Blog

Wanneer je momenteel met een heldere blik en een uitgesteld oordeel kijkt naar wat er gebeurt, dan is het eigenlijk prachtig. De hogere energieën die nu iedereen over en in zich krijgt zorgen voor een ontmaskering en een blootlegging die we nooit eerder meemaakten. De transformatie van onze moeder aarde en van ons, is een prachtig proces wanneer je in staat bent je angst opzij te zetten en vanuit je innerlijke zelf te kijken.

Wat je ziet is dat steeds meer mensen in onvoorstelbaar moeilijke dilemma’s terecht komen. En dat is waar dit echt over gaat. Natuurlijk de wakkeren roepen graag de ‘deep state’ of de elite, of de cabal ter verantwoording, die ‘aangepakt en opgeruimd moet worden. Allemaal waar en kloppend. Toch is dat niet het belangrijkste wat er gaande is, want dan leg je de zaken nog steeds buiten jezelf, buiten de mensen die de wereld bevolken, buiten de grote groep.

Want het gaat slechts zijdelings over de krachten achter de schermen. Die overigens al die tijd een fantastische job deden. Wat zij doen en deden is niets anders dan ons een ‘geweten schoppen’. Het is niets anders dan door het creëren van polariteit ons bewust maken van onze keuzes, van onze mogelijkheden en van onze bereidheid, om de ogen te sluiten en weg te kijken als onze eigen belangen op het spel staan.

Ieder mens die nu werkt in een bedrijf of leerkracht is of in de zorg werkt of een winkel heeft of een horecabedrijf staat voor de belangrijkste keuzes van zijn of haar leven. Deze keuzes zijn eigenlijk zo belangrijk, het gaat hier letterlijk over ‘leven en dood’. Klinkt cru en scherp, maar dat is het ook.

Ik ben ervan overtuigd vanuit mijn eigen ervaringen, dat elk mens gedurende zijn leven steeds op belangrijke beslissende kruispunten komt te staan. Morele kruispunten. Vaak besef je niet dat het een zo belangrijk kruispunt is in je leven. Meestal zie je dat pas achteraf. Het lijken soms kleine onbelangrijke besluiten die je neemt. Om een voorbeeld te geven, toen ik in de zorg voor verstandelijk gehandicapten werkte, werd er iets ‘nieuws’ uitgevonden om kinderen die zelf verwondend gedrag vertoonden te ‘helpen’. Het kwam uit Amerika en het leek in eerste instantie geweldig. Je kreeg als begeleider een soort ‘koeienprikker’ een apparaatje wat stroomstoten afgeeft als je het op de huid drukt, en dat werd gebruikt om onwillige koeien en varkens de vrachtwagen in te jagen op weg naar de slachtbank. (Geef die dieren eens ongelijk dat ze niet wilden) met dat apparaat wat echt pijn veroorzaakte joegen ze het dier op. Dit vergelijkbare ding ging men gebruiken om kinderen, die door een storing in hun neurologisch systeem zichzelf verwondden (en dat kon heel ver gaan, ik heb met een meisje gewerkt die zichzelf blind had geslagen) om dat te stoppen. Dus elke keer als zo’n kind zichzelf sloeg of beet, of erger, dan probeerde je al van tevoren maar anders tijdens het slaan om het kind die stroomstoot te geven. De angst voor het pijnlijke prikken moest het kind afhouden van het zichzelf verwonden.  Veel mensen deden dit zonder meer, zonder zich iets af te vragen. De leiding stelde het voor en de begeleiders voerden het braaf uit. Niemand vroeg zich iets af. Komt het u bekend voor?

