogingen om de rijen gesloten, de leer zuiver en de gelovigen in het gelid te krijgen.

Toch lukte het niet om de opkomende afvalligheid helemaal de wind uit de zeilen te nemen. Vanaf het jaar 1000 zouden  de zogenaamde ketterijen de kop op steken,( je zou kunnen zeggen dat dat ook complotdenkers waren die zagen dat er van alles niet klopte)  waaronder vanaf 1163 de Katharen. Zelf noemden deze zich ‘goede mensen’ of ‘ware christenen’, de naam ‘Katharen’ was Grieks voor ‘zuiveren’. Deze nieuwe ketters zouden de sacramenten afwijzen, veel kritiek op de kerk hebben en verschrikkelijke dingen leren, dat werd over hen gezegd, bij gebrek aan media zoals wij die kennen werd dat gepredikt van de kansels.    En omdat de burgers weinig mogelijkheden hadden om te onderzoeken of al deze beweringen wel klopten, namen ze al snel aan dat het inderdaad slechte mensen waren.  Dus nam de vijandigheid jegens hen snel toe.

Vergelijk het met nu, eerst de vijandigheid die werd en wordt aangepraat op tv, in kranten, op social media,  jegens mensen die de maatregelen niet serieus nemen, geen mondkapje willen dragen, de afstand niet respecteren. Berichten delen waarin artsen vertellen hoe het werkelijk zit met virus en vaccin. Die daarop overal worden geboycot, het spreekrecht ontnomen – websites die uit de lucht worden gehaald, mensen op FB en Linked-in die in de ban worden gedaan, accounts verwijderd, enzovoort. Artsen die hun beroep niet meer mogen uitoefenen omdat ze vertellen dat het allemaal op leugens is gebaseerd. Medicijnen die werken die niet mogen worden gegeven. Etc etc. Nu draait het eropuit dat degenen die het vaccin weigeren zullen worden weggezet als vijanden van het volk. Degenen die anderen in gevaar brengen door hun halsstarrigheid. En net als toen gelooft het onwetende onbewuste volk wat hen wordt verteld. En langzaam aan worden de maatregelen steeds strenger. Ook toen ging dat zo. Wat dat aangaat zijn de machten achter de schermen helemaal niet creatief. Hun eeuwenoude methoden opgeleukt met wat technologie worden steeds opnieuw toegepast.

Rond de katharen werden verhalen verzonnen die als waarheid werden rondgestrooid en de simpele mens van die tijd, ongeletterd, niet in staat om te lezen en te schrijven geloofde deze verhalen. Zij waren afhankelijk van degenen die  wel konden lezen en schrijven, en dat waren degenen die de kloosterscholen hadden bezocht. Dus degenen die ontwikkeld waren volgens de leer  en opvattingen van de kerk.

Volgens de invloedrijke abt Bernardus van Clairvaux zouden Katharen zich door demonen laten inspireren; hun angst voor huwelijk, vlees en onreinheid vond hij bedenkelijk, want had de Goede God al die dingen niet aan de mens gegeven? De Duitse abdis Hildegard van Bingen riep op de Katharen uit de kerk te verwijderen. In het Rijnland, Reims en in Vlaanderen slaagde de kerk erin ketters onschadelijk te maken, maar in Occitanië lukte dat niet. De vervolging, eerst nog vrij zachtzinnig, escaleerde: na de moord op de pauselijke afgezant in 1208 kregen de Katharen de wacht aangezegd en verdwenen ze uit de geschiedenis, al zou het nog zeker honderd jaar duren voor de laatste priesters (perfecti) in de verre achterlanden van zuidelijk Frankrijk onschadelijk waren gemaakt. Tot zover het historische verhaal.

In werkelijkheid is de moord op de pauselijke afgezant gepleegd nadat deze de graaf van Toulouse heel diep  had beledigd. Maar er is geen bewijs geleverd dat de moord is gepleegd door de graaf of zijn mensen. Het  werd gebruikt als een excuus om de oorlog met alle middelen tegen de katharen te openen.

Ik ga u niet alles vertellen wat u zelf in de boeiende boeken kunt lezen. Maar ik haal deze stukken aan om de vergelijking met de hedendaagse tactieken te laten zien. Er zijn hele vreemde dingen gaande, het woord discriminatie heeft een zeer beladen klank gekregen. Het wordt voor van alles en nog wat uit de kast gehaald, maar alleen als het past in de kraam van de machthebbers.

Andersdenkenden  of mensen die  niet  het door de machthebbers opgedrongen linkse ‘geloof’ aanhangen mag je echter beledigen discrimineren, en dat wordt in de media aangewakkerd ( zie Jinek)  Youp van het Hek krijgt veel bijval met zijn conference waarin hij het woord Wappies lanceert. Wappies voor mensen die zelf durven denken en dat openlijk durven doen. Mensen gebruiken het woord complotdenker tegen iedereen die het niet met het huidige beleid eens is. Ook mensen die ik ken,  inmiddels vind ik het een geuzennaam, maar eigenlijk is het uitermate beledigend. Ik kan alles wat ik heb onderzocht aantonen, met bewijsmateriaal.  Dat geldt voor de meeste complotdenkers. De mensen die alles volgzaam opvolgen vinden het waarschijnlijk ook geen compliment om ‘domme schapen’ genoemd te worden. Ik bedien me dan ook niet van zulke scheldnamen.

Het niveau van innerlijke beschaving toont zich nu meer dan ooit. Beschaving is bij veel mensen slechts een laagje vernis over een heel lelijke veroordelende maar vooral bange binnenkant. Mensen die echt beschaafd zijn, zijn dat van binnen en van buiten. Die schelden niet en discrimineren niet. Wegen hun woorden af, denken na voor ze iets afwijzen of beweren.

Want de macht van de angst, is de macht van de duisternis. (Nag Hammadi geschriften IIIs)

In die zin is er ook weer een treffende gelijkenis met de tijd van de katharen. Zij werden vervolgd, gemarteld, op een afschuwelijke manier behandeld. Zij bleven altijd trouw aan hun innerlijke gids en hun beloftes. Zij verraadden niemand, beledigden niemand, zwoeren geen meineden, en waren zelfs eerlijk tegen hun inquisiteurs. Hun niveau van innerlijke beschaving tref je nu aan bij veel Wappies en complotdenkers. En dat is iets om trots op te zijn.

De geboden of beloftes van een kathaar waren de volgende:

• Geen doodslag of moord en zelfs geen goedkeuring daarvan.
• Geen overspel of bezoedeling
• Geen diefstal of oneerlijkheid
• Geen leugens of valse getuigenissen
• Geen eden zweren
• Geen godslasteringen, geen vervloekingen
• Het onderhouden bewaken en bezitten van alle geboden der levenswet en het mijden van zonden

Deze regels werden streng gehanteerd, omdat men zichzelf beschouwde als de ware christenen en ‘ledematen’ van Christus.

Uiteindelijk leidde het beleid van de RK kerk, ertoe dat bijna alle katharen verbrand waren op brandstapels. Ook in de buurt waar ik woon, de Lot et Garonne zijn er velen verbrand. Degenen die niet bestand waren tegen de folteringen bekeerden zich soms in naam, hoewel dat er weinig waren.

En toen de belegering van Montsegur op zijn einde liep er verbleven daar nog  zo’n 200 mensen, waarvan een deel parfaits waren en een deel faitdits en croyants. Honger, gebrek aan water en steeds heviger aanvallen met katapulten met stenen,  brachten de katharen die zich niet meer in staat voelden om het vol te houden, tot overgave.

Ze bedongen dat de faitdits  en croyants en croyantes ongehinderd de berg af konden, en  de parfaits zouden zich daarna overgeven. De parfaits deelden hun bezittingen uit aan degenen die hen verdedigd hadden. Want ze wisten wat er ging komen. Toch waren er ook nog 20 mensen die zich nog tot parfait lieten wijden. Die hadden kunnen ontkomen  aan de brandstapel  maar verkozen dat niet.

Toen de parfaits zich overgaven, konden ze nog steeds kiezen om hun kathaarse overtuiging af te zweren dat deden ze echter niet. Ze liepen zingend de berg af, en werden beneden gekomen direct op de daar opgestelde brandstapels gezet en verbrand. De weiden waar de brandstapels stonden zijn er nog en de bordjes geven aan waar het was.

Het zag er naar uit dat de  macht van de angst had gewonnen van de leer van de vrijheid. Maar was dat wel zo? In het koninkrijk waar de katharen in geloofden gelden andere regels:

• Wie zijn angst overwint is vrij.
• Wie vrij is, is onoverwinnelijk
• We die angst voor de brandstapel overwint is sterker dan wie een burcht inneemt.

En omdat ik zoveel paralellen zie met de huidige toestand. Voel ik dat wij de wijsheid van de katharen zeer ter harte mogen nemen.

Als wij onze angst overwinnen  ( voor wat dan ook ) zijn we vrij, als we vrij zijn, zijn we onoverwinnelijk.

Want angst is de macht van de duisternis…

Afgelopen dagen hadden we weer boeiende gesprekken met elkaar, met vrienden, soms heel heftig, pijnlijk, confronterend.  Maar het biedt mij altijd nieuwe inzichten. Inzichten in hoe mensen denken en doen, hoe hun integriteit in elkaar zit en waar ze door gemotiveerd worden. En daar zitten nogal wat verschillen in. Dat kun je natuurlijk ook dagelijks waarnemen op sociale media en op de mainstream media. We maken daarbij vaak de denkfout te denken dat iedereen is zoals wij. Dat iedereen hetzelfde voelt bij het zien van de ellende die over mensen wordt uitgestort, dat iedereen dezelfde verontwaardiging voelt en hetzelfde gevoel van dreiging.

De verschillende uitingen

Je denkt dat iedereen zich net zo voelt als jij en dan is het een behoorlijke schok om te zien en horen dat het helemaal niet zo hoeft te zijn. Er zijn mensen die zich deze hele periode hebben laten leiden door hun angsten. Anderen laten zich leiden door boosheid en verzet. Weer anderen door negeren, als ik er niet naar kijk is het er niet. Nog anderen door zich vooral op het ‘hoger’ het ‘niet aardse’ te richten, wat een andere vorm van wegkijken kan zijn. Vaak zijn de gevoelens, gericht op één kant van het spectrum; ofwel op alle aardse zaken, dat wat je op tv-krant en sociale media ziet. Of op de andere kant, de liefde, het hogere, het negeren van het aardse, het spirituele. Maar weinig mensen zijn in staat om beide polen van dezelfde situatie tegelijk toe te laten. En hier komt het toverwoord. Het is een moeilijke opgave om de balans te vinden tussen die twee. Maar het is een opgave die we aan dienen te gaan. Waarom?

Wat motiveert mensen?

Er zijn veel mensen -en zelfs veel meer dan ik had verwacht- die zich laten leiden door emoties en dan vooral angsten. Angst voor virussen, angst voor anderen, angst om besmet te worden, angst om ziek te worden, en de onderliggende hiervoor is angst om dood te gaan. Nu kan ik me dat voorstellen voor mensen die denken: je leeft maar één keer. Of dit leven is het enige wat je hebt, als het afgelopen is, is het voorbij. Als je in deze illusie en het ons jarenlang op de mouw gespelde verhaal gelooft dat alles is afgelopen als je dood bent, dan kan de dood heel afschrikwekkend zijn. Dan wil je er alles aan doen om nog een tijdje verder te kunnen leven. Nu ja verder te kunnen bestaan, want in angst leven voor de dood, is de enige afdoende manier om niet meer te ‘leven’, je bestaat dan nog wel, maar als je overal bang voor bent, leef je niet.

Boosheid en ‘Ik en de Ander’

Ik zie een groep anderen zich dan nu al geruime tijd boos maken, verontwaardigd zijn en zich heel druk maken over wat er allemaal gebeurt en wat ons wordt aangedaan. Zij zijn boos en dat kunnen we elke dag horen. Meestal gaat hun woede over het feit dat hen zoveel is afgepakt. Alle leuke dingen in hun leven zijn verboden. Vakanties, uitstapjes, carnaval vieren, etentjes etc. Bij anderen gaat de boosheid ook over het leed wat wordt uitgestort over kinderen, die mondkapjes moeten dragen, over bejaarden die geïsoleerd zijn, over de vaccins die niet deugen etc. Weer anderen maken zijn boos om degenen die zich verzetten tegen de maatregelen en proberen dat beleid te keren. Door jullie schuld zitten we nog veel langer in deze shit, is hun argument. Zij zijn ook degenen die zo boos zijn dat ze bereid zijn om hun buren of anderen te verraden bij de politie als ze ontdekken dat die mensen bv een feestje hebben.

Boos of niet boos, waarom?

 Je mag het niet zeggen, maar ik doe het toch. Waarom zouden deze mensen hier nu zijn? Wat komen die in deze tijd op de aarde doen? Mijn intuïtie laat me weten dat een deel van deze mensen al eerder een dergelijke ‘rol’ speelden, ook toen  waren ze bang en boos en verraadden ze mensen. Sommigen deden dat in een van de vele oorlogen, die de wereld in zijn greep hield, anderen deden dat in de middeleeuwen toen er een grote oorlog gaande was tegen mensen met spirituele opvattingen die door de Kerk niet werden getolereerd. Deze mensen kom je nu vooral tegen in de streek waar dat plaatsgreep. Je komt ze tegen in de hoedanigheid waarin ze zich herinneren dat ze kathaar waren, of inquisiteur. Zij mogen het nog eens proberen. Iedereen wordt nu voor dergelijke heftige uitdagingen gesteld, die te maken hebben met vorige levens die dermate belangrijk zijn geweest, dat die nu in dit leven geheeld moeten worden wil de persoon (de ziel) zich verder kunnen ontwikkelen. Heb je op die manier leed en schuld meegebracht uit eerdere levens, dan is deze tijd bij uitstek geschikt om alles terug in balans te brengen.

Helen van oud karma..

Die helende rol geldt voor beide zijden. De boze mensen zijn waarschijnlijk nog steeds boos uit het leven waarin ze vervolgd werden, vals beschuldigd, verraden, en nu heeft het collectief onbewuste en bewuste, ervoor gezorgd dat we allemaal in een vergelijkbare situatie terecht zijn gekomen als toen. Waarom? Om deze oude wonden en schulden te helen, om de situatie te leren zien voor wat het is. Om de ander te zien voor wat hij of zij is: een mens die zich laat misleiden, zoals ook jou ooit overkwam, of een mens die niet beseft wat hij doet…of een mens die ervoor heeft gekozen deze rol te spelen om jou te helpen je karma op te lossen. Alles mogelijk.  Voor slachtoffers is de opdracht om de anderen te vergeven, en ook zichzelf, en om het dan los te laten en terug te geven aan het AL. Ik weet dat er mensen zijn die zeggen, vergeven, dat kan ik niet. Vergeven kan wel, want dat doe je voor jezelf, om je te kunnen ontwikkelen. Vergeven heeft vrij weinig met de ander van doen, veel meer met jezelf.

De daders van toen, zijn nu misschien weer ‘daders’ zij kozen die rol om het dit keer anders, beter te doen. Dat zie je gebeuren wanneer je mensen nadat ze een tijdje op een dwaalweg te hebben vertoefd, plots wakker worden en hun koers veranderen. Artsen die opstaan, die na maanden volgzaamheid plots hun visie en aanpak veranderen. Of politiemensen die plots hun hart laten spreken en zich humaan opstellen en soms zelfs besluiten hun baan op te geven. Deze mensen ontwikkelen zich, door deze situatie die hen nu helpt om datgene wat nog altijd om hen heen gewikkeld zat te ont-wikkelen, terug in balans te brengen.

Ontwikkelen en perfect zijn

Let op dat woord, want ik weet dat er veel spirituelen zijn die zeggen, je bent en kent alles al, je bent al perfect, je hoeft niets te doen alles is goed zoals het is. Dat is waar en niet waar tegelijk. Je hoeft inderdaad niet alles opnieuw uit te vinden en te leren, het meeste weet en wist je al, het enige is dat je er niet bij kunt. Je zult eerst jezelf moet ont (los) wikkelen van de lagen onwetendheid en valse overtuigingen die in vele levens over jouw weten en wezen gewikkeld zijn. Dat is het werk wat je hier komt doen. Door dat ont-wikkelen kom je al die lagen tegen, die levens waarin je tegen de natuurwetten in handelde. Loog, bedroog, verraadde, vermoordde etc etc. De creator of God, of de bron, oordeelt niet, en al zeker niet persoonlijk over jou.

De natuurwetten

Er zijn ooit bij de aanvang van de creatie, door de bron, ook door ons als deeltje van de bron, toen we nog niet in-gewikkeld waren, wetten opgesteld die gelden voor alles en iedereen en overal. Die wetten hebben we voor onszelf opgesteld en met die wetten beoordelen we onszelf. Niemand anders, er is geen tribunaal, als je aan de ‘andere’ kant komt. Jij kijkt met hulp en steun van jouw lichtteam (engelen, gidsen) naar jouw leven terug en jij bent degene die beoordeelt en bepaalt hoe jij dat zelf terug in evenwicht gaat brengen. Niemand anders. Jij bent je eigen rechter. En ongeweten door de meesten, is iedereen, als hij een keer aan de andere kant is, streng voor zichzelf. Iedereen.

De wet van oorzaak en gevolg, de wet van Karma

Deze wetten zijn zo eenvoudig, maar ook zo bindend. Zoals de wet van causaliteit: oorzaak en gevolg.  Alles wat je uitstuurt in het universum, of dat nu daden zijn of woorden of gedachten of wensen of vervloekingen. Alles, echt elk kleinste detail, komt terug bij jou. Jij bent degene die het opnieuw in balans moet brengen. Niemand anders kan in balans brengen wat jij uit balans bracht, tenzij iemand dat op zich neemt bijvoorbeeld als het meest bewuste lid van een familie. De ‘karma- oplosser’.   Zolang je een bepaald issue niet in balans hebt gebracht kun je niet verder. Sommige issues zijn zo belangrijk dat ze een enorme blokkade vormen, in je leven, net zo lang tot je het inziet en gaat doen wat je van plan was.

Blokkades en saboteurs

Blokkades kunnen zich manifesteren als tegenslagen, als ziektes, als ongevallen, als voortdurend tekorten aan van alles en aan gebrek aan succes. Wanneer je je wat verder hebt ont-wikkeld zie je dat alles met jou communiceert om je te helpen. Alle blokkades en saboteurs, zijn richting aanwijzers. Het zijn allemaal tekenen die je willen wakker maken en je laten zien: neem die andere weg, doe dit niet, kies iets anders. Om je zover te brengen dat je gaat doen wat je je had voorgenomen, toen je nog kon zien wat je terug in balans moest brengen, worden geen middelen geschuwd. Door jouw ziel, jouw hoger zelf, wel te verstaan. Dat is degene die het je lastig en moeilijk maakt. Niemand anders doet dat, je bent slachtoffer van niemand, ook al denk je vaak van wel. Alleen van jezelf, van je eigen daden, in dit of eerdere levens. Je zult ook merken, althans degenen die al op allerlei plaatsen en momenten hebben ervaren dat het in balans brengen van situaties je heel veel brengt. Het biedt rust, vrede in jezelf, vrede met je omgeving, en je merkt dat je plots een ander perspectief hebt op de situaties die je eerst zoveel boosheid bezorgde. Of op moeilijkheden, of mensen om je heen. Het dingen in balans brengen verandert alles. Het ont-wikkelt je. En je voelt dan ook letterlijk hoe je verandert terwijl je deze dingen doet. Hoe je niet langer op dezelfde manier naar een situatie kijkt die bijvoorbeeld een jaar geleden begon. Je krijgt een helderder blik, je ziet het klaarder, je krijgt inzicht. Ont-wikkelen is ook ontsluieren. Je neemt sluiers weg die voor je ogen zaten.

Balans is de kern.. de oplossing

Balans is dus het toverwoord, het is letterlijk zo, je kunt een ladder niet beklimmen als je uit balans bent, als je halverwege wiebelt moet je eerst stilstaan om je balans te hervinden, pas dan kun je hoger gaan.
Iedereen die ‘vast’ zit in een emotie, of het nu angst is of boosheid of onverschilligheid ‘wegkijken’ of …. Is niet in balans. Balans is het juiste midden tussen twee uitersten. En dat juiste midden is elke keer nodig om je verder te ont-wikkelen. Bij elke tree die je hoger klimt laat je wat van de ingewikkeldheden achter. Via je balans. En we kennen allemaal dat gevoel van balans, dat zijn van die -altijd weer voorbijgaande- momenten dat je je hemels voelt, heerlijk, ontspannen, tevreden, blij. Dat duurt dan tot de volgende wiebel die je uit balans brengt…waardoor je je weer verder kunt ont-wikkelen.

Je eigen graadmeter

Eigenlijk is het een geweldige graadmeter voor jezelf (en anderen) Ben je anders gaan kijken en denken over wat er nu in de wereld gebeurt, dan  mei twee jaar geleden? Of ervaar je nog steeds dezelfde boosheid, nu misschien wel op andere dingen, eerst om het virus, toen om de beperkende maatregelen en nu om het vaccin, maar boosheid blijft boosheid. Of heb je je ont-wikkeld en kijk je nu met andere ogen naar dezelfde situatie?

Oké zie ik je nu denken, ik wil me best ont-wikkelen, ik wil best van de beperkende ingewikkelde lagen af, maar hoe doe ik dat? En misschien denk je wel dat je dan je boosheid moet omzetten in daden. Dat je actief moet worden om bv degene die dit op hun geweten hebben, eens aan te pakken. Misschien met het schrijven van boze brieven of noem maar iets op. Nee dat is het dus niet, waarmee ik geen oordeel vel over diegenen die vaak op fantastische wijze actief zijn om mensen wakker te maken. Voor te lichten, om waarheden op te sporen. Dat is allemaal heel goed, het kan voor sommigen hun opdracht zijn, en dan zie je deze mensen zich ook ont-wikkelen. Dan zie je hen ook veranderen in houding, en manier van doen.

Waar en Hoe?

Voor sommigen is dat de weg maar voor velen is het toch niet altijd datgene wat jou ont-wikkelt. Het ont-wikkelen van jezelf doe je dus door de balans te herstellen in situaties die op jouw deurmat, op jouw stoep liggen. Daarvoor hoef je niet naar Den Haag, Ukraine of Washington DC. Die dingen die jij uit balans hebt gebracht liggen altijd voor je eigen deur. Die zijn altijd binnen handbereik. Kijk maar eens om je heen, met wie in je naaste omgeving heb je moeite? Wie maakt dat je ontploft van ergernis en woede? Welke situatie bezorgt je jeuk? Hartzeer, slapeloze nachten, wat voor zaak blijft maar terugkomen, in je dromen, je nachtmerries of je dagelijkse (ongewenste) gedachten. Al dit soort ‘tekenen’ wijzen erop dat je de situatie die jij ooit uit balans bracht nu vlak voor je neus hebt liggen. En vergeet niet, het hoeft niets met je huidig leven te maken te hebben. Soms verschijnt er plots iemand in je leven, die je nog niet kende, en die in je buurt blijft, en die ‘iets’ met je doet. Hij ergert je, je wil het liefst een blokje om als je haar tegenkomt. O nee; je wil hem zeker niet op je feestje. O mijn hemel doet zij ook mee met die cursus. Iets in jou wil eigenlijk voortdurend wegrennen. Want dat is het patroon geweest, je rende al eerder weg en je lichaam en geest herinneren zich dat. Maar al deze signalen zijn aanwijzingen. Richtingaanwijzers om het uit te gaan zoeken, in jezelf, waarom irriteert die man me zo? Waarom wil ik liefst dat die buurman ver weg verhuist in plaats van precies naast mij te komen wonen. Waarom moet dat, denk je dan. Ik wil dit niet. Eigenlijk zijn al deze gevoelens ‘goud’ waard, als je durft te gaan delven in de richting waar ze heen wijzen. Naar jouw gevoel, zoek uit waarom je je zo voelt, waarom deze persoon je zo confronteert. Waarom krijg je de kriebels van deze vrouw of man?

Ga er maar van uit dat je bijzondere dingen zult ontdekken als je de bordjes volgt. Als je luistert naar je lichaam.

En ja ik weet het sommigen van jullie hebben net ontdekt dat het juist zo goed is om wel te doen wat je lichaam wil, wegrennen, je afsluiten. Wel soms is dat ook zo, maar ik zou dat pas doen, als ik vanbinnen bij mezelf echt heb onderzocht waarom? Want een ding beloof ik je. Deze dingen die iedereen nu op zijn weg krijgt zijn moeilijk, heel moeilijk, waarom denk je dat we er steeds van wegrenden? Dus het zijn waarschijnlijk de moeilijkste stukken uit al je levens. Maar omdat dit die bijzondere tijd is, waarin we mee transformeren met de aarde, moet je zorgen dat je zo ‘licht’ mogelijk bent. Licht van gewicht en licht van uitstraling, anders kun je niet mee. En je wil deze opdracht toch niet weer voor je uitschuiven en deze fantastische kans missen, je wordt er niet voor gestraft als je er weer voor wegloopt, alleen door jezelf.

Maar het is wel een van de belangrijkste uitdagingen van deze periode, voor ieder van ons.

Veel succes….

Mei 2021

Het zijn spannende en moeilijke tijden. Ik zag gisteren en vandaag de gebeurtenissen in Den Haag en Amsterdam. Ik zie hoe de overheid met twee en waarschijnlijk nog wel meer maten meet. Ik zag het ongebreidelde geweld waarmee op ongewapende vreedzame mensen werd ingeslagen. Ik moest terugdenken aan vergelijkbare toestanden in China jaren geleden (1989) Toen waren het studenten die demonstreerden voor meer vrijheid. En toen was daar die indrukwekkende foto van die ene student die moedig en onvervaard voor een tank bleef staan. Ja een tank want de Chinese overheid is een graadje (hoewel veel meer dan een graadje is het ook niet meer) erger dan de Nederlandse. Daar greep op 4 juni na maanden van protest de overheid in door het leger erop af te sturen. Resultaat tussen de 100 en 1000 doden. Vooral studenten. Daarna is de dictatoriale staat hersteld en sindsdien is het er zeker niet op verbeterd. Vrijheid van mening is er niet, alles is staatsbezit, niemand bezit iets en je mag er pas gebruik van maken als je braaf en volgzaam bent. Een vriendin woont in Shanghai dus ik heb informatie uit de eerste hand.

Daarna moest ik denken aan een oorlog die de ouderen onder ons zich ook allemaal herinneren: de Vietnamoorlog, een ongelofelijk vies spel werd daar gespeeld. Maar dat is niet het belangrijkste, het is wel de rode draad in elke herinnering die naar deze dingen verwijst. Een rode draad, van bloed. Van slachtoffers van geweld.

Wonend in het bovenste puntje van de Lot et Garonne, wonen we niet ver van het prachtige complex wat is gesticht door Thich Nath Hanh een van de monniken die actief deelnam aan de Vietnamdemonstraties in zijn eigen land, in deze ook weer verschrikkelijke oorlog die ontzettend veel onschuldige slachtoffers eiste. Deze man zette zich ook in om te onderhandelen voor vrede. En hij koos ervoor om slachtoffers te gaan helpen, midden in bombardementen en andere verschrikkingen.  Als dank werd hij uit Vietnam verbannen.  Thay zoals degenen die hem kennen hem noemen, kwam met zijn medemonniken in een groot dilemma toen de oorlog uitbrak en het land in chaos verkeerde.

Wat doe je dan als monnik, mediteren voor vrede in het vredige klooster? of je in de wereld begeven en goed doen waar je maar kunt? Dit is in mijn ogen een dilemma wat nog steeds voor veel mensen geldt. Waar kies je voor? Op je bankje liefde sturen of daadwerkelijk liefde gaan uitdelen op de plaats waar mensen het nodig hebben. Liefde in de vorm van voedsel, knuffels, contact, gesprekken, goede raad en hulp in de vorm van goederen.

De keuze van Thay

Thich Nath Hanh was een van de eersten die koos voor deze laatste optie, naast dat hij natuurlijk altijd bleef mediteren. Hij deed beiden. Hij was daarmee de grondlegger van de geëngageerde boeddhistische beweging; een naam die hij vermeldt in zijn boek ‘Vietnam’. De beweging heette ‘een Lotus in een zee van vuur’. Sindsdien heeft hij zijn leven toegewijd aan de innerlijke transformatie van het individu en de gemeenschap.

Zijn reizen door Europa en de verenigde staten, met als doel vrede en een eind maken aan de gewelddadigheden in Vietnam, waren een reden voor dr Martin Luther King, om hem voor te dragen voor de Nobelprijs. Natuurlijk kreeg hij die niet, want die gaat zoals we weten zelden naar echte vredesstichters. Als gevolg van deze inspanningen werd hij uit Vietnam verbannen voor de volgende 39 jaar. Daarop stichtte hij in ZW Frankrijk Village des Prunaux, ofwel Plum Village. Het is een centrum waar altijd zo’n 200 tot 300 monniken vanuit de hele wereld permanent wonen en werken, en er komen per jaar zo’n 10.000 bezoekers naar deze prachtige plaats van stilte meditatie, educatie en mindfulness.

De afgelopen jaren hebben zo’n 100.000 mensen zijn ethische manifest ondertekend en daarmee toegezegd op deze manier te zullen leven.

Deze bijzondere man heeft ook veel geschreven en een van zijn boeken sloeg ik vanmorgen open en ik las een prachtig stuk wat van toepassing is op het hier en nu.

Omarm je woede

Hij schrijft in zijn boek ‘omarm je woede’ een stuk over de politie.

Het beeld van een politieagent als iemand die vol vooroordeel, geweld en angst zit is geen positief beeld. Veel mensen zien momenteel de politie als hun vijand. De meesten van ons wachten tot een oorlog is uitgebroken alvorens iets te ondernemen om die te stoppen. Velen van ons beseffen niet dat de wortels van oorlog overal zijn, ook in onze eigen manier van denken en leven. We zijn niet in staat de oorlog al te zien, hoewel die al latent aanwezig is. We richten onze aandacht pas op de oorlog als die is uitgebroken en de mensen erover spreken. Dan voelen we ons overweldigd door de intensiteit van de oorlog. We voelen ons hulpeloos. We kiezen partij en hebben het gevoel dat de ene partij het recht en het gelijk aan haar kant heeft en de andere partij fout is. We veroordelen een van beide partijen, maar hebben verder niets in huis om bij te dragen tot het stoppen van de vernietigingen die de oorlog aanricht.

Als ware dharma- beoefenaar dien je de praktijk van het diep in de situatie schouwen te beoefenen om de oorlog te herkennen en te stoppen voordat die uitbreekt. Met jouw inzichten en bewustzijn kun je andere mensen helpen wakker te worden en hetzelfde bewustzijn te ontwikkelen. Samen kunnen jullie dan verhinderen dat de oorlog uitbreekt.

De Navo landen dachten (en denken) dat geweld, het bombarderen van Belgrado, (en nog veel andere landen, Irak, Syrie etc) de enige oplossing is om een einde te maken aan een conflict wat daar bestaat in hun ogen. Ze waren ervan overtuigd dat er geen andere manier was. Ze waren en zijn niet in staat om de wortels van de oorlog te zien en daar adequaat op te reageren. Die wortels waren al aanwezig lang voordat het tot een oorlog kwam. Ze zagen die niet omdat hun vermogen tot diep schouwen, tot meditatie zeer beperkt is.

Geweld kan nooit tot vrede en begrip leiden.  Alleen door diep in een situatie te schouwen kunnen we de wortels van geweld herkennen en begrijpen en zo tot vrede komen.

Wat kun jij doen?

Als je een geoefend meditatiebeoefenaar bent heb je misschien een dieper inzicht dan anderen en bedenk je misschien betere manieren om een eind te maken aan rassenhaat en aan polarisatie. Dan kun je beginnen met jezelf en je inzichten delen met anderen, en vooral een voorbeeld zijn. Liefde uitdragen, niet verdelen, niet polariseren, niet veroordelen. Je kunt iemand anders niet veroordelen als je niet in die persoon zijn schoenen hebt gelopen. Jij kunt het broodnodige verschil maken.

Mei 2021

Deel 5 Eindtijd..

We gaan verder met het interview, en het gaat over dingen die ons allemaal aangaan. Zeker nu, nu er zoveel beerputten opengaan.

Vragensteller: Je noemde Alcyone, ( een van de pleiaden planeten)dat is boeiend er is namelijk een astronomische kaart  van deze op de Hooverdam. Er is daar ook een kompas, ingelijst in de sterrenbeelden.

HH: inderdaad. Net als in de Hollywood producties. We VERBERGEN de WAARHEID vlak voor je gezicht in de volle openbaarheid.  Wat aan de mensheid is aangeboden als science fiction is in feite science fact ( feit)

Vragensteller: wat betekenen de gevleugelde beelden die staan bij het begin van de dam, zij zijn  gemaakt in opdracht van de Amerikaanse regering. Zitten er in deze collectie  symbolische beelden die verbonden zijn met jullie Luciferiaanse  agenda , de buitenaardsen, de  equinox of transformatie?

HH: dat is heel eenvoudig, je kunt zien dat de voeten direct naar de aarde wijzen en de vleugeltippen naar de hemel. De levenskaracht energie stroomt van de aarde door de voeten. De intelligente energie van de Oneindige Creator stroomt naar beneden in en door je kroonchakra. De vleugels representeren onze ( Lucifer’s) onafscheidelijke verbinding met het Goddelijke.(de Oneindige Creator) Je kunt ook zien dat de figuur zit. De ‘zetel’ van onze (Lucifer’s) macht verbindt Hemel en Aarde, en alles gebeurt via en door ons.

Vragensteller: ik heb nog andere vragen en excuus als u die al hebt beantwoordt. Zijn deze bloedlijnen de rijken, wat de meeste mensen aannemen. Of schijnbaar ‘gewone’ mensen (inclusief celebrities, politici etc) die zich relatief onopgemerkt  mengen in de samenleving, maar intussen bijdragend aan jullie zaak in het grotere plan?

HH: Degenen die jullie  van naam kennen, hebben geen echte macht. Natuurlijk ze komen over als  heel  machtig, op de manier waarop aarde-gebonden zielen macht waarnemen en ervaren. Vergeleken met  onze rijkdom is de rijkdom van de miljonairs en de biljonair -celebrities  en van de  eigenaars of aandeelhouders van grote bedrijven kinder-zakgeld. Onze rijkdom is familie rijkdom die is doorgegeven van generatie op generatie over duizenden jaren. Echte rijkdom is echter iets anders, dat is het weten, diep in je hart dat jij en je Oneindige Creator Een zijn. ‘Zoek eerst  het Koninkrijk Gods ( de Oneindige Creator) en al deze dingen zullen aan je worden gegeven.

Vragensteller: een deel van deze vraag is ook, zijn alle leden van die bloedlijnfamilie zich bewust van het feit dat ze tot die familie behoren? Of is het ook mogelijk dat sommige leden zich niet bewust zijn van de band die ze hebben. Wordt hen dat op een bepaalde leeftijd verteld? Bijvoorbeeld op welke leeftijd wordt je ingelicht dat je behoort tot de Familie?

HH: als je Bloedlijn familie bent dan wordt je geboren in die familie en op die manier opgevoed vanaf je geboorte. Er is geen andere manier. Ik wil duidelijkheid scheppen over deze bloedlijn kwesties. Degenen die jullie kennen zijn van de aardse aftakkingen. Ja zij hebben hun plaats in de familie , maar de aftakkingen met de Echte Macht komen  niet van de aarde.

Vragensteller: Ik vind dit de meest inzicht gevende informatie tot nu toe. Het helpt me om de dingen beter te begrijpen.

HH: daar ben ik blij om. Het is waarschijnlijk ook het belangrijkste wat ik heb gedeeld.

Vragensteller: Helaas verduidelijken  de verklaringen ook de meeste beschuldigingen van  een NWO.

HH: dat hangt ervan af hoe je het bekijkt. Verlicht het de negativiteit die we in stand hebben gehouden? Nee, Verlicht het de pijn en het lijden die we veroorzaakt hebben, en nog veroorzaken op de planeet ? Nee. Verlicht het het feit dat we ons eindspel scenario binnenkort gaan beëindigen, en daarna openlijk naar buiten komen en ons publiekelijk opofferen om de falende politici en financiële instituten te redden met ons ‘Leiderschap’? Nee.

Betekent dat, dat we moeten opgeven en de negativiteit voeden? Nee. Verlicht het dat we een cyclus zullen moeten doormaken in karmisch herstellen of ‘goedmaken’, om deze periode van negativiteit weer in balans te brengen? Nee.

Betekent het dat je negativiteit moet gebruiken als het hulpmiddel wat het is, om je te laten zien wat je niet bent? Ja.

Onthoud altijd, dat dit een prachtig spel is wat we samen spelen, samen met onze Oneindige Creator. En dat we achter de schermen ( tussen de levens in) de beste vrienden zijn. En dat er niemand echt  ‘dood’ gaat en niemand echt ‘lijdt’, behalve in het Spel. Het Spel is niet de werkelijkheid. De Werkelijkheid is de Werkelijkheid, en je hebt de Macht en de Kracht om jouw werkelijkheid te laten zien in het Spel, wanneer je doorhebt en hebt geleerd hoe dat te doen.

Vragensteller: zeg je nu eigenlijk dat een ziel alleen positiviteit kan kiezen in een wereld waarin negativiteit ook bestaat? Als er geen  negatieve spelers zouden zijn in de wereld, zou er ook geen mogelijkheid zijn voor een menselijke ziel om voor het ‘goede’  of het ‘kwade’ te kiezen  en op die manier te laten zien op een spiritueel niveau, dat ze het ene levenslot  na het andere verdienen. Als we alleen positiviteit hadden om te kiezen, zouden we niets leren en onze zielen zouden niets kunnen bewijzen.

HH: dat is juist. Dat is de reden dat we hier zijn. Voor ons was het een groot offer. Dat is heel moeilijk te begrijpen vanuit de mentale beperkingen van een derde dimensie levenservaring. We doen het omdat we van jullie houden.

Vragensteller: een erg extreem basisconcept maar wel een die ik tot hiertoe over het hoofd had gezien. Helaas is het voor degenen onder ons die van hun aardse bestaan houden ( of beter gezegd de mogelijkheden die het biedt)  echt moeilijk om te kunnen aanvaarden dat  er een concept  achter zit waarbij lijden en slavernij even natuurlijk zijn als geluk en liefde, en dat we alleen na dit aardse bestaan vrij zullen zijn.

HH: dat begrijp ik. Onze taak is om de katalysator te zijn. Jullie taak is om het te gebruiken.  Ben je in staat om  verder kijken dan wat je ogen je laten zien, om liefde en geluk te vinden in een wereld van angst en ellende.  Als je dat kunt ben je  een lichtbaken  in de duisternis. Bezwijk je voor de duisternis, of sta je in je kracht en laat je  je Goddelijk innerlijk  licht schijnen? Jij bent de enige die dat besluit voor jou kan nemen.

Denk hier over na:

Als de Oneindige Creator, Oneindig is en alles heeft gecreëerd wat er is, (en dat is hij en dat heeft hij gedaan) is de Oneindige Creator dan aanwezig in alles?

Als je de goddelijke vonk van de Oneindige Creator zelfs begint te  zien in degenen die je kwaad willen doen, dan begint de illusie zijn grip op jou en macht over jou  te verliezen.

‘Heb je vijanden lief en bid voor degenen die je vervolgen’.

Vragensteller: dank je wel Hidden Hand, of je nu oprecht bent of niet, je hebt me in ieder geval aan het denken gezet.

HH: Graag gedaan. Ik ben oprecht, maar zou het verschil maken als ik dat niet zou zijn? Onthoud het is niet de boodschapper die belangrijk is maar het is de inhoud van de boodschap die er toe doet. Ik wens je veel geluk op je reis naar huis. We zien elkaar aan de andere kant, en we zullen samen hartelijk lachen om de rollen die we hebben gespeeld in dit  grote drama.

Vragensteller: is er een manier om deze beperking te omzeilen of te cancelen. Ik kan echt heel lui zijn met dit soort spreuken en dan wil ik weten welke het is. Heeft slaap verlamming hier iets mee te maken, want daar kan ik af en toe last van hebben, met of zonder schaduw figuren.

HH: die mogelijkheid is er: doe onderzoek naar psychische beschermingstechnieken. Er is veel informatie op het internet, dus ik ga hier niet veel tijd aan besteden. Lees veel verschillende sites en luister vooral naar je innerlijke stem. Je ziel zal je begeleiden als je erom vraagt. Het spreekt de taal van gevoelens ( emoties zijn niet hetzelfde als gevoelens) Als het ‘goed voelt’ is het dat ook meestal.

Nee slaapverlamming is niet gerelateerd. Dat gebeurt als je geest ontwaakt van de droomstaat voor dat je lichaam wakker is. Terwijl je door de REM slaap gaat is het natuurlijk voor je lichaam om ‘verlamd’ te zijn, om te voorkomen dat je jezelf zou verwonden terwijl je droomt. Soms ontwaak je iets te snel uit een droom, en je lichaam denkt dat je nog droomt, zodat de REM verlamming  nog even doorgaat. Gewoonlijk tot je jezelf wakker schudt omdat ademen even stagneert.

Vragensteller: een andere vraag. Is het mogelijk dat je ‘essentie’, wie je werkelijk bent kan worden vernietigd in de komende periode? Of is dat ook weer bangmakerij?

HH: Nee, je essentie, dat wat je werkelijk bent kan nooit worden vernietigd. Je bent een uniek deeltje van de Ene Oneindige Creator, je bent een eeuwige ziel, je verblijft even tijdelijk in een fysiek omhulsel dat je een aards kostuum zou kunnen noemen. Je aards kostuum zal verdwijnen, maar JIJ kunt niet sterven. Niets kan de Oneindige Creator vernietigen en jij en de Oneindige Creator zijn Een.

Vragensteller: Ik ga werken om mijn rekeningen te kunnen betalen. Ik leid een goed leven met mijn vrienden, familie, geliefden en mensen waar ik om geef. Ik ben in wezen wel een ‘goed’ mens, maar toch heb ik  ook het volledige scala aan emoties, net als elk mens, dat wil zeggen: jaloezie, haat, hebzucht, afgunst, verdriet, etc. Ik denk dat ik mezelf kan beschrijven als ‘hand-warm’  om uw woorden te gebruiken.

Hoe kan ik als individu aannemen, wat u als ‘de waarheid’ vertelt?

HH: niemand vraagt dat van je. Nooit aannemen wat iemand anders tegen je vertelt als ‘de waarheid’. Je doel hier is om je ‘eigen waarheid’ te vinden. Soms kunnen anderen je daarbij helpen door je wat begeleiding te bieden, maar voordat hun waarheid jouw waarheid kan worden moet het door jouw onderscheidingsvermogen getest worden. Ga stil in meditatie zitten en vraag aan de Oneindige Creator om je pad te begeleiden. Mediteer op dat wat ik heb gedeeld en luister naar je innerlijke gevoelens. Zij zijn de taal van je ziel.

Gebruik elke negatieve emotie als hij opkomt, voor datgene waarvoor ze bedoeld zijn, een gereedschap. Train jezelf om je ervan bewust  te zijn als er negativiteit in je opkomt. Als je jezelf betrapt op een negatieve gedachte, herinner jezelf er dan aan dat elke gedachte creatief is, en vraag je af of dat echt hetgeen is wat je wil creëren?

Het kost wat tijd om er bekwaam in te worden, maar geef niet op. Blijf gewoon opmerkzaam op je negatieve gedachtenpatronen als ze opkomen, je laat die gedachte gaan en dan kies je  opnieuw en selecteer  je een positievere reactie.  Dat noemen we werken aan jezelf. En het is de belangrijkste reden waarom je hebt gekozen om nu hier te zijn. Om aan jezelf te werken. Ik wens je veel succes met je transformatieproces.

Vragensteller: ik heb ook de link geopend van iemand die zich ‘insider’ noemt en het gelezen wat die persoon schrijft, maar die posts waren een stuk minder verfijnd dan die van u. Was hij uw voorganger? Een van uw medefamilieleden die ook was belast met openbaarmaking?

HH: een goede vraag. Ik heb ook pas dat materiaal doorgenomen. Het was heel boeiend. Nee het was geen voorganger van mij. En geen openbaarmaking waar ik van op de hoogte ben, als het van ‘mijn’ familie zou zijn zou dat vreemd zijn. Ik las dat hij zichzelf benoemde als lid van een minderheids groep en bepaalde aanwijzingen uit zijn teksten geven me wel een idee welke dat is.

