Blog

Afgelopen dagen waren weer leerzaam. Heel de dag bezig met inpakken en vullen van de auto, ook nog bijna 2000 woorden geschreven, en boodschappen doen en naar de bank, kortom druk. Rond 16 u zitten we op de bank op de patio met een drankje, wijn, bier. Het gesprek gaat over een dame die op FB vertelt dat ze terminaal kanker heeft en een goed adres zoekt voor haar poes. Het verhaal raakte me en ik kreeg een enorm kippenvel gevoel toen ik het las. Ik reageerde met te zeggen dat mijn man zichzelf heeft genezen van kanker en als ze er iets over wilde weten ze het moest laten weten. Dat deed ze vrijwel direct. Dus ik beloofde haar van alles te sturen uit de therapie van Willy, ik vertel het hem, en zeg jij zou eigenlijk een keer met haar moeten praten, want jij hebt de ervaring. Hij reageert geïrriteerd. Hebben we het zo druk we zijn allebei zo moe, jij hebt slaaptekort en dan ga je dit aanhalen? Bovendien ik heb genoeg van al die mensen die allemaal wel de therapie willen krijgen en er dan vervolgens mee naar de dokter stappen, of het toch niet doen of het te veel moeite vinden.

 Ik luister en weet wel ongeveer wat er komen gaat, ergernis over de houding van de mensen met kanker die liever naar de dokter gaan voor een pilletje dan moeite doen voor een dieet. En ergernis naar de medische industrie die mensen afleren om zelf te denken die mensen afhankelijk maken van medische hulp die niet geneest maar zieker maakt en doodt. Ik weet dat het deels klopt en waar is maar ook weer niet. Ik zeg nog dat hij zijn therapie wat meer moet opdelen in stukken, nu is het heel veel info met vooral veel linken. Ook dat een persoonlijk verhaal zoveel meer impact heeft en het dat eigenlijk te weinig is. Te weinig eigen verhaal te veel verwijzingen. 

Plots zie ik ook wat er eigenlijk gebeurt met hem. En ik vertel hem (zoals altijd) mijn inzicht. Ik zie opeens dat dit ook allemaal met geven en nemen samenhangt. Als dat in balans is, als je kunt geven maar ook kunt ontvangen heb je hier geen probleem mee. Je geeft dan onvoorwaardelijk, je stelt dan geen eisen bij het geven van jouw cadeau of gift. Je kunt mensen heel veel cadeaus geven, je kunt ze materiële dingen geven, of etentjes of feestjes, maar ook aandacht, betrokkenheid, liefde, vriendschap. Je kunt ze ook jouw ervaringen geven waar zij als ze willen en kunnen iets aan kunnen hebben. Feitelijk geef je altijd iets van jezelf. En hoe minder materieel en hoe meer ‘eigen’ hoe waardevoller.

Maar als je geven en nemen niet in balans is wil je graag dat je voor datgene wat je geeft iets terugkrijgt. Je geeft dan voorwaardelijk, en ja dat kan ook met adviezen, met tips, met lessen, je kunt in wezen alles wat je geeft onder voorwaarden geven. Waarom zou je dat doen? Waarom zou je dat willen? Is dat omdat het iets moet vervullen in jou? Wat gebeurt er met je als je iemand iets geeft en hij doet er iets totaal anders mee dan jij voorstaat? Mooi voorbeeld is de reclame waarin een dochter haar bejaarde vader een I-pad heeft gegeven voor kerst. Ze vraagt of hij er blij mee is en hem vaak gebruikt. Op datzelfde moment veegt hij de Ipad schoon hij heeft er groente op gesneden en zet hem in de vaatwasser. U voelt de verbijstering en afkeuring die dat oproept. Boeiend nietwaar. Want wat maakt dat je nog controle wil hebben over datgene wat je hebt gegeven aan iemand?