Ik werkte op een afdeling met enkele kinderen die dit verwondend gedrag vertoonden. Ik heb na een paar pogingen om het toe te passen geweigerd. Ik vond het zo vreselijk om iemand bewust pijn te doen. En ik werd dan ook overgeplaatst naar een afdeling waar niemand wilde werken, een vreselijke afdeling. Ik werd dus gestraft. Maar dat was toch beter dan dit blijven doen want mijn innerlijke weten kwam in opstand tegen deze barbaarse methode. Het was eind 70er jaren en de ‘operante conditionering’ methodes, bedacht door Skinner ook wel behaviorisme genoemd waren heel populair. Later bleek het de zaken alleen maar erger te maken, want het is symptoombestrijding en als je iets niet bij de oorzaak aanpakt… verdwijnt het symptoom en komt ergens anders terug als een nieuw vaak ernstiger symptoom. Dat gebeurde ook en de gevolgen waren vaak heel desastreus.

Allez ik luisterde naar mijn intuïtie en weigerde dit te doen. Ik werd daarvoor ‘gestraft’ al werd dat natuurlijk niet zo genoemd. Maar ik kon daardoor niet werken in dit ‘sterrenteam’ die deze bijzondere behandeling mocht toepassen. En als beloning werd ik op een groep gezet die heel onprettig was om te werken. Maar ik heb nooit spijt gehad dat ik heb geweigerd. Ik was toen 20/21 jaar. Later kwamen er natuurlijk nog vaak vergelijkbare situaties op mijn pad. Maar ik heb bijna altijd naar mijn gevoel/intuïtie geluisterd.  Nu waren de consequenties van mijn besluiten zeker in het begin, niet heel groot, de overplaatsing naar een andere afdeling, was voor mij geen reden om mijn principe los te laten. Later kwamen er moeilijker dilemma’s en ik maakte natuurlijk ook wel eens een verkeerde keuze, dat zijn die keuzes die je altijd bijblijven, omdat je ervan leerde dat het een foute keuze was. De vaak pijnlijke gevolgen droeg ik zelf.

Wat ik nu zie gebeuren in de samenleving, is dat heel veel mensen momenteel voor zware dilemma’s staan en nog steeds wegkijken en klakkeloos bevelen opvolgen. Denkend dat ze niet verantwoordelijk zijn voor hun keuzes. Dat hun bazen verantwoordelijk zijn. Niets is minder waar. Ieder mens is verantwoordelijk voor dat deel van de keuze die hij als persoon maakt. Als de directie van jouw bedrijf, bv een zorginstelling besluit om al hun personeelsleden en bewoners te laten vaccineren, is dat hun besluit en hun verantwoordelijkheid.

Maar jij kunt besluiten om er niet aan mee te werken. Die persoonlijke vrijheid heb jij. Als jij weet dat deze vaccins niet goed zijn, en je doet niets en werkt mee, ben je medeverantwoordelijk voor de gevolgen.  Dat kan in dit geval ‘dood door schuld’ zijn. Jij kunt deze medewerking  namelijk weigeren. En misschien wordt je dan overgeplaatst, of zelfs ontslagen. Maar jij kunt later jezelf altijd in de spiegel blijven aankijken. Jij handelde vanuit jouw moraal. Je handelde moreel juist. Je handelde vanuit respect voor een van de basisbeginselen van de rechten van de mens. Namelijk weldoen…. En niet schaden.

Maar wanneer je niet bewust bent van wat vaccins doen, dan ligt je verantwoordelijkheid op een ander vlak, namelijk dat je je op de hoogte hoort te stellen, van de rechten van een patiënt, of de aan jouw zorg overgeleverd mens, en dat je je informeert over dat wat je  voor middelen geeft of inspuit aan iemand. Doe je dat niet en volg je blind en ongeïnformeerd bevelen op, dan ben je verantwoordelijk voor het niet geïnformeerd zijn en geen moeite doen om  je beroep volgens de beroepsethiek uit te voeren. Je hoort bv de wet te kennen, en je hoort de basisbeginselen van de rechten van de mens te kennen. ‘Ik wist het niet’, ‘ik geloofde alles’, is in deze tijd niet langer een geldig excuus, helaas voor jou. Iedereen draagt een stuk ethische verantwoordelijkheid in zich en zal daar op worden aangesproken en afgerekend. Ooit. In de vorige oorlogen was het op de hoogte zijn van deze zaken veel ingewikkelder, we hadden toen geen internet en men was veel afhankelijker van de leiders en hun informatie,  maar nu kan niemand zich nog verschuilen achter de frase: ik heb het niet geweten. Dus ja iedereen die hieraan meewerkt is verantwoordelijk.