Ik zou zeggen dat dit materiaal 60% accuraat is. Het gevoel wat ik krijg als ik zijn teksten lees is dat het niet onjuist is wat hij schrijft maar dat hij niet in de positie is om het ‘grotere plaatje’ te zien. Als hij lid is van de minderheidsgroep die ik denk dan is dat heel logisch. 

Vragensteller: Dus als de oogsttijd komt, is mijn tijd hier voorbij, en dit bewuste lichaam waar ik nu in vertoef is dan weg, wat gebeurt er dan? Wat gebeurt er met mij? Wat gebeurt er met mijn geliefden en vrienden? Zijn we, en bij ‘we’ bedoel  ik de grote massa die de planeet bewoont in deze dimensie, in deze zwaarte, allemaal onwetend van de gebeurtenissen die eraan komen zoals u ze voorspelt?

HH: dat is een goede vraag, ik houd van vragen die uit het hart komen.

Het hangt af van de omstandigheden waarin je je in de laatste momenten van dit leven bevindt. Stel dat jouw fysieke opdracht in dit leven is om het ‘sterven’ te ervaren gedurende de komende veranderingen op aarde, dan ga je onmiddellijk terug naar de wonderbaarlijke plek waar we verblijven in de tijd tussen de incarnaties. De plek die we tijd/ruimte of anti-materie noemen. Dit is de plek die mensen benoemen als ‘de hemel’. Je ontmoet daar iedereen waar je van houdt en die ook zijn gestorven tijdens deze levenservaring, en je beleeft daar een heerlijke en emotionele hereniging.

Je ontmoet je zielengroep en je spirituele leraren/gidsen. We laten allemaal een deeltje van onze zielenenergie aan de ‘andere’ kant,( in de hemel) als we naar de aarde komen. Afhankelijk van de moeilijkheidsgraad van de levenservaring die we gekozen hebben, nemen we meer of minder Ziels-energie met ons mee. Voor een gemiddeld leven nemen we 60-80% van onze zielenenergie  mee naar de incarnatie. Om die reden is er, ook al zijn degenen waar je van houdt alweer geïncarneerd in een nieuw avontuur, een deel van hun energie daar achtergebleven om jou te ontmoeten, en je welkom thuis te heten. Je evalueert dat je levenservaring met je spirituele leraren en gidsen, en leert de lessen van je succes en je falen. Je besteedt de komende periode aan leren en rusten, voordat je weer een nieuwe incarnatie plant.

Voor degenen die niet fysiek ‘sterven’, voor de Grote Oogst arriveert, zal er een moment van Nul Punt Tijd zijn, waarin je een extatische samensmelting zult ervaren met de Oneindige Creator, wat je een bijzondere herinnering en verzekering zal meegeven van wie en wat je werkelijk bent, voordat de sluier van vergetelheid weer over je heen gaat, en je wordt getransporteerd naar de plaats die op jou wacht. Afhankelijk van het feit of je ons gaat vergezellen in de 4e dimensie negatief (dat is onwaarschijnlijk) of dat je promoveert naar de 4e positieve dimensie ( dat is mogelijk) of gaat naar een andere vergelijkbare 3e dimensie planeet ( voor de hand-warme) om verder te gaan in het leren, hoeveel cyclussen je ook nodig zal hebben om te kunnen promoveren naar de 4e  positieve dimensie. Degenen in deze groep zullen geen enkele herinnering hebben aan de tijd van hun transitie. Het zal net zijn alsof er niets is veranderd, behalve dat je de herinnering bij je zult hebben van je Nul Punt, ervaring om je te bemoedigen. Je herinnert je niets van de recente Oogst ervaring van het huidige leven. Het is net alsof jullie allemaal een soort mystieke ervaring hebt gehad, en het leven gaat voor jou  door als ‘normaal’.

Vragensteller: Ik vind het moeilijk om te geloven, tegelijkertijd reageer en informeer je ons op een zeer geavanceerde manier; Het is heel intrigerend.

HH: dat is goed. Ik wil ook niet dat je me blindelings gelooft. Teveel mensen op deze planeet besteden hun hele leven eraan om  dingen te doen en dingen  te denken omdat anderen zeggen dat die ‘waar’ zijn.

Wat ik wil is dat mijn woorden een katalysator ( verandering inzetten) worden voor jou. Dat is wat we hier komen doen. Als mijn woorden  veroorzaken zelfs als is het maar voor een korte tijd, dat je stopt en erover nadenkt of datgene wat je ‘dacht’ te weten over de aard van het leven, en je neemt dat aan voor waar ( omdat iedereen dat gelooft) wel klopt, dan is mijn tijd hier wel besteed. Mijn, wens is dat je een authentiek mens wordt, die denkt en voelt en beslist voor zichzelf, wat voelt als ‘Waar’ voor jou. Ik wens je geluk met je inspanningen.

Vragensteller: je kunt geen enkel bewijs leveren dat dit geen hoax is zelfs al zou dat heel eenvoudig te doen, als je zou zijn wie je beweert te zijn.

HH:  ik wil het  niet, het is niet ‘niet kunnen’ dat is een groot verschil

Dit is niet bedoeld  om jullie  een vervulling van een voorspelling te laten zien.

Als je denkt dat ik verwacht dat je me blindelings gelooft, of zelfs hoop dat dat gaat gebeuren, dan heb je het heel erg mis. Ik zou teleurgesteld zijn als dat het geval was, want dan zou je niets hebben geleerd van mijn tijd die ik hier aan jullie besteed. (Niet jij persoonlijk, maar de mens in het algemeen)

Mijn taak hier, net zoals ik hier duizenden jaren ben geïncarneerd, is om een verandering teweeg te brengen. Om je aan het denken te zetten ( opnieuw niet jij persoonlijk, maar de mens in het algemeen)

Als ik je het ‘bewijs’ zou leveren waar je naar op zoek bent, als ik dingen zou voorspellen en die gebeuren morgen voor je eigen ogen, dan zou iedereen de dingen die ik zeg innemen als een ‘evangelie’. Dat zou rampzalig zijn als dat zou gebeuren, omdat je dan niets voor jezelf zou hebben geleerd.

Het gaat niet over mij, ik ben slechts een boodschapper. Het gaat allemaal over jou ( in het algemeen sprekend) en wat je doet in relatie tot de katalysator ( veranderaar) Bevraag jezelf over wat je denkt te weten over de werkelijkheid. Zoek de Oneindige Creator in jezelf, en vraag om zijn begeleiding.

‘Vraag en je zult ontvangen’, ‘zoek en je zult vinden’, ‘klop en je zal worden opengedaan’.

Vragensteller: ik ben een 32e graad vrijmetselaar, hoewel als jij inderdaad een lid van de koninklijke bloedlijn  bent dan weet je ook dat het niets voorstelt.

HH: als je oprecht het niveau hebt bereikt van de ‘sublieme Prins’ van het koninklijk geheim, door de schotse Rite, of dat van de orde van de Tempeliers door de York Rite, en je hebt niets geleerd over de waarheden van creëren dan ben ik inderdaad  erg benieuwd om te weten, van  welke loge jij lid bent, en dan zou ik graag eens spreken met jouw huidige aanbiddelijke meester.

Maar ik  begrijp respecteer het als je zulke persoonlijke details niet publiekelijk  bekend wil maken. Natuurlijk wat je al hebt gezegd dat er maar drie graden  bestaan, dat klopt.  Dat geldt voor degenen die lid zijn van de Blauwe of ambachts- loges. Maar omdat je beweert dat je 32e graad bent veronderstel ik dat je lid bent van ofwel de schotse of de York rite of gelijkaardig.

Ik hoop dat ik de mogelijkheid krijg om persoonlijk aanwezig te zijn mocht je de stap maken naar de 33e graad? Ik zou je graag voorstellen aan Lucifer. Ik verwacht dat je dan terugkomt en uitlegt dat er geen verdere ontwikkeling is na de 33e graad. Nu als je dat  geluk hebt, zul je  voor een leuke verrassing komen te staan ergens onderweg. Ik hoop oprecht dat je zover zult komen.

Vraagsteller: je herhaaldelijk  ontkrachtte complottheorie toont aan dat je hier alleen bent om een hoax neer te zetten.

HH: het woord ‘ontkracht’ zorgt er altijd voor dat ik erg moet lachen. Sommige mensen denken blijkbaar dat als ze dat woord maar blijven rondstrooien dat het dan ook waar wordt. De overgrote meerderheid van  de zogenaamde ‘ontmaskeringen’  vertonen meer onvolkomenheden  dan de complottheorieën die ze ermee  het zwijgen op willen leggen.

Ze bieden net genoeg omhulsel zodat degenen die de waarheid niet willen weten zich zelf kunnen wijsmaken dat hetgeen hen getoond wordt  niet waar is, zodat ze hun koppen nog even terug in het zand kunnen steken.

Hoe dan ook ,ik moet opschieten met het beantwoorden van de vragen van de mensen met een open mind. Ik laat je achter met mijn vriendelijke groeten, ga door met je goede werk.

Vragensteller: in de loop van mijn leven heb ik regelmatig mijn toevlucht genomen tot bidden, sommige gebeden waren formeel en sommige niet,  met werkelijk verbazingwekkende en bijna onmiddellijke fysieke resultaten. Ik heb deze resultaten ter harte genomen als een persoonlijk bewijs dat sommige hogere krachten kunnen reageren op een betekenisvolle wijze, tenminste voor mij en misschien voor iedereen. Toch houd ik er nog altijd rekening mee dat het toeval was. Kunt u vanuit uw gezichtspunt zo vriendelijk zijn om deze gebeurtenissen toe te lichten?

HH: Er is geen toeval. Niets gebeurt zomaar.

Het leven communiceert constant met ons. Alleen zijn de meeste mensen te druk om het op te merken.

Onze oneindige Creator, houdt ervan om dicht bij ons te zijn. Hij is dichterbij dan de meesten willen geloven, ze merken hem gewoon niet op. Als ze hem elke dag op straat passeren, of wanneer hij hen  hun wisselgeld terug geeft in een winkel, als je haar in bed legt en een nachtzoen geeft, als je hem doodslaat wanneer hij op je badkamermuur omhoog loopt om terug naar zijn web te klimmen. Als er niemand in de kamer is behalve jij.

De belangrijkste reden dat mensen hun gebeden niet verhoord worden is omdat ze er niet in geloven dat het kan. Je moet niet in de Oneindige Creator geloven maar op hem vertrouwen. De meest krachtige vorm van bidden is bedanken, dank zeggen. ‘Voordat je het hebt gevraagd heb ik je het al gegeven.’ Dankzeggen betekent dat je weet dat onze Oneindige Creator voor je zorgt zoals hij heeft beloofd, en daar dankbaar voor zijn, zelfs voordat je resultaten ziet. Hoe meer vertrouwen we  hebben in de Creator, hoe meer resultaat we krijgen.

Het leven geeft ons wat we verwachten te krijgen. Omdat elke gedachte creëren is. Als we opstaan en we verwachten een slechte dag, vaker wel dan niet zullen we krijgen wat we verwacht hadden.

Maar vergeet niet dat dit twee kanten op werkt.

Voorlopig even genoeg,

Het vervolg van een interview met een lid van de Illuminatie of heersende bloedlijnfamilie.

Het vertalen van deze 60 pagina’s is een intens werk, maar het voelt ook heel goed en mooi. Daardoor doorleef ik de tekst veel intenser en het maakt dat ik echt bij elke zin nadenk en stilsta.

Dit interview heeft me al jarenlang geholpen uit bepaald gedrag te blijven. Geen wraak te nemen, terwijl ik daarin echt wel heel erg werd uitgedaagd. Verschillende mensen die ik op mijn pad kreeg hebben me wat dat betreft flink getest. En sommige testen waren heel moeilijk. Maar ik kon uit de agressie en wraakgevoelens blijven, al was ik natuurlijk soms echt heel erg teleurgesteld, of verdrietig. Ook omdat je sommige dingen niet kunt begrijpen. Hoe kon een familielid die ooit mijn dierbaarste familielid  was, trachten om met leugens mijn hele familie tegen mij op te zetten. En dat op een hele geraffineerde manier. Tegelijkertijd weet ik dat zulke situaties altijd testen zijn, proeven die je moet afleggen. Want natuurlijk is zo iets veel minder moeilijk als het gebeurt met iemand die je niet zo dierbaar is. De kosmos weet de dingen leuk te maken en precies die keuzes op je bord te leggen die je stevig testen, die echt een dilemma zijn. Zodat je je echt verscheurd voelt tussen twee waarden die je belangrijk vindt. Eerlijkheid en  diepe liefde voor een familielid. Twee dingen die allebei heel zwaar wegen op mijn weegschaal. Maar ik heb gekozen voor het grotere goed, en niet voor de liefde voor een persoon. Ik heb niet zelfzuchtig gekozen. Dat heb ik in mijn leven natuurlijk ook wel eens fout gedaan, en wel onbewust zelfzuchtige keuzes gemaakt. Waar je dan jaren later nog wroeging over kunt voelen.

Waarom ik dit vertel, is om jullie te laten zien dat dit is wat voortdurend gebeurt. Doordat we in deze  polariteit leven worden de keuzes die we moeten maken altijd op een weegschaal gelegd die voor ons heel moeilijk is. Misschien zegt de keuze die je moet maken een ander helemaal niets, dat is toch geen dilemma? Maar je krijgt altijd die dingen op je pad, die voor jou wel een dilemma zijn. Daaraan scherp je je ‘geweten’. En als je de juiste keuzes maakt is de beloning groot. Soms verlies je iets, maar je krijgt er altijd iets voor terug. Als er in het universum een deur dichtgaat, gaat er ergens anders in datzelfde universum een open. Ik kreeg in plaats van dat ooit dierbare familielid  een niet biologisch familielid. En de band met mijn andere biologische familieleden is veel beter geworden., en dat zijn hele fijne cadeaus. Ook in werksituaties heb ik al voor dergelijke dilemma’s gestaan, dilemma’s waar momenteel veel mensen mee te maken hebben. Lastige  en vaak heel moeilijke besluiten..

Het lastigste was het geval toen ik mijn eigen ZZP bedrijfje had en overal cursussen en trainingen gaf. Het was vlak voor de zomer en ik had nog een kleine opdracht in mijn portefeuille en ik was in overleg over een hele grote opdracht die twee jaar zou duren. Op dat zelfde moment was mijn man werkloos en zonder inkomen, en er speelde een rechtszaak die veel geld kostte.

 Mij was gevraagd om een offerte te maken. Medewerkers in een zorginstelling  moesten leren omgaan met een nieuwe doelgroep die veel gecompliceerder was dan wat ze gewoon waren. (Mensen met psychoses en depressies etc) Ik maakte een offerte gebaseerd op mijn kennis en ervaring met diezelfde doelgroep. Ik stuurde mijn aanbod in en werd uitgenodigd voor een gesprek. Er had in de organisatie pas een fusie plaatsgevonden. De twee directies  spraken nog niet met een stem. Er was verdeeldheid. Het halve directieteam was enthousiast over mijn aanbod, de andere helft vond niet goed, het was te psychologisch, ( ik startte in het proces met de persoon zelf, hoe denk je over mensen met een psychose bv, hoe zie je jezelf als je…… etc tenslotte ben je zelf altijd het belangrijkste instrument). Volgens mij begint elke verandering en elk leerproces in jezelf. Deze directie wilde gewoon een soort EHBO doos, als client A  dat doet druk ik op knopje B en dan is het opgelost. Een doos met trucjes en symbolische  pleisters. Dat zou niet zo diep gaan voor de medewerkers. lekker veilig aan de oppervlakte.  Er volgden diverse gesprekken en het dilemma bleef. Na een maand  overleg, had de ‘EHBO doos’ directie ‘gewonnen’ . Ik  zou  de opdracht  krijgen als ik het op hun manier  zou doen. De andere directeur deelde me het mee met spijt in zijn ogen. Maar hij kon het niet veranderen. Ik ging naar huis in tweestrijd. Een echt groot dilemma.

Ik was kostwinner en mijn inkomsten waren heel belangrijk om te kunnen leven en om de advocaten te kunnen betalen. Ik had geen andere opdrachten in mijn portefeuille en de zomer stond voor de deur,  een stille tijd voor werk. Voor september zouden er  waarschijnlijk geen andere nieuwe opdrachten volgen. Het was begin mei, met nog een kleine opdracht om af te maken. Ik lag drie nachten wakker, de ene optie tegen de andere afwegend. Als ik de opdracht zou aannemen, zou ik iets gaan doen waar ik helemaal niet achter stond. Waarvan ik wist dat het niet zou werken, niet kon werken. Dan zou ik iets doen tegen mezelf. Maar als ik het niet deed, zouden we zonder inkomsten zitten en de schulden groter worden. Het was een duivels dilemma. Na drie nachten besloot ik om naar mijn hart te luisteren en de opdracht terug te geven. Dat heb ik die dag gedaan. Het voelde vreemd en leeg, maar ook goed. En toen werd het stil. Geen telefoons geen opdrachten. Geen mails. Niets…… stilte.

 Ik was bezorgd maar het voelde ook goed. Ik was trouw gebleven aan mezelf. De stilte duurde 6 weken toen ging de telefoon. Een collega ZZper die ik  toen nog niet goed kende maar ooit een keer had geholpen om een workshop te doen met haar omdat ze iets ging doen waar ze geen ervaring in had. Altijd leuk zo iemand 😉Ze zei jij bent toch filosoof, je weet vast iets van Integriteit. Heb je zin om te werken deze zomer ( dat had ik wel) en zo gebeurde het dat wij in drie dagen tijd een concept in elkaar zetten voor een integriteitstraject voor een ministerie, en een paar dagen later zaten we bij het ministerie, en nog wat later bij de SG en een week later draaide ons programma, en dat werd een uitgebreid programma, en toen werd ik gevraagd door andere ministeries. Door gemeenten door bedrijven. Het werk kwam aan alle kanten binnen en het was boeiend en leuk en het voelde alsof ik optimaal was beloond voor mijn trouw aan mezelf.

Goed dit even ter illustratie van de soms heel moeilijke  dingen waar je voor  kunt komen te staan, en dan is de vraag durf je echt  te leven naar je hart.

Vervolg interview…

Vraagsteller ( presenteert zichzelf als laag niveau vrijmetselaar): ik wacht nog steeds op een voorspelling met een tijdlijn. Tot hier toe is alles wat je hebt geboden is doem; en dat is wat iedereen op ATS voorspelt elk jaar. Ik Wil iets SPECIFIEKS in de Volgende week. Maar natuurlijk weet ik dat je niets zult aanbieden. Dit is een hoax.

HH: dit is het enige moment dat ik je antwoord zal geven. Op het moment dat dit begon heb ik de voorwaarden uiteen gezet. Ik heb heel duidelijk gemaakt op welke manier ik tewerk ga. Als je mijn keuzes niet apprecieert, heb je je vrije wil om dit niet te lezen. Ik wil je vriendelijk verzoeken om deze optie te kiezen, want jouw energie voelt heel gefrustreerd en boos. Dat is onder deze omstandigheden geen aanbevelenswaardige houding.

Zoals ik al eerder aan je uitlegde, ik heb jou niets te bewijzen. Daar kwam ik niet voor. Geloof het of geloof het niet. Ik ben Goddelijk onafhankelijk. Als mijn aanwezigheid hier ervoor zorgt dat er slechts een ziel profijt heeft van dit proces, dan maakt dat deze inspanning waard. Ik heb je niet gevraagd om het te geloven, het enige wat ik respectvol heb gevraagd is om je oordelen uit te stellen, of een ‘voorlopig vertrouwen’ te hebben tot deze sessies compleet zijn, zodat de stroom van vragenstellen en antwoord geven zonder onnodige onderbreking kan doorgaan. Jij hebt me niets anders getoond dan onbeleefdheid en slechte manieren vanaf het begin, en dan vraag je je af waarom ik niet reageer. Als het thema je niet aanstaat, kies er dan eenvoudigweg voor om het niet te lezen of erop te reageren, en laat degenen die willen reageren met inhoudelijk zinvolle vragen dat doen zonder ze te interrumperen.

Jouw punten:

1. New age theologie? Dat is amusant. Je hebt duidelijk geen flauw idee waar je over praat, en hoe oud en tijdloos deze mysteries zijn. Ik vind het ironisch’ laag niveau vrijmetselaar’- dat als je ooit de 32e graad bereikt je deze Waarheden steeds opnieuw zult horen. Ik hoop dat je het dan gemakkelijker zult vinden om deze waarheden te begrijpen en te integreren, en vraag vooral aan onze Oneindige Creator om je te begeleiden op je pad.
2. Je zult geen tijden en data van me ontvangen. Ik ben hier niet om iets te ‘Bewijzen’ en ik heb ook geen behoefte om dat te doen? Jouw ongeloof heeft geen enkel gevolg voor mij, alleen voor jou. Ik ben hier om mij ijverig te kwijten van mijn taak, een boodschap af te geven. En ik zal die taak volbrengen los van jouw gevoelens hierover.
3. Jouw punt over ‘kommer en kwel’ dat onthult alleen jouw manier van denken. Ik zie ‘mogelijkheden en kansen’. Het leven past zich aan jouw ideeën hoe jij denkt dat het is. Als jij kommer en kwel ziet, dan is dat wat jij projecteert. De wereld is je spiegel. Het reflecteert terug naar jou wat jij erin stopt. Als je niet van de weerspiegeling houdt die het leven je geeft, verander dan wat het veroorzaakt.

Vragensteller:  Weet je als deze familie en alles  wat jij beschrijft werkelijk zou bestaan  dan zouden er duizenden mensen betrokken zijn en iedere persoon zou erover kunnen ‘lekken’.

HH: duizenden? Denk aan miljoenen. En je hebt geen flauw idee van de rigoureuze training en de hardheid van de conditionering die we moeten ondergaan vanaf een hele jonge leeftijd. Niemand heeft de moed om in tegen de familie in te gaan. We weten wat er gebeurt als we dat zouden doen. Maar dat is niet het voornaamste motief. Onze motivatie is onze ongebreidelde toewijding en loyaliteit aan de Familie en aan onze Creator. We begrijpen allemaal het belang van wat we aan het doen zijn, ook al weet de mensheid dat niet.

Vragensteller: oeps; nu schiet je jezelf in je voet. Voor iemand die de spirituele kant van het leven manipuleert weet je wel erg veel van dingen die daar niets mee te maken hebben. NU heb je jezelf bloot gegeven.

HH: zit jij nooit samen met je familie en houden jullie elkaar niet op de hoogte van je plannen?

En wat betreft je opmerkingen over mijn ‘Spirituele’ Rol, de onwetendheid die je zojuist ten toon spreidde is hilarisch voor ons. Als je mocht denken dat ik alleen actief ben in ‘het Spirituele’, dan heb je ofwel mijn ‘posts ‘niet gelezen of slecht gelezen. Je neem ook aan dat mijn rol is het manipuleren van de spirituele kant van het leven. Nogmaals je gebrek aan begrip en je verkeerde oordelen over iets waar je totaal geen inzicht in hebt. Je zou er goed aan doen om te stoppen met je poging om ‘slim’ over te komen en in plaats daarvan al je negatieve agressieve energie om te zetten in iets wat productiever en voedende is voor je ziel. Maar laat me je niet tegenhouden, je draagt heel aardig bij een de algemene negatieve polariteit van de komende oogsttijd. We zijn je er dankbaar voor.

HH: Ik zal de laatste paar dagen van mijn tijd hier (onze gesprekken eindigen vrijdag.) besteden aan het beantwoorden  van inzichtvolle vragen met diepgang, want dat doet het meeste recht aan en biedt de meeste kansen om informatie te delen, en om een verbinding te maken op  het zielsniveau van ons en jullie  ‘Zijn’. Dus verwacht geen verdere reacties op je verbale steekspel. Ik heb geen tijd en interesse in zinloos geklets.

Voor degenen die vragen hebben waar ik nog niet op heb gereageerd dat  zal ik morgen doen. In de tussentijd terwijl ik me concentreer op de vragen die er nog liggen, vraag ik jullie respectvol of jullie even jullie andere vragen willen vasthouden, tot ik bij ben met de vragen die er nog liggen.

Dank aan degenen die  tot hiertoe aan deze conversatie  hebben bij- gedragen met betekenisvolle vragen. Voor degenen met een open mind, hoop ik dat jullie iets hebben aan al deze informatie.

Derde sessie.

Vragensteller: Ik vraag me af of u me kunt helpen. Mijn naam is Shelby David, en ik ben hier voor de komende onderzoeken en verhoren. Ik ben een deel van Quetzalcoatl, of de wedergeboorte ervan voor zover ik weet. Ik weet dat veel van uw woorden waar zijn omdat ik deze waarheden al heb her-ontdekt door uit te zoeken wat  het meest resoneert met mij door de verschillende geloofssystemen van deze planeet.

HH: goedenavond Shelby. Het is fijn om je weer te zien. Dat is even geleden ‘oude’ vriend. Zou het je verbazen als ik zeg dat we je verwachtten?

Quetzalcoatl is ook een zesde dimensie zielengroep. Sommigen verwijzen naar Quetzalcoatl als een ‘Opgestegen Meester’, maar zelf zou hij zich over deze titel amuseren. Wetend dat Meesterschap nog enige stadia weg is van hem, zoals dat ook voor onze zielengroep  ( Lucifer) het geval is. Je kunt ons beter beschrijven als dat we een bepaalde ‘dichtheid’ of dimensie hebben ‘gemeesterd’. Maar het ‘meesteren’ van de volledige incarnatie cyclus heb je pas bereikt als je  weer helemaal bent ondergedompeld geweest in de Ene Oneindige Creator/ We hopen dat eens te kunnen doen als we  naar de 8e dimensie opstijgen. Of we kunnen  in plaats daarvan er voor kiezen om meteen door te gaan naar het volgende Octaaf van dimensies..en beginnen aan een nieuwe cyclus van Creatieve incarnatie uitdagingen.

Vragensteller: Dit is mijn eerste leven op aarde sinds een lange periode, misschien zelfs ooit. Ik weet dit al geruime tijd en mij is verteld door iemand anders van een van de bloedlijnen uit jouw groep dat wij hier niet echt thuishoren.

HH: Het klopt dat je hier niet bent geweest voor een lange periode van ‘Aardse’ tijd. Maar het is niet het geval dat je hier nog nooit bent geweest. De groepsziel Quetzalcoatl heeft veel 3e dimensie Incarnaties gehad in het Klassieke Azteken tijdperk.  Hij worstelde eerst met het perfectioneren van Love, liefde voor anderen, wat zijn vooruitgang voor enige tijd tegenhield. Maar op het moment dat hij zich bewust werd van onze Eenheid, was hij in staat zichzelf te zien in anderen, en zijn (jouw) vooruitgang ging vanaf dat moment heel snel.  Jouw Quetzalcoatl zielengroep bereikte een positieve oogst met een indrukwekkende 76% positieve zielen op het moment van de volgende oogst.  Als een groepsziel een incarnatie in de 3e dimensie ondergaat, zijn het de individuele zielen (jij, ik) die de daadwerkelijke fysieke incarnatie ondergaan, met de ‘Overziel’ (ons Hoger Zelf) van onze geïndividualiseerde zielen werkend als het energetisch anker waaruit de individuele Zielen sprankeltjes ‘afdalen’.

Jullie hebben  lange tijd besteed aan het doorwerken van de 5e dimensie van Wijsheid of Licht. Dit werd veroorzaakt door  een overvloed aan compassie ( wat niet verkeerd is, omdat compassie een van de belangrijkste dingen is waar je aan moet werken in de 4e dimensie)Maar om te kunnen promoveren van de 5e dimensie naar de 6e moet je de balans gevonden hebben tussen compassie en wijsheid. De 6e dimensie staat bekend als de dimensie van ‘Compassionele Wijsheid’ vanwege het hebben bereikt van de balans tussen die twee. Dit vereist eveel incarnatie cyclussen voor jou, wat de reden is dat je inderdaad voelt dat je de 3e dimensie niet hebt bezocht voor een lange tijd.

Vragensteller: Ik was niet van plan om me hier te melden, ik had oorspronkelijk andere afspraken, maar het lukte me om hier toch te zijn op het laatste moment. Een van de dingen die ik me herinner is dat ik hier ook ben onder een ‘contract’ ik ben feitelijk een walk-in, als u dat iets zegt? Dus mijn menselijke familie is niet zoals ik ben. Ik heb veel tijd doorgebracht met reizen naar verschillende dimensies en helpen met de verschillende revoluties daar.

HH: deze inzichten zijn waardevol voor jou Shelby, en niet alleen voor jou maar voor je hele zielengroep.

Quetzalcoatl (de macrokosmos van jezelf) is druk bezig geweest met het werken met een 5e dimensie groep op Alpha Centauri, die een vergelijkbare ervaring hadden als jullie met een over-overvloed aan compassie, wat ten koste ging van persoonlijke wijsheid. Jullie hebben pas je opdracht daar afgemaakt en verlangden er naar om niets te missen van de mogelijkheid om deel te kunnen nemen aan deze Grote Oogst op aarde. Terwijl jullie groep zoals ik al zei, leerde om de balans te vinden tussen liefde/Licht om te kunnen promoveren naar de 6e dimensionele eenheidsvibratie,  zijn  jullie nog steeds erg gevoelig voor extreme Compassie; en in plaats van de gebruikelijke rustperiode van tijd en ruimte te nemen, (in het anti- materie universum, waar we uitrusten tussen de incarnaties) waren jullie  zo enthousiast en zijn meteen   doorgesprongen  naar deze 3e dimensie tijd-ruimte wervelwind, om jullie medemensen te komen helpen.

Vragensteller: mijn probleem is dat mij geheugen me wat in de steek laat, en sommige dingen die ik me herinner van vorige levens komen niet overeen met wat je zegt. Ik heb Lucifer en zijn generaals meerdere malen  ontmoet. Ik zou het erg op prijs stellen als je me hierover informatie kunt geven. Mijn gedachten hierover zijn zo verwarrend. Omdat ik  duidelijk weet wat mijn pad is, wacht ik op een soort startpunt. En het is me niet helemaal duidelijk wat er hier gaande is.

HH: je hebt hier voor inderdaad verschillende ontmoetingen gehad met ons ( Lucifer) we hebben samengewerkt in verschillende Council en federatie opdrachten. Gebruik de gave van het communiceren in je Dromen ( wat belangrijke boodschappen zijn van ons Hoger Zelf en veel andere bronnen, waarin informatie wordt gedownload) door in te pluggen in je innerlijke databank. Begin ermee met alles met een recorder op te nemen wat je je herinnert als je ontwaakt, en houd vast aan dat proces ook al is het moeilijk in het begin. Je zult langzaam aan de betekenis gaan zien in de informatie die wordt gedownload in je onbewuste geest. Wanneer je hier goed in wordt en je  in staat bent je droomtijd  te gebruiken als een methode voor innerlijke communicatie , vraag dan aan je Creator je te herinneren aan je tijd in het Zeta Reticuli systeem. Je zult je dan onze laatste periode van samenwerken herinneren. Ik hoop met veel genoegen.

Helaas is mijn tijd hier beperkt tot vrijdag. Om die reden zal ik niet verder met je communiceren na deze boodschap. Ik wens je dus het beste met je opdracht hier, mijn vriend, jij persoonlijk en jullie als groepsziel. Ik zal vragen of onze Oneindige Creator je zal zegenen en je begeleiden op je pad. We kijken er naar uit om je weer te ontmoeten aan de ‘andere’ kant als de grote rit voorbij is.

Onze liefde, wijsheid en vrede is met jullie .

Vervolg van het interview. Ik wil er even op wijzen dat de vragenstellers steeds anderen zijn. Iedereen die wilde kon vragen stellen tijdens dat interview. Dat gebeurde online, als een soort chatten. Niet elke vragensteller is even intelligent, en/of  respectvol.

Vraagsteller: Waarom vecht de zielengroep Lucifer niet voor de vrijheid van alle zielen? Als Lucifer vrijheid van wil en kennis vertegenwoordigt en de lichtverspreider is, waarom gaan degenen die Lucifer dienen niet hetzelfde als de bijbelse versie van Lucifer en gaan in tegen de tirannie van de Oudsten?

HH: dat is een goede vraag. De council van Oudsten zijn het absolute tegendeel van tirannen. Zij zijn de wijze en liefdevolle bewakers van onze galaxy. Er is zoveel wat vanuit 3D perspectief moeilijk te begrijpen valt. Als je een hogere dimensie betreedt zul je zien dat alles maar dan ook alles in balans is en dat er alleen eenheid is. Alles wat anders is dan eenheid is illusie of gedachtevorm.

De council van oudsten gaf ons verschillende mogelijkheden. We kozen ervoor om hier te blijven om jullie te helpen ondanks de prijs die het ons kost. Dat is de kern van liefdevolle hulp aan anderen ( service to others) Het paradoxale hierin is dat in deze verhaallijn we zijn allemaal samen aan het co-creëren, om jullie op de beste manier te helpen wij buitengewoon zelfzuchtig moeten zijn. Ik houd van de  ironische humor van onze  beider Creator.  En deel een van je vraag; de bijbelse beschrijving van een oorlog in de hemel is niet helemaal onwaar. Ik zal het uitleggen.

Ons oorspronkelijke contract was om de vrije wil als  katalysator te introduceren op aarde. Toen Yahweh begon te debatteren met de council van oudsten was hij eigenlijk helemaal niet van plan  om  hulp te vragen om de vrije wil toe te laten. Hij vroeg  hoe hij het beste zijn evolutionair proces kon versnellen. Maar zoals ik zei hij voerde een goedaardig dictatorschap uit. Wij hadden net een opdracht beëindigd in Tau Ceti ( een planeet die lijkt  op de zon) en we hadden verslag uitgebracht en keken uit naar onze volgende verplichting. Wij als zielengroep Lucifer waren uitgestuurd op een onderzoeksmissie naar de aarde en om Yahweh te ontmoeten, om zijn planetaire creatie te evalueren en hem ideeën te geven hoe hij zijn ‘kinderen’ het beste kon stimuleren om vooruitgang te boeken.  We bekeken veel mogelijkheden, en brachten daar verslag over uit aan de council en aan Yahweh. In onze ogen was de beste optie om een snelle ontwikkeling op gang te brengen de introductie van de ‘vrije wil’. Het was niet direct  de vrije wil die Yahweh wilde, hij zocht alleen een katalysator. Hij was helemaal niet blij met ons voorstel dat hij de vrije wil nodig had. Hij was blij met zijn harmonieuze paradijsje, en hij wilde er niet de controle over verliezen. Uiteindelijk overtuigde de council hem dat dit de beste manier zou zijn en hij aanvaardde het onder protest. Wij keerden terug naar de aarde, hadden een kort overleg met Yahweh om te  bespreken hoe we de vrije wil het beste konden implementeren. Yahweh was  zeer  overtuigd dat dat zijn ‘kinderen’ loyaal zouden blijven aan hem en dat ze zo tevreden waren met hun manier van leven dat ze hem zouden vertrouwen en zijn advies zouden opvolgen. Dat was  volgens Yahweh de hoofdreden dat de vrije wil geen goede katalysator zou zijn.  Daarom stemde hij in met het concept van de boom der kennis. Hij geloofde dat het hem gelijk zou geven. Toen dat niet gebeurde, werd hij boos, heel erg boos. Gooide  bij wijze van spreken zijn ‘speelgoed’ uit de kinderwagen en de mensen uit zijn paradijs. En gaf hen een enorm schuldgevoel over hoe ze zijn vertrouwen hadden beschaamd, en ongehoorzaam waren geweest? Dat is geen eervolle manier van doen voor een Logos (onder-god) maar dat is nu eenmaal mogelijk onder de vrije wil.

Het volgende probleem was dat zijn ‘kroost’ zo dankbaar waren voor onze hulp, dat Yahweh een jaloerse god werd. Daaruit ontstond het  hele ‘je zult geen andere goden aanbidden dan mij, ‘ding’. Wij waren helemaal niet gelukkig met deze situatie omdat een Logos( onder-god zich niet zo hoort te gedragen met zijn nakomelingen, ze zijn tenslotte ‘Een’. Toen we het plan hadden om de planeet te verlaten om naar de Council te gaan verhinderde Yahweh ons vertrek.  We probeerden opnieuw weg te gaan, en toen werden we in de Astrale velden van de aarde gevangengezet. De Council gaf de opdracht om ons vrij te laten, maar omdat we op die manier ons contract zouden moeten beëindigen om de wereld te helpen evolueren besloten we toch te blijven We vonden de mensen hele aardige wezens echt positief gericht, en we wilden blijven om hen te helpen. Maar we wilden ook vrij zijn om te kunnen gaan en staan waar we wilden. De enige manier om te kunnen blijven was door gevangen te blijven als groepsziel, wat een aantal cyclussen van incarnatie voor ons zou betekenen. (als individuele zielen) iets wat we al heel lang niet meer hadden gedaan. Zoals ik al eerder vertelde: er is geen goed of kwaad gezien vanaf een hoger perspectief, maar er blijven altijd de consequenties voor iedere daad. Dat heet de wet van het karmische effect. Het contract was al gemaakt tussen Yahweh,  ons en de council om de katalysator te zijn en we hadden dus het recht om hier te zijn.  Het karmische effect van  het feit dat Yahweh ons gevangen had gezet op het macrokosmisch niveau, was dat zijn individuele zielen gevangenen zouden zijn op microkosmisch niveau. De oneindige Creator gaf Yahweh en allen de gave van de vrije wil om te Creëren wat we willen, maar het karmische effect hiervan is dat de council de planeet in quarantaine heeft geplaatst. Een bepaalde evolutionaire ontwikkeling is vereist om een functionerend onderdeel te kunnen zijn van de Positieve Verenigde Galactische Gemeenschap.

Wanneer we strijden voor de vrijheid van alle zielen, vergeet nooit dat dit uiteindelijk slechts een Spel is, waar we allemaal aan deelnemen. We zijn acteurs, spelend op het toneel van het leven. Deze wereld is een illusie, een ‘gedachte-vorm’. Niemand gaat echt dood, en niemand wordt werkelijk gewond. Tussen de incarnaties is weet je dit heel goed. Maar de regels van het spel maken het noodzakelijk dat je moet vergeten wie je werkelijk bent, zodat je gelooft dat dit allemaal ‘echt’ is terwijl je het levensspel speelt. Dat is een essentiële voorwaarde zodat je echte  keuzes moet maken. Anders zou het spel veel te simpel zijn.

Deze wereld is geen realiteit, maar we kunnen er werkelijkheid in ervaren als we daarvoor kiezen.

Vragenstellen: oké dus jouw familie en je elite vrienden zijn dus evenzeer gevangen in het aardse rijk als wij dat zijn. Maar waarom zou je dan actief slavernij propageren?

HH: omdat dat een onderdeel is van het contract wat we moeten uitvoeren in dit spel. Om te kunnen ‘winnen’ of beter gezegd om succesvol te kunnen zijn, moeten we zo negatief gepolariseerd zijn als mogelijk. Zelfzuchtig, egoïstisch in het extreme. Geweld, oorlog, haat, hebzucht, controle, slavernij, genocide, martelen, morele achteruitgang, prostitutie, drugs, al deze dingen en meer, dienen ons doel in het Spel. Het verschil tussen ons en jullie is dat wij weten dat we ‘spelen’.  Hoe minder begrip jullie hebben van het spel, en hoe minder jullie je herinneren dat je een ‘speler’ bent , hoe zinlozer het leven wordt. In alle  deze negativiteit geven we jullie  allerlei gereedschappen. Maar jullie zien dat niet.

Het gaat er niet om wat wij doen, maar hoe jullie er op reageren, dat is belangrijk. Wij geven de instrumenten. Jij hebt je vrije wilsbeslissing  hoe je ze gebruikt. Jij moet  je verantwoordelijkheid nemen. Er is er maar EEN van ONS ( van hen en ons)  hier, begrijp dat en dan begrijp je het spel.

Vragensteller: wat ik buitengewoon interessant vind is het concept van de Grote eeuw van precessie die uitgesplitst wordt in 5 cyclussen van 5.125 jaar. 3113 BC het begin van onze huidige sub-eeuw was een heel actieve periode. Is de constructie van de stenen monumenten in West-Europa, het midden oosten, en Egypte, in deze tijd gerelateerd aan de herkenning van deze cyclus? Wat was het doel van de Engelse Stone Henge cirkels en  piramides van Egypte? Het zijn vast meer dan markeerpunten van een tijdperk-wisseling. Zij  moeten heel belangrijk zijn geweest. Wat ik graag zou willen weten, waren de bouwers van deze monumenten leden van de slavenpopulatie die trachten te begrijpen hoe het bestaan in elkaar zat, of waren het leden van jullie bloedlijn elites?

HH: ja er is groot belang in deze voorvallen, met betrekking tot de periode waarin ze plaatsvonden. Het Groeps Zielen Complex Ra, was de architect van deze structuren. Ze werden gecreëerd vanuit gedachten. Als iemand begrijpt en inziet dat alles illusie is, of gedachte, dan is men in staat de krachten van gedachten te gebruiken om de illusies te manipuleren. Alle dingen zichtbaar en onzichtbaar, zijn met elkaar verbonden levenskracht energie. Als je eenmaal weet wat de magiër weet dan begrijp je dat het geen magie is, het is een Creatie instrument.

HH: Dank je wel voor je vragen die waren heel diep.

Vragensteller.   Het is jouw soort wat de wereld ten gronde richt. Denkend dat je Hoger bent dan iedereen. Als ik jou tegenkwam in het echt leven, dan zou dat geen prettige ontmoeting worden.

HH: je hebt gebrek aan inzicht, om maar niet te spreken van welvoeglijkheid. (beleefdheid) Maar om ‘Hoger’ te kunnen begrijpen, probeer even buiten de box te denken. Als ik over straat loop en jij vliegt boven me in een vliegtuig, maakt dat jou dan beter dan mij?

Nee het maakt je alleen Hoger.

Vragensteller: Ik wil je in de hel zien.

HH: Wees voorzichtig met wat je wenst. Alle gedachten en woorden worden creaties.

Vragensteller: Als Jahweh een positieve polariteit wezen is, hoe kan hij dan wraakzuchtig en jaloers zijn?

HH: Heeft Jahweh een vrije wil? Denk je over jezelf als een  redelijk positief mens? Kun je desondanks af en toe toch nog wraakzuchtig  en jaloers  zijn? Is Jahweh jou in het groot?

Vragensteller: zijn er in de loop van de tijd anderen geweest die claimden Jahweh te zijn?

HH: ja dat is af en toe gebeurd.

Vragensteller: Ik zou graag weten hoe wij kunnen kiezen voor het positieve pad: ‘service to others’ het dienen van anderen, in tegenstelling tot het negatieve pad: ‘ service to self’. (egoïsme, eigenbelang)

Is deze aanname correct? Om te kiezen voor het positieve pad, moeten minstens 51 % van onze gedachten en daden gericht zijn op het helpen van anderen. Voor het negatieve pad, minstens 95 % van onze gedachten en daden moeten gericht zijn op onszelf. Tussen beiden ligt de kloof van onverschilligheid.

HH: je aanname klopt helemaal. Dan begrijp je meteen hoe moeilijk het is en hoe hard we moeten werken voor negativiteit. Het vraagt een hoop inzet om 95% negativiteit te bereiken. Tegelijkertijd zou je verbaasd zijn hoeveel mensen op de planeet momenteel dicht bij de 51% positief zijn.

Vragensteller: hoe kies je een ‘service to others’ pad? ( dienen van anderen)

HH: wees goed voor jezelf. Koester een oprechte liefde voor het leven en voor ‘Zijn’. Wees  elke dag oprecht dankbaar naar de Creator, voor het feit dat hij jou in het leven heeft gebracht en voor zijn overvloed. Je hebt het overleefd tot hiertoe, nietwaar? Je hebt misschien niet alles wat je wenst, maar je hebt alles wat je nodig hebt, om te kunnen realiseren wat je je hebt voorgenomen toen je hier incarneerde. Wees daar dankbaar voor. Toon erkenning en dankbaarheid aan de Oneindige Creator, voor alles wat zij heeft gedaan en doet voor jou. Het heeft je het cadeau van de levenservaring  gegeven, en het biedt je de Vrije Wil om te beslissen wat je ermee wil doen. Wees opmerkzaam op je gedachten, want ze zijn machtiger en krachtiger dan je je kunt voorstellen.