Ik onderzocht na dit gesprek uiteraard mezelf. Heb ik ook verwachtingen over wat anderen doen met wat ik ze schenk? Verwacht ik dat mensen bv de lessen die ze van mij leerden over schrijven toepassen? Ja soms wel, bijvoorbeeld toen iemand uit mijn oude schrijfgroep plots een boek schreef in twee maanden, en het naar de uitgever stuurde zonder het echt kritisch te laten doorlezen en nazien op dingen waar de uitgever zeker oplet, vond ik ook dat ze mijn lessen niet toepaste. Dat ze advies had moeten vragen. Toen ik dat besefte, liet ik het los. Het is natuurlijk helemaal niet aan mij om daar nog controle over te willen hebben. Iedereen mag de dingen doen op haar eigen manier. Ik hoef helemaal niet nog bemoeienis te hebben met hoe en waar en waarom ze het boek instuurt op deze manier. Het schudde me wakker, ik ging terug naar allerlei situaties waarin ik mensen iets’ gaf’, soms was dat een betaalde gift, bv een socratisch gesprek, soms onbetaald, bijvoorbeeld een inzicht tijdens een vriendinnen gesprek.

Heel veel dingen gebeuren ongepland en onvoorzien, en zijn sowieso al cadeautjes. Gelukkig kan ik dat meestal gewoon loslaten. Iemand hoeft na een coachgesprek zijn of haar leven niet te veranderen, ook al zou dat beter voor haar zijn. Iemand hoeft zich niets aan te trekken van mijn adviezen, of mijn lessen toe te passen. Eigenlijk is het zo dat je wanneer je iets geeft aan een ander zonder voorwaarden, je jezelf bevrijdt. Je kunt dan alles doen, je geeft een advies, en laat meteen los wat de ander ermee doet. Je bent ook niet verantwoordelijk voor wat de ander doet met wat hij van jou kreeg. Vanaf het moment dat het uit jouw handen is, is het niet langer van jou. Je gaf het weg. Punt. Het is nu van de ander. Punt. Het is dus ook onzinnig dat mensen je achteraf nog zouden kunnen aanspreken op wat je gaf, dat hoef je ook niet te accepteren, gegeven is weg. Hoeveel vrijheid geeft dat. Je schrijft een boek, mensen vinden er van alles van, geven commentaar en kritiek en jij blijft er los van, want het boek is weggegeven, het is nu van het publiek en die mogen ermee doen wat ze willen. Maar wat heb je dan gegeven? Waarom geef je dingen weg? Waarom adviseer je, waarom schrijf je blogs, of boeken, of schilder je, of wat dan ook. Waarom?

In mijn ogen is er een drijvende kracht achter alles, en dat is intentie, je innerlijke drijfveer. Je innerlijke drijfveer wil mensen iets geven, bv om zichzelf te kunnen genezen, of om wijzer te worden van jouw kennis, of om gezonder te worden met jouw recepten, of om zich vrolijker te voelen met jouw tips. Jouw intentie bepaalt of dat wat je weggeeft iets goeds is. Niet de reactie van de ander. De reactie van de ander zegt alleen iets over de ander en nooit over dat wat jij weggaf. Jij gaf iets met een bepaalde intentie (bedoeling) was dat een positieve liefdevolle intentie, dan is dat wat jij in de wereld zet. Punt, los van wat voor reactie dan ook, los van welke kritiek dan ook. Jouw intentie bepaalt.

Dat maakt het ook helder om te kunnen zien, aan dat wat mensen weggeven wat hun intentie is. Willen ze er geld voor, dan is dat hun intentie. Willen ze dat je het zoveel mogelijk deelt dan erkenning hun intentie. Willen ze dat je het niet deelt of gebruikt zonder hun toestemming, dan is bezit en vasthouden hun intentie, je zou dat ook identificatie kunnen noemen. Wanneer je je identificeert met dat wat je hebt gemaakt, geschreven, gezegd, maak je het een deel van jou, dan gaat het aan je vastzitten, dan ben jij die woorden, en dan blijf je ook geraakt worden door de reacties van anderen erop. De kunst is dus om iets te creëren, een schilderij een boek een gedachte een uitspraak en je daar niet mee te identificeren. Je bent niet die gedachte, dat schilderij, dat boek.

Vandaag voel ik de behoefte om een relativerend, wakker makend stuk te schrijven en te plaatsen, over de klimaat hysterie die momenteel als een infectieziekte om zich heen grijpt.