Ik heb jaren lang cursussen in ethisch handelen en moreel oordelen gegeven, in bij overheid, in de zorg en het bedrijfsleven. Het was schokkend om te constateren dat zoveel mensen  totaal onbewust en gedachteloos handelen. Niet beseffend dat ze ECHT VERANTWOORDELIJK zijn voor hun daden. De tijd van afschuiven ligt ver in het verleden. Vandaag werkt dat niet meer.

Mijn aanname is dat iedereen op zijn levensweg steeds dilemma’s krijgt aangereikt passend bij zijn of haar ontwikkelingsniveau, en dat het al dan niet goed doorlopen van deze ‘examens’ bepaalt of je een stap verder komt in je ‘geestelijke’ ontwikkeling. Wanneer je de les niet begrijpt en niet leert, blijft diezelfde les steeds terugkomen op je pad, steeds in een ander jasje steeds een graadje erger.

Wanneer je wel de les begrijpt en de moreel juiste keuze maakt krijg je steeds minder moeilijke beslissingen te nemen, en wordt je ongelofelijk beloond. Maar dat is niet direct na de keuze, soms moet je nog  even ‘lijden’. Alsof je getest wordt, ‘weet je zeker dat je achter je besluit blijft staan? Krabbel je niet terug?.

Voor mij staat het als een paal boven water, het luisteren naar je intuïtie en je hart en je geweten wordt beloond. Een van de beloningen is het feit dat we nu met heel veel zijn, dat je in een groep terechtkomt die je steunen en helpen. Voor het nemen van de juiste besluiten wordt  je uiteindelijk op allerlei manieren beloond, en je ziel ontwikkelt zich erdoor. Morele dilemma’s zijn de slijpsteen van de ‘geest’ en de ziel.

We kunnen dus wel alle schuld en verantwoordelijkheid afwentelen op anderen op de cabal, de elite, de deep state,  maar het enige wat er echt toe doet, is de vraag: wat deed jij? Wat doe jij, als je een echt moeilijk besluit moet nemen. En natuurlijk is het geen kunst om een moreel juist besluit te nemen als er weinig op het spel staat. Maar zo werkt het nu eenmaal niet in dit universum. Pas als er echt iets van groot belang op het spel staat, kun jij laten zien, wie je werkelijk bent. Wat voor moraal jij hebt, of je durft te luisteren naar je geweten. Of je de moed hebt om tegen de opgelegde opdrachten in te gaan. Of je het lef hebt om je waarheid te spreken, ook al wordt je uitgescholden voor complot denker of wappie. Of je je baan durft te riskeren? Of je een boete wil riskeren, of een straf. Of uitsluiting van je familie of vrienden.

Hoe groot en moedig ben jij? Deze tijd onthult het allemaal. Iedereen moet nu kleur bekennen. Moet tonen wie hij of zij werkelijk is..

Durf jij te luisteren naar je geweten, je intuïtie, je hart, je ‘Hoger Zelf’, het is dit examen wat iedereen nu op welk niveau dan ook moet afleggen, waarmee je je toegang verschaft tot die mooie wereld waar we naar op weg zijn. Zonder bewijs van geestelijke rijping… betwijfel ik of je binnen kunt.

Ik wens u allemaal veel wijsheid en innerlijke leiding en moed, om dat te durven doen wat je van binnen voelt als juist…….