Als je begint vanuit een gevoel van Liefde voor en dienstbaar zijn aan je Creator, dan zal een leven waarin je dienstbaar bent naar anderen vanzelf ontstaan. Kijk altijd naar mogelijkheden om je medemensen te kunnen helpen. Ondersteun anderen, bemoedig ze. Geef mensen een goed gevoel over zichzelf en druk ze niet naar beneden. Wees een lichtbaken in een donkere wereld.

Heeft die oude dame een helpende hand nodig voor haar zware boodschappentas. Hoe behandel je die dakloze die jou vraagt om wat geld voor zijn onderdak? Ooit gehoord van ‘angels in disguise’? Engelen in vermomming? Kijk goed en zie de goddelijke gloed in het hart van elk levend wezen. Behandel mensen zoals je zelf behandeld wil worden en zoals je je Creator zou behandelen als hij direct met he zou spreken. Want zoals je het doet voor de ‘minsten der mijnen, zo doe je het naar mij’. De wet van uitstraling en aantrekking. Je gedachten, woorden en daden, keren bij je terug. Ontwikkel en koester een houding van nederige dankbaarheid. Je kunt niet veel verkeerd doen met zo’n houding. De wens om te dienen ( helpen) stroomt vanzelf uit een dankbaar hart.

Vragensteller: als we leven met een ‘service to others’ (anderen helpen) instelling om daarmee eenheid te verdienen met de Oneindige Bron, is dat eigenlijk geen zelfgerichtheid, egoïsme? Hoe maken jullie het onderscheid tussen de negatieve en positieve tegenstelling?

HH: Je bent niet anderen aan het dienen, of helpen om eenheid met de Oneindige bron van Alles te verkrijgen. Je helpt anderen omdat je van hen houdt als van jezelf. Anderen zijn een deel van jou. Dat is waarom de wet van aantrekking werkt.  Eerlijk wat je doet naar mij , doe je naar jezelf. Wat je anderen aandoet, doe je jezelf aan. We zijn allemaal Een, in de Oneindige Creatie. Afgescheidenheid is een illusie, omdat je alleen kunt zien dat er is in de 3e dimensie. Je kunt het hele plaatje niet zien.

We bereiken Eenheid met de Oneindige Bron van Alles, als een gevolg van  een opwaartse spiraal van positieve ontwikkeling. We zijn allemaal op de weg terug naar waar we vandaan kwamen. We zijn allemaal op weg  terug naar Huis.

Vragensteller: ik begrijp dat het voor alle zielen belangrijk is om het positieve pad te kiezen, om uiteindelijk te kunnen een-worden met de Oneindige Creator. Als dit waar is, wat is dan de rechtvaardiging om dan nu  het negatieve pad te  voor jullie en voor ons?

HH: een scherpzinnige vraag. Ja alle zielen leren dat de positieve weg , is de weg die naar Huis leidt. Maar eenmaal  geïncarneerd in de 3e dimensie, blijkt negativiteit een belangrijk instrument te zijn in je leerproces. Het leert je de andere kant kennen. Zoals ik al eerder zei, het is aan jou hoe je de instrumenten gebruikt die wij je aanreiken. Beantwoord je negativiteit met meer negativiteit? Heeft vuur met vuur bestrijden je ooit iets opgeleverd? Of kies je ervoor om negativiteit te zien als het hulpmiddel wat het is, en herken je dat het je een kans biedt?  Ik respecteer je vrije wil en geef je de gelegenheid om hier voor jezelf over na te denken. Wat is die ‘kans’?

Vragensteller: Als de Ene Oneindige Creator Liefde is, betekent dat dan dat het niet uitmaakt of we kiezen voor liefde voor anderen of voor onszelf? Leidt elk pad terug naar de Bron?

HH: In zekere zin heb je gelijk, tot een bepaald punt. Want er is een groot verschil tussen houden van Jezelf en egoïstisch ( zelfzuchtig) zijn. Een heel groot verschil. Als je werkelijk begrijpt en weet  wat het inhoudt om ‘jezelf te kennen en van jezelf te houden’, dan kun je niet anders dan houden van anderen en ze helpen. Er zijn geen ‘anderen’. Als je dat begrijpt in de kern van je Zijn, dan ben je op weg naar Huis, naar de Oneindige Creator, en uiteindelijk terug in Oneindige Eenheid.

Vragen steller:

Ik ben het eens met een heleboel anderen dat uw antwoorden heel erg verglijkbaar zijn met andere bronnen. Ik heb veel gelezen en ook de channelings van Ra en de Cassiopians en anderen.

Kunt u de interpretatie van dergelijke channelings uitleggen en of er nog andere bronnen zijn die informatie geven vanuit uw familie?

HH: Ik heb al over Ra gespreken, ik heb nog nooit gehoord van de Cassiopians? Er zijn geen andere bronnen van informatie van mijn familie op dit moment dan deze. Maar het is mogelijk dat er nog een komt, afhankelijk van bepaalde gebeurtenissen.

Mijn algemene beeld van channelings is dat de meerderheid ervan van een heel slechte kwaliteit zijn. Dat is niet noodzakelijk een negatieve opmerking over degenen die ze naar voren brengen. Maar meer een gebrek aan ontvankelijkheid en teveel verstorende elementen. Het is heel ongewoon om een goed stabiel helder en onpartijdig channel te vinden. Het sleutel element van channelen is om in staat te zijn, de filters van je eigen persoonlijke overtuigingen uit te schakelen. Om naar voren te brengen wat er binnenkomt, niet wat jij denkt dat het betekent. Als ik jou zeg bedoel ik de channels in het algemeen. Onthoud altijd dat het om de boodschap gaat niet om de boodschapper. De Ra channelingen zijn heel accuraat. Het zijn de enige channels waarvan ik weet dat ze een heldere boodschap zijn. En zelfs hier is het geen 100 %; ik zou zeggen 85-90 %.

Een ander gevaar van channelen is dat je begint met het ontvangen van een positieve entiteit,  als je niet erg goed bent in je onderscheidingsvermogen en  uitermate voorzichtig met je bescherming met het identificeren van een binnenkomende entiteit, dan kun je een negatief channel binnenkrijgen wat zich voordoet als positief en dan jou meer en meer verkeerde informatie geeft daarmee jouw betrouwbaarheid schadend. Degene die je exacte data en tijden geven zijn degenen die je moet vermijden. Positieve entiteiten geven geen datums en tijden.  Negatieve doen dat, om zo een ‘val’ voor je te creëren. Als je een keer in de val bant gestapt om data en tijden  te voorspellen, en ze gebeuren niet dan zijn ‘ze’ erin geslaagd om het licht van jouw boodschap uit te zetten. Want hierna ziet niemand nog betrouwbaarheid in jou.

Het interview gaat verder….met Hidden Hand een lid van de illuminatie of Cabal….

Vraagsteller: kunt u wat meer uitleggen over de komende ‘harvest’, oogst? Wat betekent dat precies? Is 2012 ‘oogsttijd’? (Dit interview dateert van 2008)

HH: Collectief gezien is de mensheid zich aan het ontwikkelen, jullie worden langzaam aan de wezens die je eigenlijk bent, dat is wat heel lang is tegengehouden. Maar in tegenstelling tot een bevalling het gaat hier niet om de ‘moeder’ of de ‘baby’  die centraal staat maar om het geboorteproces., het ontwikkelen van  ieder zijn eigen bestemming.

Dus 21 december 2012 is niet de dag waarop alle lichten uitgaan en alles opeens verandert, zo werkt het niet (dat weten we inmiddels ook 😉) we zijn nu al in het proces van deze transitie, van een wereld stadium naar het volgende. De veranderingen zijn gaande en zullen toenemen naarmate we de cruciale datum naderen.

De 26000 jaar bestaat uit 5 kleinere cyclussen, elk van hen duurt 5.125 jaar. Elke cyclus heeft zijn eigen wereldtijdperk en zijn eigen creatie cyclus. Onze huidige grote cyclus (3113 B.C-2012 A.D) wordt het tijdperk van de vijfde zon genoemd. De vijfde is de synthese van de vier voorgaande tijdperken. Synthese betekent samenvoeging, de tegenstellingen van de voorgaande tijdperken  worden in de synthese opgeheven.  We kwamen deze cyclus binnen op 13 augustus, 3113 BC, in de Maya teksten beschreven als 13.0.0.0.0

Maya begrippen voor tijd en tijdperken:

13=baktuns,  de 1e 0 =Katuns, de 2e 0= Tuns, de 3e 0 =Uinals, de 4e 0= Kin

Dag =kin (spreek uit Keen)

Maand van 20 dagen /20 kin = Uinal (spreek uit wee nal)

Jaar van 360 dagen/kin =Tun (spreek uit toon)

20 Jaar/Tuns= K’atun ( spreek uit k’ah toon)

20 K’atuns = Baktun (spreek uit bock toon)

1 Baktun is 5.125 jaar

13.0.0.0.0

Elke dag vanaf dat punt berekend door het aantal dagen die zijn voorbijgegaan sinds het kosmische beginpunt. Binnen de 5.125 jaar cyclus, heb je 13 kleinere cycli, genaamd de 13 Baktun telling, of de lange telling.  Elke Baktun cyclus duurt 394 jaar of 144.000 dagen. Elke Baktun heeft zijn eigen historische leeftijd, binnen de grote Creatie Cyclus, met een speciale bestemming voor de evolutie van diegenen die in elke Baktun zijn geïncarneerd.

Planeet aarde en haar bewoners reizen momenteel door de 13e Baktun cyclus, de laatste periode van 1618-2012..2020 ?A.D.

On 13.0.0.0.0 (wat werd verwacht op 21 december 2012 maar door vergissingen van wetenschappers in de telling)  was dat  in werkelijkheid op 21 juni 2020,  toen de zonnewende zon in de melkweg stond direct in de baan van de ‘donkere breuk’ in de Galaxy. Dit vormde een uitlijning tussen het galactische vlak en de meridiaan van de zonnewende. We kwamen daarmee binnen in een letterlijke uitlijning van de kosmische, galactische, zon, en maan posities. Dit is een gebeurtenis die zich langzaam heeft opgebouwd over een periode van duizenden jaren, en die word veroorzaakt door de precessie van de equinoxen. Het is een soort kanteling van de universele tandwielen.  Het kondigt de grote oogst (Harvest) aan en de komst van de ‘Heer van de oogst’. En de planeet zal zijn transformatie naar de 4e dimensie afmaken, de vierde dimensie is de vibratie van liefde.

Gedurende deze transformatie zal er een splitsing plaatsvinden in 3en van  de zielen die op aarde wonen. Degenen met een hoofdzakelijk negatieve polariteit zullen ons (de Lucifer zielengroep) vergezellen als we klaar zijn  met  de negatieve of egoïstische oogst. Wij  (Lucifer) creëren een nieuwe 4e dimensie aarde, gebaseerd op de negatieve zelfzuchtige polariteit. Wij moeten  daar ons eigen aandeel in het  negatieve karma  wat we hebben veroorzaakt over de hele aarde uitwerken en in balans brengen. Wanneer we dat hebben gedaan worden we bevrijd en kunnen we opnieuw onze plaats innemen van  ‘zesde dimensie leiders en leraren van wijsheid’ in de Galaxy.

Degenen met hoofdzakelijk positieve polariteit (liefde en licht) zullen transformeren (opstijgen) naar een prachtige 4e dimensie aarde, waar jullie zullen beginnen te werken  aan het laten zien en ervaren van liefde en compassie. Het wordt daar een prachtige ‘gouden eeuw’. De vierde dimensie begint je te openen voor je werkelijke kracht als een uniek aspect van de Ene oneindige Creator.  Je zult wonderen verrichten van het type waarvan Jezus zei dat je ze eens ook zou doen en zelfs groter dan deze. Het wordt een magische tijd voor jullie.

Voor de meerderheid van de mensen hier op aarde, die we ‘handwarm’ zullen noemen, ( niet  echt positief, niet echt negatief)  jullie zullen een korte extatische  periode ervaren, in nulpunt tijd, waar jullie je volledig één zullen voelen met de Creator, om je een ondersteunende herinnering mee te geven, en je even te laten ervaren wie je werkelijk bent. Voordat de sluier van vergetelheid weer over je heen getrokken wordt, en je wordt getransporteerd naar een andere 3D planeet ( een soort van Aarde replica) om verder te gaan werken aan jezelf en te leren dat het leven hier gaat om het maken van keuzes. Je blijft in deze ‘quarantaine’  geïncarneerd in de 3e dimensie tot de volgende oogst over 26000 jaar. In die tijd zul je moeten bewijzen dat je hebt geleerd om een meer positief mens te zijn. Meer gefocust op het helpen van anderen dan bezig zijn met alleen voor jezelf te kiezen. (egoïstisch te leven) Als je dit hebt geleerd en je kunt het, dan zul je bij de volgende oogst het recht  hebben om als een lid van de Galactische gemeenschap samen met ons  je  broers en zusters van De Ene, aan  de tafel  te zitten van onze galactische verbinding, de confederatie van planeten.

Het interview gaat na een dag stilte weer verder.

Vraagsteller: Hoe moet ik het Ra materiaal beoordelen, zit daar waarheid in?

HH: De verschillende boeken van Ra die in omloop zijn, blijkeb behoorlijk accuraat. (Ra is een zielengroep). Het vertelt dat de concepten van de oogst, STO (service to others) en STS  (service to  self) en  intelligente oneindigheid behoorlijk veel overeenkomsten vertonen met wat hij hier allemaal vertelt. Beide  groepen  komen van de zelfde bron (oneindige Creator)  wij  herinneren  ons beiden wie we werkelijk zijn. Hun boodschappen bevatten dezelfde waarheden als die van ons. Het is zo dat de boodschappen van de 6e dimensie zielengroep Ra de meest accurate informatie is die verkrijgbaar is in onze gecontroleerde mainstream circulatie van dit moment (2008)  het is voor 85- 90 % accuraat.

Ra is in feite de groep die ik eerder noemde van de buitenaardse entiteiten die de Maya’s  en Atlantis bezocht hebben. Hun en onze zielengroep zijn ongeveer op hetzelfde ontwikkelingsniveau. Allebei 6e dimensie, bijna zevende. We zijn bekend met elkaars werk en vrienden. En net als wij koos Ra voor het pad om onze galactische broeders en zusters te helpen ( jullie en anderen) in plaats van thuis verder te groeien. We bevelen hun werk aan om kennis van te nemen als je  dit allemaal werkelijk wil begrijpen. Hieronder enkele links.

https://www.llresearch.org/library/the_ra_contact/the_ra_contact.aspx?dm

https://www.lawofone.info/

 https://www.amazon.com/Material-Complete-Set-Law-Books/dp/B00494EMVQ

Vraagsteller; hoe zit het  ontvoeringen door aliens. Is dat waar en waarom?

HH:  de meeste van deze zogenaamde ontvoeringen worden uitgevoerd door jullie overheden. Zeker degenen waar  de zogenaamde Greys in zijn betrokken. Maar buiten dat maakt de confederatie soms contact met geïncarneerden die een speciale rol spelen in het ontwakingsproces van anderen in het licht van de komende oogst. Maar dat zijn altijd positieve ervaringen, en degene die dat meemaken voelen zich altijd opgebeurd, en geïnspireerd door het contact.

Dan is er ook de Orion Empire groep. Hun doeleinden om je te bezoeken liggen meer aan de negatieve kant. Zij richten zich vaak op die mensen die jullie ‘lichtwerkers’ noemen. Zij proberen ze uit hun opdracht te halen en angst te verspreiden. Ze zullen je niet fysiek schaden. Hun doel is om je te beperken en je van je pad af te halen. Zij zijn vaak betrokken in psychische aanvallen waar de ‘lichtwerker’ zich niet van bewust is, maar die hen vaak veel energie kost en hen demotiveert.

Vraagsteller: Waarom willen jullie een ‘negatieve’ oogst?

HH: Dat is erg ingewikkeld om te verwoorden, en ik moet voorzichtig zijn met wat ik zeg want ik ben al op mijn vingers getikt dat ik teveel heb gezegd. Als we geen negatieve ‘oogst’ hebben, zitten we opnieuw voor een volledige cyclus aan jullie en de aarde vast. Als  deze grote oogst eenmaal is afgerond, dan is ook ons contract met de council van ouderen en onze creator afgerond. Met andere woorden: dan hebben ze onze plicht gedaan, en zijn we vrij om terug te keren naar onze volledige expressie, dat van 6e (bijna 7e) dimensie, Galactische bewakers, en degenen die vol vreugde ten dienste staan van de Oneindige Creator, en voor onze broeders en zusters in onze Galaxy. Maar er is een probleem, hoewel je zou het een probleem kunnen noemen, wij noemen het een uitdaging. Ik zal dat later wat meer in detail uitleggen. Maar in het kort. Wij hebben een heel hoog percentage nodig van mensen die de negatieve polariteit kiezen, om een negatieve oogst te kunnen bereiken. In andere woorden wij moeten egoïstisch en zelfzuchtig zijn in een extreme graad om negatief te kunnen oogsten. Daarom werken we zo hard om zo negatief polariserend te zijn als maar mogelijk is. Als we geen hoog  genoeg negatief percentage creëren, missen we onze kans en dan eindigen we weer met de ‘handwarme’ meerderheid, en dan moeten we nog een cyclus in de 3e dimensie doormaken.

Bij een negatieve oogst, kunnen we nog altijd naar de 4e dimensie, alleen zal dat er dan een zijn met een negatieve polariteit. Geen leuke plaats om te zijn. Maar zoals ik al eerder zei, wij als groepsziel hebben  karma gecreëerd, wat we moeten uitwerken voor alle negativiteit die we hebben veroorzaakt op deze planeet. Dit gaan we doen door een cyclus in onze nieuwe 4e dimensie wereld, en dan worden we weer bevrijd om  opnieuw de glorieuze lichtwezens te worden die we in werkelijkheid zijn. We hebben een negatieve oogst nodig om onze 4e dimensie aarde te kunnen scheppen en onze karmische ‘kerfstok’ te kunnen oplossen.

Begrijp dus goed: Wij MOETEN negatief zijn. Dat is de reden dat we hier zijn. Het is ons contract en het is altijd bedoeld geweest om jullie te helpen, door  katalysator te zijn. Negatief zijn is heel moeilijk voor ons, niet op een fysiek niveau ( de karakters die we spelen genieten van hun rol, omdat we zo geprogrammeerd zijn) maar op het spirituele niveau is het moeilijk.  Wij hebben de lagere negatieve vibraties al eonen achter ons gelaten. Wij zijn Licht en we zijn Liefde. Het is heel moeilijk voor ons om al deze negativiteit te creëren op spiritueel gebied. Maar we doen het uit liefde voor jullie en het is voor jullie  ultieme hoogste goed. Je zou kunnen zeggen dat het ons offer is wat we brengen, om ons ten dienste te stellen van de Ene oneindige Creator, voor jullie onze broeders en zusters in de Ene.

Herinner je dat we allemaal slechts een groot  oud  spel uitspelen hier, een spel waarin  we zijn overeengekomen dat we vergeten wie ze werkelijk zijn, en dat we in het ons dat weer herinneren elkaar weer terugvinden en weten dat we EEN zijn. Dat alles in het leven EEN is.

Vraagsteller: Ik moet je corrigeren. The precessie van de equinox kan dit allemaal niet veroorzaken. Het kan niets anders veroorzaken dan de manier waarop wij hier op aarde de kosmos om ons heen waarnemen. Het betreft de schommelingen van de aardassen, maar voor zover ik weet heeft dat geen relatie met andere hemellichamen.

HH: vanuit een 3e dimensie perspectief klopt het wat je zegt. Het lijkt zo te zijn. Maar wij kijken niet vanuit een 3e dimensie perspectief. Er is een groter ‘plaatje’ aan het werk wat jullie niet kunnen zien.

Vraagsteller: even over onze slavernij hier op aarde. Het lijkt dat u zegt dat als een onderdeel van onze Logos of onder-god Yahweh, we allemaal evenveel verantwoording dragen voor zijn beslissing om jullie hier gevangen te houden op onze derde dimensie planeet aarde. Dat is een interessante gedachte. In dat geval moet onze totale vrijheid ontstaan door een collectieve spirituele inspanning.

HH: vanuit een bepaald perspectief is  het wat je zegt waar. Vanuit een 3e dimensie visie, zien jullie jezelf als afgescheiden van alles en iedereen. Vanuit een hoger perspectief, zie je dat dat helemaal niet het geval is. Jullie en jullie Creator zijn Een.  En wat betreft je statement over totale vrijheid, je bent niet verantwoordelijk voor degenen om je heen. Jij en zij zijn ook Een, gezien vanuit een hogere dimensie, maar in deze dimensie ben je hier om aan je zelf te werken. Je bent hier om je te herinneren wie je werkelijk bent en waarom je hier bent. Je bent hier om je de Oneindige Creator te herinneren.  Om de Creator in jezelf te leren kennen, en om te leren om hem te dienen. En om vanuit  je eigen vrije wil te  kiezen om anderen te helpen en  te dienen.  Maar  je moet eerst het ene  doen en dan pas  kan het andere zich ontvouwen.

Als je je herinnert wie je bent en je weet het diep van binnen in de kern van je Zijn. Dan weet je en herken je je onzichtbare verbinding met Alles Wat Is. En in dat weten en doen, komen vreugde dankbaarheid en dienen en  helpen spontaan en natuurlijk in je op vanuit een dankbaar hart. Als je werkt aan jezelf, en je leert de Creator ( God, bron) in jouzelf kennen,  wordt anderen  helpen een natuurlijk iets voor jou, daarmee ligt een succesvolle oogst  op je te wachten.

Het eerste deel van deze vertaling van het interview begint met een introductie van mijzelf en hoe ik wakker werd en bewust en hoe ik daarmee dit interview tegenkwam. Je mag dit uiteraard overslaan. Het eerste deel is niet helemaal letterlijk vertaald, dat is wel het geval in de volgende 4 delen…...

Introductie:

Tijdens deze boeiende periode waarin er zoveel speelt en mensen op allerlei manieren tegen elkaar worden uitgespeeld, of moet ik zeggen zich tegen elkaar laten uitspelen? Moet ik steeds denken aan het stuk wat ik in 2008 las op internet, kopieerde en bewaarde, en wat ik met grote regelmaat herlas als ik me weer eens ernstig zorgen maakte over alles wat ik zag gebeuren in de wereld. Dat wat nu gebeurt en waardoor een heleboel mensen wakker zijn geworden, zag ik en met mij nog een aantal mensen al lang van tevoren aankomen. Daarom zijn wij ook minder geschokt of in de war. We hebben ons als het ware wat beter kunnen voorbereiden op deze ‘Storm’. Veel mensen voor wie dit als een donderslag bij heldere hemel kwam zijn nu in paniek en begrijpen niet wat er gebeurt omdat ze vaak heel lang al allerlei signalen niet hebben gezien of hebben genegeerd. Ze luisterden ook niet naar degenen die al lang waarschuwden voor alles wat nu midden in ons blikveld gebeurt. Degenen die toen de signalen al waarnamen werden complotdenkers genoemd.

Natuurlijk zal iedereen een keer wakker worden en dat gaat bij de een sneller dan bij de ander. De een is wat meer gehersenspoeld dan de ander. Voor veel mensen is het ook nog steeds onduidelijk wat er nu echt aan het gebeuren is. Ze kijken verbijsterd naar de voorstelling waarvan ze niet wisten dat ze er een kaartje voor hadden gekocht en geloven hun ogen niet.

Er zijn al veel verschillende verklaringen over het internet gegaan, wat de ware reden is waarom dit gebeurt. Het zou zijn om ons allemaal te vaccineren met een chip en tot robot of slaaf te maken. Het is om de mensheid uit te roeien tot een voor de elite hanteerbaar aantal. Het is om een wereldorde neer te zetten, het is om de superrijken rijker te maken. Het is om te voorkomen dat we ons ware potentieel ontdekken Etc etc.

Goed ik ga nog een andere verklaring geven, lees het en doe ermee wat u wilt, u hoeft het niet te geloven, doe dat eigenlijk nooit. Lees en denk na en zoek dan uit of er iets van waarheid in zou kunnen zitten. Ik vraag niet van u om mij op mijn woord te geloven. Ga zelf op onderzoek en kijk of er gronden zijn waarop dit waar zou kunnen zijn. Waarom ik denk dat dit het dichtst bij de waarheid komt, is omdat ik al jarenlang onderzoek doe naar alles wat er gaande is in de wereld. Dus ik onderzoek de wereld buiten mezelf. Maar omdat ik ook een binnenwereld heb, net al u, heb ik die ook grondig onderzocht. Door ‘toeval’ kwamen er allerlei dingen op mijn pad, die me daartoe hebben aangezet.  Ik mediteer al heel lang (sinds 1989). Ik volg daartoe de Vipassana methode. Maar ik denk dat de manier waarop je mediteert niet uitmaakt. In de meditaties heb ik mezelf heel diep leren kennen. Al mijn licht en schaduwkanten. Mijn ego en mijn engelen kant. Mijn dromen en mijn angsten. Ik heb prachtige dingen mogen zien in mijn meditaties, terwijl mijn ‘buitenwereld’ op dat moment, hard akelig en meedogenloos was. Waren mijn meditaties onvoorstelbaar mooi en vredig, de ervaringen die ik had in de bovenwereld waren dat zeker niet. Mediteren hielp me de moeilijke tijd overleven. Na jaren mediteren (25 jaar) raakte ik plots in mijn hart. Hoe is dat? Hoe kan dat? Ja dat valt eigenlijk moeilijk te beschrijven. Ik had er al zo vaak over gelezen, maar het lukte mij niet. Ik moest als het ware eerst een barrière van prikkeldraad opruimen, die mijn hart blokkeerde. Dat heb ik op allerlei mogelijke manieren gedaan en ik had de moed dat het ooit zou lukken eigenlijk al opgegeven en toen mocht ik binnen.

Vanaf dat moment heb ik de meest ongelofelijke ervaringen gehad in mijn hart. Gesprekken met dieren, met overledenen, vorige levens gezien, reizen door het universum. Met mensen gesproken (met hun ziel) die allemaal een huis hebben in mijn hartwereld. Elk mens die ik ooit in mijn hart heb gesloten heeft een huis in mijn hart. Ook de mensen met wie bv de contacten in de ‘buitenwereld’ zijn verbroken.  En ik heb van dingen   die ik daar zag en leerde vaak bewijzen gekregen in de buiten wereld. Goed als je nu bent afgehaakt omdat dit helemaal idioot klinkt en als een sprookje zoals een mevrouw een paar dagen geleden boos aan me vroeg. ‘Waar haal je die sekte achtige sprookjes vandaan’? Tja iedereen mag dat vinden, iedereen mag het veroordelen. Daar schaadt u mij niet mee, alleen uzelf. Ik nodig iedereen die zo denkt en afweer voelt, om toch even verder te lezen.  Afhaken en, veroordelen kan altijd nog. Niet dat ik daarvan schrik, ik ben mijn hele leven al als een buitenbeentje behandeld. Ik weet inmiddels wie en wat ik echt ben, en dat geeft me zoveel rust dat al deze dingen me meer niet uit balans kunnen halen.

Goed dat stuk tekst uit 2008 is in het Engels, en 60 pagina’s lang’ dus best een stevige ‘boterham’. Maar ik heb inmiddels heel goed geleerd (nadat ik heel vaak heb gefaald) om te weten waar ik op kan vertrouwen. Dit stuk tekst voelt voor mij heel oprecht en authentiek.

Het interview en de introductie van Hidden Hand

Het is een interview met een insider’ uit een van de illuminatie families. Hij krijgt de opdracht om het publiek de kans te geven vragen te stellen. En hij benoemt dat als een van de wetten van zijn schepper. Een keer in de zoveel tijd moeten ze ons achter de schermen laten kijken. En hij moet de vragen die gesteld worden dan ook oprecht beantwoorden. Hij stelt zichzelf voor als een lid van de heersende bloedlijn familie, (de bloedlijnen zijn heel belangrijk, ik heb al dingen gelezen waarin wordt gezegd dat de ‘oorlog’ die nu gaande is voornamelijk over de bloedlijnen gaat.)

Deze insider bepaalt de regels: namelijk: blijf respectvol, als je mij niet respectvol benadert doe ik dat ook niet met jou. Ik besluit of ik je vraag kan en mag beantwoorden. Sommige dingen mag ik niet openbaar maken. Stel intelligente vragen. Gebruik deze tijd goed. Het interview is uitgesmeerd over een paar dagen. Soms moet hij weg en wordt het gestopt, maar de dag erna gaat het dan verder. De mensen die deelnemen stellen heel goede vragen en het wordt een open en respectvol gesprek. De man die zich HH: Hidden Hand noemt waardeert dat ook.

Hij legt uit hoe de top van zijn familie-piramide in elkaar zit.  Hoe de bloedlijnen in elkaar zitten, en de families. Je kunt nooit door huwelijk of wat dan ook in hun familie komen. Alleen door geboorte, en je kunt er ook nooit uit. Hun levens worden door de familie bepaald, ze mogen niet kiezen wat ze gaan doen of met wie ze trouwen. Dat wordt allemaal door de ‘familie’ bepaald. De bloedlijn: de familie heeft geen aards DNA, ze zijn eigenlijk niet ‘menselijk’.  Ze zijn buitenaardse entiteiten. Ze trouwen altijd binnen de bloedlijnen, waarin je de ‘huizen’ hebt. Niemand heeft ooit met deze code gebroken. Ieder lid blijft trouw aan de regels. Men trouwt nooit met buitenstaanders. Ieder lid van de familie wordt opgeleid en getraind in een bepaalde discipline vanaf hun vroegste kindertijd, en er zijn een aantal disciplines:

Leger, overheid, spiritualiteit, wetenschap, onderwijs, leiderschap. Leden van de familie hebben alle sleutelposities in elke tak van deze disciplines wereldwijd. Zo   beheren ze ook de media en het financiële establishment.

Ik hoor je nu al denken ja zie je wel die illuminatie, alles klopt het zijn criminelen, misdadigers. Maar stel je oordeel nog even uit, Want het wordt nog heel interessant.

Er zijn codes waarin de leden van de familie elkaar kunnen herkennen.  Bijvoorbeeld de ‘verborgen hand’, foto’s tonen aan  dat Napoleon een insider was. Hij vertelt dan hoe alles werkt, dat je om mensen tot slaaf te maken ze de illusie van vrijheid moet geven. Nu dat weten jullie al (neem ik aan) dan vraagt iemand hoe wordt de timing bepaald om informatie af te geven. Dat moment wordt bepaald door de ‘suprême wereld council’,  en altijd in overeenstemming met de wil van de schepper (dat is ook onze ‘schepper’, dat is de Creator, of  bron of hoe je hem wil noemen)  Hij vertelt  op een vraag dat mensen  inderdaad   door hen worden gezien als ‘vee’ en als ‘collateral’, = bijkomend. En dat we worden heen en weer geschoven als pionnen op een schaakbord. Binnen de familie, doen de meesten jullie geen direct kwaad zegt hij. Het is binnen de Goddelijke afstemming dat wij onze rol in het spel moeten spelen, de rol die we hebben ontvangen van de Creator.

In veel opzichten is het in ons eigen belang dat jullie worden voorbereid op het moment van de oogst (harvest) en dat gebeurt niet precies op de manier die jullie  zelf  verkiezen.

De ‘harvest’, het oogsten is de ‘eindtijd’, en dat is dus nu. Hij zegt ook dat die is beschreven in zowat elke spiritueel boek ooit geschreven.

Het gaat erom dat zij de opdracht hebben om ons te verleiden om de negatieve polariteit te kiezen, in alles wat we doen. Hij zegt ook dat de tijd bijna op is.  Degenen die het niet ‘maken’ moeten de cyclus overdoen (minstens de 26000 jaar), in vele levens op deze planeet in 3D.(dit legt hij later wat meer in detail uit.)

Iemand vraagt naar de verlosser, de Messias. Hij zegt, stop met buiten jezelf naar verlossing te zoeken.

Dan vertelt hij dat er heersende bloedlijnen waren op aarde lang voordat Jahweh op aarde kwam. Jahweh is een creator, maar niet ‘De’ creator, dat is de ‘Enige eeuwige Creator’, de bron zou je kunnen zijn, de bron van alles. Er zijn andere en hogere goden dan Jahweh, (durf buiten de box te denken over de schepping zegt hij). De namen van heersers die wij kennen zijn niet ‘de’ heersende bloedlijnen? De echte heersers kunnen we niet kennen.

Dan vraagt iemand om een bewijs van een gebeurtenis waarvan hij weet dat die gaat gebeuren. Hij noemt dan de aandelenmarkt die zijn gecontroleerde vernietigende werking zal doen. Met bail-outs en rescue pakketten.  In 2008, dus dat klopt wel. Hij vertelt ook dat niet alles vastligt er liggen meerdere scenario’s klaar, die worden bepaald door de tijdlijnen en door wat wij doen. Hij zegt ook dat verkiezingen en partijen illusies zijn, er is maar één partij en die wint altijd en dat is de Familie. Democratie is dus ook een illusie.

Hij zegt ook dat er dramatische veranderingen in de natuur en het klimaat zullen optreden in aanloop naar de oogst-eindtijd.

Hij heeft ook humor, het is niet onaangenaam om zijn uitleg te lezen. Hij voelt ‘goed’. Voor mij.

Iemand vraagt dan, is jouw ‘creator, dezelfde als mijn creator. Dat vindt hij een hele goede vraag. En dan geeft hij een totaal ander scheppingsverhaal dan wat wij kennen. Hij vertelt over de oerbron, de Ene Oneindige Creator, die zich manifesteert uit oneindige intelligentie. Hij zegt in werkelijkheid is de Creator, (de Ene oneindige) een punt van gefocust bewustzijn, of gewaar zijn in oneindige intelligentie. Zij wordt zich van zichzelf bewust en begint te creëren. Dan ontstaat de grote centrale zon, die zich weer opdeelt in kleinere deeltjes die zich ook weer elk kunnen manifesteren als Creators, of centrale zonnen. In andere woorden elke nieuwe creatie is een stapje verder weg van het totale bewust- en gewaar zijn. In het begin was er niet het woord, maar de gedachte. Het woord is de geuite gedachte en manifesteert zich als creatie. Gedachten scheppen en woorden scheppen…Onthoud dat.

Er is eenheid, eenheid is alles wat er is. Oneindige intelligente en oneindige energie zijn Een. De twee zijn een. En in hen is het potentieel voor alle creatie. Deze staat van bewustzijn zou je ‘ZIJN’ of bestaan kunnen noemen.

Als gevolg van De eerste ‘wet’ van de Creatie, ontvangt de creator de ‘vrije wil’ om zichzelf te ontdekken en te leren kennen als geïndividualiseerd  oneindig aspect van ‘Het Ene’. Dan krijg je dat scheppingsproces steeds een stapje lager, in elke lagere stap is  steeds minder bewustzijn. Er worden planetaire entiteiten geschapen (zielen, alles is bezield) en die beginnen hun ervaringen in de eerste dichtheid, de eerste dimensie, net als alle andere creaties zijn deze zielen allemaal een uniek deel van ‘De oneindige Ene’.

Op het laagste niveau de eerste dimensie is er heel weinig bewustzijn, op de tweede laag de tweede dimensie is de laagste dimensie waarin een menselijke ziel kan incarneren. Daar ontstaat  er een ontwakend bewustzijn van zichzelf, en van afscheiding, daar wordt voor het eerst ‘het zelf’ ervaren als afgescheiden van de ander, van de bron. De eenheid is vergeten. In de derde dimensie begint een verlangen te ontwaken naar het licht en de liefde,  En dat zet zich door in de volgende  dimensies tot en met de 8e  waar dat verlangen naar licht en liefde sterker wordt en uiteindelijk zorgt voor het terugkeren naar de bron, de oneindige Eenheid.

Dan legt hij uit dat dat zijn creator ‘wel en niet’ dezelfde is als die van ons. Uiteindelijk komen we allemaal, dus hij ook en ‘de familie’ ook uit de oneindige ‘Eenheid’. Maar we worden niet direct gecreëerd door de oneindige creator, maar door onze eigen ‘onder-god’. Dus hoewel we allemaal een ‘deeltje’ zijn van de oneindige ‘eenheid’. Zijn onze actuele werkelijke scheppers niet hetzelfde. Degene die wij (een groot deel van de mensheid) God of Yahweh noemen, is niet de ene en enige god, hij is een onder-god. Onze creator is degene die jullie ‘Lucifer’ noemen, de lichtdrager en de Morningstar.  Onze creator is niet ‘Satan of de duivel’ zoals hij is neergezet in jullie bijbel en andere geschriften. Lucifer is een groepsziel die zich heeft ontwikkeld tot de 6e dimensie. Wat betekent dat we een hogere status hebben omdat we op hoger ontwikkelings- niveau staan dan Yahweh. Lucifer zou je kunnen zien als een zon of een   lichtgevende ster. Of wanneer je ons terugkeren in de derde dimensie bekijkt zou je ons kunnen waarnemen als engel of lichtwezen.

Wanneer een groepsziel complex zich heeft ontwikkeld tot dat niveau, (dat bereik je door vallen en opstaan). Dan is het nog maar een klein sprongetje naar de 8e dimensie, terug naar de bron, terug naar de Eenheid.

Hij vertelt verder wij (onze bloedlijnfamilies)  stonden als  groepsziel op het punt om naar  de zevende dimensie te gaan. Maar op dit niveau voor de ‘harvest’, de oogst ( eindtijd) moesten we beslissen of om verder te ontwikkelen of om anderen in lagere dimensies te helpen met hun evolutie, door onze kennis en wijsheid door te geven, wanneer die anderen dat wensen. Wij besloten om onze  galactische broeders en zusters  in lager dimensies te helpen. We werden uitgenodigd om een uitdagende taak op ons te nemen, door de council of Elders (de raad van oudsten) die werken als de bewakers van dit heelal vanuit hun 8e dimensionale hoofdkwartier op de planeet Saturnus.

Yahweh, had de bewoners van zijn planeet geen vrije wil gegeven . Dat was zijn recht vanuit zijn status. Vrije wil is de manier om jezelf te ontdekken, te leren kennen.  Voor degenen die incarneerden  op deze planeet was dus erg weinig vooruitgang te bespeuren. Om die reden werd onze hulp ingeroepen, als Lucifer zielengroep. De opdracht werd gegeven door de Raad van oudsten. Dus we ‘vielen’ terug naar een plek waar we met hard werken en focussen, weer in staat waren een materiele versie van onszelf neer te zetten in 3D.

Yahweh had ermee ingestemd, eigenlijk had hij zelf om hulp gevraagd aan de Raad van oudsten om onze kennis en wijsheid in te zetten die wij vergaard hebben in al onze transformaties. Omdat er geen vrije wil was op aarde was er ook geen dualiteit (polariteit) en dus niets om tussen te kiezen. Net zoals in de bijbel staat het was een paradijsje. Maar de wezens die daar incarneerden hadden geen mogelijkheden om zich te ontwikkelen. Dus er was weinig hoop dat ze ooit op eigen kracht de weg terug naar Eenheid zouden vinden. Yahweh was gelukkig met zijn eigen kleine paradijsje. Maar het was in feite een prachtige gevangenis. Met Yahweh als dictator.

Zonder  de tegenstellingen, die voortkomen uit de vrije wil, is er alleen eenheid van licht en liefde, maar geen mogelijkheid om iets anders te ervaren. Dus we moesten voor een verandering zorgen die polariteit teweeg zou brengen.  Yahweh stemde in met het inbrengen van de vrije wil. Hij was ervan overtuigd dat zijn gelukkige mensjes helemaal geen behoefte aan keuzes had  en dat ze voor zijn paradijs zouden kiezen. Dus toen hij hen ‘de boom van goed en kwaad’ toonde ( die niet echt bestond, het is een metafoor voor de kennis van de tegenstellingen, positief of negatief) Yahweh nam de mensen  mee naar zijn tuin en vertelde hen dat ze alles mochten doen, behalve dat ene ding. En daarmee creëerde hij in hen de wens om juist datgene te doen wat ze niet mochten doen. Hij gaf hen daarmee een keuze.  Ze kozen ervoor de kennis van de tegenstellingen aan den lijve te ervaren, en vielen daarmee uit hun onwetend onbewuste paradijs en de rest is geschiedenis..

Omdat Yahweh had verwacht dat zijn ‘kinderen ‘ hem zouden blijven gehoorzamen ook al was er nu vrije wil, wat ze niet deden, werd hij boos, woedend. Zoals hij zelf beschrijft in zijn geschriften, werd hij een jaloerse  en wraakzuchtige god. (dat is een van de vele verwarrende dingen in de bijbel, want een god die alleen liefde is, kan niet boos zijn, maar een onder-god wel, want dat is niet de Oneindige Ene…).Wij als zielengroep Lucifer hadden al toegezegd om een paar cyclussen te blijven om de katalysator te zijn die het proces op gang brengt,  namelijk door de mensen  de negatieve mogelijkheden aan te bieden. Of zoals jullie het noemen het ‘kwaad’. Nu de vrije wil er eenmaal was kon Jahweh het niet meer ongedaan maken en wij moesten blijven om de polariteit te blijven stimuleren. Yahweh  in zijn woede sloot ons echter in  binnen de astrale velden van de aarde. Wat erg onaangenaam is voor iemand van ons ontwikkelingsniveau.  We konden niet meer weg. De raad van oudsten gaven ons de keuze om bevrijd te worden, tegen Yahweh’s wil. Maar dan werd ons contract om de planeet te dienen verbroken. Of  we konden kiezen om ons contract uit te dienen en de ‘wraak’ van Jahweh te verdragen. We kozen om te blijven en als karmisch gevolg van de ‘lockdown’ door Yahweh kregen wij het recht om te heersen over Yahweh’s mensen gedurende onze  fysieke incarnaties tijdens onze periode op aarde. Dat recht werd ons gegeven door de supreme wereld council.

Maar laat ons duidelijk zijn over een belangrijk ding. Dit hele gebeuren waarin we incarneren in fysieke levens, is een ingewikkeld  en vakkundig in elkaar gezet spel waarin de Ene oneindige Creator het spel speelt dat hij vergeet wie hij is, op zo’n manier dat hij al spelend leert zichzelf weer te herinneren en terwijl hij dat doet zichzelf kan  leren kennen en ervaren als Creator. Dat alles via ons kleine individuele sprankeltjes van het ‘ Al Dat Is’. Achteraf na de ‘voorstelling’ en tussen de levens door zijn we – wij en jullie, wij allemaal, dikke vrienden met elkaar. Daar zijn we  broeders en zusters in ‘de Ene’.

Tussen de levens door hebben we enorm veel plezier over onze rollen die we hebben gespeeld in ‘het spel’, en dan kijken we uit  en bereiden ons  samen voor op de  volgende afleveringen van het spel.

Ik hoop dat jullie in het bovenstaande ook een beeld hebben gekregen van onze interpretatie van goed en kwaad.

De vraag die de volgende persoon stelt is: kun je wat meer uitleggen over de ‘harvest, de oogst? Iemand vraagt dan is 21 December 2012 de dag van de oogst.

Hij antwoordt met te zeggen dat op die dag inderdaad de Lord of the harvest terugkeert. De heer van de oogst, Je kent hem misschien als Nibiru. Lees de Maya voorspellingen voor meer details over hoe de galactische en universele cyclussen werken.  ( de mensen die de Maya kalender vertaalden hebben  blijkbaar iets over het hooft gezien, want de planetaire uitlijning die erin beschreven staat vond plaats op 21 juni 2020) De ‘reizigers’ die hen die informatie gaven, waren dezelfde die Atlantis bezochten. De Maya’s  kozen ervoor om met die informatie te creëren vanuit de positieve vibratie van de tegenstellingen en de Atlantianen kozen ervoor om dat te doen vanuit de negatieve pool.

Er is een vraag naar de Gnostieke teksten en hij antwoord daarop dat er veel waarheid is in deze teksten maar er zijn ook vergissingen.  De informatie is niet puur het is door veel filters gegaan.

Jullie zijn inderdaad Goddelijke zielen, jullie zijn sprankeltjes of zaadjes van de Ene Oneindige Creator. Jullie zijn het leven zelf (licht) je herinnerend en lerend wie jullie werkelijk zijn, ( wij zijn hier gekomen om jullie  hierbij te helpen) en ja op dit moment zitten jullie in ‘quarantaine ‘op deze planeet die jullie aarde noemen. Je mag daar jullie  creator Yahweh voor  bedanken. Jullie zijn de nakomelingen van Yahweh, of de individuaties van zijn zielengroep. Jullie zijn in feite Yahweh. Het karmische effect van het feit dat hij ons heeft ingesloten in de aardse atmosfeer heeft ook impact op jullie. Meer kan ik hier niet over zeggen want dan schaad ik de ‘’Wet van Verwarring.  De rest moet je zelf onderzoeken en uitwerken voor jezelf.