Ja ik weet het klinkt nogal cru en veroordelend. Maar voordat u dit stuk afsluit zonder het gelezen te hebben, of een negatief commentaar geeft, lees even verder en oordeel later. Want ik heb absoluut diep respect voor mensen die daadwerkelijk oplossingen zoeken die ook echt bijdragen aan een beter milieu. En dan bedoel ik degenen die het plastic in de oceanen met daden aanpakken, de jongeren die stukken vervuild strand of buurten gaan opkuisen. De mensen die winkelketens openen zonder plastic verpakkingen. Chapeau! Daar hebben we wat aan. Als er dan ook nog wat meer educatie wordt geboden over het verantwoord omgaan met wat je koopt en gebruikt. (Elektrische auto’s zijn aantoonbaar meer vervuilend dan dieselauto’s bij voorbeeld. Dat je voedsel in plastic verpakking beter kunt laten liggen en in je eigen tas los meenemen etc. dan gaat het zeker vooruit. Al dit soort persoonlijke en groeps-initiatieven juich ik toe en ben zelf ook bewust bezig waar mogelijk. Maar daar wil ik het hier niet over hebben.

Waar ik over wil schrijven en jullie bewust van maken is de bedenkelijke en buitengewoon hypocriete manier waarop de politiek ons bespeelt en zelf hun handen wast in onschuld. Europa met zijn door ons niet gekozen leiders en niet gevraagde regels, zou heel veel kunnen betekenen op een heel ander niveau dan wij voor het milieu.  Zij zouden met enkele nieuwe wetten alles kunnen keren. Waarom doen ze dat niet? Ik zal u drie waargebeurde voorbeelden geven waarin zij iets groots hadden kunnen doen, voor de aarde de natuur en de mensheid, iets wat ze bewust niet hebben gedaan.

Voorbeeld 1: toen ik in Vlaanderen woonde eind 90er jaren werden mijn  toenmalige partner en ik benaderd door een persoon die professor Willem van Cotthem (https://terracottem.com/nl/geschiedenis) wilde introduceren bij de Europese commissie. Omdat wij toentertijd contacten hadden met enkele euro-parlementariërs leek het een goede manier om via deze weg de professor daarbinnen te krijgen. Waarom? Wel deze man had iets bijzonders uitgevonden en wilde dat (gratis) aan de hele wereld ten goede laten komen. De sympathieke bevlogen man, zat aan onze keukentafel en legde daar uit wat zijn uitvinding was liet ons ter plekke zien hoe dat werkte en onderbouwde zijn verhaal met foto’s die zijn verhaal staafden met bewijs. (het was de tijd  ver voor de moderne mobieltjes en de vele manieren waarop je nu foto’s kunt manipuleren) Hij had een materiaal ontwikkeld (wat nu te koop is in de commerciële plantenhandels onder de naam Terracotta.) het is een stof  die zich volzuigt met water en ook voedingsstoffen bevat en dat water slechts heel traag afgeeft aan de planten. Hij had om te laten zien dat het werkte in een deel van de Saharawoestijn deze korrels in de grond geplaatst in een stuk van een vierkante kilometer. Daar groeide nu een bos. Ook heeft hij in een Algerijns vluchtelingenkamp in de woestijn op deze manier met de inwoners groentetuinen aangelegd. Hij wilde deze fantastische ontdekking delen met de mensheid en ten goede laten komen aan de mensen die leven in gebieden die door droogte worden geteisterd. Zodat armoede door droogte niet langer zou hoeven bestaan. Hij werd door ons geïntroduceerd bij de mensen die wij kenden in het Europees parlement ( een Nederlander en een Belg) Ik toen nog vol vertrouwen naar  de (dacht ik) democratische werking van dat orgaan, keek vol spanning uit naar de dag waarop hij zijn verhaal daar mocht houden en wat dat voor impact zou hebben op de wereld. De grote dag brak aan, de professor hield zijn pleidooi bood zijn kennis en uitvinding aan. …… en wat schetste mijn en zijn verbazing. Men was totaal niet geïnteresseerd. Hij werd weggestuurd met een vaag verhaal, en hoefde nooit meer terug te komen. Uiteraard werd er nooit gebruik van zijn kennis gemaakt.  In diezelfde periode werd hij door anderen geïntroduceerd bij de Verenigde Naties… dus ook dat was heel spannend… maar u raadt het waarschijnlijk al. Ook daar was geen enkele interesse om deze man en zijn uitvinding ook maar op enige manier een kans te geven iets te doen aan de oprukkende woestijnen en droogte en armoede als gevolg van verdroogde oogsten. Zelden heb ik een grotere teleurstelling en desillusie ervaren als die dagen. Voor professor van Cotthem moet dat nog veel erger zijn geweest. Mij werden toen de ogen geopend. De Verenigde Naties en Europa zijn niet voor de gewone bevolking. Zij dienen andere belangen. Professor van Cotthem heeft zijn product verder ontwikkeld en deels aan de commerciële markten uitbesteed, maar zijn bevlogenheid met de wereld en zijn bevolking is onverminderd, op kleinere schaal dan hij zou kunnen doet hij nog altijd wat jij kan voor de mensheid..zie de linken, als je naar beneden scrolt zie je allemaal feiten die hij voor elkaar heeft gebracht en nog steeds. https://vancotthemwillempublications.wordpress.com/category/press/