Afgelopen dagen waren weer leerzaam. Heel de dag bezig met inpakken en vullen van de auto, ook nog bijna 2000 woorden geschreven, en boodschappen doen en naar de bank, kortom druk. Rond 16 u zitten we op de bank op de patio met een drankje, wijn, bier. Het gesprek gaat over een dame die op FB vertelt dat ze terminaal kanker heeft en een goed adres zoekt voor haar poes. Het verhaal raakte me en ik kreeg een enorm kippenvel gevoel toen ik het las. Ik reageerde met te zeggen dat mijn man zichzelf heeft genezen van kanker en als ze er iets over wilde weten ze het moest laten weten. Dat deed ze vrijwel direct. Dus ik beloofde haar van alles te sturen uit de therapie van Willy, ik vertel het hem, en zeg jij zou eigenlijk een keer met haar moeten praten, want jij hebt de ervaring. Hij reageert geïrriteerd. Hebben we het zo druk we zijn allebei zo moe, jij hebt slaaptekort en dan ga je dit aanhalen? Bovendien ik heb genoeg van al die mensen die allemaal wel de therapie willen krijgen en er dan vervolgens mee naar de dokter stappen, of het toch niet doen of het te veel moeite vinden.

 Ik luister en weet wel ongeveer wat er komen gaat, ergernis over de houding van de mensen met kanker die liever naar de dokter gaan voor een pilletje dan moeite doen voor een dieet. En ergernis naar de medische industrie die mensen afleren om zelf te denken die mensen afhankelijk maken van medische hulp die niet geneest maar zieker maakt en doodt. Ik weet dat het deels klopt en waar is maar ook weer niet. Ik zeg nog dat hij zijn therapie wat meer moet opdelen in stukken, nu is het heel veel info met vooral veel linken. Ook dat een persoonlijk verhaal zoveel meer impact heeft en het dat eigenlijk te weinig is. Te weinig eigen verhaal te veel verwijzingen. 

Plots zie ik ook wat er eigenlijk gebeurt met hem. En ik vertel hem (zoals altijd) mijn inzicht. Ik zie opeens dat dit ook allemaal met geven en nemen samenhangt. Als dat in balans is, als je kunt geven maar ook kunt ontvangen heb je hier geen probleem mee. Je geeft dan onvoorwaardelijk, je stelt dan geen eisen bij het geven van jouw cadeau of gift. Je kunt mensen heel veel cadeaus geven, je kunt ze materiële dingen geven, of etentjes of feestjes, maar ook aandacht, betrokkenheid, liefde, vriendschap. Je kunt ze ook jouw ervaringen geven waar zij als ze willen en kunnen iets aan kunnen hebben. Feitelijk geef je altijd iets van jezelf. En hoe minder materieel en hoe meer ‘eigen’ hoe waardevoller.

Maar als je geven en nemen niet in balans is wil je graag dat je voor datgene wat je geeft iets terugkrijgt. Je geeft dan voorwaardelijk, en ja dat kan ook met adviezen, met tips, met lessen, je kunt in wezen alles wat je geeft onder voorwaarden geven. Waarom zou je dat doen? Waarom zou je dat willen? Is dat omdat het iets moet vervullen in jou? Wat gebeurt er met je als je iemand iets geeft en hij doet er iets totaal anders mee dan jij voorstaat? Mooi voorbeeld is de reclame waarin een dochter haar bejaarde vader een I-pad heeft gegeven voor kerst. Ze vraagt of hij er blij mee is en hem vaak gebruikt. Op datzelfde moment veegt hij de Ipad schoon hij heeft er groente op gesneden en zet hem in de vaatwasser. U voelt de verbijstering en afkeuring die dat oproept. Boeiend nietwaar. Want wat maakt dat je nog controle wil hebben over datgene wat je hebt gegeven aan iemand?