Nu over de oogsttijd, jullie planeet gehoorzaamt aan de wetten van de creatie van fr Galactische Logos.  De Galaxy loopt in tijdcycli, bekend als de precessie van de Equinox. Day betreft een cyclus van 26000 jaar (ongeveer) aarde gaat dan door de twaalf tekens van de dierenriem en dat duurt ongeveer 2.152 jaar. Elk van deze astrologische omwentelingen representeren een maand van het Grote Kosmische Jaar. Deze Maya cyclus correspondeert ook met een 26000 jarige relatie van de zon die in baan komt met Alcyon, de centrale ster van de zeven zusters Pleiadische constellatie. Het eind van deze cyclus betekent een ‘oogst, een nieuwe wereld, en een nieuwe creatie. Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Het is de tijd van de grote oogst.  Kleinere cycli hebben ook een oogst maar dan gaat het leven op aarde door ‘als normaal’. Grote Cycli betekenen een grote oogst en dat betekent het einde van het huidige leven in de derde dimensie. Zie het al een soort van een kosmische reiniging terwijl de planeet rust neemt en zichzelf herstelt.

Als deze levens-cyclus eindigt: zal alles sterven, en alles zal nieuw gemaakt worden.

ZIJ en wij

Er zijn momenteel veel mensen die zichzelf ‘wakker’ noemen. Wakker geworden doordat de dingen die ze koesterden en als ‘normaal’ beschouwden hen nu één voor één worden afgenomen. Het gaat de meesten van hen vooral om het leven wat ze altijd leefden en wat nu plots is stopgezet, als een machine die denderend tot stilstand is gekomen. Dankzij een virus, waar je heel veel vragen bij kunt stellen. Voor de meesten van hen zou wakker worden waarschijnlijk nooit zijn gebeurd, als die machine was blijven doordenderen.

Was het nodig dat de machine tot stilstand kwam? Heeft het ook iets goeds dat dat is gebeurd? Zijn de mensen die dat bewerkstelligden werkelijk zo slecht en zo op hun ondergang uit? Is het een ramp of een zegen?

Wat ik in de verhalen van deze mensen lees is  meestal één overheersend ding: ‘ZIJ, zij doen dit, zij hebben dat gedaan, zij brengen dit over ons, zij hebben dit gecreëerd.  Wie zijn Zij en klopt deze aanname wel?  Ik begrijp dat met ZIJ meestal de politici, de farmaceutische industrie, de gezondheidszorg, de overheid, de banken de industrieën etc. worden bedoeld.

Stel dat achter de gedachte van: ZIJ zijn op onze ondergang uit, een ander plan zit, een plan van een hogere orde? Stel dat ZIJ  ten dienste van anderen  ( wat zij niet echt beseffen) die we niet te zien krijgen en  meewerken aan een plan wat uiteindelijk heel goed is voor ons? Zou toch zomaar kunnen?

Stel dat dit alles in werking is gezet, om eeuwenoude patronen van de mensheid, van ONS omver te werpen. Stel dat ze dat al heel lang proberen maar dat het op geen enkele manier is gelukt. Stel dat ZIJ, een plan hebben ontworpen om ons allemaal in een totaal andere richting te laten bewegen. Stel je voor dat het een geniaal plan is.

Afhankelijk

Het patroon waar WIJ inzitten is voor degenen die al veel langer ‘wakker’ zijn, en dan bedoel ik ‘echt’ wakker, heel herkenbaar. Dat is het overheersende patroon, van afhankelijkheid, alles uitbesteden aan anderen,  je verantwoordelijkheid uit handen geven. Verantwoordelijkheid over je lichaam, je geest, je familie, je gezin, je kinderen, je baan, je vakanties, je gezondheid, je manier van wonen, je geld, je manier van leven. Allez er is geen gebied waarop de meeste mensen (ik schat 98%) hun verantwoordelijkheid niet uit handen hebben gegeven. Met dat uit handen geven hebben ze ook hun zelfdenkend vermogen weggegeven, want dat was niet meer nodig. Er werd voor ze gedacht en besloten

Zelf verantwoordelijk zijn

En laten we wel zijn, dat was ook heel comfortabel, dat voelde heel fijn, en heel gemakkelijk. Daar heeft niemand tegen geprotesteerd van deze 98%. Want hoe heerlijk is het niet dat je weet dat de dokter over je gezondheid waakt, de bank over je geld, het bedrijf over je functie, de school over de opvoeding en opleiding van jou en je kinderen. De land- en tuinbouw industrie over je tuin of land. De overheid over je pensioen en wonen. De dierenarts over je hond of poes of paard. Kortom, stel je voor dat je dat allemaal echt zelf zou moeten bedenken, uitzoeken, beslissen.

Angst

Dat zou bij de huidige mensheid enorm veel angst veroorzaken. Want ze zouden echt niet weten hoe te handelen, hoe te doen, hoe te denken. Ze raken al in paniek bij de gedachte dat ze zelf zouden moeten beslissen of ze bijvoorbeeld wel of niet een vaccin tegen een normaal griepvirus moeten nemen, laat staan tegen dit ‘dodelijke’ pandemische virus 😉 (en by the way, de echte normale griep is altijd hevig en daar ben je meestal stevig ziek van, en daar gaan elk jaar mensen aan dood, wat wij meestal griep noemen is een verkoudheid) voor die mensen die al in paniek raken is het heerlijk dat de overheid zegt. Je moet je laten vaccineren. Of je moet een mondkapje op. Want anders moeten ze zelf nadenken, over het virus, over cijfers en realiteit. Rekenen is ook iets wat de meeste mensen echt niet meer kunnen, sorry het is een vorm van nadenken die nogal wat vergt. En echt rekenen dat kan een machine nooit van je overnemen. Het is een denkproces, verdiep je in Pythagoras en dan begrijp je het.

Maar dat is dus waar we nu middenin zitten. Er zijn een aantal mensen die echt wakker zijn, de 2% dat zijn de mensen die of altijd wakker zijn geweest, en altijd voor zichzelf hebben gedacht, altijd al buiten de box verkeerden, altijd al een beetje gek werden gevonden; Want ja zelf denken terwijl dat niet nodig is ( lijkt) is natuurlijk heel gek 😉 en een deel van hen is de afgelopen jaren ontwaakt en kan ook redelijk zelf denken.

Zelf denken

Maar nu zijn er sinds CRN crisis nog een heleboel mensen ontwaakt, nu ja ze proberen zelf te denken. En dat is niet gemakkelijk als je dat je hele leven nog nooit hebt hoeven doen. Dus zij beginnen zelf te denken. Wat op zich al een hele grote stap is. Mijn verhaal klinkt misschien soms cynisch, maar zo is het niet bedoeld. Ik begrijp heel goed hoe moeilijk dit allemaal is. Want zelf leren denken is intens, schokkend confronterend en beangstigend. Ik begon ermee rond mijn 10^e, eigenlijk was de dood van JFK het begin, toen was ik 10. En dat is wat al die mensen natuurlijk ook wel weten, als je een keer begint kun je nooit meer terug.

 Als de geest uit de fles is, is het onomkeerbaar. Je wil niet weten hoe vaak ik sinds mijn tiende heb gedacht: Was ik maar simpel, hield ik maar van tv kijken, van Peyton Place en andere  tijdverslindende series, van gedachteloos leven, van passen in dat wat de massa leuk vindt, van sport kijken en winkelen, van kleding passen en bloemstukjes maken. Was ik maar dom- (en blond, met excuus aan alle blonde wakkeren 😉 dit was een grapje want dat dacht ik nooit) maar ik heb zo vaak geprobeerd terug in de groep te passen. Ik deed zo mijn best. Het lukte nooit. Ik keek overal doorheen, zag de fake, en nep en onechtheid van de mensen. Ik was uit de box en kon niet meer terug.  En dat was eenzaam. Ik was het grootste deel van mijn leven ongelofelijk eenzaam. Wie was er al wakker in de 60er jaren, en de 70er jaren. Nobody. Ik was altijd alleen, de enige die ‘het’ zag en begreep. En nu zijn we met velen. En dat is fantastisch, ik ben voor het eerst van mijn leven niet meer alleen in wat ik zie of weet of begrijp. Eigenlijk is deze hele CR viRuS een cadeau.

Eigenlijk kun je heel snel weten of iemand de brug van ‘zelfdenken’ al is overgestoken. Als hij of zij nog altijd alle aandacht richt op HEN of op ZIJ, dan staat dat zelfdenkend vermogen nog heel erg in de kleuterschoenen. Pas wanneer je de verantwoordelijkheid durft te nemen, voor je eigen leven, je eigen welzijn, je eigen keuzes durft te maken. Dan begin je een soeverein mens te worden, dan ben je op weg naar de nieuwe wereld.

April 2021

Enkele dagen geleden was ik bij een osteopathe, een hele spirituele dame die behalve haar goede ‘hand’ werk ook diepere inzichten krijgt als ze je behandelt en die deelt met je. Ik heb al maanden last van mijn rug, knie heup, schouder, een kant de rechterkant. Het was licht aanwezig toen we in mei naar België vertrokken voor de verhuizing, met een niet zo heel comfortable bus. Daar aangekomen was het heel erg, de eerste nacht kon ik van pijn niet slapen. Maar de dag erna had ik gelukkig een quantum hypnose sessie en daar vroeg ik naar de oorzaak. Ik kreeg antwoord: er is nu zoveel pijn, angst, boosheid, zoveel negatieve gevoelens die in de atmosfeer van de aarde hangen, en alleen de ongevoeligen merken daar niets van. De rit door een stil bang Frankrijk door een deken van angst, had dit veroorzaakt. Het hing zo voelbaar in de lucht, overal, ook in België. Ik had het allemaal binnengekregen. Na de sessie was het een tijdje weg.

Ik ben een super HSP-er, dus voel eigenlijk alles, van anderen. In mijn beroepen in de zorg, vooral in de psychiatrie heb ik heel goed geleerd om mezelf te beschermen. Maar blijkbaar is er nu meer nodig, dit is zo overweldigend wat er continue in de atmosfeer wordt geblazen, door de overheden, de farmacie, de artsen de ‘deskundigen’ , de media, en alle mensen die  bang zijn voor ‘het’ virus. Maar ook aan de andere kant, al degenen die zien wat het werkelijk is, en die hun boosheid spuien, op sociale media, naar elkaar, elkaar uitschelden voor schapen, en onbewusten en noem het maar op en ook dat vind je overal. Dit is wat er in de lucht hangt, om ons allemaal heen.

Daarnaast is er de nog relatief kleine groep die het grote plaatje (beginnen te) begrijpen en inzien dat beide kanten eigenlijk stuivertje wisselen. Het zijn twee kanten van dezelfde medaille. Of je nu vecht om de wereld veilig te maken en het virus te bestrijden, of je vecht om de anderen wakker te maken en hen te doen inzien dat er misschien wel iets anders gaande is. Het maakt in de kern van de energie NIETS uit. Beiden zijn spelers in hetzelfde spel. Beiden voeren strijd, beiden vechten, beiden zijn in oorlog. (met de pen of met de stem)

Pas wanneer je gaat zien dat het nog iets heel anders is dan dit spel waar het om gaat. Namelijk dat denken in tegenstellingen, het echte probleem is. Jij-ik, goed-slecht, bewust- onbewust, slim-dom, wakker-slapen, schaap-wolf, leider-volgeling, vrij-gevangen, zwart-wit. En zo zijn er nog heel veel.

Op het moment dat je echt kunt zien, dat alles één is, dat alles, maar dan ook echt alles,  uit een en dezelfde Oneindige Creator komt, dat tegenstellingen bedoeld zijn om ons ‘Dat’ te laten ervaren. Op dat moment valt alles weg wat je tot die tijd meende te moeten bevechten. Ik heb vroeger ook gestreden, ik veroordeel het niet. Maar ik heb er wel veel last van. En met mij nog heel veel mensen. Ik vermoed dat alle -lichtwerkers-helpers- coaches-spiritueel bewusten- dit ook voelen, misschien niet de hele tijd maar vast met regelmaat.

Wij zijn hier om al die strijdende mensen te helpen om te zien wat ze nog niet willen of kunnen zien…

Afgelopen weken nam de pijn in mijn lichaam weer toe en ik besloot dit keer (normaal bezoek ik nooit een arts of hulpverlener, ik kan het altijd zelf oplossen) naar een osteopaat te gaan. Zij constateerde hetzelfde als in de Hypnose sessie. Ik neem teveel in, ik weet ook dat ik ook de energieën die binnenkomen, transformeer, daar heb ik de afgelopen jaren heel veel ‘training’ in gekregen, en ook hulp van mijn gidsen en engelen. Ik weet dus hoe ik het moet doen, ik hoef er geen adviezen in (bij voorbaat dank) maar het is nu zoveel dat het een dagelijkse ‘job’ is. De osteopathe kon ook goed voelen dat het niet mijn angst was, maar echt opgenomen angsten en woede van anderen. Ze noemde het giftige energie.  En dat het zich had vastgezet in de kleine spiertjes en gewrichtjes als harde bolletjes. Ze voelde ook dat het de emoties van heel veel mensen waren en dat ze soms ook heel oud waren. Ik weet dat alle oude onverwerkte pijnen en verdriet bij iedereen nu naar de oppervlakte worden gewerkt. Om er zelf vanbinnen iets mee te doen. Ik ben stevig door haar aangepakt en het is nog steeds bezig uit mijn lijf te stromen. Douchen helpt en mediteren helpt. Veel water drinken ook.

Maar ik heb een vraag aan al die reageerders op sociale media. Wat is je doel als je je angsten en je woede ventileert? Is dat om het zelf kwijt te raken en op anderen te werpen? ( dat gebeurt onbewust) lucht het op als je je woede zo neerzet? Of wil je anderen een boodschap geven? Wil je anderen misschien helpen wakker worden? Is boosheid en van alles veroordelen dan wel de goede weg? Gaan mensen door zulke boodschappen echt wakker worden, of roep je alleen verzet op tegen jouw boodschap.

Verplaats je in de anderen die nog niet zover zijn als jij.. herinner je jezelf toen je nog niet besefte hoe de wereld in elkaar zat, laat staan wie wij werkelijk zijn. Stel je voor dat je je boodschap verpakt in mededogen en begrip en dat je uitnodigend bent, en helpt met zoeken van de ander. Zou dat een verschil kunnen make?, Is het mogelijk dat er dan misschien wel één wakker wordt door jouw bericht. Wat zeiden veel meesters, als er maar een ziel de boodschap begrijpt is het doel al bereikt. Vriendelijk verpakte berichten en boodschappen, bereiken meestal veel meer dan boze veroordelende. Kijk maar naar jezelf, aanvaard jij de boodschap als iemand je uitscheldt of woede op je afstuurt.

Stel jezelf de vraag, welk doel wil ik dienen of bereiken?

Het is aan jou, wat je in de wereld wil zetten, maar besef dat alles energie is, en dat de wet van karma ook hierin geldt, wat je zaait zul je oogsten, en ik kan je zeggen deze wet werkt sneller dan ooit.

En last nut not least, als je kiest voor een mede-dogende manier: heel veel zielen, ook degenen van andere planeten,  die hier zijn om het transformatie proces te bespoedigen  en al bewust zijn, zullen je heel dankbaar zijn, want je vergemakkelijkt hun opdracht ermee.

Dank je wel…….

Hoe moeilijk is het om steeds mensen te ontmoeten, mensen die je dacht te kennen, die je vrienden zijn, of je familie en dan te moeten constateren dat  je ze helemaal niet kent, dat ze totaal anders omgaan met deze grote transformatie, ofwel met alles wat er op de wereld gebeurt, dan jij. Wat doe je dan? Wordt je boos op hen? En helpt dat? Wordt je verdrietig? En helpt dat? Veroordeel je hen? Geef je hen namen als, ‘schapen’ onnozelaars, domme sukkels? En helpt dat? Gooi je ze uit je vriendenkring? Keer je je van hen af? Of keren zij zich van jou af? Ga je over hen lopen klagen? Voel je je in de steek gelaten door hen? En helpt dat

Voel je je beter als je iets van het bovenstaande hebt ondernomen? Helpt het jou? Helpt het de ander? Helpt het de wereld?

Hoe zou het zijn om je even in die anderen te verplaatsen, ( eigenlijk in jezelf toen je nog onwetend was, hoe lang is dat geleden?)

Stel je voor dat jij een van hen bent, en denkt als een van hen. Wat denkt zo iemand? Die is bang, die hoopt dat als hij ‘braaf’ alles opvolgt, het echt over gaat en alles weer wordt zoals vroeger. Want als hij verder zou durven denken, wordt hij heel erg bang, dan raakt hij in paniek. Volg die gedachte maar eens…… …. Stel je voor dat al die anderen gelijk hebben, dat het helemaal geen echt virus is, o my god;.. en de angst slaat hem om het hart. Hij voelt direct een steen op zijn maag en alles trekt samen. En dan de volgende gedachte: stel je voor dat ze gelijk hebben en dat er een andere reden achter zit, dat al die maatregelen inderdaad zijn om ons in een dictatuur te brengen, het lijkt er wel op. Nee niet aan denken, want wat gebeurt er dan met mijn ouders, die al oud zijn maar wel zorg nodig hebben, en mijn kinderen? Wat gaan ze dan met mijn kinderen doen. O my god iemand schreef dat we een Chinese communistische samenleving krijgen.. Ik las van die boeken over China, neeeee dat nooit. … nee nee niet aan denken, Het komt echt weer goed, die anderen moeten ophouden met mij bang te maken. Ik wil dit niet denken. Ik ga me aan de regels houden dan komt alles weer goed. En ik ga wat extra mediteren dat helpt ook vast. En , en en en……. Als ik maar niet aan die vreselijke dingen hoef te denken….

Kun je nagaan om te durven bedenken dat het niet eens om Corona gaat, maar dat het een dekmantel is voor een totaal andere programma. De meeste mensen durven dat niet toe te laten in hun geest, want dan slaat de paniek toe. Ik ben al zeker 30 jaar wakker, maar als je dat wat ik in kleine porties heb kunnen opnemen en verteren en onderzoeken, nu in tijd van een paar weken, maanden allemaal op je bord krijgt, dan begrijp ik die mensen wel. Ik veroordeel ze niet, want dat helpt niet, daar worden ze niet sneller wakker van. Ik dank dat we vanuit compassie en begrip moeten reageren, en hen ondersteunen bij het stukje bij beetje laten indalen van de waarheid. Lastig maar wel de taak die wij op op ons hebben genomen als 'de eersten die wakker zijn' we hebben ervoor gekozen de anderen ( die ook een deel van ons zijn) te helpen, met zachtjes ontwaken. Als we dat vanuit liefde doen en niet vanuit onze angst, gaat dat veel beter werkn.....liefs

De afgelopen dagen is het thema angst weer actueel, niet in mij maar ik zie zoveel bange mensen overal, angst voor vaccins, voor de gevolgen van de vaccins, voor de maatregelen, voor tekort, voor honger, voor verlies van huis of baan, voor de verkeerde leiders, voor de toekomst.

Vanmiddag gingen we even mediteren, om de onrust die ik al dagen voel wat te kunnen laten wegstromen.

We mediteerden eerst om volgens het derde boek van Christina von Dreien alles los te laten wat ons niet meer dient. Alle verstrikkingen, implants etc etc. Het werkt heel goed we voelden beiden dat er van alles in ons lichaam gebeurde. Daarna besloot ik naar mijn harthuis te gaan, daar ga ik altijd naar binnen via een uitgesleten marmeren trap, niet diep, een paar treden maar. Dan sta ik in een hal, waar een jaar of drie geleden opeens een 5 puntige ster op de vloer verscheen Een pentagram dus.  Het pentagram is volgens een bepaalde visie het machtige teken van de overwinning in Christus, van de onsterfelijkheid van de god-mens. Het is het symbool van de ster van Bethlehem.

Het pentagram is ook het kenmerkende symbool van de hemelse mens, de volmaakte mens. Getekend door Leonardo da Vinci. De pentalpha, samengesteld uit vijf letters A, was bij de Grieken het embleem voor Hygieia, de godin van de gezondheid. De vijf samengestelde letters A vormen tevens het begin van het alfabet, de alpha, het begin van het volstrekte hogere leven.

Het pentagram was het teken van Pythagoras en zijn school. Pythagoras, een grote ingewijde in de mysteriën, symboliseerde met dit teken de gezondheid van lichaam en ziel. En er wordt gezegd in de mysteriën dat het kruis en het pentagram bij elkaar horen zoals lichaam en ziel.

De pythagoreërs beelden het pentagram uit volgens de gulden snede, de volmaakte maat. In de tijd van Pythagoras toonden de wanden van de beroemde tempel van Delphi onder andere het beroemde houten beeld van de letter E, de vijfde letter, dat de wijzen hadden gewijd als zij eenmaal in de tempel tezamen gekomen waren.

Als wij de mens als een pentagram tekenen, dan zien wij voor ons het hoofd, de armen en de benen. Samen stellen zij de vijf zielen aanzichten en kwaliteiten voor van de boven mens, de zielenmens, de tempelmens.

Zo stelt de vijfpuntige ster of vijfhoek de vijf ledematen van de mens voor en de reden hiervan is dat manas, de denkende mens, het vijfde beginsel is. Daarom is de vijfhoek het zinnebeeld is van de mens, de geest-ziel-bewuste mens.

In deze visie gaat het erom dat de symbolen werkelijkheid worden in ons. Een symbool heeft alleen waarde indien het tot realiteit gevoerd wordt. De mens die het pentagram in zijn microkosmos, in zijn eigen kleine wereld heeft verwerkelijkt, heeft de dood overwonnen. Dan staat hij op het pad van transfiguratie. De dood is synoniem aan angst.

Dit is dus een mooie verklaring van de betekenis van het pentagram en dan is het een positief symbool. Maar het symbool wordt ook gebruikt door kabbalisten en occulte wetenschappers, en in occulte rituelen. Dus ik voelde me er altijd enigszins onzeker over, waarom is het hier in mijn hart en wat betekent het voor mij? Ik stelde dit keer de vraag en kreeg direct een helder antwoord: symbolen zijn in de basis allemaal neutraal, de betekenis die ze in de loop der tijd hebben gekregen is door de manier waarop ze gebruikt zijn door de mensen. Swastika’s zijn symbolen die oorspronkelijk een mooie betekenis hadden, maar doordat het symbool is gebruikt door een groep met een zeer slechte reputatie, kleeft dat nu ook aan dat symbool. Vergeet niet dat symbolen inderdaad ‘taal’ zijn. Je kunt er op universeel niveau mee communiceren, ook met wezens van andere planeten. De kunst is om je niet te laten beïnvloeden door de betekenis die eraan is gegeven door de verschillende groepen die dat vaak met een negatief doel deden. Voel in je hart wat het betekent voor jou en als je goed voelt zul je de universele betekenis kunnen voelen. Ik ga wel altijd even op de ster staan en voel dan een verbondenheid met alles om me heen  die alles heel licht en aangenaam maakt.

Hierna aarzel ik, waar zal ik vandaag heen gaan? Ik kan kiezen uit, mijn park, het bos, de weide , de heuvels,  het strand,  het bos waar mijn harthuis staat en waar de huizen van alle mensen die ik ken verspreid staan. Ik kan in de hal met de ster op de vloer kiezen uit verschillende deuren. Een deur gaat naar de Arcturians, door een lange gang met nissen en bijzondere ruimtes, openluchtzalen met vogels waar ik dan doorheen wandel, kom ik in een ruimte waar ik altijd ontmoetingen heb met mijn Arcturiaanse familie. Er is ook een deur naar de binnenaarde waar de Agartha’s zijn en een hele wereld, waar ik samen met mijn gids heen ging toen hij me wilde laten zien waar de schepen en vliegtuigen terecht komen die van de aarde verdwijnen zonder een spoor. Er is daar een deur naar buiten het heelal in en vandaar kan ik vliegen naar de planeten, ik kan kiezen welke ik wil bezoeken, hoewel op mars werd me ooit de toegang geweigerd.  Ik ga graag naar de Pleiaden omdat ik daar ook heel veel dierbaren heb wonen. Zij steunen mij (iedereen die van een andere planeet naar de aarde kwam voor deze transformatie) en geven me veel energie als ik bij hen ben. Het daar zijn is altijd een feestje.

De laatste deur die in mijn hal zit gaat naar een tropisch regenwoud. Daar heb ik altijd bijzondere ontmoetingen met dieren en krijg ik lessen van de dieren. Waarschijnlijk is dit zo omdat ik altijd al een speciale band heb met allerlei dieren. Ik kan met ze spreken (in mijn hart) kan ze soms opsporen als ze verloren gelopen zijn, of kan hun wensen beluisteren als ze ziek zijn of ergens iets willen laten weten aan hun eigenaars. Er is een tijd geweest dat ik veel met dieren werkte en van hen te horen kreeg dat ik deze capaciteiten nog niet voor mensen mocht gebruiken (remote viewing bv) dat zou later wel gebeuren. Nu het werken met dieren gebeurt eigenlijk bijna niet meer, en met mensen is het volop begonnen.

Ik besloot naar het tropisch regenwoud te gaan. Ik doe de glazen deur open die zwaar is beslagen door het vocht en loop dan het pad op dat slingert tussen twee rivieren vol planten en drijvend hout en hoge rietkragen, ze worden omzoomd met bossen en struiken en heel veel slingerende planten. Het pad is zanderig en op sommige plaatsen modderig. Er zijn allerlei geluiden te horen, vogels, krijsende apen, en allerlei geluiden die ik niet kan thuisbrengen. Ik loop heel rustig door, gek genoeg ben ik altijd blootvoets als ik daar loop. Er zijn uitstekende boomwortels en takken die diep doorbuigen, en scherpe grassen, en stekelige planten, maar ik heb me nog nooit verwond.

Ik loop het steeds dichter wordende bos in en plots kronkelt een lange armdikke slang op me af. Ik sta stil en voel hoe mijn hart bonst in mijn keel. Nee ik ben niet bang zeg ik tegen mezelf. De slang is heel dichtbij gekomen en kijkt me doordringend aan, zijn ogen zijn purper met geel heel vreemd. Zijn vel is rood -goudbruin met gele en zwarte strepen als ringen om zijn lijf. Ik kijk het dier aan, en dan weet ik het weer, ik focus op mijn hart en stuur die energie naar het dier. Ik zie hoe hij ontspant. Je was even bang, zegt hij dan, met een wat slepende stem. Ja zeg ik , maar toen herinnerde ik me weer dat ik helemaal niet bang hoef te zijn. Jullie doen niets zolang ik niet bang ben. Klopt zegt de slang. Hij zegt je weet het wel, en toch steekt die angst nog steeds even de kop op. Ja knik ik. Hij zegt dat komt door de sferen waar de aarde zich nu in bevindt, er is zoveel angst. Ik knik. Jij bent meestal niet bang, zegt hij. Hmm zeg ik soms wel hoor, dan komen er weer nieuwe draconische maatregelen en dan heb ik ook wel even dat de angst door me heen gaat. Ja dat snap ik zegt de slang. Plotseling zie ik overal om ons heen slangen naar ons toe komen glijden. Nieuwsgierig komen ze rondom ons liggen en kijken toe, luisterend denk ik. Nu voel ik geen angst, hoewel er best exemplaren bij zijn, die veel angst oproepen bij de meeste mensen. boa constrictors, adders, cobra’s en allerlei andere grote en kleine en kleurige en in schutkleuren gehulde slangen.

Ze luisteren allemaal naar hem, hij is blijkbaar een soort leider, denk ik. Maar hij leest mijn gedachte: nee ik ben de koningsslang, en de dieren kiezen mij altijd uit om iemand toe te spreken. Ik ben blijkbaar een goede spreker. O maar u bent niet hun koning, o nee, daar doen wij niet aan, iedereen is zijn eigen koning. Jullie mensen hechten zo aan hiërarchische structuren, wij doen dat niet. De Leeuw is echt niet onze koning, dat mocht hij willen, dat is zo’n mensensprookje. Wij hebben praktische structuren in onze families, en dat is om veiligheidsredenen. Niet omdat iemand de baas wil spelen over ons. Dat is de manier waarop jullie kijken en als je door een bepaalde visie, of noem het maar bril naar dingen kijkt, dan ga je zien wat je verwacht. Daar hebben jullie wetenschappers toch onderzoeken naar gedaan? Eh ja, daar heb ik me niet zo in verdiept, mompel ik. En ik bedenk dat er natuurlijk veel logica zit in wat hij zegt. Het meeste wat wij zien is de projectie van onze geest. Wij scheppen met onze gedachten en dat wat we scheppen, hoeft niet in de werkelijkheid te bestaan, misschien alleen in onze geest.

Intussen zie ik uit mijn ooghoeken hoe een aantal krokodillen en kaaimannen naar de waterkant komen glijden, precies waar wij staan. Ook dat zijn dieren waar ik nog niet direct een vriendschapsverzoek naar heb verzonden. Wat komen die doen? De slang ziet mijn blik en voelt mijn onrust. Ben je bang van hen, zegt hij terwijl hij me doordringend aan kijkt? Eh nee hoor zeg ik. Maar helemaal klopt het niet. Ik kijk hoe de krokodillen zich op de kant hijsen en dichterbij komen. Ik focus weer op mijn hart en stuur hen de energie die daaruit komt. Ze gaan liggen, en kijken naar mij en naar de slang. Dan zie ik plots allerlei vogels overal gaan zitten op de takken en lianen. En apen en een tijger die zich half achter een bos verschanst maar wel kijkt en luistert. Ik kijk vragend naar de slang.

O als ik spreek met een mens komt iedereen uit het bos en rivier graag luisteren. Zij vinden het boeiend hoe de mensen momenteel in het leven staan, wij weten allemaal waar jullie doorheen gaan.  Hij kijkt me aan, weet je, de angst die je af en toe voelt opkomen. En de angst van jullie die voelen wij allemaal, wij dieren. Alle dieren voelen angst bij anderen, en ook bij mensen. Hoewel gedomesticeerde dieren soms wel wat kwijt geraakt zijn van dat scherpe zintuig. Maar in principe hebben alle dieren dat vermogen om angst te ruiken, te voelen, te horen. Maar we zijn even goed in staat om liefde te voelen te ruiken te horen, zelfs te proeven. O ik kijk verbaasd. Hij zegt met dat vermogen kunnen we prooien vangen, en aan voedsel komen. We zullen nooit of te nimmer een dier of mens aanvallen wat liefde uitstraalt. Dat kunnen we niet, liefde vormt een beschermende laag om iemands lichamen heen.

Ik voel in mezelf dat de liefde nu weer sterker is dan even geleden, ik weet wel dat angst niet goed is, maar soms heb ik er geen controle over, het kan mij zomaar overnemen. Maar gelukkig kan ik heel snel weer bij mijn liefde komen.

Ja je leert het al heel goed zegt de slang. Weet je jullie zitten nu allemaal in een lesprogramma waar van je gevraagd wordt om dit te ontwikkelen. Lesprogramma…. Herhaal ik? Nu ja dat noemen wij zo, wij weten wat er gaat komen. Jullie gaan nu en masse door een heel belangrijke periode heen, zowel  iedereen individueel alsook in  groepen, als volk, of als  bv alle vrouwen, of alle ouderen, of alle kinderen. Jullie krijgen nu momenteel de allerbelangrijkste les van je leven.

En dat is deze les: Angst zorgt ervoor dat je wordt opgegeten… nee niet letterlijk, maar symbolisch. Wij zouden je opeten als je bang bent, maar de krachten die nu op aarde bezig zijn, en die weliswaar zullen verdwijnen gaan jullie eerst nog de meesterproef afnemen. O meesterproef zeg ik, daar schreef ik pas een stuk over. Ja dat weet ik zegt hij, wij volgen je overal, en weten wat je doet. Maar de echte meesterproef is de confrontatie met je eigen angst. En die staat eigenlijk los van wat er gebeurt. Jouw angst is van jou en die heb je altijd bij je, en hij is heel sterk als hij al vaak heeft ‘gewonnen’. Hij is zwak, als liefde vaker heeft gewonnen. Hij is al bij je vanaf je eerste leven, en alle angst die je niet hebt weten te overwinnen met liefde, is nu in zijn volle kracht in iedereen aanwezig en actief.

Liefde en angst zijn de twee tegenpolen. Waar angst is kan geen liefde zijn. Angst is lage trilling, liefde is de hoogste trilling. Velen van jullie hadden tot voor kort nog het gevoel dat je stevig stond in jezelf en je kracht en dat je niet zomaar omver geblazen zou worden. Heel veel  mensen hebben moeten leren dat dat dus niet klopte. Mensen die dachten zonder angst te zijn, blijken banger dan wie dan ook en degenen die eerder wel angsten hadden blijken plots stevige en onvervaard hun positie in te nemen. Ook veel spirituele mensen  zijn erachter gekomen dat hun fundament niet zo solide was als ze wel dachten en naar anderen toe beweerden. Hun liefde leek heel wat toen er nog niets aan de hand was, maar bleek niet opgewassen te zijn tegen deze storm van angst die over jullie wordt uitgerold. Want dat is het eigenlijk, dat is het enige, er wordt een deken van angst uitgerold, heel stelselmatig en heel efficiënt.   

De proef voor elke van jullie  is, wie weet deze angsthype te overmeesteren. Met liefde.. niet met strijd, niet met agressie. Nee  het gevecht vindt plaats in jou tussen je angst en je liefde, maar niet achter je computer, wel in de wereld, op de plaatsen waar angst is.

Ik voel me inmiddels heel rustig en ontspannen en ga op de grond zitten vlakbij de kop van de slang. Het lijkt alsof hij lacht, er glimmen een soort pretlichtjes in zijn ogen.  Er komen enkele kleinere slangen dichterbij gegleden en een legt  zijn kop voorzichtig op mijn bovenbeen, het voelt koud en vreemd, maar ik voel dat het liefdevol is. Eentje wikkelt zich dan om mijn andere been, en een rond een arm. Ik zit een beetje onhandig maar het voelt goed. Alle dieren zijn heel ontspannen. En er hangt een liefdevolle sfeer. Ik zit daar en besef dat deze situatie heel gevaarlijk zou zijn, als ik bang zou zijn. Deze dieren zijn stuk voor stuk ‘gevaarlijke’ dieren. Geen schoothondjes of poesjes, of schootslangen…en dat is in de wereld nu ook zo. Heel gevaarlijk voor degenen die niet bij hun liefde kunnen, bedenk ik, niet in hun hart kunnen.

Het is daar heel gevaarlijk spreekt de slang mijn gedachten uit, maar alleen voor de mensen die bang zijn. Ik besluit weer actief te worden om mensen te helpen in hun hart te komen, middels mediteren. Dat is wel het minste wat ik kan doen. Heel goed bromt de slang. Heel goed.

Dan is het gesprek klaar de slangen glijden van mij af en verdwijnen in het dichter struikgewas, de krokodillen plonzen in de rivier en de vogels vliegen kwetterend was. De koningsslang zegt, doe zo voort en glijdt statig weg, toch wel met een koninklijk airtje..

Tanni Koens

In het licht van ‘de ziel aan het stuur’, had ik een paar dagen geleden een mooi gesprek met mijn liefste over de basisvoorwaarden om je ziel aan het stuur te kunnen (durven) ‘laten’.  We kunnen het er inmiddels wel over eens zijn --althans ik denk dat de meeste van mijn FB-vrienden toch wel zover zijn --dat ze begrepen hebben dat het echte doel waarvoor we hier op aarde zijn is, om je ziel het stuur van je leven te overhandigen en het pad te lopen wat je ziel voor jou heeft uitgestippeld -voor je aan dit leven begon-. En dat het uitermate boeiend is om te onderzoeken wie of wat ervoor zorgt dat je dat niet doet. Wat saboteert jouw ziel?  

Mijn eigen onderzoek leidde me naar dit antwoord: er is maar een ding die dat kan verhinderen, en dat is het saboterende ego-deel.

Het ego bij het grofvuil zetten is een verkeerd uitgangspunt. Dankzij de new-age beweging, heeft het ego een hele slechte naam gekregen en dat is onterecht. Een belangrijk deel van het ego is heel belangrijk en noodzakelijk. Maar er is ook een deel van het ego wat ons enorm kan dwarszitten en saboteren. Dat ego-deel heeft meestal angst als belangrijkste drijfveer. Hoe weet je dat? Dat is omdat ik gedurende heel veel jaren al mijn eigen ‘argumenten’ heb onderzocht, om niet mijn ziel (die altijd samenwerkt met je hart) de touwtjes in handen te geven.

Ik ontdekte dat de ego-saboteur  zich meestal  in allerlei gedaanten vermomt. Soms presenteert het zich als iemand met status en macht,

Dat is het meest bekende beeld, maar vergis je niet, de denkgeest is veel slimmer dan dat het alleen dat afgekloven cliché heeft om zich in te verpakken. Nu zul je denken maar iemand met macht en status hoef je toch niet als gesaboteerd te zien? Dan stel ik je meteen de vraag: hoeveel mensen met macht en status laten zich leiden door hun ziel?

De denkgeest kan zich voordoen als: slachtoffer, en dan een die nooit geholpen kan worden, een ‘ja maar’ slachtoffer, die alles wat je aandraagt zal verwerpen met argumenten als: dat heb ik al geprobeerd, dat is al eerder gedaan, dat werkt niet bij mij (tenslotte is dit een heel uniek slachtoffer ;)) ik heb iets totaal anders, ik heb alles al geprobeerd (dat is vaak zo), ze hebben alle mogelijke hulpbronnen al aangeboord, en niets hielp, want… ze willen niet echt geholpen worden.

Nee zult u denken, dat kan niet, je gaat toch niet elke hulpverlener opzoeken om eigenlijk niet geholpen te willen worden? Ja toch is dat mogelijk. 

Wat doet dit deel van het ego deze denkgeest? Die leeft op ‘ziektewinst’, een uitdrukking die ik leerde in de psychiatrie, waarin die regelmatig werd gebezigd als we weer een patiënt hadden die zo’n woedeaanval kreeg dat hij met 8 mannen (ja meestal mannen begeleiders, zelden vrouwen) in de isoleercel gebracht moest worden.

Later hoorden we dan in de ‘wandelgangen’ dat hij wel de ergste was van de afdeling, want voor ‘X’ hadden ze er maar 6 nodig en voor hem 8. Dus zelfs daar weet het saboterende ego-deel een status te ontlenen aan de positie van degene die het ziekst is. Het ergst, het meest agressief. Toen ik er pas werkte en dit ontdekte was ik verbijsterd. Hoe kan het zijn dat iemand een ‘wedstrijd’ houdt wie er het ernstigst psychisch gestoord is? Ik begreep er niets van.. Inmiddels begrijp ik het veel beter.

Het saboterende ego-deel wil hoe dan ook, en op welke manier dan ook ergens in uitblinken, ergens een status aan ontlenen. Als het niet lukt met de mooiste partner (meestal vrouw) de hoogste functie binnen het bedrijf, de sjiekste, en vooral duurste auto, als zelfs een gewone baan geen succes is en de relaties steeds mislukken dan maar een negatieve status, dat is altijd nog beter dan niets. De grootste mislukkeling zijn is ook een soort status.

Het saboterende ego is tot alles in staat, als het jou maar kan afhouden van je ziel. Klinkt dat cru? Helaas het is echt waar.

Wat is dus een voorwaarde om jezelf te kunnen helen of te laten helpen met helen?

Dat je je ego even opzij kunt zetten.

Maar ook dat je op een bepaalde manier ‘nederig’ kunt zijn, dat wil zeggen dat je zo bescheiden moet durven zijn, dat je kunt toegeven, dat jij het niet alleen kunt en dat je hulp nodig hebt.

Veel ego’s kunnen dat niet en lopen wel alle therapeuten af maar alleen maar om te kunnen zeggen: Niemand is goed genoeg om mij te kunnen helpen, of ik ben zo bijzonder, niemand kan mij helpen. Of bij iemand die zelf therapeut is: niemand kan mij helpen want dan moet ik me ‘onder’ die persoon plaatsen en dat is onmogelijk, want ik ben ‘beter, hoger, heb meer opleiding  gehad, of meer gelezen of meer workshops gedaan, etc dan deze therapeut.

Ik heb van beide varianten twee mooie voorbeelden. De eerste variant is van een persoon die zei dat ze dringend hulp nodig had. Het kon eigenlijk niet wachten. (Uiteraard een ego wacht niet graag J) Toen we een inleidend gesprek voerden gebeurden er opmerkelijke dingen. Wat werd allemaal opgesomd, dat moest ik toch echt weten. De status van de persoon: ik ben zelf therapeut, ik ben zelfs een BN-er, ik had een praktijk op een van de duurste en bekendste plekken van NL, ik heb zoveel mensen geheeld. Ik heb alles aan mezelf gedaan wat ik zelf kon. Ik heb alles in mezelf geheeld. Ik wil een partner maar ik ontmoet nooit iemand van mijn niveau, ik word sowieso niet gevoed, want er is niemand van mijn niveau in mijn omgeving. Mijn niveau is sociale academie.

Dit kreeg ik allemaal in heel korte tijd te horen. Ik voelde direct een hele grote spanning en mijn lichaam reageerde sterk op deze verhalen. Ik voelde eigenlijk weerstand, want alles wat ik hierna als mogelijke weg aanbood werd direct afgewezen. De vraag van deze persoon was- ze had mijn teksten gelezen- of ik aan mijn engelen en gidsen om advies kon vragen.  Dat wilde ik wel doen. Want na dat gesprek zag ik zelf geen openingen om iets voor haar te kunnen betekenen. Mijn kennis en ervaring waren ontoereikend.

De dag erna in een meditatie vraag ik mijn gidsen om advies. Het advies wat ik kreeg was totaal anders dan wat ik verwachtte, ik had het zelf niet kunnen bedenken. Ik schrijf het op een stuur het aan de betreffende persoon. Het duurt lang voor er een reactie komt. Na twee dagen komt er een reactie: Nee hier kan ik helemaal niets mee, dank je wel voor de moeite. Gek ik ben niet teleurgesteld, eerder opgelucht. Och zij zal aan haar lijst weer een therapeut toevoegen die absoluut niet aan haar verwachtingen kan voldoen, weer een slechte therapeut. Een die beslist niet van haar niveau was. En weer heeft haar ego de bevestiging gekregen die het zoekt. Ik ben zo bijzonder, zo uniek, voor mij is er geen hulp van ‘gewone’ stervelingen beschikbaar.

Naast de opluchting want het gesprek was al uitputtend, wat zou een vervolgtraject geweest zijn? - voel ik ook compassie met deze persoon, want dit is een van de moeilijkste ego-valkuilen om uit te klimmen. Jezelf beter voelen dan alle anderen, is een bijna onoverkomelijke val.

Dus wat is nodig: bescheidenheid en nederigheid. Kunnen erkennen dat er misschien wel iemand is die jou wel kan helpen. En kunnen inzien dat dat je niet minder of kleiner maakt, integendeel. Je kwetsbaarheid en zwakke kanten erkennen maakt je sterk en groot. Het geeft je juist dat wat het ego je nooit kan geven.

Een andere val van het ego is, het gevoel van altijd tekortkomen, het nooit genoeg hebben. Er zijn mensen die ondanks alle materiele weelde die ze in hun leven verzameld hebben, vaak door hard werken en veel opofferen, toch altijd de angst blijven houden dat ze te kort zullen hebben. Het lijkt een onstilbare honger naar meer, meer.

Daarnaast is er ook die andere kant, die ertegenaan schuurt de overtuiging dat je zelf nooit goed genoeg bent. Wat anderen ook doen en zeggen, er is altijd het knagende gevoel dat je niet voldoet, niet kunt voldoen aan de behoeftes van de ander. Je tracht alles te voorzien maar op het moment suprême, voel je dat je tekortschiet, en dat kan ook weer op allerlei manieren naar buiten komen. Je kookt enorme hoeveelheden als je bezoek krijgt, altijd veel te veel; uit angst te weinig te hebben en dus tekort te schieten. Of je studeert veel te veel teksten in voor dat examen of voor die cursus die je gaat geven, want je zou eens te weinig kunnen hebben…. En dat betekent dat je niet goed genoeg bent, tekort schiet..Dat was tot afgelopen december een van de trucs van mijn ego.

Het ego is zo slim; de trucjes zijn eindeloos, en het houdt pas op als jij zelf het doorhebt, het zijn die trucs die je vele levens kunnen bezighouden, tot je het gaat zien.. of tot het leven (je ziel) je halt toeroept. Bv door je ziek te maken, zodat je eindelijk gaat begrijpen waar het echt om gaat. En daar heb ik tientallen voorbeelden van.

Een andere veelbeproefde ego truc is die van de spirituele materialist, iemand die alles heeft gelezen en  alles weet van spiritualiteit, die alle goeroes kent, alle workshops heeft gevolgd, iedereen tot de spirituele orde roept, en als je dan niet ziet wat hij wel ziet, ben je niet spiritueel genoeg. Bijzonder is dat deze mensen desondanks niet als spiritueel te herkennen zijn, het is niet hun warme ziel of lichtende voorbeeld wat je ontmoet, je ontmoet hun theorie, hun aannames, daar zal zo iemand je ook mee terecht wijzen, maar je voelt geen bezielde spiritualiteit. In iemands zijn zie je het niet terug. Ook deze mensen voelen zich vaak beter dan de ander, en hebben het gevoel dat ze het volste recht hebben om jou terecht te wijzen.

 Er zijn zoveel varianten, de ‘ons soort mensen’ truc van het ego werkt ook heel goed. Deze mensen gaan alleen om met hun ‘eigen’ soort of niveau. Deze tref je aan op zowel mensen met een laag ontwikkelingsniveau niveau als bij intellectuele types. Het is een vorm van discrimineren, maar een die veiligheid biedt, ze voelen zich onveilig tussen mensen die hun gewoontes niet kennen en waarbij ze dus ‘fouten’ kunnen maken. Het is veilig om alleen om te gaan met mensen uit je eigen milieu.

Deze voorgaande lijkt wat op de volgende: als je voor een dubbeltje geboren bent word je nooit een kwartje. Dat is de truc (altijd van het ego, soms van het groeps -of familie ego) om je in je eigen (meestal beperkte) overtuigingen en milieu te houden.  Durf je je erbuiten te begeven dan wordt dat vaak afgestraft, eerst door de ‘anderen’ later door jezelf. Er wordt alles aan gedaan om je binnen boord te houden. Als je je aanpast ga je later meestal zelf ook anderen behoeden voor het buiten de paden durven gaan.

Er is ook een truc waarbij iemand altijd het dommerdje of de sukkel speelt. Als je niets kunt of weet, hoef je ook niet veel te doen. Maar je komt dan ook niet verder in je leven. Je blijft dan altijd aan de rand staan kijken.

Angst is de troefkaart van het ego. Alle voorgaande manieren waarop het ego de touwtjes in handen houdt zijn gebaseerd op angst, ook al lijkt het soms juist het tegenovergestelde.

Een andere truc is het idee dat alles buiten jezelf belangrijker is dan naar binnen gaan en daar ‘je werk’ doen. Mensen vinden tientallen excuses om dat wat eigenlijk het allerbelangrijkst is niet te doen, ervan weg te vluchten, het uit te stellen. En soms betekent dat gewoon dat het te laat is. Mensen zijn in staat om het allerbelangrijkste wat ze hier komen doen uit te stellen, en nog eens uit te stellen, tot op hun sterfbed. Want er is zoveel wat meer aandacht vraagt, belangrijker lijkt. Het werk, de sport, de tv, de berichten op FB, de tuin…

Nog een truc die het ego ook toepast is het belang hechten aan een reputatie, een goede naam, een status en bereid zijn daarvoor anderen op te offeren, en jezelf uiteraard.

Voorbeeld: ouders die hun kind niet  toelaten de eigen keuze te laten volgen, omdat ze vinden dat het kind bv een academische opleiding moet doen, en niet wat hij graag doet. Bv menuisier worden. (meubelmaker)

Wel als je om je heen kijkt zie je de trucjes, eerst bij anderen en dan na een tijdje bij jezelf. Daar begint het inzicht en de heling, want de trucs die iedereen zich eigen heeft gemaakt hebben natuurlijk een oorzaak, geen enkel gevolg is zonder oorzaak.

Veel oorzaken komen uit de vroege jeugd in dit leven, maar ook uit vorige levens, of uit voorouder-levens. Iedereen die nu hier is en enigszins bewust heeft zich als ziel voorgenomen om deze obstakels uit de weg te ruimen.

Ik zie heel veel mensen zo goed bezig, zo geïnspireerd, zo krachtig, chapeau, voor iedereen die de moed heeft om zijn saboteur aan te pakken, zet door het loont, na een tijdje begin je het te voelen…..

Momenteel zie ik grote ontreddering en een soort van fatalisme bij veel mensen omhoogkomen.

Veel mensen hadden gehoopt dat Donald Trump op 20 januari iets zou doen waardoor alle onheil zich onmiddellijk ten goede zou keren. Ongeduld en afhaken zijn de gevoelens die ik waarneem bij veel mensen op mijn facebook en andere pagina’s.

Nu ben ik er om diegenen een ‘hart’ onder hun riem te steken. Want hoe lang zijn de meeste mensen al ‘wakker’ , die nu zo ongeduldig zijn? Meestal nog niet zo erg lang. De meesten  zijn pas echt wakker geschud door de corona hype en de maatregelen, en dus  nog steeds maar gedeeltelijk wakker. Ik ben echter al wakker aan het worden vanaf 1979, de kernramp bij Harrisburg. Daar gebeurden zoveel  dingen die niet klopten, en vanaf dat moment ben ik steeds meer gaan onderzoeken. Ik heb zo ongeveer alles al jaren geleden ontdekt wat de meeste mensen nu pas ontdekken.  Een van de websites die ik vanaf het begin (ik denk dat het begonnen is na 2012) altijd heb gevolgd is ‘Cobra – infoblog the Event’.  Om te illustreren wat Cobra ( een schuilnaam) altijd deelde zet ik een stuk hieronder uit april 2016.

Deze groep, is al heel lang bezig om the deep state aan te vechten en werkt samen met allerlei aardse en buitenaardse allianties. In deze blog krijg je een klein beetje een idee wat de ‘deep state’ echt inhoudt. Want als je denkt aan iets heel ergs, dan heb je misschien 5% van wat het echt is. Neem de ergste SF horrorfilm en dan is het nog erger. Je leest een fractie van wat er moet gebeuren en nu al grotendeels gebeurd is.

Door me in deze dingen te verdiepen, kwam ik zoveel dingen tegen die ik niet kende, waar ik nooit van had gehoord en die vaak heel ongeloofwaardig leken. Cobra beloofde ons steeds dat ‘het event’ zou plaatsvinden op het moment dat er genoeg negatieve energieën en obstakels zouden zijn weggehaald, door diegenen die al jaren bezig zijn om dit ‘onlicht’ te verwijderen. En dat moment zou mede bepaald worden  als er voldoende mensen wakker zouden zijn om een  kritieke mass te bereiken.  Veel van Cobra’s volgers haakten onderweg af. Het ging ze te langzaam, ze gaven het op ze geloofden niet meer in Cobra.  Op dezelfde manier zoals ik nu zie gebeuren rondom Donald Trump en degenen die info geven  van hen die dicht bij hem staan.

Mensen worden boos, ongeduldig, laten hun hoop varen, gaan schelden, gaan beschuldigen en verliezen alle vertrouwen. Vooral in zichzelf. Want hoe dan ook daar gaat het vooral om. Want hoe klein en petieterig is je vertrouwen als je zodra iets niet gaat volgens jouw wens je het opgeeft. Onwetend van datgene waar deze helden doorheen gaan. Echt onwetendheid is de slechtste raadgever die je maar kan hebben.

Ik ben nog altijd in mijn volle vertrouwen, het gaat echt gebeuren. Gedeeltelijk door Trump en zijn team, maar grotendeels door onszelf. Niet door alleen maar te wachten op wat die anderen doen, maar door zelf te doen.

Het is door onze  daden en woorden en energie dat we dat team Trump  en de Alliantie het moeilijker of gemakkelijker kunnen maken. Hoe sneller wij in boosheid, frustratie en ongeloof vervallen hoe langer het duurt. Hoe meer wij in vertrouwen zijn, want dan zijn we in hoge trilling in positieve energie, hoe sneller het zal gaan. Maar dat betekent niet dat we nu maar op ons meditatiebankje moeten gaan zitten en in hoger sferen verkeren. Dat elke dag  een halfuur of uur doen is heel zinvol en moeten we absoluut doen en  stimuleren. Maar we mogen ons daarmee niet afmaken van wat we nog meer kunnen doen. Het is heel belangrijk dat we ons ‘juiste’ midden weten te vinden. Het midden tussen ‘doen in de wereld’ en ‘zijn’ in het spirituele.

 Het is eigenlijk de les van Boeddha geweest die ons leerde, trouwens net als andere grote denkers, zoals Aristoteles, dat het juiste midden tussen twee uitersten altijd de ‘gouden’ weg is. Het heet ook zo de gulden middenweg.

Niet wegkijken van wereldse zaken, niet onverschillig blijven voor het leed van anderen. Maar ook niet opgaan in de wereldse strubbelingen, ook niet andermans leed overnemen. Het verschil tussen medelijden en compassie is de afstand. Het is net als je hand bekijken. Als je hem tegen je ogen houdt kun je hem niet bekijken, als je hem  een armlengte  weghoudt ook niet. Er is een ideale afstand om je hand goed te kunnen bekijken en die ligt tussen deze twee posities in.

Zo is het ook met je betrokkenheid in de wereld. Wegkijken en de wereld buitensluiten is het ene uiterste, je laten leiden en opslokken door alles wat er gebeurt het andere uiterste. Er ligt een gouden weg in het midden. Het midden wat voor iedereen persoonlijk is. Mijn midden hoeft niet het jouwe te zijn. Maar alle middens zullen elkaar ergens raken.

Mijn midden is er een van betrokkenheid en compassie naar de buitenwereld. Ik leef mee met dingen die overal ter wereld gebeuren. En meeleven betekent meer dan alleen de sociale media volgen. Het betekent ook  daadwerkelijk dingen doen om mensen te helpen om deze moeilijke tijden beter door te komen. Ik doe wat ik kan op de plaats waar ik woon. En dat is bv mensen die het nu moeilijk hebben met angsten en dergelijke de mogelijkheid bieden te leren mediteren. In drie sessies leren hoe je i je innerlijke rust kunt komen en in je hart als je dat wil. Mijn lief doet het door gratis Tai-chi lessen aan te bieden. Mensen die een van deze technieken beheerst is beter toegerust voor wat nog gaat komen. We slepen er niemand naar toe, iedereen is welkom, maar moet er wel zelf voor kiezen.

Omdat ik ook de andere kant in beeld houd, namelijk mijn innerlijke weten en mijn leidend  kompas, dat is die persoon in mij die weet dat er een groter plaatje is, die dat plaatje steeds beter kan waarnemen.

De wetende in mij die  zich bewust is van de rollen die we hier allemaal komen spelen. Die persoon in mij die weet dat het een groot spel is, en dat wie ik echt ben, en ook wie jij echt bent nooit iets kan overkomen. Natuurlijk onze lichamen kunnen stuk, onze bezittingen kunnen ons afgenomen worden. Maar wie ik ben ten diepste, kan niemand veranderen behalve ik.

Deze persoon  in mij weet ook, dat aarde een enorme boeiende maar ook straffe leerschool is. Je kunt er giga veel leren, maar dat is dan ook even zo giga moeilijk. Ik vind planeet aarde  soms echt planeet trauma. En ik weet dus ook dat het verlaten van deze plek geen drama is, integendeel. Zolang het nog gaat zoals het nu  gaat is dat helemaal niet erg.

 Ik ben dus niet bang om alles te verliezen, zelfs mijn leven niet. Dat is om in het juiste midden  te kunnen blijven een enorme vrijheid. Want eigenlijk is dat, zijn zonder angst, een deel van de juiste weg. Overal aan meedoen in de wereld, alles wat je voelt dat nodig is, of dat wat je graag wil doen,  demonstreren ,  mensen helpen. Of je nu meditatielessen geeft of boodschappen doet voor je buren, alles is zinvol, zolang je het doet uit liefde.  Niet uit angst. Angst is de grootste vijand van vrijheid. Meer dan de maatregelen. Zolang je het ook niet doet uit medelijden of uit woede of frustratie. Want dan ben je doorgeschoten in de wereldse kant. Dan gooi je kooltjes op het vuur. Het vuur is datgene waarvan sommige spirituele mensen zeggen je voedt de slechte kant…

Maar als je vanuit het kalme angstloze midden deze dingen doet, waaronder ook het liefdevol wakker maken van degenen die nog bewusteloos zijn, dan draag je bij aan het oplossen van het vuur, dan gooi je er geen kooltjes op, maar door jouw aandacht voor al deze dingen  dooft het vuur van alle onopgeloste zaken in jouw leven en op de wereld.

Wanneer je je afwendt van de wereld, niet wil weten wat er gebeurt buiten jouw huis of tuin, zit je in het andere uiterste. Als je boos wordt wanneer iemand een ‘briefje over de heg gooit’ om je te laten weten hoe het eraan toegaat achter de heg, of als je jezelf afsluit van alle nare dingen, dan doe je precies datgene wat de vader van Siddharta Gautama deed met zijn zoon die uiteindelijk daardoor de grondlegger werd van de boeddhistische levenswijze. Hij werd in het ene uiterste gehouden door zijn vader, hij mocht niet in contact komen met lijden met dood en verderf. En toen hij dat toch per toeval  ontdekte ging hij eerst aan de andere kant al dat lijden onderzoeken en zelf  ondergaan. Tot hij ontdekte dat  beide uitersten onhoudbare posities waren voor hem, maar eigenlijk voor iedereen. Toen ontdekte hij het juiste midden, de gouden weg…

Die van betrokken attentie, betrokken compassie en alertheid maar wel op de afstand dat je het nog goed kunt zien..aan de ene kant en de diepe connectie met jouw dieper weten en inzicht en de wijsheid van je ziel aan de andere kant. Samen kunnen zij alles aan, zij zijn het perfecte team….

Geniet van onderstaand boeiend verslag en blijf in alles wat je leest of meemaakt in jouw juiste ‘gouden’ middenweg...

Notities – deel 1 – van de Ascentie conferentie in Glarus, Zwitserland op 16-17 april 2016

by eventnl

Disclaimer:
De volgende conferentie notities zijn een interpretatie van de persoon die deze opschreef. Veel details zijn achterwege gelaten en wat van de oorspronkelijke bedoeling is verdwenen. Het zijn NIET de exacte woorden van Cobra en Isis. Deze notities zijn eerder in een niet bewerkte vorm gepubliceerd op Prepare for change.

De notities zijn door Antares gedurende de conferentie gemaakt, vertaald door Pippa, bewerkt door Nova Biscotti en door Cobra.

Cobra op zaterdag 16 april

Cobra verwelkomde ons en benadrukte dat wij allemaal samen deze ascentie conferentie hebben gerealiseerd. Hij zei dat dit een reflectie is van de zichtbare vooruitgang. De drastisch veranderende situatie maakt het mogelijk dat deze conferentie plaatsvindt en er zal binnenkort een volgende zijn.

Isis bedankte ons voor onze komst en sprak over het feit dat wij allemaal samen een grote mandala van licht zouden creëren met onze harten - een licht vortex- om de ontwaking te versnellen en de planeet te ondersteunen. Na de meditatie die wij gebruikten om in de juiste stemming te komen en om oude energieën los te laten, begon Cobra met het eerste topic:

De Galactische Uitlijning en de Galactische Supergolf

Het doel van de conferentie was om te helpen te voorzien in de overwinning van het Licht, als hefboom uiteindelijk. Echter, de Event is alleen de eerste stap, het is alleen het begin van het ascentie proces.

Niet totdat de bezetting van de Aarde over is zullen wij in staat zijn te beginnen ons werkelijk potentieel te ontvouwen. Hier willen wij nu al voorbij dit doel bereiken. De nieuwe era waar wij over praten is de tijd NA DE EVENT. Op dit moment zitten wij in een opruimingsfase. Als wij focussen op het 'hier en nu' zouden wij het perspectief kwijtraken. Daarom is de primaire relevantie om aandacht te schenken aan de tijd na de Event. Het feitelijke begrip van het meesterplan is van doorslaggevend belang.

De Lichtkrachten hadden altijd een plan dat van het begin krachtig was en zij hebben het bijgesteld aan de steeds veranderende situatie. Daarom, hoe meer wij het plan kunnen beseffen, hoe beter wij de gehele situatie zullen begrijpen. Als alle 200 mensen in deze kamer hun begrip hierover verder uitdragen, zou een kettingreactie ontstaan die leidt tot een groter begrip op de wereld en meer ontwaking. Er zijn ontelbare misverstanden over wat goed is en wat slecht. Wij hebben niet alleen mentaal begrip nodig van het grote plaatje, maar ook om feiten betreffende de situatie zuiver te krijgen. Onze energieën zijn het portaal voor transformatie. Deelname in de conferentie triggert een eerstegraads transformatieproces, dat niet alleen deze 2 dagen zal blijven, maar een levensveranderende ervaring kan worden.

Wij moeten 'ontleren' wat wij hebben geleerd

Cobra gaat kort in op de programmering die wij sinds onze geboorte hebben ervaren. Onze nieuwe uitlijning van de groep maakt ook de nieuwe cyclus voor de Aarde mogelijk. De eerste laag van de programmering begon vele duizenden jaren (of zelfs miljoenen jaren) geleden toen wij in quarantaine gingen om de Aarde van dit punt te transformeren. Wij gingen in quarantaine om zowel de situatie hier op de planeet te transformeren, als de kosmos. De enige manier om dit punt te bereiken was door een contract overeen te komen met de controlerende machten, wat inhield implantatie op het moment van de incarnatie - ook met kristallen. Het voornaamste effect was onze afscheiding van de bron, tussen menselijk en goddelijk, tot het verschil tussen persoonlijkheid en spirit. De eerste laag van de programmering was en is nog steeds de identiteit van afscheiding. Elk opvolgend programma is eraan verbonden.

Voor elke incarnatie die volgde, zoals de huidige, moest een nieuw contract worden overeengekomen, waarbij de eerste consequentie bij de geboorte de implantatie is. Daar is de verwijdering van alle herinneringen over vorige levens aan geassocieerd en dit is een hele pijnlijke procedure, wat de reden is dat baby's huilen als zij worden geboren.

Omdat de herinneringen zijn afgesneden is het pad vrij om alle ouderlijke paradigma's te adopteren (overtuigingen opgelegd door onze ouders als kind). Ambiente emoties, die heel conflicterend kunnen zijn, zijn volledig geabsorbeerd. Deze programmering wordt voltooid; eerst door de kleuterfase, daarna verdere indoctrinatie via het onderwijssysteem, media, dominerende trends en mode. Hiermee zijn wij volledig ingepast in het slavernij systeem. De hele (programmerings) cyclus is op deze manier versterkt.

Zodra wij wakker beginnen te worden, echter, zullen wij beginnen met het stellen van vragen. Wij zullen de systemen van geloof bevragen en deze daardoor stap voor stap onderuit halen. In deze context verwees Cobra naar de film Conspiracy Theory die de 'goed en slecht' complottheorieën uitlegt die wij in delen al detecteren.

Nu zal het aan ons allen zijn om te ontdekken in wat voor soort energieën en wereld wij leven.

De Galactische Uitlijning

De deelnemers aan deze conferentie kwamen van 22 landen (en alle continenten behalve Antarctica). Sommigen wellicht zelfs van andere planeten, zoals Cobra opmerkte met een twinkeling in zijn ogen. Wie weet?

Alle sterren, en feitelijk alle daarvan die wij 's nachts kunnen zien, bevinden zich in deze kleine cirkel, die een tak van de Melkweg representeert.

Met dit voorbeeld wordt het belang duidelijk dat wij de dingen vanuit een ander perspectief zien. Hier op Aarde zien wij alleen een nietige fractie van realiteit omdat onze ogen de eigenschap hebben om alleen een kleine proportie van de elektromagnetische range te zien.

Om het lomp uit te drukken: wij zien en voelen 'vrijwel niets'. Binnen deze kleine cirkel zien wij alle sterren in de nachthemel. De Melkweg als een geheel verschijnt alleen als een melkachtige wolk waarin, met uitzondering van de kleine selectie, geen andere sterren te zien zijn. De overweldigende grote hoeveelheid van de sterren, evenals al de additionele bestaande galaxies, zijn onzichtbaar voor ons.

Nogmaals wijst Cobra erop hoe belangrijk het is om onze perceptie uit te breiden betreffende de fysieke en niet-fysieke horizonten.

Cobra liet een foto zien die gedurende zijn vlucht boven de sluier was genomen en hij claimde toen als een resultaat van deze ervaring veel te hebben geleerd over de chimera groep. De energieën voorbij de sluier zijn veel beter dan op Aarde. Hij voelde zich alsof hij een bad in tachyons had genomen, wat aanvoelt als het zijn in een tachyon kamer, behalve dat de 'kamer' letterlijk overal is. Op deze plek is iemand in staat om de galactische oceaan van Licht en Liefde te voelen en te ervaren. Er is veel meer daarbuiten....

Een deel van de dingen die rondom ons gebeuren is deel van het galactische plan en een ander deel wordt veroorzaakt door de controlerende duistere krachten. Wij zijn instrumenten binnen de missie van de Lichtkrachten, wij zijn ambassadeurs van Licht. Wij zijn getraind gedurende ontelbare levens om onze vermogens te uit te breiden, interesses en bepaalde andere dingen, NU, op deze geschikte manier. Sommige dingen en activiteiten kunnen tijdelijk geen relatie lijken te hebben met dit plan, maar talenten en vermogens kunnen opeens vitaal noodzakelijk worden. Iemand die ervan houdt om heel snel met zijn auto te rijden kan op een punt komen dat dit vermogen nodig is om een ruimtevaartuig te navigeren. Hiervoor zijn specifieke reflexen en coördinatie vermogens noodzakelijk. Hetzelfde geldt voor videospelletjes, bijvoorbeeld. In de volgende fase na het eerste contact is het laten zien van deze vermogens deel van het goddelijke plan; daarom zouden wij deze talenten nu moeten cultiveren en gebruiken. Wij zullen ze tot een groter bereik gebruiken na het eerste contact. In iedereen van ons zijn verschillende talenten en vermogens aan het ontwaken door de binnenstromende energieën.

Op dit moment kunnen deze talenten nog steeds latent zijn (in slaap), maar zij zullen opeens worden geactiveerd en dan zullen wij een intense fase van integratie ervaren. Wij zullen dan een 'opnieuw leren' van deze talenten ondergaan en wij zullen ze opnieuw ervaren. De vrije wil, echter, is het grootste probleem! Ook al hebben vele mensen verschillende talenten ontwikkeld, zij volgen niet hun innerlijke leiding. Op deze manier vindt alleen een langzame groei plaats.

Als honderd procent van de sleutelfiguren hun innerlijke leiding hadden gevolgd, hadden wij in 1996 de Event ervaren! De mensen in deze conferentieruimte volgen hun innerlijke leiding tenminste voor 50% of meer. Anders zouden zij hier niet zijn. Dit is een goed signaal. Hoe meer mensen ontwaken voor hun leiding en gaven, hoe meer het proces zal worden versneld. Moge deze conferentie hieraan bijdragen (en doorgegeven aan alle lezers rondom de wereld).

De ontwaking van de groep zal worden versneld door de Galactische energie. Onze energie bestaat uit een dubbele helix. In het centrum is de Galactische Centrale Zon, het hart van de galaxy, een stargate. De Centrale Zon is de bron van Licht en Liefde. Met intervallen van 25.000 jaar zend het een hartpuls uit. Nu zitten wij precies in het midden van deze hartpuls. Dit is geen New Age mumbo-jumbo, maar is gebaseerd op feiten. De Aarde as is op dit moment gericht op Polaris. De precessie beweging van de Aarde assen is gerelateerd aan deze galactische puls. De Galactische Centrale Zon zend een puls die de hele galaxy synchroniseert. Als een gevolg zal ook de tilt van de Aarde as worden bijgesteld. Hierbij spelen de zonnewenden in zomer en winter een interessante rol.

In 1975 begon de Aarde zich bij te stellen met de Galactische equator gedurende de winter zonnewende. Dit zal doorgaan tot 2020. Dus op elk eerste moment van de winter (ca. drie dagen) opent een portaal naar de Galactische equator (de Galactische equator is de symmetrie laag van de schijf gevormde Melkweg). Dat is waarom er directe toegang is van de Galactische Centrale Zon via de zonnen naar de Aarde elke 25.000 jaar - op dit moment altijd op de eerste dag van de winter.

Dit kosmische portaal veroorzaakt transformatie. 25.000 Jaar geleden gebeurde het dat de Aarde in een quarantaine status kwam. In het midden van deze tijdsperiode, ca. 13.000 jaar geleden, is Atlantis gevallen en verdwenen. Er was een massa uitsterving van vele species op deze planeet. Het was het einde van de ijstijd en wereld cataclysmen vonden plaats. Wij zullen dit niet ervaren, maar een samenwerkende transformatie van bewustzijn.

De Galactische Superwave die elke 25.000 jaar plaatsvindt

Als gevolg van deze hartslag worden energieën en partikels in de hele galaxy gezonden. Dit is waarom onze zon meer actief wordt een waarom een verandering in het klimaat plaats vindt. Daarom hebben wij onlangs al het vreemde weer ervaren. Velen van ons hebben herkend dat wij ons wat vreemd voelen als wij zijn blootgesteld aan direct zonlicht. De zon nu heeft een andere kracht, een andere intensiteit. Alle weerpatronen veranderen en dit beïnvloedt ons bewustzijn. Alles dat tot dusver onderdrukt is wordt beïnvloed en wij ervaren een diep purificatie proces. De Galactische Superwave is heel krachtig en kan niet worden gestopt.

Dit leidt onvermijdelijk tot de Event. Alle veranderingen die wij nu om ons heen kunnen zien zijn niet eenvoudig ongerelateerde lokale politieke veranderingen hier en daar, maar de hele planetaire situatie zal volledig worden veranderd. Dit zal ons de Gouden Eeuw binnen leiden. De Galactische Bron energie is onze planeet aan het transformeren.

De eerste belangrijke energie die een vitale rol speelt zijn tachyons. Zij zijn de eerste partikels in ons universum en zijn rechtstreeks verbonden met de Bron. Zij zijn niet alleen verantwoordelijk voor balans, maar ook voor transformatie. De hele galaxy is vol met tachyons. Echter, de sluier en verschillende technologieën voorkomen dat zij onze planeet kunnen bereiken.

De Pleiadiërs hebben Cobra technische informatie gegeven om tachyon kamers te bouwen. Nu bestaan er een soort van kamers voor genezing en een andere om verschillende substanties te energetiseren.

De Galactische Superwave is de basis voor het hele transformatieproces. Dat is waarom dit alles hier gebeurt en is precies de reden waarom wij hier zijn op dit moment. Wij waren geïnspireerd en gegidst om hier te zijn. Juist nu is het van doorslaggevend belang voor ons allemaal om te verbinden met onze spirituele gids.

Vooral sinds april is de kracht van de Galactische Superwave omhoog gegaan. NASA heeft een gamma straal gefilmd die kwam van de Centrale zon.

In 1977 begon NASA met de sonde Voyager 2 binnen hun project. Het reist door ons zonnestelsel en bevindt zich nu in de buitenste regio. Deze gefilmde gamma straal is het resultaat van de galactische activiteiten. Daarom zijn de Lichtkrachten heel actief geweest en Cobra sprak hierover in zijn laatste rapport.

Cobra illustreerde dat twee interessante dingen gebeuren. Onze zon stuurt de partikels in elke richting en duwt ze naar buiten. Zij zijn botsen met de interstellaire partikels die komen van de Galactische Centrale Zon en van overal. Als een resultaat is er een 'crash' - de terminatie schok. Deze omstandigheid speelt een vitale rol voor ons lot. De heliopause is gelokaliseerd enigszins buiten de terminatie schok. Dit is het gebied waar de Lichtkrachten hun moederschepen al voor enige tijd hebben gepositioneerd. Deze reguleren de vloed van energieën en wezens in en uit het zonnestelsel. Overeenkomstig vele van de voorspelde catastrofes zouden wij aardbevingen hebben en de mensheid zou al zijn uitgewist. Dank zij deze moederschepen zijn wij hier en beschermd. De mensen die deze profetieën publiceren waren/zijn zich niet bewust van de beschermende maatregelen rondom ons zonnestelsel. Als gevolg van de genoemde reden zullen de voorspelde catastrofes niet plaatsvinden. De moederschepen zijn onze hoeders.

Cobra liet een foto zien van Jupiter, die was genomen op 17 maart 2016. Het laat een flitslicht zien aan de onderrand, wat officieel werd verklaard als een meteoor inslag.

http://www.slate.com/blogs/bad_astronomy/2016/03/29/jupiter_hit_by_asteroid_or_comet_in_march_2016.html

Volgens Cobra was het in feite een moederschip dat zich kort liet zien. Deze schepen hebben diameters die variëren van 500 tot 1000 kilometers, zijn goed gecamoufleerd en zijn overal. Het is deel van het disclosure proces dat deze schepen zich voor enkele seconden laten zien om geen uitbundige reacties uit te lokken.

Gedurende een recente wandeling voelden Isis en Cobra een impuls om in een bepaalde richting te kijken en zij zagen zulk een onthuld schip voor een korte tijd. Sinds maart hebben meer en meer onthullingen plaatsgevonden en er zitten echt moederschepen van de Galactische Confederatie tussen.

De Cintamani steen speelt een vitale rol in het proces van disclosure. Miljoenen jaren geleden is een planeet in het Sirius sterrenstelsel geëxplodeerd. Fragmenten zijn rond geschoten door de galaxy en kwamen op een bepaald punt bij de Aarde. Van alle stenen op Aarde heeft de Cintamani steen op dit moment de hoogst mogelijke vibratie. De Cintamani project stenen zijn geplaatst op veel sleutel punten over de wereld. Onlangs heeft een Japans-US-Amerikaans team met succes een Cintamani steen gebracht via Zuid-Amerika in Antarctica. 'Toevallig' konden zij de laatste vlucht voor het winterseizoen krijgen, dat begint op 1 april. Cobra dankt iedereen die stenen op hun plaatsen hebben gezet.

(Opmerking van Nova Biscotti:  “Als je wilt helpen, financieel, om de Cintamani stenen bij de mensen te krijgen die ze niet voor de normale prijs kunnen kopen, of om ze op de sleutel energie vortex punten rondom de wereld geplaatst te krijgen, klik dan alsjeblief op de “Home” button bovenaan deze pagina. Eenmaal daar zal de 'sidebar' verschijnen en je ziet knoppen rechtsboven waar je kunt doneren via PayPal of BitCoin. Credit betalingen zijn geaccepteerd via de PayPal link).

Vragen aan Cobra:

• Waarom laten de schepen zich nu zien?– De schepen laten zich zien om de toename van bewustzijn bij de mensen te verhogen.
• Tot wanneer moeten wij ascenderen?– In basis is er geen tijdsperiode voor de ascentie. Echter, de tijdsperiode voor het begin van het proces ligt vast tussen 1975 en 2025. Dit kan versnellen in groepen, maar iedereen zal genoeg tijd hebben om dit op zijn eigen manier te doen. Als de ascentie eenmaal is begonnen, zal alles heel snel gebeuren.
• Wanneer er geen parallelle Aarde's zijn, hoe zit het met parallelle tijdslijnen?– Fundamenteel zijn alle parallelle tijdslijnen potentiële toekomsten binnen de mogelijkheden van kwanta. Uiteindelijk zal het bewustzijn van de groep besluiten wat zal worden gemanifesteerd. Als de meeste mensen hun vrije wil niet gebruiken zal een kleine groep mensen moeten besluiten, zoals zo vaak het geval is in de geschiedenis van de Aarde - wat zal gebeuren en wat zal worden gemanifesteerd. Het is altijd de hoogste vorm van bewustzijn die besluit wat gebeurt. Een groep, precies als dit (op de conferentie) verandert de tijdslijnen. Daarom vragen de Lichtkrachten om deze specifieke groepsmeditaties want daarmee kunnen de tijdslijnen effectief worden versterkt.
• Wat zijn deze lichtballen op Aarde waarover wordt gerapporteerd?– Deze verschijnen door verschillende wezens; etherische wezens die ook een beetje fysiek zijn. Er zijn meer bewoners op Aarde dan wij ons kunnen voorstellen. .
• Wat gebeurt er wanneer ik de Cintamani steen in mijn broekzak draag?– De Cintamani steen creëert een energieveld dat een transformerend effect heeft; het leidt ons.
• Wat zullen de dieren doen tijdens de ascentie?– Zij ervaren hun eigen transformatieproces. Vooral gedurende de laatste decennia hebben de dieren geleden door vele schokken en die moeten genezen. Echter, sommige dieren zijn een paar stappen voor ons in hun ontwikkeling.

(Opmerking van Nova Biscotti:  “Fysici zouden plasma beschrijven als geïoniseerd gas, waar een bekwaam occultist plasma zou beschrijven als een verborgen laag / dimensie tussen de gasvormige en de vierde etherische laag." Deze quote is genomen van deze post van Cobra in oktober 2014: http://2012portal.blogspot.com/2014/10/plasma-and-planetary-situation-update.html)

De Plasma Octopus

In deze grafiek zijn de lagen van dimensies (staten van materie) weergegeven. Cobra ging in op de basics: Er is het lijkend solide fysiek, het vloeibare en het gasvormige niveau. Als gasvormige vergaat (door energie input) wanneer de elektrons weglopen, om het zo te zeggen, en losbreken van de atoom nuclei, komt plasma tevoorschijn. Plasma is vreemd voor ons; het heeft bewustzijn dat positief of negatief kan zijn.

Alle informatie over plasma is onderdrukt, echter, het is een cruciaal deel in onze bevrijding. Veel is gezegd over het fysieke en het etherische deel, maar niets over plasma. Plasma is feitelijk overal en als wij ons eenmaal realiseren hoe plasma werkt, zullen wij weten hoe bepaalde drive systemen, overunity en vrije energie in bedrijf zijn gezet. Vrije energie zal dan beschikbaar zijn, vrij voor iedereen. In de behandeling is kennis over plasma nodig aangezien ziekte een verstoring is van de signatuur van het plasma lichaam. De controlerende autoriteiten hebben technieken om het plasma veld te beïnvloeden en ons in gevangenschap te houden. Als wij deze dynamics begrijpen kunnen wij uit onze gevangenis ontsnappen.

Tot nu toe bestaan al methodes van fysieke en etherische genezing. De etherische geneeskunde gebruikt kennis over vortexen en meridianen, zoals in de Chinese geneeskunde. De kennis over energielichamen is gebruikt bij verscheidene andere alternatieve genezingsmethoden. Alleen de westerse conventionele geneeskunde integreert alleen het fysieke deel. Nu is de plasma geneeskunde begonnen zich te ontwikkelen, wat een werkelijk nieuw gebied van genezing is.

Dankzij plasma kunnen wij emoties in ons lichaam voelen. Wij kunnen het etherische veld van het emotionele lichaam voelen. Wij zijn sterk in contact met de astrale laag, bijv. gedurende een rock concert of spitsuur in de stad. Via het mentale niveau staan wij in contact met gedachten en geloofsystemen - onze eigen en die van de planeet. Hier moeten wij leren te besluiten wat is inbegrepen binnen het huidige natuurlijke menselijke veld, en om te onderscheiden wat ons leidt in kunstmatige geloofsystemen (zoals religies) die ons controleren door middel van geavanceerde technologieën.

Cobra zei dat de mensen werkelijk vreemde dingen geloven zonder het na te gaan. Zodra iemand de geloofsystemen bevraagt is iemand in staat om door de wolken te gaan. Dankzij het internet, wat een belangrijk middel is voor de Lichtkrachten om de planeet te bevrijden, is het voor ons mogelijk nu verschillenden (in)coherenties te begrijpen. Als wij in verbinding zijn met ons hogere zelf kunnen wij veel beter besluiten wat goed is en wat slecht.

Boven en voorbij het mentale niveau daar is het hogere spirituele niveau, de bron van ons zijn en onze gids. Uitgelegd in dimensies: de derde is het fysieke, de vierde het astrale of mentale niveau hieronder en de vijfde is het hogere mentale niveau. Al het andere ligt daarboven.

Plasma is een levend wezen, niet een dood energie veld:

• https://www.energeticsynthesis.com/index.php/resource-tools/news-shift-timelines/2756-plasma
• http://eventreference.org/2015/07/26/we-are-ready/

Op deze foto lijkt het als een enorme vortex. Dit is een officieel feit en niet het idee van Cobra. Dit levende wezen, genoemd de Octopus, is al door de gnostics Yaldabaoth genoemd. Het was gecreëerd en in leven gehouden door de diep occulte krachten. Het houdt het zonnestelsel gevangen, en de daarin opgenomen strangelet bommen vertragen de vooruitgang. De Lichtkrachten zijn dit nu met grotere spoed aan het verwijderen.

Hier kunnen wij zien dat deze krachten op Aarde zich heel goed bewust waren van hun acties.

Rond 25.000 jaar geleden besloten de controlerende machten om de sluier te creëren om quarantaine in te stellen en de Aarde te bezetten. Op dat moment was de Aarde een hemelse planeet die zij voor zichzelf wilden. Zij brachten het grootste deel van hun krachten naar deze plek. De scalar barrière reguleerde wie zou en wie niet zou binnenkomen en ontsnappen. Verschillende (golven van) wezens kwamen om de Aarde te redden en zij werden niet toegestaan om te vertrekken. Uiteindelijk werden zij gevangen gehouden door het incarnatieproces.

De mensheid was deze hevige programmering opgelegd omdat zij anders simpelweg vrij hadden kunnen blijven bewegen.

Boven al deze bases op deze foto is elke vlucht van 'ufo's' gedetecteerd en bestraft. De Lichtkrachten zijn verhinderd om binnen te komen. Moederschepen kunnen zich alleen kort laten zien aangezien zij onmiddellijk zouden worden gedetecteerd. Cobra refereert aan Diego Garcia. Het is een basis voor de SSP's (geheime ruimteprogramma's) die zich bevindt ver weg in de oceaan, zodat activiteiten niet kunnen worden gezien door ongewenste toeschouwers. Dit is ook de plaats waar het 'verdwenen' vliegtuig MH-370 is geland.

Op dit moment zijn de Lichtkrachten de strangelet en toplet bommen aan het verwijderen, meer en meer energie van Licht komt naar de planeet en veel Lichtwezens komen hier. Bijvoorbeeld, aartsengelen zijn de sluier aan het ontbinden als kosmische Lichtwezens. Meer en meer Licht vortexen zijn gevestigd en geactiveerd. Waar een Cintamani steen is geplaatst komen engelen om te ruimen en de vortex te creëren.

Gisteravond zag ik het plots verschijnen voor mijn ogen, ik had wat zitten mijmeren over de staat waarin de wereld zich nu bevindt. Ik dacht diep na over de tegenpolen die veel energie kwijt zijn in het elkaar beschuldigen en verwijten maken en ik probeerde op dieper niveau te begrijpen wat er nu echt gaande is.

En plots zag ik iedereen.  De mensen dichtbij zoals mijn familie en vrienden, maar ook een heleboel mensen veraf, de mensen uit de regeringen, de machthebbers zoals Bill Gates en anderen. Ze waren er allemaal.

Het was de plaats waar we samen kwamen als zielen voor dat we zouden beginnen aan dit  buitengewoon bijzondere leven.

 Iedere ziel die wilde meedoen nam een specifieke taak op zich. En ze kozen ook de mensen met wie ze dat wilden doen, hun ouders, hun vrienden, hun familieleden die hen zouden helpen.  Er waren heel veel gegadigden om in deze periode naar de aarde te gaan. Want iedereen daar wist wat er stond te gebeuren: de grote nog nooit geziene transformatie van een planeet samen met haar bewoners. Er waren veel meer zielen- die stonden te springen om mee te doen- dan er lichamen beschikbaar waren.  Het was dus dringen.

Lang niet iedere ziel had al ervaring op aarde. Voor velen was het een nieuw avontuur. Zij hadden al hun levens doorgebracht op andere planeten, en meestal  in veel minder dichte densiteit. ( dichtheid en zwaarte) Er  was speciaal  een oproep gedaan om zielen die niet van de aarde waren uit te nodigen deel te nemen aan deze transformatie, ook omdat die zo ontzettend belangrijk is, voor de aarde maar ook voor alle andere planeten in dit universum.

Hun aanwezigheid was gewenst omdat het ‘zijn’ en handelen vanuit een hogere energie voor hen heel vertrouwd is. Zij hebben sneller toegang tot hun hogere trilling en dat was nodig om de oorspronkelijke aardbewoners te helpen daar  ook bij te kunnen komen. Want zonder die hogere trilling kunnen ze niet mee transformeren met de planeet. En hoe meer zielen mee trillen met de hoger wordende trilling van de aarde, hoe sneller de overgang zou gaan lukken.

Ik was een van hen en jij die dit leest waarschijnlijk ook. Samen met onze gidsen, engelen en lichtteams ( iedere ziel heeft een lichtteam wat voor en met hem samenwerkt)  werden de plannen voor deze zielen voor dit komende leven gemaakt. Er waren heel veel zielen, maar vooral degenen die geen of nauwelijks aardse ervaringen hadden, die graag  wilden incarneren als ‘lichtbrenger’, als helper. Zij kwamen veelal van plaatsen waar  het dienen van anderen, de standaard drijfveer was. Dus ook nu wilden zij vanuit die motivatie naar de aarde om  de zielen die nog niet in het licht leven, te inspireren en te helpen.

In een  lange rij stonden we te wachten tot we te horen kregen  dat het nu onze tijd was om de sprong te wagen en op aarde  te incarneren. Wat we  niet beseften is dat we om de energie van de aarde en van de mensheid te begrijpen, moesten incarneren bij ouders en op plaatsen waar het niet gemakkelijk was.

We moesten leren hoe de mensheid al die eeuwen had geleefd en overleefd. Dus de meesten van ons kwamen terecht in gezinnen met vaak grote problemen: getraumatiseerde ouders, gezinnen waarvan de vader afwezig was , of ouders met een criminele achtergrond, ouders met verslavingsproblemen of met  psychische problemen. Ouders die  niet voor de kinderen konden zorgen waardoor ze in pleeggezinnen of kindertehuizen werden geplaatst, kortom bijna ieder van ons kwam terecht op een plaats waar dingen gebeurden die ze zich in hun ergste nachtmerries niet hadden kunnen voorstellen.

Ik was bij de eerste groep vrijwilligers die mocht vertrekken. Het was kort na de ergste oorlog uit de geschiedenis en er was zoveel leed gedaan aan de mensen dat er diepe nood was een ‘verlichting’. Maar wij kwamen allemaal in gezinnen die vaak zoveel trauma’s hadden dat we zelden in liefde werden ontvangen. Voor veel van mijn mede-vrijwilligers was het leven op aarde heel zwaar, soms te zwaar. Het leven in de zware veelal negatieve energie vergde zoveel dat velen van hen het niet volhielden. Ze plegen zelfmoord of raakten aan de drugs en verdoofden zichzelf volledig. Ze maakten vreselijke hen onbekende dingen mee, zoals mishandeling en seksueel misbruik. Voor velen van hen was het leven hier ondraaglijk.

Degenen die het wel volhielden, zoals ik, hadden altijd een diep gevoel van heimwee en verlangen naar huis. Soms voelde ik ook de neiging om mijn lot zelf in handen te nemen en terug te keren naar mijn veilige thuishaven ergens in de sterren. Ook al waren we ons ‘bewuste’ weten van de plek waar we vandaan kwamen en wie we werkelijk waren kwijtgeraakt door de sluier van vergetelheid, ergens diep vanbinnen wist ik nog wel dat er een plek was die ik als ‘thuis’ ervoer. En vaak als ik naar de sterren keek als jong meisje voelde ik een diep verlangen.  Ik wist ook heel zeker dat de mensen die zich mijn ouders noemden dat niet waren. Mijn echte ouders zouden me op een dag komen halen, daar was ik zeker van en dat hield me op de been.