Ik onderzocht na dit gesprek uiteraard mezelf. Heb ik ook verwachtingen over wat anderen doen met wat ik ze schenk? Verwacht ik dat mensen bv de lessen die ze van mij leerden over schrijven toepassen? Ja soms wel, bijvoorbeeld toen iemand uit mijn oude schrijfgroep plots een boek schreef in twee maanden, en het naar de uitgever stuurde zonder het echt kritisch te laten doorlezen en nazien op dingen waar de uitgever zeker oplet, vond ik ook dat ze mijn lessen niet toepaste. Dat ze advies had moeten vragen. Toen ik dat besefte, liet ik het los. Het is natuurlijk helemaal niet aan mij om daar nog controle over te willen hebben. Iedereen mag de dingen doen op haar eigen manier. Ik hoef helemaal niet nog bemoeienis te hebben met hoe en waar en waarom ze het boek instuurt op deze manier. Het schudde me wakker, ik ging terug naar allerlei situaties waarin ik mensen iets’ gaf’, soms was dat een betaalde gift, bv een socratisch gesprek, soms onbetaald, bijvoorbeeld een inzicht tijdens een vriendinnen gesprek.

Heel veel dingen gebeuren ongepland en onvoorzien, en zijn sowieso al cadeautjes. Gelukkig kan ik dat meestal gewoon loslaten. Iemand hoeft na een coachgesprek zijn of haar leven niet te veranderen, ook al zou dat beter voor haar zijn. Iemand hoeft zich niets aan te trekken van mijn adviezen, of mijn lessen toe te passen. Eigenlijk is het zo dat je wanneer je iets geeft aan een ander zonder voorwaarden, je jezelf bevrijdt. Je kunt dan alles doen, je geeft een advies, en laat meteen los wat de ander ermee doet. Je bent ook niet verantwoordelijk voor wat de ander doet met wat hij van jou kreeg. Vanaf het moment dat het uit jouw handen is, is het niet langer van jou. Je gaf het weg. Punt. Het is nu van de ander. Punt. Het is dus ook onzinnig dat mensen je achteraf nog zouden kunnen aanspreken op wat je gaf, dat hoef je ook niet te accepteren, gegeven is weg. Hoeveel vrijheid geeft dat. Je schrijft een boek, mensen vinden er van alles van, geven commentaar en kritiek en jij blijft er los van, want het boek is weggegeven, het is nu van het publiek en die mogen ermee doen wat ze willen. Maar wat heb je dan gegeven? Waarom geef je dingen weg? Waarom adviseer je, waarom schrijf je blogs, of boeken, of schilder je, of wat dan ook. Waarom?

In mijn ogen is er een drijvende kracht achter alles, en dat is intentie, je innerlijke drijfveer. Je innerlijke drijfveer wil mensen iets geven, bv om zichzelf te kunnen genezen, of om wijzer te worden van jouw kennis, of om gezonder te worden met jouw recepten, of om zich vrolijker te voelen met jouw tips. Jouw intentie bepaalt of dat wat je weggeeft iets goeds is. Niet de reactie van de ander. De reactie van de ander zegt alleen iets over de ander en nooit over dat wat jij weggaf. Jij gaf iets met een bepaalde intentie (bedoeling) was dat een positieve liefdevolle intentie, dan is dat wat jij in de wereld zet. Punt, los van wat voor reactie dan ook, los van welke kritiek dan ook. Jouw intentie bepaalt.

Dat maakt het ook helder om te kunnen zien, aan dat wat mensen weggeven wat hun intentie is. Willen ze er geld voor, dan is dat hun intentie. Willen ze dat je het zoveel mogelijk deelt dan erkenning hun intentie. Willen ze dat je het niet deelt of gebruikt zonder hun toestemming, dan is bezit en vasthouden hun intentie, je zou dat ook identificatie kunnen noemen. Wanneer je je identificeert met dat wat je hebt gemaakt, geschreven, gezegd, maak je het een deel van jou, dan gaat het aan je vastzitten, dan ben jij die woorden, en dan blijf je ook geraakt worden door de reacties van anderen erop. De kunst is dus om iets te creëren, een schilderij een boek een gedachte een uitspraak en je daar niet mee te identificeren. Je bent niet die gedachte, dat schilderij, dat boek.