Maar ik herinner me  ook  de andere keuzes die gemaakt werden. En als ik kijk naar de plek voor we het diepe insprongen, dan  weet ik het weer, er waren ook een heleboel zielen, meestal hoogontwikkelde integere zielen die diep met het lot van de mensheid begaan waren, die ervoor kozen om de polariteit te dienen. Een ander vorm van ‘het dienen van anderen’ weliswaar heeft het uiterlijk de vorm van egoïsme of het dienen van jezelf, maar dat is  heel vaak slechts schijn.

Ik herinner me  nog goed, het moment  toen we afscheid van elkaar namen vlak voor de sprong. Iedereen die ik  omhelsde en waarvan ik wist dat ik die weer op een afgesproken moment zou ontmoeten in dit leven. Sommigen in liefdevolle ondersteunende rollen, en anderen in rollen waarin ze me zouden helpen om mijn opdracht uit te voeren, door  het  moeilijk te maken. Elk van hen zei bij het afscheid, vergeet niet dat ik je van je houd en je vriend ben… Want ik zal daar dingen doen die je niet fijn vindt, omdat je niet meer weet dat we het hier en nu  hebben afgesproken. Maar wat er ook gebeurt, ik ben je vriend en ik houd zielsveel van je. Ik doe die dingen om je te helpen, om wakker te worden zodat je je herinnert wie je   bent  en je aan je opdracht kunt beginnen.

En met deze warme woorden sprongen we een voor een. Sommige van deze zielen ontmoette ik als kind, dat waren vriendinnetjes, buurmeisjes, klasgenootjes. Sommigen warm en lief, anderen hatelijk en afwijzend. Anderen waren mijn onderwijzers, enkelen heel warm en ondersteunend: maar ook enkelen hard en koud en afkeurend. Van een was ik zelfs bang. Ik was vergeten dat hij me ook had gezegd dat hij van me hield, maar dit zou doen om me te helpen mijn opdracht uit te voeren. Ik had toen  ik hem ontmoette nog geen idee wat mijn opdracht was.

Later ontmoette ik mijn eerste  partner die me  niet gaf waarvan ik toen dacht dat ik het nodig had. Nee hij gaf me totaal niet wat ik wilde. En ik scheidde van hem, een ander lief volgde ook hij leek volledig bezig alleen zichzelf te dienen. Maar bij deze partner begon het eerste ontwaken,  langzamerhand via kronkelige wegen, vele afwijzingen, pijn en verdriet, ontdekte ik mijn innerlijke kracht, mijn ware zelf.

Ook in mijn verschillende opleidingen en banen, leerde ik van degenen die me dwars zaten,  die me een stok in de wielen staken, me afwezen. Ze gaven me eigenlijk grote cadeaus, alleen zag ik dat pas in nadat ik na een moeilijke relatie alleen leefde, en ook toen werd dwarsgezeten door mijn ex. Hij maakte me het leven haast onmogelijk. Maar door hem vond ik de weg naar binnen, en ontdekte ik weer wie ik werkelijk was. Ik had al lang een vermoeden, maar toen wist ik het zeker.

Pas toen kon ik zien dat zij allemaal vrienden waren, mensen die als ziel zielsveel van me hielden, en hier deden wat ze hadden beloofd te doen, om mijn te helpen mezelf terug te vinden. Zij verdienen een pluim, ze deden hun werk heel erg goed, ik ben ze nu dankbaar. Door hen ben ik geworden wie ik nu ben. Ieder van hen droeg een steentje bij.

En met die wetenschap kijk ik nu naar de wereld, ik zie al die zielen die nog steeds worstelen en boos zijn op degenen die hen stokken in de wielen steken. Soms zijn dat vrienden, of familie, of wat verder weg, de overheid, de farmaceutische industrie. Ik zou iedereen die nog steeds strijdt en dualiteit ervaart in wat er nu , willen vragen om eens goed naar al hun tegenpolen te kijken.

Herken je ze niet? Zijn zij niet degenen die afscheid van jouw namen en zeiden: vergeet niet, ik ben je vriend, ik houd zielsveel van je, ik ga het je om die reden heel moeilijk maken zodat jij je zult herinneren wie je werkelijk bent, en wat je hier echt komt doen.

En laten we wel zijn lieve zielen, ze hebben een zware taak, want hoe lang blijf je nog in weerstand reageren in plaats van naar binnen te keren en daar  te zien wat ze al die tijd proberen duidelijk te maken. Ze doen het opzichtig en soms zo krom, omdat ze alleen maar willen dat je het gaat zien, dat je gaat begrijpen wat ze doen. Dat ze hier zijn om jouw ontwaken sneller te helpen plaatsvinden.

Zie ze voor wat ze werkelijk zijn, een deel van jou, een deel van ons, onze zielenvrienden, die deze rol kozen om ons te helpen.

Wees ze dankbaar, en voel dan hoe alle angst alle zorg uit je wegglijdt. Vanaf het moment dat je echt ten diepste beseft wie je bent, en wat je hier komt doen, is angst niet langer een medereiziger. Dan voel je vertrouwen, wat er ook gebeurt, wat er ook allemaal wordt opgeroepen. Je weet dat wie en wat jij bent onsterfelijk is, en ook onkwetsbaar. Ondanks alle enge verhalen die nu de ronde doen..

Ik ben vrij van angst en ik geniet met volle teugen van het leven, sinds ik weet wie ik ben…. Met heel veel dank aan al mijn vrienden, die mijn plaaggeesten wilden zijn.

In liefde

30 december 2020

Vanmorgen zei mijn liefste, gelukkig ik heb mijn Tanni weer terug! Niet dat ik lijfelijk ben weggeweest, ik was heel de tijd in zijn nabijheid, toch ben ik zeker een aantal weken mijn innerlijke zelf behoorlijk kwijt geweest. 

Afgelopen nacht voelde ik hoe ik werd aangeraakt en geroepen. En plots besefte ik dat het mijn gids was, die me wakker maakte. Hij maakte me vanbinnen wakker. En ik werd ook daadwerkelijk wakker, Je bent afgedwaald van je pad, zei hij, en ik wist meteen wat hij bedoelde. Ik heb al wekenlang niet geluisterd naar mijn lichaam, want ik voel me al wekenlang ongemakkelijk. Ik word wakker met onrust en ik ga slapen met onrust. Onrust in de vorm van grote twijfels aan mezelf, aan mijn missie, mijn pad, aan alles wat er is gebeurd de afgelopen jaren. Door deze onrust zijn mijn talks minder goed dan ze waren, blijft mijn boek liggen en ben ik me voortdurend aan het afvragen of……..

Dat dit gebeurde is natuurlijk mijn meesterproef. Ik zeg het vaak in mijn talks, iedereen krijgt zijn meesterproef in deze eindtijd. En ik zeg dan ook dat ieders meesterproef zal plaatsvinden in het gebied van hem of haarzelf wat vastzit aan zijn of haar Karmische patroon. Dat het mij op dit gebied zou overkomen had ik niet door. Dank je wel universum, creator, het is geniaal ;).

Ik zal even wat inleiding geven op wat ik nu precies bedoel. Ik ben opgegroeid in een klein dorp in Zeeland, eigenlijk in de Zeeuwse bible-belt. Ons dorp was gemengd, deels katholiek, deels hervormd, deels gereformeerd, en daarin dan ook nog varianten. Dus de kerken en haar regels geboden en vooral verboden waren alomtegenwoordig. Mijn ouders waren ook behoorlijk gelovig, en vooral onze moeder was iemand die ons met vooral bestraffende bijbel spreuken bestookte. Als wij als kinderen ruzie maakten, (wat heel normaal is voor kinderen, hoe kun je anders je grenzen leren kennen en die van de ander,) riep onze moeder: wie zijn broeder haat is een moordenaar! Wat weten kinderen van haat? We begrepen niet eens wat ze bedoelde, maar de spreuken lieten een intense afdruk na in mijn zijn. 

Ik was een heel ernstig en plichtsgetrouw kind, ik vertelde al eerder in een talk dat ik alles las wat ik in handen kon krijgen, ook veel christelijke literatuur. Ik werd als het ware doordrenkt met de leerstellingen van de christelijke religie: zoals: je bent altijd een zondaar, je kunt alleen door heel hard je best te doen in de hemel komen, de hemel moet je verdienen, er zijn maar heel weinig mensen uitverkoren, er kan makkelijker een kameel door het oog van een naald dan dat een mens in de hemel komt. Je moet heel veel naar de kerk, en goede werken doen en bidden om je ziel te reinigen. En dat kan uiteraard alleen via de kerk. Je bent al zondig als je naar de verkeerde school gaat (als katholiek naar een protestantse school bv) of als je koopt bij iemand die van het ‘verkeerde’ geloof is. Of nog zo’n sterk staaltje: ‘twee geloven op een kussen daar slaapt de duivel tussen!’ Dus een vriendschap of relatie met een ‘andersdenkende’ zo werden de mensen van de andere kerken ook wel genoemd, was uit den boze.

Ik was een ernstig en serieus kind en ik probeerde ontzettend hard om ‘goed’ te zijn, want ik wilde zo graag terug naar huis. Ergens diep vanbinnen wist ik dat er een thuis was waar alles goed en liefdevol was. Maar dat het zo moeilijk zou zijn om er terug in te komen, zoals men  vertelde, dat baarde mij ernstig zorgen als kind. Dus ik was elke dag bezig met mijzelf, ik onderzocht iedere dag mijn geest, mijn ziel. Op zonden en fouten. Natuurlijk maak je fouten, hoe kun je anders iets leren? Maar ik voelde me zo vaak schuldig, want fouten gebeuren ook als je even vergeet op te letten, dus als je bv speelt. Dan vergat ik de tijd, wat een grote zonde was, en zeker straf betekende van onze moeder, die onze vader de straf liet uitvoeren. Dus van een spontaan onschuldig kind was geen sprake. Ik was altijd bezig met zelfverbetering en zelf onderzoek. Ik las de dramatische verhalen van de heiligen die omdat ze hun leven gaven voor god, door zich te laten opeten door leeuwen of onthoofden, in de hemel kwamen, verhalen die uitgebreid in de katholieke illustraties stonden, met plaatjes etc. Niets werd aan de verbeelding overgelaten. We hadden een dik ingebonden boek met katholieke illustraties uit de 30er jaren, waar het nog veel erger in was dan in de tijdschriften van de 60er jaren. En ik moest van mezelf alles lezen. Maar omdat ik net zo gevoelig was als ik nog altijd ben, sliep ik er vaak niet van. Ook het idee dat God overal was en alles zag, zelfs je zondige gedachten, o dat vond ik zo akelig. Dus bleef ik diep nadenken over al deze mensen die zo’n moeilijke weg gegaan waren om uiteindelijk bij God te kunnen komen. Het was eigenlijk een duidelijke boodschap, om bij God te komen is heel, heel moeilijk. En wat ik wel niet zou moeten doen om ook terug naar huis te kunnen.  Hij zorgt ervoor dat er bijna niemand de weg terug kan gaan, want je mag niet genieten, niet zorgeloos zijn, niet spelen. Dat zijn allemaal zonden. Ik had er een hard hoofd in, ik zou dat nooit kunnen opbrengen, en in mijn fantasieën, dacht ik alles uit, of ik de moed zou hebben, me te laten onthoofden als het zover zou komen, of op de brandstapel te stappen. Ik vergat in die tussentijd om te genieten en gelukkig te zijn.

Deze opvoeding liet uiteraard diepe sporen na. Want deze doctrines waren overal, thuis, op school, in de kerk, bij sommige familieleden. Gelukkig waren er wel familieleden die wat liefdevoller waren, zoals mijn oma. Die mijn kinderwens (ik dacht daarmee misschien de goede weg naar de hemel te kiezen) om missiezuster te worden weglachte en me zei dat het echt niet zo’n goede keuze was als het eruit zag. Zij bood het lichtere luchtige tegenwicht aan de zwaarte van mijn ouderlijk huis en dorp.

Gelukkig begon op een bepaald moment de flowerpower tijd waarmee heel veel van de oude doctrines op losse schroeven kwamen te staan. Er kwam veel meer vrijheid van denken.  Ik ging zelfs meerdere malen een relatie aan met een niet katholiek. Maar de oude vastgezette patronen, van zorg en angst (want dat was het natuurlijk) lieten zich niet zomaar verjagen en die kozen gewoon een ander object. De diepe angst om nooit goed genoeg te zijn om de hemel binnen te kunnen gaan, vermomde zich nu als een diepe angst om niet genoeg ‘kennis’ te hebben of intelligentie om de opleidingen te kunnen doen die ik wilde, of om de baan te kunnen krijgen die ik graag wilde.

Wat ik dus deed is studeren, studeren, en studeren. Lezen, lezen, lezen. De ene opleiding en cursus na de andere, en als ik met de ene klaar was,  begon ik aan de andere, en toch gaf het me echt niet het gevoel dat ik nu goed genoeg was, welnee, het gevoel van ontoereikendheid bleef. Het vermomde zich gewoon. Ik bleef het kind wat haar best bleef doen om in de hemel te mogen komen, ook al geloofde ik al lang niet meer in de verhalen van de kerk.

Mensen met wie ik heb samengewerkt zullen het zich herinneren. Als ik ergens een cursus of workshop van 1 dag gaf, had ik lesmateriaal voor een week bij me, en dat zat uiteraard ook kant en klaar in mijn hoofd. De dag voor zo’n opdracht las ik nog van alles door en twijfelde ik nog steeds of ik wel voldoende kennis had om die les te geven. Mijn diepste angst was ‘door de mand te vallen’ als iemand die pretendeerde heel veel kennis te hebben maar het helemaal niet had. Zo’n angst is waarschijnlijk al ouder dan dit leven. Hij is zo diep en basaal.

Goed in mijn werkzame leven, waarin ik ook nog steeds probeerde ‘het goede’ te doen, al was dat minder krampachtig dan vroeger, kwamen er o wat een zegen, allerlei dingen op mijn pad die me gedeeltelijk bevrijdden van de oude angsten. Ik leerde mijn lichaam (dat ooit zo zondige lichaam) te waarderen en er blij mee te zijn. Ik leerde mijzelf te waarderen, ik leerde te genieten van mooi dingen zoals muziek en kunst, en ik leerde dat er veel manieren zijn waarop je naar het leven kunt kijken. Dat er vele manieren zijn om ‘het goede’ leven te leiden. En ik werd zorgelozer. Maar er zaten altijd nog wel diepe gevoelens van ontoereikendheid.

En zo ontmoette ik de mediatie. Vipassana meditatie. Een zegen op mijn pad, en dat zeg ik opnieuw met volle overtuiging en van harte. Want door wat er gebeurde de afgelopen weken ging ik zelfs daaraan twijfelen.

Maar deze manier van mediteren heeft me zo geholpen om dichter bij mezelf te komen, en dichter bij jezelf is absoluut dichter bij God, of de Creator zoals ik liever zeg. Omdat het woord god zoveel is en wordt misbruikt.

In deze meditaties die ik meestal thuis deed en doe, maar in het begin ook in een groep onder begeleiding, leerde ik mijzelf echt kennen, mijn denken en doen, mijn denkpatronen, en ik leerde om afstand te creëren tussen dat wat ik niet ben: mijn denkgeest en persoon, en dat wat ik wel ben: de observator die rechtstreeks is verbonden met mijn hoger zelf en dus mijn ziel.

Dit leerde ik allemaal, wetend dat de echte kennis en waarheid alleen in mezelf te vinden zou zijn. Echter behalve het leren kennen van mezelf en het langzaam afpellen van allerlei aangeleerde ingewikkeldheden kwam ik niet ‘binnen’ in mijn hart.  Dat duurde jaren, jaren waarin ik elke dag mediteerde, en heel veel moeilijkheden tegenkwam en oploste in de buitenwereld. En waar ik door het mediteren steeds ‘wijzer” mee om leerde te gaan.

Plots op een dag inmiddels totaal niet meer verwacht kon ik mijn hart binnen, en maakte daar kennis met mijn engelen. En elke dag gebeurden er nieuwe ongewone dingen in mijn hart, de wereld daar die echter en mooier en eerlijker is dan deze materiele wereld groeide en groeide. Allemaal dingen die ik nooit heb gevraagd of verwacht. Alles gebeurde daar, en ik leerde er mijn eerste gids kennen, die me enorm veel lessen leerde. Met alles wat ik in de buitenwereld tegenkom kan ik terecht bij hem. En later komen er meer gidsen, tot eind 2020 Jezus zich kenbaar maakt. Hij is mijn laatste gids. Er vinden in de buitenwereld voortdurend dingen plaats die synchroon lopen met mijn ervaringen in mijn hart. Het is mooi en vooral liefdevol.

Maar er is nog steeds in mij een stukje van de ‘ben ik wel goed genoeg’ angst. Dus ik blijf vaak twijfelen over mijn ervaringen: kan dat wel, klopt dit wel, ben ik wel goed genoeg om zulke mooie dingen te mogen meemaken?

Dan komt de vraag van Inge of ik in de Opstap wil komen, ik voel me verrast vereerd en vraag me af of ik wel goed genoeg ben, genoeg weet om daar te mogen optreden. Maar in mijn hart zijn mijn engelen en lichtteam enthousiast. Dus het gebeurt en wel drie keer, en dan zegt Inge: waarom begin je zelf geen talks? Daar denk ik over, nog altijd twijfelend, maar dan met support van mijn lichtteam en vooral Jezus durf ik het aan, aarzelend, dat wel. Inmiddels voel ik me minder onzeker en durf het beter. Ik spreek daar zoals ik ben, met alles erop en eraan. Dank je wel Inge.

Maar intussen is er een persoon die zich onder een schuilnaam, niet kenbaar maakt maar wel vriendschap vraagt op FB, en mijn berichten volgt. Deze persoon geeft me enkele keren feedback op mijn opstap verhalen en talks, en de eerste feedback is positief. Ik lees het en neem het in me op. De persoon deelt verder niets persoonlijks, ook is er geen enkele foto te zien, noch een naam. Langzamerhand begint deze persoon zelf meer berichten te delen. Felle indringende berichten, met de houding van een alwetend iemand. De persoon heeft over zijn kennis geen enkele twijfel, nooit. Deze persoon is volledig overtuigd van de waarheid van zijn berichten. De berichten brengen me daardoor in verwarring, want ze ondergraven bijna alles wat ik sinds ik in mijn hart kan, heb mogen ondervinden en ontdekken. Ik lees ze elke dag en ze worden steeds verontrustender, ik ga elke dag met twijfel over mijn weg en mijzelf naar bed, en word ermee wakker. Wat me al snel opvalt is het totaal ontbreken van enige liefde of warmte. De berichten zijn koel en analyserend, en soms erg veroordelend. Er worden steken en klappen uitgedeeld onder het mom van ‘ik ben de enige die hier de waarheid kent’. Meer mensen die een beetje zoals ik zijn, gaan het volgen en lezen en reageren soms, vaak net zo aarzelend als ik.

Ik lees alles en reageer alleen op dat wat echt resoneert en goed voelt. Maar de andere teksten graven zich onder mijn huid, op een onplezierige manier. Het doet me ergens aan denken, maar ik ben nog altijd niet alert genoeg om het te zien.

Ik ben er inmiddels bijna voortdurend mee bezig, en mijn lief merkt het, en vraagt me ermee te stoppen. Ik vertel hem erover en zeg hoe het voelt. Het ding is dat een deel van deze berichten zaken bevat waarvan ik weet dat ze juist en waar zijn. Ik weet bijvoorbeeld dat new-age gecreëerd is door het duister. Ik weet dat we ‘voeding’ zijn in massa meditaties en als we in angst zitten.

Maar het gaat op en neer, de persoon weet me steeds opnieuw uit mijn kracht te trekken, hij stuurt persoonlijke berichten over wat ik deel en post. En ik neem de moeite om een ingesproken bericht te sturen waarin ik zeg dat ik trouw blijf aan mijn hart en dat ik mijn weg blijf volgen. Openhartig en standvastig noemt hij dat.

De persoon schrijft ‘aardig’ aan mij. Minder gevoelloos als in zijn berichten.  Heel veel van de dingen die hij schrijft kloppen in mijn gevoel en resoneren.

Omdat ik deze dingen weet en onderschrijf, werkt het hypnotiserend. Ik heb zelf een hypnose opleiding dus ik weet hoe het werkt. Je gebruikt een aantal dingen die de ander kent en gelooft en verbindt dat met een aantal onbekende zaken. Doordat de persoon het ene gelooft en weet, gaat hij ook het andere voor waar aannemen.

 Maar wat blijft wringen is het (ver) -oordelen en het gebrek aan warmte. En wat me heel erg raakt is dat de persoon in de berichten, hij noemt nooit namen, dat zegt hij ook, maar de verwijzingen naar personen die bijna iedereen kent zijn overduidelijk, en hij haalt deze mensen naar beneden. Dat raakt me en dan lees ik de berichten waar zo her en der dingen die mensen doen, worden veroordeeld en weggezet als het duister dienend. Ik lees dan de stukjes en zie hoe er dingen in staan die misschien over mij gaan en ik voel me nog meer onzeker worden. Doe ik het fout? Ben ik niet goed bezig, ben ik in de val gelopen? Volg ik het verkeerde licht? Het stopt niet, en ik werd er dusdanig onzeker van dat ik mijn boek laat liggen, dat ik niet meer in mijn kracht sta.

Mijn kracht die ik niet cadeau heb gekregen. Die ik zomaar laat wegebben, door de schrijfsels van een persoon, die ik nog nooit heb ontmoet. Ik praat erover met mijn lief, dat het toch niet ethisch is om op die manier mensen af te kraken. En het hield me bezig tot gisteren, tot vannacht.

Mijn gids die me wakker maakt en zegt: waar ben jij nu mee bezig? Wat laat jij met jezelf gebeuren? En plots valt het inzicht me binnen, in stukjes en brokjes begrijp ik alles. Mijn zwakke punt: ben ik wel goed genoeg, volg ik wel het juiste pad, heb ik kennis genoeg? Heb ik wel de echte liefde, of dien ik wel het echte licht? En dan iemand die zich voordoet als degene met alle kennis, de waarheid, de wijsheid, het juiste pad, het juiste licht.

Het enige wat eraan ontbreekt, is de liefde, die is niet voelbaar in deze persoon zijn berichten. Ik zeg niet dat hij die niet heeft, maar hij toont hem niet.  Plots voel ik waar ik dat gevoel uit herken, vroeger de kerken, de scholen, de pastoors, de nonnen, de dominees, allen verkondigden ‘hun’ waarheid als de enige juiste, hun pad als het enige pad naar god. En al die paden waren moeilijk pijnlijk, lastig, bijna onmogelijk, want we zijn zondaars, we zijn slecht etc etc. We zijn het niet waard dat we Gods huis binnen mogen.

 Ik voel de overeenkomst, en opeens weet ik het zeker, dit is niet mijn weg, deze persoon is niet de juiste gids voor mij. Mijn gidsen zijn liefdevol, en ik weet dat alle mensen die ooit een ervaring hadden met de Creator, God, of Jezus maar één ding bleven zeggen, schrijven, delen, dat de Creator pure liefde is, dat er geen straffen of hellen zijn. Dat je altijd bemind wordt, en dat het enige wat er is, de universele wetten zijn, en een ervan is dat je dingen die je ooit uit balans bracht weer in balans moet brengen. Klinkt eerlijk en juist voor mij. Die straffende jou het moeilijk makende god is de god van de Matrix, dat is Jahweh, de demiurg, die het ons zo moeilijk mogelijk zal maken om de weg terug te vinden.

En wat de oude meesters of gnostici ook gezegd of geschreven hebben, veel ervan zal kloppen, evenveel ook niet. Niemand van hen was al aan de andere kent geweest….ook zij waren behept met de doctrines van hun tijd. En vanuit die doctrine kun je je niet voorstellen dat de weg naar God liefde is en niet moeilijk. Die doctrine is de matrix, de gevangenis.

Maar een persoon die zegt: deze tijd heeft geen goeroes meer nodig geen gidsen en die zelf wel zijn weg en waarheid deelt en mensen niet openlijk niet recht in hun gezicht maar verdoken in een bericht afbreekt, met de houding van ik ben de enige die weet ik ben de enige weg.

Nee die mag doen wat hij wil, maar diens ‘kennis’ heb ik niet nodig. Ik volg de weg van mijn hart, en luister naar mijn innerlijke gidsen.

Ik dank deze persoon heel hartelijk voor deze wonderbaarlijke les.  Ik ben er ook van overtuigd dat hij niet de bedoeling heeft om mensen uit hun kracht te halen of af te breken, ik denk dat hij het vanuit een oprechte intentie doet. En dat hij overtuigd is van zijn juiste weg. Ik neem hem ook niets kwalijk. Ik had deze les nodig om terug te beseffen dat ik altijd naar mijn lichaam mijn tempel moet luisteren, en die voelde zich vanaf dag een ongemakkelijk.

Het was een geniale les. Ik ben terug bij mezelf.

Mijn lief zei vanmorgen, gelukkig ik heb mijn Tanni weer terug, en ook, je ziet er anders uit, energieker, stralender.. Zo voel ik me ook.

Afgelopen nacht waren we alle twee rond 4 uur wakker, dat gebeurt wel vaker en vaak is het dan omdat een van ons beiden onrust heeft in zijn of haar hoofd en lijf. Niet zo gek natuurlijk in deze vreemde boeiende tijden.

We delen dan onze zorgen, gedachten en gevoelens, en ja dat helpt altijd. We hebben diverse vraagstukken op te lossen, althans dat denken we. Familie in het noorden die eigenlijk wel naar het zuiden wil komen, om bij ons of in onze buurt te wonen. We laten onze blikken erdoor bepalen. We willen nog een huis kopen hier, en momenteel worden er veel huizen verkocht omdat veel mensen geen tweede confinement (lockdown) in een appartement in een stad willen meemaken. Dus wie geld heeft veroorlooft zich nu om een huis te kopen op het Franse platteland. Mensen uit de grote steden, Parijs Bordeaux, Toulouse, Lyon, ze zoeken en vinden. Maar ook Nederlanders en Belgen zoeken en zijn te vinden met hun neus tegen het raam van de vele immobilier kantoren. Ons dilemma is; de keuze, willen we het huis wat we nu huren kopen, met de beperking dat je er niet langdurig met andere volwassenen kan/wil wonen. Dus dat of kopen we iets wat beter past bij die wensen, bij die manier van leven, dat we ruimte maken voor mensen die hun oude omgeving willen ontvluchten en hier een vrijer leven willen beginnen.

Afgelopen weken hebben we al wat huizen bekeken. We zien de financiële markten binnenkort instorten en willen graag op een goede manier ons geld beleggen. Zo bezochten we gisteren een ‘hameau’. Dat is een groep huizen die bij elkaar staan op een terrein. Meestal zijn dat oude huizen van een groep ambachtslieden die samenwerkten en samenleefden. Je vindt ze hier regelmatig terug. Deze was gemaakt van een aantal huizen die net zoals in hofjes aan elkaar gebouwd waren, en met nog een apart huis. Ze zijn niet groot, de behoefte aan grote huizen was in de tijd dat dit werd gebouwd niet zoals nu. Mensen oefenden hun ambacht uit in en rond hun huis en deelden gemeenschappelijke zaken zoals gereedschappen, paarden, karren etc.

 Eigenlijk een prachtige manier van leven, een manier die wij ergens ook wel willen. Voordeel van deze manier van samen wonen, is dat je plezierig gebruik kunt maken van elkaars talenten en krachten, dat iedereen doet waar hij goed in is, en graag doet en dat je op een verantwoorden wijze omgaat met materiele dingen. Waarom moet iedereen een grote zitmaaier hebben, of een tractor of een remorque (aanhangwagen) ? Of een hout-versnipperaar, allemaal dingen die je heel goed samen kunt aanschaffen en delen. Waarom zou iedereen tomaten en courgettes in zijn tuin zetten als je weet dat die allemaal tegelijk rijp zijn en je nu dus overstelpt wordt met tomaten en courgettes. Je kunt ook samen een tuin hebben waarin je met respect voor de natuur groenten kweekt een voedselbos aanlegt, waarin je samen werkt en samen deelt. Het complex wat we bezochten zag er prachtig uit. Alles mooi gerenoveerd en in heel goede staat.

Een groot stuk grond eromheen met een source (bron) 5 huizen verschillend in afmeting, waarvan vier aan elkaar geschakeld, een mooi zwembad gevuld met bronwater. Natuurlijk zijn er ook nadelen. Het complex ligt aan wegje met daaraan nog drie huizen. Buren dus, die ook deze weg gebruiken en die weg loopt over het complex. Dan de huizen aan elkaar, dat betekent wel erg dicht bij elkaar, hoeveel privacy blijft er over. Gaat dat altijd goed met degenen met wie je zoiets wil doen? Hoe doe je het, alleen kopen en verhuren, of samen kopen, met bv twee stellen en dan de andere 3 huizen verhuren? Kan dat juridisch. Veel vragen veel kwesties om van wakker te liggen. Want er is ook dat huis waar we nu wonen, waar we zo graag zijn, het mooie uitzicht, de aardige buren. Het huis en patio waar we ons zo thuis voelen. Maar ook daar nadelen, het waait er vaak, wat soms heerlijk is, nu bv nu het 35 gr is. Maar vaak is dat onprettig, dus een windscherm plaatsen en luiken tegen de hitte. Verder is het een heerlijk huis. Met een fijne tuin, waar we ook nu al voedsel produceren.

Maar vannacht was het een dilemma, mijn lief die zo gehecht is aan deze plek en behoefte heeft aan een stevige basis om alle stormen die er zijn en komen aan te kunnen. Ik die die basis in mezelf heb en in ons samen. Ik voel me veilig en beschermd in mijn eigen hart en in de armen van mijn lief. Home is were the heart is. Ik kan overal wonen, dus we besloten dat hij mag bepalen, wat voor hem het beste voelt wordt het. Niet dat het daarmee veel gemakkelijker is geworden. Hij voelt verantwoordelijkheid voor familieleden die zich onzeker en angstig voelen over de toekomst. Hij wil hen een veilige plaats bieden. En ik voel dat met hem mee. Ik heb hetzelfde. Het gevoel dat we een community moeten beginnen heb ik al heel lang, en ook dat nu de tijd er klaar voor is.

Dat deed ons denken aan een gesprek en ervaring van enkele weken, toen we tijdens een dinertje met vrienden, een gesprek kregen over het community plan, we hadden al een soort half uitgewerkt idee om samen iets te doen in de richting van een community. Een vriend begon ons te ondervragen: welk belang heb jij daarbij? Ik moest daar diep over nadenken, welk belang? Dat is zoiets als, ‘what’s in it for me’, of ‘wat schuift het’ op zijn plat Nederlands.  Natuurlijk is mijn belang (en dat van ons allen) dat het samen delen veel beter is voor de wereld. Dat je samen sterker en veerkrachtiger bent, dat je voor elkaar kunt zorgen, indien nodig, dat je elkaars lasten helpt dragen.  Dat je samen werkt en je samen ontwikkelt. In ons geval dat onze vrienden met wie we het plan hadden bedacht, gelukkiger zouden worden omdat ze daarmee een onopgelost probleem konden oplossen.

We hebben er na dat dinertje vaak over gesproken, het hield ons bezig op allerlei manieren. En vannacht bedacht ik: soms is dat je enige belang: dat de mensen van wie je houdt gelukkig zijn en dat het hen goed gaat. Misschien is dat echt een 5D gedachte.  

Dat is wat nu speelt, want ons geeft het vooralsnog geen voordelen om mensen die willen vluchten, hierheen te halen om samen een andere wereld te scheppen. Zeker niet als het mensen zonder middelen zijn. Dan is ons enige belang dat het hen goed gaat. Voor de vriend was dat een belang wat hij direct van tafel veegde met nog wat andere dingen. Zoals dat ik mijn kennis en ervaring wil doorgeven aan een jonger iemand. De vriendin zou diegene worden. Zij zou mijn leerling worden om opgeleid te worden in alle kennis en ervaringen die ik heb. Hij bekeek het geheel vooral vanuit de financieel juridische kant (3D noem ik dat) de oude wereld de oude manier van denken. Die kant was voor ons eigenlijk minder belangrijk.

Vannacht zag ik nog een reden waarom dit voor ons weinig gewicht in de schaal legt. De dingen die nu gebeuren rond corona hebben een enorme impact op iedereen.

Lijden aan angst 1

 De ene groep mensen lijdt momenteel hevig want die gelooft zonder enige kritische gedachte datgene wat hen verteld wordt door de overheid en de farmaceutische industrie. Zij zijn bang voor een virus, en bang voor alles waar mee wordt gedreigd. Zelfs voor hun medemensen, die hen zouden kunnen besmetten.

Inderdaad heel bang voor ‘de dood’ dus en niet in staat om te leven met de voortdurende aanwezigheid van de dood. Niet dat dat ooit anders was, maar de angst voor de dood wordt nu elke dag aangezwengeld door de media.

Lijden aan angst 2

Een andere groep mensen; de ‘wakkeren’ lijden ook aan angsten maar op een andere manier, zij wijn bang voor alles wat de overheid en de farma industrie van plan is. Zij beleven het geheel anders, zij zien achter alle angst-zaaierij een groter plan, van een kleine groep die de wereld wil beheerde, de bevolking verminderen en de mens tot slaaf maken voor zover hij dat nog niet was. Zij willen niet mee in de angst voor het virus en de besmettingen die wordt gezaaid en verdiepen zich in de achtergronden van alles wat gaande is. Zij ontdekken dingen die hen schokken en die ze eerst niet willen geloven en dan toch wel moeten door overweldigend bewijs. Zij hebben enorme drang om mensen wakker te schudden en om verzet te plegen, en om tegen alle maatregelen in te gaan. Zij voeren vaak strijd in woord en pen, met degenen die alles geloven. Want zij zien de dingen die gaan komen met een zekere angst tegenmoet. Vaccins, chip in je lichaam, gevolgd worden en op afstand bestuurbaar zijn. Dat jaagt hen angst aan.

Bewust Zijn

Dan heb je nog een derde groep en die is vooralsnog het kleinst, ook wakker maar op een nog dieper niveau. Die kennen beide ander niveaus van binnen en van buiten, maar zijn daar als het ware in hun afgelopen leven, en wie weet vele levens daarvoor al doorheen gegaan. Zij zijn niet bang voor de dood, want ze weten dat alles wat hier is en gebeurt een spel is, en dat ze alleen een rol spelen. Zij weten dat ze een ziel zijn die een ervaring ondergaat in een menselijk jasje. Zij weten dat datgene wat echt is aan hen onkwetsbaar en onsterfelijk is. Zij vertrouwen in de wijsheid van hun ziel, hun hoger zelf, in het goddelijk plan.

Zij hebben meestal alles wat in hun leven op hun pad kwam aan moeilijkheden en obstakels, opgelost. Ze hebben de bron in zichzelf ontdekt, ze hebben de stem van hun ziel gehoord. Ze volgen die stem en hebben met hulp van die innerlijke gids, alles wat hen problemen gaf, aangekeken en opgelost. Ze hebben hun pad schoongeveegd. Ze zijn vrij van innerlijke belemmeringen, vrij van onopgeloste problemen. Hun band met anderen is zuiver, ze spreken vanuit hun ziel, ze spreken hun waarheid. Ze zijn ook niet bang om hun ziel te laten spreken. Ze luisteren naar hun hart en ze zijn trouw aan zichzelf. Zij zijn degenen die nu klaar zijn om te luisteren, te helpen, te beantwoorden, zij zijn de voorlopers geweest voor deze tijd. Zij waren al wakker en vreemd en werden als onaangepast beschouwd toen allen die nu wakker zijn geworden nog diep in slaap waren.

Augustus 2020

Sinds kort doen we op maandagmorgen Tai Chi, op ons terras, mijn liefste met 20 jaar ervaring in Tai Chi is de teacher. Hij is een hele goede leraar, (ik ben kritisch) het is fijn om zijn lessen te volgen. Hij doet het zorgvuldig, liefdevol en met Vlaamse humor.

Afgelopen maandag begonnen we- het was de tweede les- met een zit meditatie de eerste les begonnen we met staande meditatie. Deze was ook erg mooi, je mocht zitten in ontspannen houding, met je handen in je schoot en visualiseren dat je je hart in je handen mocht vastnemen. Alles wat zich zou aandienen was goed. Ik ken dit beginsel ook uit de Vipassana meditatie. Alles wat voorbijkomt laat je komen en gaan. Je stuurt het niet weg, je onderdrukt het niet, je be- of veroordeelt het niet, je laat het voor wat het is en je gaat er ook niet op in. Het is als een fiets die voorbijrijdt, je springt niet achterop. Je bent alleen opmerkzaam op alles wat er voorbijkomt. Door het te signaleren als ‘er is’ eigen je het jezelf ook niet toe, je identificeert je er dan niet mee. Er is pijn in het rechterbeen, of er is een koele wind op de huid. Of er zijn gedachten…Maar vooral bij gedachten is dat moeilijk, voor je het beseft ben je mijlenver weg meegedreven met een gedachte. Zacht en liefdevol teruggaan naar je plaats waar je bent en je ademhaling is wat je dan doet.

De zondag ervoor gingen wij met de kleinkinderen, naar twee mooie dorpjes niet zo ver van ons vandaan. Er waren brocante markten in beide plaatsen.  Normaal is dat erg leuk, al die geschiedenis bekijken, ik houd daarvan. In het eerste dorp was het marktje erg klein en had niet veel om het lijf. (Mooie uitdrukking is dat toch 😉)

Je zag er wel heel veel mondkapjes. We wilden er op het middaguur iets eten, maar het restaurantje was vol en de serveerster was erg onvriendelijk.

Het werd dus tot vreugde van de kleinkinderen fastfood ☹

In het tweede dorp, prachtig gelegen op een heuvelkam, en een van de mooiste dorpen van Frankrijk, was het een grotere markt, met veel meer mensen. Het hele dorp was afgezet met dranghekken en bij elk hek iemand die zich leende voor de rol van controleur. Geen politie maar een burger (vaak nog strenger) dus verplicht mondkapje op. Op de markt van dat normaal heel gezellige plaatsje zat en liep iedereen met deze dingen op hun gezicht. Beklemmend zo voelde het, onder de oppervlakkige ontspannen sfeer, er zaten veel mensen op de terrassen, het was warm en zonnig, voelde ik de angst en onzekerheid zoemen. We bleven er dan ook niet lang. Onderweg naar huis voelde ik hoe mijn rechter lichaamskant pijn deed, van mijn gezicht tot mijn tenen, alles was verkrampt en pijnlijk. Ontspannen hielp niet. Het duurde de hele avond en nacht.

Tijdens de zitmeditatie voelde ik de pijnlijke kant van mijn lichaam, opgloeien. Ik ging er met mijn aandacht naartoe en vroeg, wat betekent dit nu weer? Ik kan toch goed met stress omgaan? Waarom heb ik het nu weer (ik had het al eerder, nadat we door Frankrijk heen en terug waren gereden, in mei, midden in de lockdown) het antwoord kwam direct: je hebt dat opgepakt in dat dorp waar je gisteren was. Er was daar veel angst en onzekerheid. Oké dat heb ik gevoeld. Maar? Je hebt de angst van heel veel mensen overgenomen, die zijn gisteren allemaal lichter en ontspannener naar huis gegaan. Het is niet van jou, het is niet jouw angst of stress. Ja dat weet ik wel zei ik, maar waarom moet ik dat steeds op mij krijgen? ‘Het is een deel van je taak die je kwam doen’. ‘Jij neemt overal de angst en onzekerheid van mensen om je heen op je’. ‘Dat kun je goed. En je doet het heel goed, we zijn blij dat je het zo goed doet’.  O pfff, deel van mijn taak dacht ik, dat is heftig.  Heb ik dat zelf gekozen? 

Hoe raak ik het kwijt vroeg ik. ‘Gewoon de bekende manier, bedank het gevoel, vertel dat het zijn waardevolle taak heeft gedaan en laat het bewust wegstromen naar de aarde’. ‘Bedank ook dat je dit mag doen’. Plots voelde ik alles wat ik had opgenomen, ik voelde de mensen erachter, en mijn tranen begonnen te stromen. Al die angst, het werd zo voelbaar in mijn hart en gevoel.  Met een enigszins gemengd gevoel deed ik wat me gevraagd werd, en inderdaad alles vloeide uit me weg. Moet ik dan steeds overal naartoe om dat te doen, vroeg ik me nog af? Ja eigenlijk wel, als je zin hebt, was het antwoord.

 Gelukkig dat ik niet steeds hoef, alleen als ik zin heb, dit weekend, had ik geen zin in een dergelijke missie. Heerlijk thuis opladen en genieten.

De Tai-Chi erna ging vlotter en gemakkelijker nu mijn lichaam weer soepel en ontspannen aanvoelde.

Met dank aan mijn engelen en gidsen. Violet, Lila, Paolo, Stanislas en Magdalena. Zonder jullie zou mijn opdracht hier veel moeilijker zijn.

Tanni augustus 2020

De kosmos en ons hoger zelf brengt je soms op paden waarvan je op dat moment niet weet wat je er moet doen. Soms kom je in situaties terecht waarvan je niet vermoedde dat het bestaat. Dit was zo’n ervaring.

Toen ik eind 30 was kreeg ik een relatie met iemand die in een totaal andere wereld verkeerde dan ik. Ik was een werkende alleenstaande moeder, met een fulltimebaan in de psychiatrie. Hij was een zakenman en mede-eigenaar van een groot bedrijf. Hij was dus rijk, althans die indruk maakte hij.  Toen we een paar maanden met elkaar omgingen werd hij uitgenodigd door vrienden van hem in Brasschaat die 25 jaar gehuwd waren. Ik was met hem al een aantal malen in Brasschaat geweest, maar ik had voor ik hem kende geen idee wat voor soort dorp dat was. Een plaats waar veel rijke Nederlanders woonden om belastingtechnische redenen. Veel mensen vonden het tamelijk naïef van mij dat ik dat niet wist. Enkelen dachten zelfs dat ik juist iemand had gezocht uit dat dorp om een ‘rijke’ man aan de haak te slaan. Niets was minder waar. We kenden elkaar via een advertentie in de NRC. Wat toen nog een betrouwbare krant leek. Daten online bestond nog niet.

Het feest vindt plaats op een vrijdagavond en we worden rond 18 uur in het chique restaurant verwacht. Hij zal mij thuis ophalen, hij komt en heeft al een fles champagne en een prachtig boeket bloemen bij zich voor het bruidspaar. Hij bekijkt de kleding die ik aanheb, een net jurkje met een jasje, maar hij vindt het niet mooi genoeg. Heb je niets beters? Samen kijken we in mijn kledingkast, ik heb niet veel kleding, enkele jurkjes en wat broeken en truien en T-shirts -Als ik geld over heb koop ik liever boeken- Er hangt een zwarte jurk die ik zelf heb gemaakt van zijdeachtige stof. Hij wijst ernaar, doe die maar aan. En sieraden, heb je een mooie ketting of zoiets? Ik laat hem mijn bescheiden sieraden doosje zien, allemaal goedkope kettinkjes en oorbellen. Een paar zwart witte oorbellen met een bijpassende ketting,

gemaakt door een vriendin bekijkt hij wat nauwkeuriger. Doe die maar zegt hij, maar hij is duidelijk ontevreden, ik voel zijn afkeuring. We stappen in de auto en rijden richting Brasschaat. Hij zwijgt de hele rit.  Ik voel me erg ongemakkelijk, zijn afkeuring hangt in de auto. Ik ben duidelijk niet goed genoeg voor zijn vrienden in Brasschaat.  Aangekomen bij het restaurant gaan we naar binnen. Hij draagt de cadeaus en zegt niets tegen mij. Binnengekomen staat er een gezelschap met een glas champagne in de hand. Hij begroet het bruidspaar en stelt mij niet voor. Ik doe dat zelf, en wordt uitvoerig bekeken. Ik begrijp nu waarom hij zo afkeurend reageerde op mijn outfit. De dames zijn allemaal gekleed in dure sjieke merkkleding, met veel glitter en glimmende versieringen. De sieraden die ze dragen zijn zonder uitzondering gemaakt van goud en versierd met diamanten, parels, etc  allemaal groot en veel. Mijn zwarte jurkje en mijn zelfgemaakte oorbellen steken heel pover af tegen dit oogverblindend decor. Hij laat me staan tussen de dames en keurt me geen blik meer waardig.  Wat meteen opvalt: de heren staan bij elkaar en spreken over voetbal, auto’s en de beurs, de dames staan bij elkaar en spreken over golfen en bridgen en de kwaliteit van de poetsvrouwen. Hoe boeiend denk ik met een zekere verbazing. Ik luister en meng me niet in de gesprekken.  Dan gaan we aan tafel, de mannen zitten aan een kant en de dames aan de andere kant. Wat traditioneel denk ik, dit maak ik echt nergens meer mee.  Hij  zit aan de andere kant van de lange tafel, hij kan me nauwelijks zien, heeft me ook geen blik of woord meer gegeven. Ik zit aan de andere kant tussen vrouwen die ik niet ken en ook nog nooit heb gezien. Ik kijk en luister naar de gesprekken.  Aan de mannenkant nog steeds dezelfde thema’s: beurzen, sport, restaurants en auto’s kortom doodsaai. Aan mijn kant ook meer van hetzelfde: golfen, bridgen, shoppen in steden ver van huis, de kleinkinderen of kinderen, de vakanties etc. Tijdens het serveren, stoot een serveerster per ongeluk met een schaal tegen een blouse van een dame, er komt een piepklein vlekje op, o roept  de dame uit, dat komt niet meer goed, dat bloesje kan ik wel weggooien. Ik hoor het aan met stijgende verbazing.

Daarna gaat het gesprek over hun golfafspraken, en dan vraagt er een dame voor het eerst iets aan mij. Golf jij ook? Nee ik golf niet zeg ik? Wat doe je dan? Tennis je? Nee ook niet zeg ik, Bridgen dan misschien? Nee ook niet. Wat doe je dan? Ik werk, zeg ik. Wow dat is een bijzondere mededeling, plots kijken meer vrouwen naar mij. Wat doe je dan? Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis, de dame die tegenover me zit heeft diamanten oorbellen zo groot als kippeneieren, ze kijkt me  plots geïnteresseerd aan, en wat doe je dan zoal? Ik vertel over mijn werk, de begeleiding aan patiënten die ik geef, het leidinggeven aan het team. De manieren waarop ik met patiënten werk. Steeds meer vrouwen stoppen hun gesprek en luisteren, en stellen vragen. Ook aan de mannen kant, verstommen de gesprekken, daar wordt ook meegeluisterd. Er wordt van alles gevraagd, hoe dat gaat als je depressief bent en opgenomen moet worden, want dat kennen ze ook wel van mensen in hun omgeving ( of misschien wel van henzelf denk ik dan)  en ze vragen honderduit.

Opeens sta ik in het middelpunt van hun belangstelling. De dame met de oorbellen zegt op een bepaald moment. Eigenlijk leiden wij maar een waardeloos leven als ik hoor wat jij allemaal doet. Niemand ontkent het, er is een heel andere sfeer ontstaan aan tafel. ‘Hij’ ziet me nu wel zitten en kijkt trots. Maar ik heb geen goed gevoel over hem. Wanneer we naar huis gaan is dat ook in stilte. Ik denk na over deze avond en het bedrukt me. Hij doet alsof er niets is gebeurd. Praat over de avond en het lekkere eten.

Maar achteraf weet ik dat ik deze ervaring nodig had om ook dat te leren kennen en begrijpen. De leegte heb mogen voelen achter deze materiele rijkdom. Echte leegte, zinloosheid, eigenlijk diepe armoede. Natuurlijk geldt dat niet voor iedere persoon die veel geld heeft, maar vaak wel.  De echt rijke mensen zijn degenen met een rijke open geest, een  rijke scheppingskracht, een  rijk gevoelsleven.

Tanni juli 2020

Vroeger droomde ik veel, en ik herinnerde me smorgens vaak de dromen, en schreef ze op, boekjes vol. Maar in 2013 kon ik voor het eerst in mijn hart, en dat was zo bijzonder zo echt, echter dan de wereld om me heen.  Sinds die tijd droom ik nog maar zelden. Ik kan met alle vragen en dingen die me bezighouden naar mijn hart en ga dan in gesprek met mijn engelen of met  een gids  of met de ziel van iemand die een huis heeft in mijn hart ( iedereen die ik ooit in mijn hart heb gesloten heeft er een huis, die huizen variëren van kleine hutjes, tot grote prachtige Manoirs, het hangt af van de ontwikkeling van je ziel hoe groot en mooi je huis is, sommigen die in de buitenwereld een prachtig huis bezitten,  hebben in mijn hart een blokhutje) Alles is er veel  mooier dan de buitenwereld, de natuur is mooier, de kleuren zijn feller dieper intenser. Ook zijn mijn overleden poezen er, een is mijn gids in dierenzaken (bij het opsporen van weggelopen dieren of als een dier ziek is of er is iets mis, brengt deze poes me naar het dier en kan ik met het dier spreken, dan vertelt het wat er aan de hand is en dan kunnen we het oplossen, het klopt meestal wat ze me vertellen)

Mijn hart

Alles veranderde steeds in mijn hart, er kwam steeds meer bij, ofwel ik mocht steeds meer zien. De entree was eerst een simpel hekje, waardoor ik het bos inliep waar mijn huis staat. Nu is het een hal met een mooie marmeren vloer en sinds enkele maanden is er in het midden een vijfpuntige ster. Ik kom er via een brede marmeren trap met uitgesleten treden, vijf treden naar beneden en dan sta ik in mijn hal. Daar was in het begin alleen de toegang naar het park waar mijn huis staat. Langzamerhand na enkele jaren mediteren, kwamen er deuren bij in deze hal, een naar de binnenwereld waar de Arcturians ook zijn, een naar het heelal, waar ik uit kan springen en reizen naar andere planeten. (Vond ik de eerste keer heel eng, maar mijn engel hielp me om mijn zilveren koord vast te maken en toen durfde ik. Het was fascinerend. Verder een deur naar een tropisch regenwoud waar alleen dieren zijn, maar dan alleen wilde en wat wij gevaarlijke dieren noemen, krokodillen, slangen, (allerlei soorten) leeuwen, panters, tijgers, giftige spinnen etc. een gezellige boel dus 😉.

Dieren en angst

Die deuren verschenen plots (ik ga mijn hart binnen als ik mediteer) en de eerste keren keek ik er alleen naar en durfde er niet binnen te gaan. Ik ging toen alleen naar mijn park met mijn huis. Maar na een paar keer besloot ik toch een voor een de deuren te openen en naar binnen te gaan. Toen dat de eerste keer gebeurde in het tropisch regenwoud, liep ik vol vertrouwen op blote voeten over een vochtig pad door het woud. Aan een kant hoge bomen en struiken en vreemde grassen en planten, en een luid gekrijs van vogels. Aan de andere kant stroomde een rivier, heel traag door de bossen en daar dreven krokodillen in. Ik keek ernaar en voelde geen angst. Ik dacht heel luchtig O, het is toch in mijn hart er kan me niets gebeuren. En ik stond vlak bij een krokodil en durfde hem bijna aan te raken, nu kon ik hem eens goed bekijken. Wow wat een lijf vol harde schildachtige schubben en een krachtige zware staart, en dan die bek met tanden. Er gebeurde niets, precies zoals ik verwachtte, dus vrolijk liep ik verder, daar sloop een panter die me wel aandachtig bekeek maar gewoon doorliep. Logisch dacht ik, hier gebeurt niets. Nadat ik zo wat van deze ‘leuke’ dieren had gezien vaak op armlengte afstand, hing er aan een zware boomtak vlak voor me op het pad, waar ik langs moest een slang, een grote dikke meterslange slang. Een boa constrictor.

De les van angst

Ik schrok een heel klein beetje want het is toch echt een enorm dier en we hebben geleerd bang te zijn voor slangen. Maar ik liep door en hij begon tegen me te praten, hallo hoe is het? Goed zei ik, hang je hier vaker, ja zei hij. En ik wilde doorlopen, toen blies hij en ik stopte. Ik ben niet bang zei ik, hier kan me toch niets gebeuren. Het is in mijn hart dus alles is veilig, jullie zijn hier niet gevaarlijk. Haha lachte de slang, dat dacht je maar, we zijn hier net zo gevaarlijk als in de buitenwereld. O zei ik, ik dacht…… het heeft allemaal met angst te maken zei de slang. Jij loopt hier en je bent niet bang, en dus doet geen enkel dier jouw kwaad. Alleen als je bang bent doen ze je iets. Dus jij zou mij ook iets kunnen doen als ik bang word? Jazeker zei hij en keek me met glinsterende ogen aan. Poeh, dat was nogal wat. Maar eigenlijk wist ik dit al, hier had ik al eerder een droom over gehad. Waarin alles waar ik bang voor was gebeurde, en zodra ik stopte met bang zijn werd alles weer harmonieus. Hmm zei ik, deze les kreeg ik al eerder. Nou je hebt hem goed begrepen, zei de slang. Daarna nam ik afscheid en keerde terug naar mijn hart huis.

Enkele weken later mediteerde ik weer, ging mijn hart binnen en besloot het regenwoud nog eens te bezoeken. Ik ging mijn hart binnen en besloot vrij snel naar de dieren te gaan. Het was er benauwd warm en vochtig, het leek de zweethut wel die we een tijdje ervoor hadden gedaan. Zweet stroomde al snel over mijn lichaam. Ik liep heel rustig en keek goed rond. Ik voelde geen angst. Buiten was er veel angst. Voelbare angst, mensen die deze periode ervoeren als dreigend, voor het virus of voor de plannen van de overheid. Ik voelde me heel rustig en zonder angst. Vol vertrouwen in onze kracht als ziel. Ik liep op blote voeten en zag nog net een dikke tarantula onder een blad wegkruipen. Hij bleef wel naar mij gluren zag ik, vroeger zou ik daar van zijn weggerend. Nu bleef ik ook kijken, en ik sprak hem toe. Geen zorg ik doe je niets en ik ben ook niet bang. Hij bleef zitten en zei niets. Dan zag ik de krokodillen drijven vlak naast me in het groenige water. Hun ogen net boven het wateroppervlak, eentje probeerde dicht bij me te komen. He jongen, hoe is het met jou, vroeg ik hem, hij tilde zijn kop uit het water en bromde: goed. Ik bekeek hem eens wat nauwkeuriger, ik voelde weliswaar geen angst maar het is ook niet direct een dier waar je meteen verliefd op wordt zoals op een klein hondje. Echt knap is hij niet, dus ik liep verder. Even later zag ik de boa constrictor weer hangen aan de boomtak. Intussen zag ik ook een tijger vlakbij lopen en wat grote roofvogels. Een andere giftige slang kronkelde over het pad. Ik stopte bij de hangende slang. Hij keek me aan, hoe is het?

Creëren met wat je in je hebt

Goed zei ik, ik heb de boodschap nu helemaal begrepen denk ik. Als je angst hebt creëer je daarmee waar je bang voor bent, want alles is energie en wij creëren met onze gedachten/gevoelens en onze woorden en onze daden. Ja dat klopt zei de slang. Mooi dat je het begrijpt. Maar vroeg ik: hoe zit het dan als je je toch op de hoogte stelt van wat er gaande is in de wereld? Creëer je dan ook dat waar je naar kijkt en luistert?  Hij laat zijn kop wat verder zakken en zegt: Dat ligt eraan hoe je kijkt en luistert. Als je het puur als informatie opneemt en er geen gevoelens of negatieve gedachten over hebt en naar buiten brengt gebeurt er niets. Pas als je oordeelt en er een gevoel op plakt ga je er energie aan geven en dan creëer je dat waar je die energie aan geeft. Je op de hoogte stellen is nodig als je dat aankunt. Overigens oordelen is ook creëren, dus oordeel niet over mensen die anders doen dan jij. Dat weet ik ook al, zei ik. Maar soms, gebeurt het toch. Hmmmm ja dat bedoel ik zei hij … soms. Maar inderdaad jij begrijpt het wel. En ben je nog weleens bang? Nee eigenlijk nooit, ik ben nieuwsgierig, benieuwd, gefascineerd door alles wat er gebeurt maar bang, nee totaal niet.

Ontwakende Wijsheid

Heb jij ook een naam vraag ik aan de slang. Jazeker zegt hij, ik heet ‘Ontwakende Wijsheid’ ik kijk hem verbaasd aan, wat een bijzonder naam, maar waarom zo’n naam. Hij lacht. Alle mensen die een Ontwakende Wijsheid hebben ontmoeten mij ergens op hun pad. Die ontmoeting is een soort test. Plots moet ik aan Maria Magdalena denken en de onderzoeken die ik al lange tijd deed en nu weer doe. Heeft dat ook met de Kundalini te maken vraag ik hem. Ja absoluut, als de Kundalini, je innerlijke ‘slang’, opstaat is de wijsheid aan het ontwaken. Dan kun je als mens ‘het grotere plaatje’ van alles beginnen te zien. Dan stap je voorzichtig uit de duale wereld, dan ervaar je de Eenheid. Dat is het begin van de echte ontwaking van elke ziel. En dan verliest angst zijn greep op je. Hmm ja ik ben niet bang meer, dat klopt.

De test

Oké zegt hij zullen we dat even uitproberen en hij glijdt van de tak af en wikkelt zich om mij heen, even gaat er toch iets van een versnelde hartenklop door me heen, en hij voelt het en lacht, maar dan laat ik los en vertrouw. Je voelt koud aan zeg ik, ja daarom is het zo fijn om me rond een warm lijf te wikkelen. Hij omwikkelt me helemaal en legt uiteindelijk zijn kop op mijn schouder en laat zijn lange tongetje wat rondzwieren. Dan drukt hij even zachtjes alles samen. Wow ik voel zijn enorme kracht en weet dat hij me moeiteloos kan dooddrukken. Ik kijk in zijn ogen. En hij kijkt rustig terug. Goed zo zegt hij dan. En glijdt dan voorzichtig weer van mijn lichaam af. Dank je wel voor deze ontmoeting zeg ik en tot de volgende keer, o ja en ik vind je naam prachtig… hij hangt alweer aan de tak en beweegt zijn staart ten afscheid.

Ik ga terug naar de hal en uit mijn hart. Dat was weer en gedenkwaardige ervaring.

Tanni Koens juli 2020

Momenteel heerst er onrust en onvrede en vooral ongeduld. Niet onbegrijpelijk gezien de ingrijpende dingen die er gebeuren. Het is heftig en roept heel veel op.

Het duurt te lang wordt er geroepen. Tja dat mag je wel zeggen na 26000 jaar ;) toch hebben de meesten die nu zo ongeduldig zijn niet het gevoel dat ze hun hele leven al wachten op een kanteling. Nee de meesten verlangen terug naar hun oude leventje. De meeste mensen die nu zo ongeduldig zijn, hebben afgelopen jaar geleerd hoe hun oude wereldje eigenlijk in elkaar zit. Ze zijn gedeeltelijk wakker geworden. En dat wat ze ontdekten was natuurlijk schokkend, enorm schokkend. En hoogstwaarschijnlijk weten ze nog maar een fractie van wat er werkelijk achter de schermen gebeurt.

Ik vind het ook wel grappig, en hou me te goede, ik drijf er niet de spot mee, maar dat iedereen die afgelopen jaar wakker werd nu zo ongeduldig is. We wachten al een jaar, wordt er dan boos geroepen….

Degenen die al lang wakker zijn, hebben al zoveel jaar gewacht en ik kan je zeggen, ik voel geen enkel ongeduld. Samen met een dierbare vriendin, zij was namelijk de enige met wie ik over ‘mijn’ ontdekkingen kon spreken,( Ieder ander verklaarde me voor gek), volgden we jaren lang: David Icke, Benjamin Fullford, Cobra, Frontier magazine, WanttoKNow, Mike Adams, de Health Ranger, Alex Jones, Ole Dammegard, James Corbett  en vele anderen. Ook las ik veel boeken over deze onderwerpen, en probeerde overal informatie te vinden.

Momenteel is er heel veel info, toen ik begon was er nog maar heel weinig te vinden. Je moest echt goed zoeken. Mijn vriendin en ik spraken vaak over ‘the Event’ aangekondigd door Cobra, ik denk dat het is begonnen rond 2012, en we volgden alles wat hij deelde. Hoopvol over de verwijdering van allerlei kwaadaardige elementen in de biosfeer. En hoe het licht indaalde op aarde en dat we een kritieke massa dienden te bereiken om aan dat kantelpunt toe te kunnen komen. We deden mee aan groepsmeditaties, en aan wereldmeditaties toen er nog nauwelijks mensen aan meededen. We bereikten dan 3000 tot 5000 mediteerders over de hele wereld en soms niet eens 2000.  De rest was nog vrolijk aan het genieten van hun ‘goede’ leven of aan het overleven.

 Wij waren alert en waakzaam. We wisten dat na 9/11 er een soort versnelling was ingezet om de bevolking verder te knechten. We zagen alle manieren waarop dat gebeurde, de valse vlag operaties in allerlei steden. Denk je nog steeds dat die ‘aanslagen’ in Nice, Berlijn, Apeldoorn, Parijs, en ga zo maar door, echte aanslagen waren? Denk dan nog eens.

We volgden Ole Dammegaard die haarfijn aantoonde dat het allemaal valse vlag aanslagen waren. Maar als een van ons de euvele moed had om dat te vertellen tegen anderen, dan was hoon en afwijzing ons deel. Het was eigenlijk een eenzame tijd. Ook in mijn familie was niemand wakker, mijn dochter en haar gezin niet, mijn ouders niet, mijn zussen niet. En in bijna alle vriendenkringen waar ik in verkeerde, was er niemand met wie ik over deze dingen kon praten. Allemaal geloofden ze het narratief uit de kranten en tv.. Hun argumenten leken zo logisch: het kan nooit zo zijn dat de overheid het slecht met je voorheeft. Ook bedrijven hebben natuurlijk ook het goede met je voor, wat denk je nu toch. En een samenzwering dat kan toch helemaal niet, dan zou er echt wel iemand met het nieuws naar buiten komen. Nee zo’n geheim in niet houdbaar in een grote groep. Op dat moment wist ik nog niet van de pedofiele satanische feestjes waar kinderen worden geofferd. En de chantage die daarmee wordt gepleegd, en de straffen als je uit de school durfde klappen. Nee dat wist ik toen nog allemaal niet.  En toen ik daarover hoorde, reageerde ik net zoals de gemiddelde burger, Nee dat is echt niet waar, dat doen mensen niet, die hebben toch zelf ook kinderen. Dat duurde even voor ik voldoende bewijs had gezien om te kunnen geloven dat dit wel waar is, en echt gebeurt.

Als je het eenmaal ziet, zie je het overal, de symbolen, de dingen die niet kloppen, het bedrog, en de goedgelovigheid van de massa. Naast ons intense onderzoekswerk naar de wereldse werkelijkheid, waren we zelf ook heel intens bezig ons bewustzijn te verhogen. We mediteerden frequent, ik richtte met twee anderen een meditatiegroep op, die iedere zondag samen kwam. We deden allerlei dingen die eraan bijdroegen dat we ons innerlijk weten konden openen. We deelden ook veel met elkaar en hadden boeiende inspirerende gesprekken. Mijn lieve vriendin was mijn baken in nood in deze tijd. We hielpen elkaar door de momenten van twijfel en wanhoop heen. Maar we bleven geloven in ‘the event’. Vol vertrouwen.

Ook gaf ik cursussen aan anderen die mij hielpen om mijn hartstreek te openen. Cursussen om te leren luisteren naar je lichaamstaal en die te herkennen. Bij jezelf en bij anderen. Labyrint schrijfoefeningen. Schilderen op een zeer intuïtieve wijze.  Schrijfcursussen die waarin we op allerlei manieren schreven, waardoor de denkgeest op een zijspoor werd gezet en de echte creatieve ziel zich openbaarde. Prachtige ervaringen waren dat.

In mijn hart komen lukte na heel lang. (Veel meer dan een jaar :)) Ik mediteerde al vanaf 1989 en mijn hart en de weg naar mijn innerlijk weten opende zich pas in 2013. Wel had ik daarvoor altijd mijn intuïtie, die eigenlijk onfeilbaar bleek. Ik twijfelde er vaak aan, maar mijn intuïtie twijfelde nooit. Ik had veel moeilijkheden kunnen voorkomen, had ik ernaar durven luisteren.

Maar ja dat werd in de buitenwereld  niet aangemoedigd en mijn denkgeest was ook erg goed ontwikkeld. Dus ik luisterde (te) vaak naar mijn zogenaamde ‘gezonde’ verstand. Niet de beste weg. Want bij de meesten en dus ook bij mij werkte het gezond verstand puur vanuit het mentale, dat is denken en vooral herinneren. De denkgeest verwijlt meestal in de toekomst en het verleden, en wordt niet gedreven door liefde, maar door angst.  Er was ook wel een onderbuikgevoel, maar dat is  nog steeds niet hetzelfde als je intuïtie. Intuïtie is weten vanuit je hart.  Misschien is niet iedereen het hiermee eens, maar dit is mijn persoonlijke ervaring.

Deze lange weg, die rijkelijk beloond werd toen ik eenmaal mijn hart binnen kon, heeft ervoor gezorgd, dat ik daarmee, een bron aanboorde die zo diep verankerd zit, dat mijn vertrouwen in die bron oneindig groot is. Als ik daar ‘nieuws ‘ hoor, of antwoord krijg op mijn vragen, dan weet ik dat het waar is. Ze geven eigenlijk nooit een periode of exacte tijd aan, want tijd is flexibel. Tijd is als was, kneedbaar en dus veranderlijk, wij bepalen  zelf door ons ‘zijn’ of iets snel of traag gaat gebeuren. Het ligt gedeeltelijk vast,  maar niet helemaal. Dat is natuurlijk ook zo frustrerend, ook nu: nu er steeds is gezegd, dan gaat het gebeuren, en nu staat het voor de deur, en dan schuift het ogenschijnlijk  weer op.

Wat er dan gebeurt is heel boeiend om te observeren. Allereerst kun je natuurlijk alleen in de ander observeren, wat je  al kent in jezelf. Als je zelf geen jaloezie kent, herken je het ook niet in anderen ( wat heel lastig kan zijn) Als je zelf nog nooit ongeduldig was, zie je ook geen ongeduld in anderen.

Goed ik ken ongeduld heel goed, hij was lange tijd mijn beste vriend, nu ja beste :)

Wat ik nu waarneem bij anderen is ongeduld over wat er zou moeten en zal gaan gebeuren. En wat doet ongeduld? Die zorgt dat mensen hun vertrouwen verliezen hun vertrouwen wat klaarblijkelijk slechts een heel dun laagje is. Hoe zou dat komen?  Ze haken af, worden boos, beschuldigen de boodschapper: zeggen nare dingen, zoals: JIJ BENT EEN TROL, of een bedrieger. Etc.

Wat hier echt interessant is, is natuurlijk de vraag hoe  het komt het dat mensen zo snel hun vertrouwen verliezen? Dat is uitermate heel boeiend.  Maar wat ook boeiend is; Hoe komt het dat anderen hun vertrouwen behouden? Ik kan deze vraag slechts vanuit mijn  eigen ervaring beantwoorden. Mijn vertrouwen is gebaseerd op een diep weten, niet op oppervlakte weten, op de media, of op anderen. Mijn echte weten zit in mij en wat ik aangereikt krijg toets ik daar. Dat helpt me om te onderscheiden wat de moeite waard is om te vertrouwen en wat niet. Heb ik dan nooit twijfels? Ja natuurlijk wel, maar dat is zeldzaam. Soms reikt iemand die ik hoog acht iets aan waardoor ik ga twijfelen, maar even stilstaan en de vraag vanbinnen stellen, lost dat direct op.

De helpers in mijn hart

Ik heb in mijn hart in de loop der jaren eerst mijn twee engelen, en daarna  mijn drie gidsen leren kennen, maar ook alle anderen die mij ergens bij helpen, of me informatie geven. Velen van hen zijn mensen die ik kende uit dit leven, maar zijn al overleden. Maar er is  ook een overgrootmoeder die zelfs mijn vader nooit heeft gekend, en ik dus ook niet. Zij helpt mij bij kwesties die te maken hebben met familie en familielijnen. Bloedverwanten dus.  Zij hielp me om te gaan met hele moeilijke dingen die  gebeurden in mijn leven en die me veel pijn en verdriet gaven. Zij liet me zien dat ik mijn hele lijn van voorouders hielp door het in mijzelf op te lossen. Ik voelde de pijn van allen die een vergelijkbare ervaring hadden gehad. Ik zag dan ook via haar een hele stoet van mensen uit mijn familiegeschiedenis die gebogen liepen onder het hun aangedane leed. Zij hadden toen niet de mogelijkheid om het echt op te lossen, ik gelukkig wel, met hulp van mijn overgrootmoeder. Zij vertelde mij ook dat ik als enige bewuste in deze ( grote familie gekomen was om dit te doen.

 Mijn gidsen zijn elk voor bepaalde aspecten van mijn leven. De eerste gids leerde ik vrij snel kennen toen ik in mijn hart kon. Hij heet Paolo. Een oosters uitziende man, met veel humor en een plezierige manier van doen. Hij begeleidde me tot ik van hem hoorde dat hij klaar was, ik zou een nieuwe gids krijgen, want ik was nu even ver ontwikkeld als hij was. Toen kwam Stanislas, een Russisch orthodox aandoende man. Waar ik wel even aan moest wennen, hij was veel afstandelijker, in het begin zeker, hij had een totaal andere humor. Van hem leerde ik heel veel dingen en hij is nog altijd mijn gids. Hij heeft een speciale manier van helpen. Hij laat mij altijd dingen ervaren. Als ik met een vraag bij hem kom, dan schenkt hij me eerst een kopje thee in, uit een grote samowar, hij heeft ook een leuk huis met veel iconen aan de muur en in nissen, en dikke kussens om op te zitten. Als we dan samen theedrinken, vraagt hij me om op de bodem van het kopje te kijken, daar is altijd een tekening een hartje of een bloem, en die opent zich dan, en dan kan ik daardoor in een andere werkelijkheid stappen en ervaren wat Stanislas me wil laten weten. Hij geeft eigenlijk nooit een direct antwoord, maar laat het me ervaren of geeft me aanwijzingen zodat ik het zelf kan ontdekken.  Zo mocht ik een keer door een hartje op de bodem van het theekopje een prachtige tuin inwandelen, die aangelegd was in de vorm van een hart, de ene kant allemaal rode en roze rozen, hoge rozen, je kon er niet overheen kijken, met een overweldigende geur, de andere kant van het hart waren allemaal lila en witte bloemen, lavendel, seringen, vlinderbomen, spirea, ook zo mooi, en er liep een pad doorheen en omheen. Aan de andere kant van het hart zat iemand met wie ik een warme liefdevolle band had  gehad, maar die op dat moment onbereikbaar voor me was. Verhuisd en ver weg. Ik had gehoopt dat onze diepe vriendschap meer zou kunnen zijn. Maar dat was niet het geval, in die prachtige rozentuin, die in zijn hart bleek te zijn, spraken we samen, en begreep ik dat het niet zo zou zijn. Ondanks dat was de ontmoeting heel liefdevol en ‘hart’elijk. En het hielp me om mijn hoop los te laten.

Mijn laatste gids die ik mocht leren kennen heet Magdalena, zij woont in een mooi groot huis in mijn hart ( iedereen die ooit een plekje in mijn hart kreeg, heeft er een huis) en ik ontmoette haar nadat ik met een vriendin een soort van queeste deed naar Rennes-le-Chateau op zoek naar de waarheid omtrent Maria Magdalena en Yeshua. Zij is mijn gids die me helpt de Maria-Magdalena energie op aarde te brengen, want dat is een van mijn taken. Leerde ik vlak voor ik haar leerde kennen. Zij is een dame die ik niet ken uit dit leven maar uit een eerder leven, en zij woont in dat mooie huis, met een inrichting uit de jaren 50, met van die tapijtjes op tafel en antimakassars op de stoelen. Het doet me heel erg aan mijn oma denken. Toch is het een heel open en moderne vrouw, en spreken met haar is heel fijn. Ze vertelt me ook niet wat ik moet doen, maar wel wat ik goed heb gedaan. En als ik vragen stel geeft ze wel mooie antwoorden. Een beetje plechtig dat dan weer wel.

Enfin, ik gaf jullie een kijkje in mijn bron van weten, kennis, wijsheid. En als antwoord op de vraag hoe komt het dat ik in mijn vertrouwen kan blijven, wel, dat komt doordat ik in mijn hart alle antwoorden vind.

Ik wens en hoop dat iedereen die onzeker is over wat er in de wereld gebeurt, ook de moeite en tijd wil nemen, om de ingang naar zijn of haar hart te vinden. Want dat is de andere helft van het ‘wakker’ worden. Je bent maar half-wakker als je alleen je onderzoek doet in de wereld.

Namaste,  Tanni

Dat mensen goed gedijen als je ze aanmoedigend toespreekt, dat weten we. Dat dieren ook veel beter functioneren als ze liefdevol en consequent worden bejegend zal voor de meesten van u ook geen geheim zijn.

Dat planten beter floreren als je ze bemoedigend toespreekt is alweer een stapje verder voor sommigen onder jullie. Maar dat het waar is, is voor mij een feit.

Maar…. Dat artificiële DINGEN, spullen, gebruiksvoorwerpen ook zeer gevoelig zijn voor hoe je ze bejegent werden we vandaag weer eens gewaar. Het was niet de eerste keer trouwens.

Onze printer doet het al een hele tijd, eigenlijk al meer dan een jaar, zeer matig. Soms reageert hij helemaal niet op zijn opdrachten, en hij drukt soms  een document maar half af, of  drukt sommige regels met halve letters. Ook schoonmaken resetten etc hielp niets. Eigenlijk hadden we heel het jaar geen enkel goed afgedrukt document, er was altijd wel iets niet goed. Heel lastig als je zoals nu af en toe een nieuw attestation moet afdrukken voor je je op de weg mag begeven.

Afgelopen weekend zeiden we voor het eerst tegen elkaar; misschien is het tijd om een nieuwe printer te kopen. Niets aan de hand. Vanmorgen zei ik voordat mijn lief boodschappen ging doen, ja we moeten eigenlijk naar Fumel en daar naar die winkel naast de Leclerc om een nieuwe printer te gaan kopen. Mijn lief gaat naar de printer om te proberen om een paar nieuwe attestation papieren af te drukken.

Wat gebeurt er? Het ding werkt in een keer en de afdrukken zijn helemaal perfect. Niets op aan te merken, alle letters keurig even zwart. Alle regels… alles……

We moesten heel erg lachen. Hij heeft gehoord dat we een nieuwe printer willen gaan kopen. Hij wil nog blijven, lachten we….

Vorig jaar kochten we een nieuw koffiezetapparaat, we hadden een nespresso apparaatje, wat het een tijdlang heel goed deed, met cupjes dat dan weer wel. Het was een apparaat wat ik ooit kocht. Het maakte ede heerlijkste koffie. Maar toen we vorig jaar verhuisden, deed hij het niet goed meer, dan weer halve kopjes ( wat hebben die apparaten toch met halfjes?) of alleen water. Er was altijd wel iets wat niet goed was, en we zeiden dat we een ander koffiezetapparaat gingen kopen. Een met bonen. We haalden een nieuw apparaat en zetten het naast  het oude apparaatje. We zouden nog even de laatstde cupjes opmaken. En wat denk je vanaf het moment dat het nieuwe apparaat er staat, doet het oude ding het weer voortreffelijk. Alles werkte weer perfect. Goede koffie juiste hoeveelheden.

Het was niet te geloven…. Maar nu vandaag na de printer geloof ik het echt, wees maar lief en bemoedigend tegen je apparaten het helpt echt…

Mei 2020

Vorige week voerden we met een kleine groep mensen een socratisch gesprek. Een dergelijk gesprek gaat over een vraag, en over een voorbeeld van een van de deelnemers. Elke deelnemer brengt een vraag in en dan kiest te groep samen in consensus, en door middel van onderzoekende vragen een vraag uit de ingebrachte vragen. Soms verandert de vraag tijdens dat proces. De vraag die in dit gesprek uiteindelijk overbleef was:

 Hoe kan ik trouw blijven aan mezelf?

Alle andere vragen bleken erin vervat. En het bleek ook dat elke vraag uiteindelijk daarom draaide, en dat zeker nu in deze spannende tijden iedereen op bepaalde momenten op de proef wordt gesteld. Ben je trouw aan jezelf. En er zijn nu zoveel grote en kleine momenten dat je trouw aan jezelf- aan je eigen diepere waarden- in vraag wordt gesteld?

Ben je trouw aan jezelf als je je zonder tegenstand aanpast aan maatregelen die je diep van binnen verwerpelijk vindt?

Ben je trouw aan jezelf als je je kind een mondkapje laat dragen terwijl je weet dat het schadelijk is?

Ben je trouw aan jezelf als je anderen veroordeelt om wat ze wel of niet doen?

Ben je trouw aan jezelf als je jezelf beter acht dan anderen omdat jij wel de regels opvolgt, of omdat jij meent wel wakker te zijn en anderen niet?

Wat is trouw zijn aan jezelf eigenlijk? Wat betekent het? Is het luisteren naar je angst? Of naar je boosheid? Is het luisteren naar je gezonde verstand of naar je hart?

Hoe weet je wat je hart zegt? Hoe weet je dat je verstand gezond denkt? Hoe weet je zeker dat het niet je angst is die zich vermomt als je gezond verstand?

Allemaal vragen die alleen jij voor jezelf kunt beantwoorden. Een ding is zeker, als je weet wat je hart zegt en je luistert daarnaar, verdwijnt je angst. En wat ik ook zeker weet is dat luisteren naar je hart altijd wordt beloond. ALTIJD. Niet altijd op de manier die jij wenst, wel op de manier die goed is voor jou, en vaak is dat beter dan wat je wenst.

Wat ik ook zeker weet is dat alles wat je doet en zegt en denkt , terug komt bij jezelf. Terug bij jou, elke pijl die je afschiet ( denkbeeldig of echt) komt altijd via een omweg bij jou terug. Elk lelijk woord ook. Maar ook elke liefdesstraal die je uitzendt elke knuffel die je geeft elk gebaar van hoop en liefde komt bij je terug.

Het leven op deze planeet is net een jukebox, je stopt er iets in en je krijgt iets terug. En je krijgt terug wat je erin stopte in een iets andere vorm.

Momenteel zie je dat er veel wordt ‘gegeven’ aan elkaar, aan je naasten en aan buitenstaanders. Je ziet het op alle sociale media. Veroordelingen, boosheid, verwijten, zorgen, angsten, maar ook hoop, liefde, warmte knuffels, wijsheid.

Je kunt ook zien als je je bewustzijn iets verder hebt opengezet waar al deze ‘cadeaus’ soms helend, soms giftig vandaan komen.

Want deze tijd is een mooie tijd, een moeilijke tijd maar ook heel mooi. Het zorgt ervoor dat alles wat schaduw is in het licht komt, alles wat verborgen bleef en niet zo graag werd gezien komt in het licht. Op wereldschaal en op persoonlijke plekken.

Alles wat ‘ZE’ verborgen wilden houden ( vul maar in wie je als ZE ziet) komt nu in het volle licht te staan. Maar ook alles wat JIJ verborgen wilde houden ondergaat datzelfde lot.

Al jouw onverwerkte pijn, boosheid, verdriet, wrok, haat, wraakzucht, afgunst, angst. Alles komt naar boven, en wil ergens heen, het wil gezien worden.

Eckhart Tolle noemt dat deel van jou wat dat allemaal bewaard heeft voor je, het PIJNLICHAAM. (boek: een nieuwe aarde)  https://youtu.be/tXIJQpYF51c?list=PLEguIFSuqm6ir-j0KN8tzPYn4qfSb_PuC

https://youtu.be/Fcl9Y5xzL5c

Je pijnlichaam is een entiteit in jou, die als het naar voren komt, omdat het honger heeft naar drama ( meestal) jouw ware zelf, je bewuste zelf wegduwt. Je bent dus volledig onbewust als je in je pijnlichaam zit.

Je pijnlichaam is een plek in jezelf waar alle negatieve ervaringen zijn opgeslagen die je niet kon verwerken omdat je te jong ( het zijn vaak kinderervaringen) te bang, te onwetend was. Het pijnlichaam wordt altijd getriggerd door gebeurtenissen die lijken op… de negatieve ervaringen van ‘toen’. Zo’n trigger werkt alsof iemand op een rode knop drukt. Het alarm gaat af en de persoon is onbewust terug in de oude ervaring en reageert vanuit die oude ervaring met boosheid, angst, afweer, maar nu wel met een volwassen lichaam.

Sommige mensen hebben een groot pijnlichaam wat bijna altijd ’aanstaat’, zij zitten altijd klaar om terug te slaan te verdedigen. Hun lichaamshouding laat dat zien. Deze mensen zitten vaak met het hoofd enigszins tussen de schouders, klaar voor het ontvangen van de eerste klap, en klaar om dan direct terug te slaan. Deze mensen hebben lange tenen zeggen we dan, zijn licht ontvlambaar of hebben een kort lontje.

Anderen hebben een pijnlichaam wat altijd in de slachtofferrol schiet. Bij kritiek of een op of aanmerking van iemand, zijn ze direct weer dat kind van toen die zich niet kon verweren tegen de kritiek die hij toen kreeg. Vaak hebben ze ook gedrag aan geleerd om te zorgen uit de ‘gevaren’ zone te blijven. Sommige van deze mensen noemen we pleasers, mensen die zichzelf wegcijferen, of mensen die nooit hun ware zelf laten zien, uit angst ‘dat’. Zij  eigenlijk  altijd een rol. Zij tonen hun boosheid die ze natuurlijk ook hebben nooit direct, maar vaak indirect. Met zogenaamde ‘jij’ bakken. Het ‘tu quoque’ argument ( ook gij Brutus)  Of met indirecte wraak. Zij laten hun emoties nooit direct zien, eerst overwegen ze of het wel ‘kan’, wel veilig is. Deze mensen die eigenlijk altijd als evenwichtig  en ‘lief’ overkomen. Hebben natuurlijk veel emoties die ze hebben opgeslagen en niet geuit, boosheid, verdriet. En elke niet geuite emotie zoekt een uitweg. Vaak komen die eruit onder invloed van alcohol of drugs, of door een kleine trigger, waarbij de reactie dan niet in overeenstemming is met de trigger. Maar de laatste jaren is er een heel voor de hand liggende VEILIGE uitlaatklep. Sociale media.

Daar kun je de meeste pijnlichamen ontmoeten, want daar kunnen ze zich zonder (tot nu toe) al te veel gevolgen, ontlasten van hun overtollige onopgeruimde rommel ( ik zeg dat nu even oneerbiedig) hun emoties die ze nergens anders durven uiten, krijgen ruim baan op sociale media.

Kijk er maar eens rond, lees de reacties die worden gegeven op berichten die geplaatst worden. Er wordt veroordeeld, gedreigd, gescholden, veroordeeld, op een manier die weinig mensen zich durven veroorloven in het echte leven. En nu is het erger dan ooit want er wordt nu door de overheid, door alles en iedereen op heel veel rode knopjes gedrukt. Alle mensen die nog ergens rode knopjes hadden, kunnen er zeker van zijn die die allemaal roodgloeiend zijn van het constante alarm wat ze oproepen.

Alles wat nu gebeurt is een herhaling van al die negatieve ervaringen die elk mens wel in meer of mindere mate hebben gehad als kind. Er wordt gedrukt op de knopjes van:

• Negeren
• Niet serieus genomen worden
• Er niet toe doen
• Niet meetellen
• Niet gezien worden
• Er niet mogen zijn
• Je stem telt niet
• Je mag niet meepraten
• Je bent niet belangrijk
• We geven niet om jou
• We zijn de baas over jou
• Jij hebt niets te zeggen over jezelf
• Wij maken uit wat goed voor je is

Momenteel wordt er elke dag op een heleboel van deze knoppen gedrukt. En iedereen die zijn knoppen nog niet heeft opgelost, krijgt elke keer een herhaling van zijn of haar ‘trauma’. En hup de emoties zijn er.. en de pen of het toetsenbord, is een dankbaar wapen. Men schrijft met scheldt men huilt men moppert. En de cadeaus aan elkaar en zichzelf vliegen over en weer. Ook online zijn de cadeaus helend of giftig. En gaan ze uit om weer bij jou terug te komen, en dat gaat nu sneller dan ooit.

Je kunt aan de reacties zien of iemand een pijnlichaam heeft of zijn of haar pijnlichaam heeft geheeld. Er zijn gelukkig ook veel mensen met geheelde pijnlichamen. Zij brengen de balans terug, sussen de anderen, posten positieve berichten, geven opbeurende antwoorden. Helpen anderen omgaan met de triggers. Hun intense en vaak zware werk aan zichzelf is nu behulpzaam voor iedereen. Zij gingen ons allemaal voor en laten zien dat als je je eigen pijn hebt geheeld, je niemand meer wil straffen, dat je geen wraak meer wil nemen, dat je niemand anders pijn wil doen. Iemand pijn willen doen komt altijd voort uit je eigen (oude) pijn. Iemand die zijn pijn heeft opgelost, haat niemand, haat corona niet, zijn ex niet, de regering niet, de moslims niet. Een geheeld mens heeft geen zondebokken nodig. Zondebokken zijn degenen die worden uitverkoren de geprojecteerde gevoelens van de onbewuste pijnlichamen te dragen. We kennen ze uit de geschiedenis uit de meeste families (elke familie heeft er wel ergens een)

Tanni 2019

Afgelopen dagen waren weer leerzaam. Heel de dag bezig met inpakken en vullen van de auto, ook nog bijna 2000 woorden geschreven, en boodschappen doen en naar de bank, kortom druk. Rond 16 u zitten we op de bank op de patio met een drankje, wijn, bier. Het gesprek gaat over een dame die op FB vertelt dat ze terminaal kanker heeft en een goed adres zoekt voor haar poes. Het verhaal raakte me en ik kreeg een enorm kippenvel gevoel toen ik het las. Ik reageerde met te zeggen dat mijn man zichzelf heeft genezen van kanker en als ze er iets over wilde weten ze het moest laten weten. Dat deed ze vrijwel direct. Dus ik beloofde haar van alles te sturen uit de therapie van Willy, ik vertel het hem, en zeg jij zou eigenlijk een keer met haar moeten praten, want jij hebt de ervaring. Hij reageert geïrriteerd. Hebben we het zo druk we zijn allebei zo moe, jij hebt slaaptekort en dan ga je dit aanhalen? Bovendien ik heb genoeg van al die mensen die allemaal wel de therapie willen krijgen en er dan vervolgens mee naar de dokter stappen, of het toch niet doen of het te veel moeite vinden.

 Ik luister en weet wel ongeveer wat er komen gaat, ergernis over de houding van de mensen met kanker die liever naar de dokter gaan voor een pilletje dan moeite doen voor een dieet. En ergernis naar de medische industrie die mensen afleren om zelf te denken die mensen afhankelijk maken van medische hulp die niet geneest maar zieker maakt en doodt. Ik weet dat het deels klopt en waar is maar ook weer niet. Ik zeg nog dat hij zijn therapie wat meer moet opdelen in stukken, nu is het heel veel info met vooral veel linken. Ook dat een persoonlijk verhaal zoveel meer impact heeft en het dat eigenlijk te weinig is. Te weinig eigen verhaal te veel verwijzingen. 

Plots zie ik ook wat er eigenlijk gebeurt met hem. En ik vertel hem (zoals altijd) mijn inzicht. Ik zie opeens dat dit ook allemaal met geven en nemen samenhangt. Als dat in balans is, als je kunt geven maar ook kunt ontvangen heb je hier geen probleem mee. Je geeft dan onvoorwaardelijk, je stelt dan geen eisen bij het geven van jouw cadeau of gift. Je kunt mensen heel veel cadeaus geven, je kunt ze materiële dingen geven, of etentjes of feestjes, maar ook aandacht, betrokkenheid, liefde, vriendschap. Je kunt ze ook jouw ervaringen geven waar zij als ze willen en kunnen iets aan kunnen hebben. Feitelijk geef je altijd iets van jezelf. En hoe minder materieel en hoe meer ‘eigen’ hoe waardevoller.

Maar als je geven en nemen niet in balans is wil je graag dat je voor datgene wat je geeft iets terugkrijgt. Je geeft dan voorwaardelijk, en ja dat kan ook met adviezen, met tips, met lessen, je kunt in wezen alles wat je geeft onder voorwaarden geven. Waarom zou je dat doen? Waarom zou je dat willen? Is dat omdat het iets moet vervullen in jou? Wat gebeurt er met je als je iemand iets geeft en hij doet er iets totaal anders mee dan jij voorstaat? Mooi voorbeeld is de reclame waarin een dochter haar bejaarde vader een I-pad heeft gegeven voor kerst. Ze vraagt of hij er blij mee is en hem vaak gebruikt. Op datzelfde moment veegt hij de Ipad schoon hij heeft er groente op gesneden en zet hem in de vaatwasser. U voelt de verbijstering en afkeuring die dat oproept. Boeiend nietwaar. Want wat maakt dat je nog controle wil hebben over datgene wat je hebt gegeven aan iemand?

Ik onderzocht na dit gesprek uiteraard mezelf. Heb ik ook verwachtingen over wat anderen doen met wat ik ze schenk? Verwacht ik dat mensen bv de lessen die ze van mij leerden over schrijven toepassen? Ja soms wel, bijvoorbeeld toen iemand uit mijn oude schrijfgroep plots een boek schreef in twee maanden, en het naar de uitgever stuurde zonder het echt kritisch te laten doorlezen en nazien op dingen waar de uitgever zeker oplet, vond ik ook dat ze mijn lessen niet toepaste. Dat ze advies had moeten vragen. Toen ik dat besefte, liet ik het los. Het is natuurlijk helemaal niet aan mij om daar nog controle over te willen hebben. Iedereen mag de dingen doen op haar eigen manier. Ik hoef helemaal niet nog bemoeienis te hebben met hoe en waar en waarom ze het boek instuurt op deze manier. Het schudde me wakker, ik ging terug naar allerlei situaties waarin ik mensen iets’ gaf’, soms was dat een betaalde gift, bv een socratisch gesprek, soms onbetaald, bijvoorbeeld een inzicht tijdens een vriendinnen gesprek.

Heel veel dingen gebeuren ongepland en onvoorzien, en zijn sowieso al cadeautjes. Gelukkig kan ik dat meestal gewoon loslaten. Iemand hoeft na een coachgesprek zijn of haar leven niet te veranderen, ook al zou dat beter voor haar zijn. Iemand hoeft zich niets aan te trekken van mijn adviezen, of mijn lessen toe te passen. Eigenlijk is het zo dat je wanneer je iets geeft aan een ander zonder voorwaarden, je jezelf bevrijdt. Je kunt dan alles doen, je geeft een advies, en laat meteen los wat de ander ermee doet. Je bent ook niet verantwoordelijk voor wat de ander doet met wat hij van jou kreeg. Vanaf het moment dat het uit jouw handen is, is het niet langer van jou. Je gaf het weg. Punt. Het is nu van de ander. Punt. Het is dus ook onzinnig dat mensen je achteraf nog zouden kunnen aanspreken op wat je gaf, dat hoef je ook niet te accepteren, gegeven is weg. Hoeveel vrijheid geeft dat. Je schrijft een boek, mensen vinden er van alles van, geven commentaar en kritiek en jij blijft er los van, want het boek is weggegeven, het is nu van het publiek en die mogen ermee doen wat ze willen. Maar wat heb je dan gegeven? Waarom geef je dingen weg? Waarom adviseer je, waarom schrijf je blogs, of boeken, of schilder je, of wat dan ook. Waarom?

In mijn ogen is er een drijvende kracht achter alles, en dat is intentie, je innerlijke drijfveer. Je innerlijke drijfveer wil mensen iets geven, bv om zichzelf te kunnen genezen, of om wijzer te worden van jouw kennis, of om gezonder te worden met jouw recepten, of om zich vrolijker te voelen met jouw tips. Jouw intentie bepaalt of dat wat je weggeeft iets goeds is. Niet de reactie van de ander. De reactie van de ander zegt alleen iets over de ander en nooit over dat wat jij weggaf. Jij gaf iets met een bepaalde intentie (bedoeling) was dat een positieve liefdevolle intentie, dan is dat wat jij in de wereld zet. Punt, los van wat voor reactie dan ook, los van welke kritiek dan ook. Jouw intentie bepaalt.

Dat maakt het ook helder om te kunnen zien, aan dat wat mensen weggeven wat hun intentie is. Willen ze er geld voor, dan is dat hun intentie. Willen ze dat je het zoveel mogelijk deelt dan erkenning hun intentie. Willen ze dat je het niet deelt of gebruikt zonder hun toestemming, dan is bezit en vasthouden hun intentie, je zou dat ook identificatie kunnen noemen. Wanneer je je identificeert met dat wat je hebt gemaakt, geschreven, gezegd, maak je het een deel van jou, dan gaat het aan je vastzitten, dan ben jij die woorden, en dan blijf je ook geraakt worden door de reacties van anderen erop. De kunst is dus om iets te creëren, een schilderij een boek een gedachte een uitspraak en je daar niet mee te identificeren. Je bent niet die gedachte, dat schilderij, dat boek.

Vandaag voel ik de behoefte om een relativerend, wakker makend stuk te schrijven en te plaatsen, over de klimaat hysterie die momenteel als een infectieziekte om zich heen grijpt.

Ja ik weet het klinkt nogal cru en veroordelend. Maar voordat u dit stuk afsluit zonder het gelezen te hebben, of een negatief commentaar geeft, lees even verder en oordeel later. Want ik heb absoluut diep respect voor mensen die daadwerkelijk oplossingen zoeken die ook echt bijdragen aan een beter milieu. En dan bedoel ik degenen die het plastic in de oceanen met daden aanpakken, de jongeren die stukken vervuild strand of buurten gaan opkuisen. De mensen die winkelketens openen zonder plastic verpakkingen. Chapeau! Daar hebben we wat aan. Als er dan ook nog wat meer educatie wordt geboden over het verantwoord omgaan met wat je koopt en gebruikt. (Elektrische auto’s zijn aantoonbaar meer vervuilend dan dieselauto’s bij voorbeeld. Dat je voedsel in plastic verpakking beter kunt laten liggen en in je eigen tas los meenemen etc. dan gaat het zeker vooruit. Al dit soort persoonlijke en groeps-initiatieven juich ik toe en ben zelf ook bewust bezig waar mogelijk. Maar daar wil ik het hier niet over hebben.

Waar ik over wil schrijven en jullie bewust van maken is de bedenkelijke en buitengewoon hypocriete manier waarop de politiek ons bespeelt en zelf hun handen wast in onschuld. Europa met zijn door ons niet gekozen leiders en niet gevraagde regels, zou heel veel kunnen betekenen op een heel ander niveau dan wij voor het milieu.  Zij zouden met enkele nieuwe wetten alles kunnen keren. Waarom doen ze dat niet? Ik zal u drie waargebeurde voorbeelden geven waarin zij iets groots hadden kunnen doen, voor de aarde de natuur en de mensheid, iets wat ze bewust niet hebben gedaan.

Voorbeeld 1: toen ik in Vlaanderen woonde eind 90er jaren werden mijn  toenmalige partner en ik benaderd door een persoon die professor Willem van Cotthem (https://terracottem.com/nl/geschiedenis) wilde introduceren bij de Europese commissie. Omdat wij toentertijd contacten hadden met enkele euro-parlementariërs leek het een goede manier om via deze weg de professor daarbinnen te krijgen. Waarom? Wel deze man had iets bijzonders uitgevonden en wilde dat (gratis) aan de hele wereld ten goede laten komen. De sympathieke bevlogen man, zat aan onze keukentafel en legde daar uit wat zijn uitvinding was liet ons ter plekke zien hoe dat werkte en onderbouwde zijn verhaal met foto’s die zijn verhaal staafden met bewijs. (het was de tijd  ver voor de moderne mobieltjes en de vele manieren waarop je nu foto’s kunt manipuleren) Hij had een materiaal ontwikkeld (wat nu te koop is in de commerciële plantenhandels onder de naam Terracotta.) het is een stof  die zich volzuigt met water en ook voedingsstoffen bevat en dat water slechts heel traag afgeeft aan de planten. Hij had om te laten zien dat het werkte in een deel van de Saharawoestijn deze korrels in de grond geplaatst in een stuk van een vierkante kilometer. Daar groeide nu een bos. Ook heeft hij in een Algerijns vluchtelingenkamp in de woestijn op deze manier met de inwoners groentetuinen aangelegd. Hij wilde deze fantastische ontdekking delen met de mensheid en ten goede laten komen aan de mensen die leven in gebieden die door droogte worden geteisterd. Zodat armoede door droogte niet langer zou hoeven bestaan. Hij werd door ons geïntroduceerd bij de mensen die wij kenden in het Europees parlement ( een Nederlander en een Belg) Ik toen nog vol vertrouwen naar  de (dacht ik) democratische werking van dat orgaan, keek vol spanning uit naar de dag waarop hij zijn verhaal daar mocht houden en wat dat voor impact zou hebben op de wereld. De grote dag brak aan, de professor hield zijn pleidooi bood zijn kennis en uitvinding aan. …… en wat schetste mijn en zijn verbazing. Men was totaal niet geïnteresseerd. Hij werd weggestuurd met een vaag verhaal, en hoefde nooit meer terug te komen. Uiteraard werd er nooit gebruik van zijn kennis gemaakt.  In diezelfde periode werd hij door anderen geïntroduceerd bij de Verenigde Naties… dus ook dat was heel spannend… maar u raadt het waarschijnlijk al. Ook daar was geen enkele interesse om deze man en zijn uitvinding ook maar op enige manier een kans te geven iets te doen aan de oprukkende woestijnen en droogte en armoede als gevolg van verdroogde oogsten. Zelden heb ik een grotere teleurstelling en desillusie ervaren als die dagen. Voor professor van Cotthem moet dat nog veel erger zijn geweest. Mij werden toen de ogen geopend. De Verenigde Naties en Europa zijn niet voor de gewone bevolking. Zij dienen andere belangen. Professor van Cotthem heeft zijn product verder ontwikkeld en deels aan de commerciële markten uitbesteed, maar zijn bevlogenheid met de wereld en zijn bevolking is onverminderd, op kleinere schaal dan hij zou kunnen doet hij nog altijd wat jij kan voor de mensheid..zie de linken, als je naar beneden scrolt zie je allemaal feiten die hij voor elkaar heeft gebracht en nog steeds. https://vancotthemwillempublications.wordpress.com/category/press/

Chapeau professor van Cotthem voor uw moed en doorzettingsvermogen. Je zou voor minder tegenwerking de handdoek in de ring gooien.

Voorbeeld 2: heeft u wel eens gehoord gehoord van Mehran Keshe? Waarschijnlijk niet. Ook dit is een bevlogen mens die al zijn wetenschappelijke kennis wil inzetten ten goede van de mensheid en vooral om vrede te bewerkstelligen. Als  geboren Iraniër weet hij als geen ander wat oorlog en destructie doet met de mens. Hij is een zeer gedreven ingenieur, en hij heeft alles onderzocht op het gebied van de ‘vrije energie’. Plasma energie etc. heeft zich op het pad van Tesla en Einstein begeven en dingen die zij al ontdekten verder ontwikkeld en op een dergelijke manier dat het mogelijk is om  energie op te wekken zonder enig gebruik van fossiele of andere schade aan de natuur doende middelen. https://keshefoundation.org/ Deze vrije energie wilde hij graag  delen met de wereld. Zich bewust van het feit dat het gebrek aan brandstof en energie een belangrijke reden  is waardoor oorlogen ontstaan, want men gaat vechten om de laatste olie, het laatste gasveld, de laatste bomen worden omgehakt om de energiecentrales draaiend te houden. Kijk maar welke oorlogen de VS heeft ontketend in het midden oosten alleen om de olie te kunnen inpikken. Libië bijvoorbeeld.

Keshe zag dat met lede ogen aan en besloot met zijn techniek: ‘gebruik maken van de energie die overal gratis om ons heen is’ naar de VN te stappen. Zij konden zijn kennis en inzichten en technieken gratis krijgen, zijn enige voorwaarde was, dat het nooit mocht worden ingezet om wapens te maken of oorlog te creëren. De VN, stuurde hem weg, waren niet geïnteresseerd. Nee  het werd zelfs nog erger nadat hij dit probeerde, werd hij op alle mogelijke manieren de voet  dwars gezet. Zijn foundation werd als een hoax betiteld. Hij werd als leugenaar en bedrieger afgeschilderd door ‘trollen ‘ op het net. Hij woonde een tijd in België waar hij werd bedreigd https://www.youtube.com/watch?v=jDFR994bcjk&t=6s Na al deze afwijzingen heeft Keshe besloten om zijn ‘vrije energie’ niet aan de machthebbers te geven maar aan de gewone bevolking. Hij heeft toen overal mensen opgeleid met zijn kennis. In Europa, in Afrika, zodat zij de kennis konden doorgeven aan  arme mensen overal te wereld. Gevolg is dat je in Afrika op een plaats waar geen elektriciteit is mensen kunt aantreffen die toch hun eten koken op een fornuis gevoed door vrije energie. Energie die niets kost. Ik ken mensen die workshops hebben gevolgd bij hem in NL en België en die nu hun energierekening heel veel naar beneden hebben kunnen brengen door tussen hun hoofdschakelaar en de instroom in hun huis een Keshe apparaat te plaatsen die vrije energie invoert. Jarenlang heb ik Keshe en zijn ideeën en de uitwerking ervan gevolgd en bestudeerd.  Afgelopen week kwam ik via, via weer in aanraking met zijn prachtige en bijzondere werk, door een vriend die een Fransman heeft ontmoet die een praktijk is begonnen, waarin mensen die ziek zijn of anderszins  een energietekort hebben,  onder een plasma energie apparaat kunnen komen liggen, waarna ze zich als herboren voelen, hun energie terug op peil. Een apparaat volledig gebaseerd op de Keshe techniek. Het zette mij ertoe aan mij opnieuw te verdiepen in wat deze geweldige man doet voor de mensheid ondanks de tegenwerking van degenen die de macht hebben. De mensen met macht  die zoveel goeds zouden kunnen doen voor de wereld en het weigeren zelfs al wordt het hen gratis aangeboden. Nu ik weet dat Europa de demonstraties voor het klimaat aanspoort en steunt en op allerlei plaatsen zelf heeft georganiseerd. Ben ik meer dan achterdochtig.. en doe ik niet mee, want ook hier geldt: het is niet wat het lijkt. Het is in elk geval het toppunt van hypocrisie.. en daar weiger ik aan mee te doen.

Voorbeeld nummer 3: dit is een voorbeeld ook voor het milieu van een iets andere orde maar niet minder belangrijk. Een vriend van mijn zus is boomkweker, maar heeft als hobby dat hij graag dingen uitvindt. Het is een soort ‘Willy Wortel’. Hij is handig en technisch en  zich als kweker ook bewust van de gevaren van het bespuiten van gewassen en bomen met de producten die bedrijven als Bayer en Monsanto op de markt brengen. Hij vindt na verloop van tijd een spuitmachine uit die zo efficiënt is afgesteld dat de boer, 30% minder spuitstof ( lees vergif) nodig heeft om zijn gewas te bespuiten met hetzelfde resultaat. Ook is er met dit apparaat geen verwaaiing (emissie) van de spuitstof, ideaal dus zou je zeggen? De bio-buren van een spuitende boer hoeven minder zorg te hebben voor hun gewassen. Als dat geen stap is op weg naar een schoner milieu, minder luchtvervuiling door de gifstoffen, minder dode bijen etc etc. Dus hij stapt met zijn volledig ontwikkelde plan en een schaalmodel naar de landbouw-universiteit van Wageningen. De broedplaats voor agrarische kennis in Nederland, en misschien ook wel in  Europa. En wat schetste zijn verbazing. Ze zijn niet geïnteresseerd, ze wijzen hem af, en nee erger nog, ze gaan hem tegenwerken. In Nederland krijgt hij dank zij deze organisatie ( die wordt gesponsord door Bayer, en na de fusie ook Monsanto) geen poot aan de grond. Hij leurt met zijn ideeën, nobody is geïnteresseerd. http://www.wingssprayer.com/ vindt wel individuele mensen die hem willen helpen om dit in de wereld te zetten.

Maar de universiteiten en de overheid werken hem slechts tegen. Uiteindelijk vindt zijn concept weerklank in het buitenland, daar zijn grote organisaties wel geïnteresseerd en vindt hij de steun en ruimte om zijn uitvinding in de wereld te zetten. Hij is momenteel actief in Australië en Nieuw-Zeeland, in Frankrijk, (hij heeft ook een apparaat uitgevonden om druiven efficiënter te bespuiten, met veel minder gifstof) Natuurlijk is niet spuiten nog veel beter, maar elke stap naar minder is een stap naar een beter milieu.

Mocht je na deze voorbeelden waarvan ik er twee zelf heb meegemaakt in mijn omgeving nog denken dat de overheid werkelijk iets aan het milieu wil doen, denk dan nog eens na… wat zou hun werkelijke bedoeling zijn met deze gecreëerde hype?

Monflanquin 16 maart 2019

Tanni Koens

Nu mijn liefste longontsteking heeft en ik zelf de resten van een griepje beleef, (op de momenten dat mijn geest helder is en ik met een zekere afstand naar mezelf en het ziekzijn kan kijken) word ik getriggerd door een patroon wat ik om me heen zie plaatsgrijpen op het moment dat iemand ziek wordt. Het is ongelofelijk boeiend om vanuit je eigen ‘zieke’ zijn (hoofdpijn, spierpijn, koorts zere keel, snotterend) te kijken wat er nu precies gebeurt bij jezelf en anderen. Ik zie het onderwerp ‘ziekte versus gezondheid’ op veel manier langskomen op de verschillende sociale media. Het is een thema wat veel mensen direct of indirect bezighoudt. Mensen om je heen worden ziek en jij hebt ermee te maken. Je wordt zelf ziek en je kan er niet langer omheen.

Wat is ziekte eigenlijk? 

Is het een onbalans in ons systeem, in ons zijn? Of is het gewoon een mankement in het fysieke lichaam wat zo snel mogelijk moet worden hersteld. Tussen deze twee uitersten in opvatting bevindt zich een grote kloof. Omdat onze westerse samenleving lichaam en geest heeft gescheiden sinds  Descartes, ziet de meerderheid van de westerse mensen ziekte als iets van het lichaam. Sindsdien wordt in het algemeen, in geval van ziekte alleen het lichaam behandeld.

Oosterse filosofieën kijken ruimer en nemen ook de geestelijke toestand van de persoon mee in hun behandeling. Wanneer oosterse methoden in handen komen van westerse behandelaars worden ze toch weer aangepast en meer fysiek gericht dan in het oosten. In het Oosten is het geestelijke ook het spirituele, en zonder daarin een zweverige afslag te nemen, wordt bedoeld: leef je naar jouw waarden, naar jouw visie, naar jouw bestemming, leef je jouw leven? Of laat je je leven door de waarden visies en bestemmingen van anderen?

Ziekzijn wordt verschillend beleefd en behandeld, afhankelijk van de mate van bewust- zijn van de persoon die ziek is en degene die de persoon behandelt. Er zijn verschillende niveaus te onderkennen in het proces van ziekzijn en beter worden. Elk niveau heeft zijn eigen bewustzijns-laag.

Het eerste niveau:

 Ik zal het proces beschrijven als mijn eigen ontwikkelingsproces. Toen ik  rond de 20 was, was ziekte iets van mijn lichaam, het was een mankement en het moest zo snel mogelijk gerepareerd worden zodat ik kon doorgaan met wat ik aan het doen was.  Werken of studeren of moeder zijn. De behandelingen die ik toen koos vanuit dit niveau, waren alleen gericht op snel herstel. Aanpak van symptomen, aanpak van datgene waar ik op dat moment  last van had. Dat wat ‘last’ veroorzaakte bijvoorbeeld sinusitis of een blindedarmontsteking moest ofwel direct gerepareerd worden en als dat niet kon, moest het maar  verwijderd. Ziekte werd door mij gezien als een ongewenste inbreuk op mijn leven. Ik kon het niet accepteren en ik streed tegen de ziekte. Er werd door mij niet verder gedacht of gekeken dan dat wat zichtbaar en fysiek voelbaar was. De oorzaak van de ziekte legde ik buiten mezelf, het was de schuld van een virus, of een bacterie, ik was besmet door iemand anders of ik had iets verkeerds gegeten. Had iemand me toen gezegd je hebt invloed op het wel of niet ziek of beter worden, dan had ik deze persoon hartelijk uitgelachen. Ik zou hebben gezegd: Klets niet, ziekte overkomt je. Veel dieper ging mijn reflectie toen niet. De behandelingen die ik veelal koos kwamen uit het medisch chemisch arsenaal. Een koortsdemper, een pijnstiller, een operatie, om het ongewenste zo snel mogelijk te herstellen dan wel verwijderen. Op dit niveau legde ik mijn lot volledig in handen van anderen, ‘deskundigen’ die het moesten weten. Het was een onbewust niveau met een grote mate van afhankelijkheid. Dit duurde ongeveer tot mijn 30e toen ik in aanraking kwam met andere manieren.  

Dit is een volledig onbewust niveau er is hoegenaamd geen ‘bewustzijn’.

Het tweede niveau:

Hier beschouw ik ziekte nog steeds als iets van het lichaam en iets ongewensts maar er is al een ontluikend besef in mij dat het iets is waar ik zelf aan kan bijdragen. Er is al een zeker bewustzijn aanwezig. Het besef dat ik een immuunsysteem heb wat helpt me gezond te houden en dat ik dat kan beïnvloeden door goede voeding, bewegen, gezond leven. Ik leer dat ik preventief kan werken vanuit het besef: ziekte kun je voorkomen door ‘gezond’ te leven. Wat gezond leven inhoudt is mij vaak nog niet helemaal duidelijk. Hier ben ik nog steeds afhankelijkheid want hier vertrouw ik nog volledig op autoriteiten buiten mezelf.  Ik ontdek al wel de homeopathie en dat je ook op een natuurlijke wijze ziektes kunt genezen. In deze periode begin ik aan mijn eerste baan in de psychiatrie (Op mijn 33e) en daar leer ik een groep ‘deskundigen’ van dichtbij kennen. Ik ontdek dat die vaak veel minder deskundig zijn dan ik dacht, en dat het vinden van de juiste behandeling vaak een kwestie van trial en error is. Dat maakt dat mijn vertrouwen in deskundigen wat minder wordt. Maar nog steeds niet overal, de kennis die ik nodig heb om bijvoorbeeld de ‘juiste’ voeding te kiezen haal ik nog steeds bij ‘deskundigen’. Ik vertrouw op de gezondheidssites van de overheid, van de WHO en ik luister naar de goede raad van de dokter of professor. Ik kijk nog niet verder. Reclames en dergelijke hebben nog veel invloed op mij. ‘Melk de witte motor’ is zo’n slogan die jarenlang veel mensen aan het drinken van melk zette, omdat dat gezond zou zijn, mij gelukkig niet want ik vind melk vies, maar andere dingen doe ik wel. Ook de schijf van 5 is zo’n richtlijn die door mij braaf wordt opgevolgd.

Afhankelijkheid speelt ook hier nog steeds een grote rol, en de mate waarin ik bewust ben is minimaal.

Het derde niveau:

Hier krijgt ik al iets meer bewustzijn, want ik begin in te zien dat de organisaties en personen die ik klakkeloos geloofde en heb gevolgd  in hun adviezen niet altijd het beste met mij voor hebben.  Mijn twijfels aan allerlei dingen ontstaan doordat ik al een tijd geleden lid ben geworden van een actiegroep tegen kernenergie, ik lees erover en verdiep me erin en dan gaat het ene na het andere geloof overboord. Wetenschappers spreken het woord van degene die ze betaalt, universiteiten worden steeds meer gesponsord door bedrijven die gaan bepalen wat er wordt gestudeerd etc. Ik word kritischer en onderzoek van alles. Eerst nog voorzichtig, maar dan gaan er steeds meer heilige huisjes omver. Oude overtuigingen worden door mij losgelaten en nieuwe komen ervoor in de plaats, ik ben een veganist die macrobiotisch kookt en heel bewust met alles omgaat. Er wordt door mij kritisch naar veel dingen gekeken, en ik informeer me bij anderen. Er ontstaat steeds meer autonomie in mij. Ik durf onafhankelijk te denken, los van wat vrienden en familie vinden, los van wat de tv of krant beweert.  Ik neem niet meer alles aan voor waar, en ik ben bereid meerdere opinies tot me te nemen, ik durf openlijk de autoriteiten te wantrouwen. Hier begin ik heel duidelijk ‘zelf’ te denken. Op dit niveau vindt er vaak een voorzichtige omslag plaats van gezond leven op advies van…, naar gezond leven op basis van eigen onderzochte kennis. Men leest, onderzoekt, probeert uit en hervindt na een tijdje een nieuw evenwicht. Ik heb nu zelf gevonden wat het beste is voor mijn lichaam. Let wel het gaat hier nog steeds om het lichaam. De enige verandering is dat mijn geest zelf mag denken over mijn lichaam. Het bewustzijn is hier zover ontwikkeld dat het ziet dat het zelf kan kiezen en beslissen. Nadeel van deze positie is dat het nog vaak op een zwart-wit manier gebeurt. En dat geldt ook voor mij. Alles wat ik vroeger geloofde en heb aangenomen, wordt nu door mij verguisd en weggehoond. Ik ben nu lid van het andere kamp: het kamp: ‘alternatieve biologische macrobiotische voeding, en alternatieve geneeswijzen, ik ben nu tegenstander van datgene waar ik eerst in geloofde en op vertrouwde ‘de voedingsindustrie en de medische wetenschap’.  Ik ben dan ook heel kritisch en afkeurend naar mijn vorige (eigen) positie, en tracht voortdurend alles wat met die positie samenhangt af te wijzen en in diskrediet te brengen. Ik zoek ook voortdurend naar bewijzen van het eigen gelijk.

Er is qua bewustzijn niet zoveel veranderd met het voorgaande niveau. Ik ben wel ‘zelf gaan denken’ maar in dat denken slechts van positie gewisseld.

Het kantelmoment: De ervaring

Mijn ervaring die ik onderga rond mijn 40e jaar, en alles doet kantelen, vindt plaats wanneer ik door een collega die ik leer kennen in mijn baan in de psychiatrie deelneem aan een Vipassana meditatie-weekend. Na een aantal van deze weekends doe ik mee aan een 10-daagse retraite. 10 dagen in een kloostercel en dan 16 uur per dag mediteren. In je eentje. Ik begin vol goede moed. Het is zwaar maar draaglijk. Tot ik op de derde dag ziek word, ik krijg sinusitis, een aandoening die ik elke winter minstens twee keer krijg. Koorts hoofdpijn sinussen verstopt ect. Als deelnemer aan de retraite heb ik elke dag een persoonlijk gesprek met de begeleidende monnik. Over het proces en waar je tegenaan loopt. Ik besluit hem te vertellen dat ik naar huis moet naar de dokter om een antibioticakuur te halen. Ik ben ziek, ik moet stoppen. De monnik luistert bedachtzaam naar me, en zegt dan: als je blijft kom je erachter waarom je dit maakt. Ik zit tegen het plafond: MAAKT? Ik maak dit niet, ik krijg dit. Hij lacht, ik begrijp dat je dat denkt, maar als je blijft zul je zien dat je het zelf maakt. Alles in mij komt in opstand. Maar iets in mij wordt nieuwsgierig. Zou dat waar zijn? Zou ik dit echt zelf maken, en na enige overreding van de monnik besluit ik te blijven. Ik heb tenslotte niets te verliezen. Ik mediteer verder in mijn cel en krijg elke paar uur gezonde drankjes en hapjes voor mijn deur gezet. Ze zorgen goed voor me.  Ik mag echter niets innemen tegen de koorts of de pijn. Het wordt zwaar, ik heb hevige koorts en zweet enorm, mijn hoofd bonkt van de hoofdpijn en mijn keel kan niet meer slikken. Mijn neus zit verstopt en alles doet pijn. Pffff regelmatig denk ik, ik stop alsnog. Maar er is dat kleine stemmetje wat zegt, dan weet je nog steeds niet of het waar is. Dus ik blijf. Na drie dagen afzien, koorts zweten etc. krijg ik een flits van inzicht, echt als bliksem die inslaat. Ik weet opeens heel helder waardoor ik dit krijg, ik zie wat ik doe en altijd deed en waardoor ik het maak. 10 minuten later is de koorts weg en mijn neus is weer open. De hoofdpijn is weg, ik ben beter.  Ik heb dit ook nooit meer ‘gekregen’- gemaakt. De sinusitis is nog een keer bijna gekomen en toen zag ik dat ik ‘het’ weer deed. Het is een vorm van gedrag die dit veroorzaakt. Sinds die ervaring weet ik dat je ziekte zelf creëert. En dat je het dus ook kunt genezen. Zelf dus. Hierna kan ik niet langer vasthouden aan de oude overtuigingen dat ziektes van buiten komen, dat de oorzaken buiten mij liggen. Ik weet nu hoe het echt zit.

Ik ben plots een nieuw bewustzijn binnengegaan. De stap van buiten naar binnen is gezet.

Het vierde niveau:

Er begint langzaamaan in mij een ander soort bewustzijn te ontstaan, en dit gaat echt langzaam, er gaan jaren overheen. Ik begin te begrijpen en te ervaren (wat echt iets anders is dan erover te hebben gelezen want dat had ik al lang) dat mijn geest en mijn lichaam niet los van elkaar bestaan. Ik ga zien en voelen dat mijn geest inwerkt op mijn lichaam en mijn lichaam op mijn geest. Ik voel dat wanneer mijn geest langdurige stress ervaart dit een effect heeft op mijn lichaam.  Ik merk dat langdurig eten van minder verantwoorde voeding en het drinken van alcohol een effect heeft op mijn geest. Ik begin te herkennen dat mijn lichaam alle signalen van de geest oppakt en zich daarnaar gedraagt.  Dit gebeurt allemaal met kleine stapjes tegelijk, het zien dat de geest een belangrijke beïnvloeder is van het lichaam, en andersom. Maar ik heb op het moment dat ik het echt begrijp een enorme stap  gezet van: de oorzaak zoeken  buiten mezelf , naar de oorzaak zoeken binnen mijzelf.

Dit is een welhaast Copernicaanse wending. Een megagrote bewustzijnsverruiming. Hier komt ‘bewust’ bewust-zijn om de hoek kijken, echt ‘bewust zijn’ is datgene wat zich bewust wordt van zichzelf.

Mijn geest wordt zich bewust van zichzelf en van de kracht en macht die zij heeft. Heel voorzichtig ga ik de nieuwverworven kennis toepassen en begin in te zien dat de rol van de buitenwereld op mijn welzijn veel minder groot is dan ik aanvankelijk dacht. Ik wend me dan ook steeds vaker af van deze buitenwereld voor afleiding, doe mijn tv de deur uit, en keer me vaker naar binnen.  Ik mediteer regelmatig. Op het moment dat ik ziek wordt, ga ik naast het kijken naar eventuele oorzaken van buiten (heerst er een griepepidemie?) vrij snel op onderzoek in mijzelf. Wat in mij veroorzaakt deze ziekte?  Ik vind alle materiele zaken die ik voorheen genezende of gezondheid-brengende kracht toedichtte, minder belangrijk. Ik word me steeds bewuster van de invloed van immateriële zaken zoals mijn gedachten, emoties, vastzittende patronen, oude onopgeruimde zaken etc etc op mijn gezondheid. Ik span me in om mijn geest te zuiveren zodat mijn lichaam daarvan de vruchten mag plukken. Maar op dat moment zie ik ziekte nog wel als een ‘ongewenste’ situatie, die ik wil ‘oplossen’. Dus ik ga in mezelf aan de slag. In deze zelfde fase, die in mijn geval een aantal jaren duurt word ik me langzamerhand ook bewust van mijn houding naar de wereld, ik zie in dat strijden en posities innemen, niet leidt tot bewustzijn, noch van mij, noch van anderen. Ik trek me steeds meer terug uit die arena. Ik besef ook dat alles wat ik tot mij neem in woord en beeld ook ‘voeding’ is en dat beide zowel fysieke als non-fysieke voeding even belangrijk zijn en evenveel impact hebben op je lichaam alsook op je geest.

Er is nu een zich ontwikkelend steeds verder uitbreidend bewustzijn wat zich niet langer richt op ‘buiten’ maar op ‘binnen’.

Het vijfde niveau:

De ontwikkeling van het bewustzijn gaat door, als een keer dat pad is ingeslagen en men is het kantelpunt echt gepasseerd, dan is er eigenlijk geen weg terug. Dan is het onmogelijk nog strijd te voeren over voedsel of medicijnen.  Dat voel ik ook zo. Soms val ik nog wel eens even in de valkuil, om direct erna te struikelen over mijn eigen bewustzijn, die me dan terugfluit: Waar ben jij mee bezig? Als ik ziek word, wat meestal nog hoogst zelden gebeurt.  (Ik heb al 18 jaar geen arts bezocht of nodig gehad) Zet ik direct mijn zelfgenezend vermogen op actief. Ik weet inmiddels dat ik met mijn gedachten, overtuigingen, emoties, gevoelens alles kan creëren zowel ziekte als gezondheid. En ik besef dat als ik ziekte creëer ik daar nog iets wil leren.   Wat een verschil is met de eerdere niveaus: Ik kan al wel de ziekte omarmen als iets positiefs als een les. Maar ik wil er toch ook nog wel vanaf.  Maar het gaat nog verder een zich ontwikkelend bewustzijn is onstuitbaar. Ik creëer ook een redelijk stabiel niveau van aanwezigheid in mijn geest. (Niet mijn denkgeest) een soort constante waarnemer die observeert wat ik doe en hoe ik dat doe. Die vragen stelt als een soort Socrates. Wat doe je nu? Hoe denk je dat de ander dit ervaart? Waar ben je mee bezig? Weet je zeker dat je dit wilt doen? Etc. Het is ook hierdoor dat ik een veld om me heen creëer van fijne liefdevolle energie (geïnspireerd door de Hathors) ik plaats alles in mijn veld wat ik graag wil ervaren. Ik ben en blijf kerngezond. Ik spreek vaak tegen mijn lichaam en geef de opdracht om alles wat erin komt op te nemen als het goed is voor mij en af te voeren als het mij niet dient. Dat geldt zowel voor voeding als voor informatie, voor kritiek, voor alles wat er in de kosmos gebeurt, alles wat gestraald en gesprayd wordt en binnen kan komen. Er is een bewustzijn dat ervaart dat alles frequentie is, alles is vibratie. Dat wij dingen waarnemen als vaste dingen zegt niets over hoe de dingen werkelijk zijn. Vanuit dat gevoel is er geen denken meer in onderscheid, geen denken in beter en slechter. Ik heb respect voor alles wat op aarde is en leeft en dat is alles.

Dit bewustzijn ervaart de eenheid in alles, ziet geen afscheiding meer, begrijpt dat alles uit dezelfde bron komt, ziekte gezondheid…

Het zesde niveau:

Dit uitdijend bewustzijn wordt zich ook bewust van andere sferen en andere vibraties en andere ‘aanwezigheden’ die je met het ‘normale gangbare ‘bewustzijn niet kunt waarnemen. Ik voel de energie van dieren, ik kan met ze communiceren, ik begrijp waarom dieren hier zijn, wat ze mensen komen brengen. Ik weet waarom zij ziek zijn en wat hun boodschap daarmee is aan hun ‘baasjes’.  Ik kan ook met de sferen communiceren waar onze dierbaren heen zijn gegaan na hun overgang en met hen communiceren. En dit bewustzijn laat me ook ervaren dat ruimte en tijd slechts begrippen zijn en geen realiteit. Het laat me zien dat alles hier en nu gebeurt, er wordt door dat bewustzijn geen lineaire tijd ervaren. Ook plaats is een relatief begrip, dit bewustzijn verplaatst zich moeiteloos naar elke plaats denkelijk in de kosmos

 Zoals ik het beschrijf lijkt het een lineair proces, wat het natuurlijk niet is, je valt soms terug en beweegt je heen en weer tussen de verschillende niveaus. Hoewel als je een keer het kantelpunt hebt gepasseerd dan kun je niet meer terug in het ‘de oorzaken buiten jezelf zoeken’ denken. Dat is dat niet langer een gebied waar je je thuis voelt. Ik weet ook niet of er ooit een eind komt aan de niveaus, maar er is nu een niveau in het bewustzijn aangeboord die alles ervaart als ‘een’. Er is niets wat niet deel is van het AL, er is dus ook niets wat ongewenst is waar je je tegen zou moeten verzetten. Alles is. Als er nu ziekte is, is het omarmen als deel van alles, de eerste stap, omarmen en accepteren en zien wat het komt doen. Zonder de behoefte om het te veranderen. Ik eet ook alles waar ik zin in heb, alles is energie en ik kan elke energie transformeren tot energie die mij dient. Als liefde de frequentie is waar op je je afstemt dan ben je onkwetsbaar en zo voelt het ook.

Dit bewustzijn begrijpt steeds meer zichzelf als een alomvattende schaal, er is niets buiten mij, alles is in mij, en ik ben de kracht en de creator van het leven wat ik nodig heb om datgene te doen wat mijn bijdrage is aan de ontwikkeling van de kosmos. Dit bewustzijn weet dat het pure liefde is…

Tanni Koens

14 februari 2019

Vroeger al had ik een zwak voor huisjesslakken. Gedeeltelijk kwam dat voort uit liefde voor alles wat vloog en kroop, maar toch vooral omdat ze iets hadden wat ik ook wilde. Als kind fascineerde het me al, een huis op je rug, ideaal leek me dat.

Ik kon ik er uren over fantaseren, waar ik heen zou gaan, moest ik mijn huis op mijn rug hebben. Zeker niet naar de tuin van mijn vader, die haatte slakken, ze aten alles op en werden met grof geweld uitgeroeid. Mij deerde hun vraatzicht niet, ze hadden huisjes en konden gaan en staan waar ze wilden. Dat was het enige wat telde. Nu ja, gaan en staan, wel in een tempo waar ik dan weer niet voor zou kiezen. Maar aan de andere kant , een zilveren spoor achterlatend, had ook wel iets. Wie wil nu niet een glinstering achterlaten?

Het bleef me boeien, en ik ondernam, weliswaar onbewust, diverse pogingen om iets gelijkaardigs te creëren. Vaak verhuizen, minstens 28 keer. Twee huizen tegelijk hebben. In andere landen wonen. Het leek allemaal wel aardig maar het was het toch niet helemaal. Het bleef een schraal aftreksel van wat ik ooit had gefantaseerd.

Tot de omstandigheden me dwongen te stoppen met buiten mezelf naar zo’n plek te zoeken, en de blik inwaarts te keren. De omstandigheden waren dwingend genoeg, buiten was het niet veilig, maar de angst om naar binnen te gaan was minstens zo sterk. Het lukte me niet ondanks het lezen van vele boeken geschreven door mensen die daar blijkbaar wel moeiteloos toe in staat waren. Allemaal slaagden ze erin om hup, even naar binnen te wippen, daar het een en ander op te ruimen en ook nog met geweldige metafysische ervaringen naar buiten te komen. Maar een stemmetje in mijn hoofd zei, ach: geloof dat toch allemaal niet. Dacht jij nou echt dat die mensen dat allemaal gedaan hebben, welnee, joh, allemaal verkooptrucs om hun boeken aan de man te brengen. Maar ik bleef proberen.

Ondanks die stem en de twijfel. Ik bleef ook lezen, maar bij elk succesverhaal voelde ik me meer en meer een sukkel, want bij mij riep het alleen maar angst op en nare kinderherinneringen. Niks mooie stilte of prachtige eenheidservaringen. Elke keer als ik weer een poging waagde, was het alsof ik onmiddellijk werd buiten geschopt. Tot ik op een dag het boek ‘leven in je hart ‘begon te lezen, een praktisch boek van Drunvalo Melchizedek. Hij bouwde de oefeningen heel rustig op, niet meteen in je hart gaan, niet direct het enge opzoeken. Maar voorzichtig, stap voor stap, verbinding zoeken met moeder aarde die je steunt en vader kosmos die je inspireert. En ja het wonder gebeurde: dit lukte, ik deed in het begin braaf wat in het boekje stond, maar gaandeweg werd ik steeds vermeteler en deed het stiekem op mijn eigen manier.

Na weken, stapje voor stapje dichter bij komend, kom ik op een dag tijdens een meditatie onverhoeds in een landschap terecht, plots sta ik daar, voor een groot meer, omzoomd door bossen en bomen. Het stemmetje in mijn hoofd zegt: wat kun jij fantaseren! Nou en, zegt mijn andere stem terug. En het stemmetje zwijgt.

Ik sta daar en kijk over het meer, aan de andere kant staat een prachtig huis, wit met groene luiken. Het lijkt me uit te nodigen. Ik wil erheen maar moet daarvoor eerst het meer over. Aan de andere kant van het meer staat een bankje en daar zit een fragiel, doorzichtig wezen. Ik kijk naar haar, ze lacht me warm toe, kom maar, zegt ze, spring erin. Ik voel met mijn grote teen, brrr, koud, nat en slijmerig. Ik durf niet. Ook de dag erna durf ik niet, en nog veel dagen blijf ik aarzelend, verlangend aan de overkant staan. Het water is te diep, bevat te veel slijmerige vreemde wezens , glibberige planten, donkere dieptes. Elke keer bespringt de angst me, ik wil dolgraag maar durf niet. En plots zit ze daar, mijn buurmeisje van vroeger, waar ik plaatjes van de Beegees mee heb gedraaid en gezwijmeld bij de foto’s van Robin en Barry Gibb, we waren er beiden verliefd op. Na 35 jaar afwezigheid hebben we elkaar weer ontdekt, dankzij schoolbank. Alsof ze nooit uit mijn leven is weggeweest zo naadloos sluiten we weer op elkaar aan. En nu zit ze daar, verbaasd kijk ik, hoe kan dat .

Je fantaseert, zegt het irritante stemmetje. Stil nou jij, zeg ik. Maar het stemmetje wil niet van ophouden weten, je droomt, dit is niet echt! Hou op jij zeg ik, en dan pas wordt het stil. Ik kijk naar de transparante vrouw en mijn buurmeisje, naast elkaar op de bank. Beiden zeggen: kom maar, doe het maar, het is niet eng. Dan ga ik, voetje voor voetje, centimeter voor centimeter, ik word nat, het water voelt vies olieachtig en koud. De slijmerige slierten kronkelen om mijn lichaam. Houden me tegen. Voorzichtig begin ik te zwemmen, de slierten belemmeren me, ik moet me steeds losrukken, mijn hart gaat tekeer, het bonkt tegen mijn borstkas, maar ik ga en zet door, richting het bankje. Halverwege word het water warmer, schoner zachter en hangt er een prettige geur. Het zwemmen gaat nu ook sneller, lichter, gemakkelijker. Dan ben ik er. Mijn buurmeisje staat met open armen op me te wachten. De transparante vrouw, nu zie ik het pas, lijkt op mij. Ik kijk haar vragend aan. Ik ben je ware zelf, zegt ze en trots op je, je hebt het gedaan, je bent het grote water overgestoken, en glijdt dan moeiteloos bij me naar binnen.

Ik zie het huis, nu heel dichtbij, loop erheen, een leistenen trap naar de voordeur. Ik bel schoorvoetend aan, de deur gaat open alsof ik verwacht word. De vrouw draagt een wit schortje, een dienstmeisje? Ik ken haar niet, toch voelt ze vertrouwd. We staan in de hal. Alles ademt rust, ik haal diep adem, dit voelt goed. We gaan naar de woonkamer, mooi ruim, een serene sfeer. Wil je iets drinken? Zegt ze. Graag. Direct komt een keukenmeisje met cappuccino. Wat voelt het goed, zo vertrouwd, warm, sfeervol. Wiens huis is dit? Ze lachen. Jouw huis. Ik schrik, hoe kan dat nou. Voor wie werken jullie? Voor jou! Vol onbegrip kijk ik hen aan. Ik heb geen huis en zeker geen personeel, ik geneer me dood, het idee alleen al, ik personeel, ondenkbaar. Ze lachen. Weet je echt niet wie wij zijn? Nee geen idee. Wij zijn je beschermengelen, we zijn er om je te helpen en doen alles voor je. Dit is jouw huis, jouw hart, dit heb je opgebouwd in al je levens, dit is de afspiegeling van jouw ziel. Ik kijk rond, kan het niet bevatten, dit mooie huis in mijn hart? Kan ik hier dan in. Ja natuurlijk, elk moment, je hebt het altijd bij je. Je kunt er alles vinden. Ik ben verbijsterd, het is te veel. Dan denk ik terug aan mijn slakken fantasie. Eindelijk heb ik het gevonden, op de laatste plek waar ik zou zoeken. Dit is het omgekeerde slakkenhuis, niet op mijn rug maar in mijn hart.

Tanni Koens 2013