Chapeau professor van Cotthem voor uw moed en doorzettingsvermogen. Je zou voor minder tegenwerking de handdoek in de ring gooien.

Voorbeeld 2: heeft u wel eens gehoord gehoord van Mehran Keshe? Waarschijnlijk niet. Ook dit is een bevlogen mens die al zijn wetenschappelijke kennis wil inzetten ten goede van de mensheid en vooral om vrede te bewerkstelligen. Als  geboren Iraniër weet hij als geen ander wat oorlog en destructie doet met de mens. Hij is een zeer gedreven ingenieur, en hij heeft alles onderzocht op het gebied van de ‘vrije energie’. Plasma energie etc. heeft zich op het pad van Tesla en Einstein begeven en dingen die zij al ontdekten verder ontwikkeld en op een dergelijke manier dat het mogelijk is om  energie op te wekken zonder enig gebruik van fossiele of andere schade aan de natuur doende middelen. https://keshefoundation.org/ Deze vrije energie wilde hij graag  delen met de wereld. Zich bewust van het feit dat het gebrek aan brandstof en energie een belangrijke reden  is waardoor oorlogen ontstaan, want men gaat vechten om de laatste olie, het laatste gasveld, de laatste bomen worden omgehakt om de energiecentrales draaiend te houden. Kijk maar welke oorlogen de VS heeft ontketend in het midden oosten alleen om de olie te kunnen inpikken. Libië bijvoorbeeld.

Keshe zag dat met lede ogen aan en besloot met zijn techniek: ‘gebruik maken van de energie die overal gratis om ons heen is’ naar de VN te stappen. Zij konden zijn kennis en inzichten en technieken gratis krijgen, zijn enige voorwaarde was, dat het nooit mocht worden ingezet om wapens te maken of oorlog te creëren. De VN, stuurde hem weg, waren niet geïnteresseerd. Nee  het werd zelfs nog erger nadat hij dit probeerde, werd hij op alle mogelijke manieren de voet  dwars gezet. Zijn foundation werd als een hoax betiteld. Hij werd als leugenaar en bedrieger afgeschilderd door ‘trollen ‘ op het net. Hij woonde een tijd in België waar hij werd bedreigd https://www.youtube.com/watch?v=jDFR994bcjk&t=6s Na al deze afwijzingen heeft Keshe besloten om zijn ‘vrije energie’ niet aan de machthebbers te geven maar aan de gewone bevolking. Hij heeft toen overal mensen opgeleid met zijn kennis. In Europa, in Afrika, zodat zij de kennis konden doorgeven aan  arme mensen overal te wereld. Gevolg is dat je in Afrika op een plaats waar geen elektriciteit is mensen kunt aantreffen die toch hun eten koken op een fornuis gevoed door vrije energie. Energie die niets kost. Ik ken mensen die workshops hebben gevolgd bij hem in NL en België en die nu hun energierekening heel veel naar beneden hebben kunnen brengen door tussen hun hoofdschakelaar en de instroom in hun huis een Keshe apparaat te plaatsen die vrije energie invoert. Jarenlang heb ik Keshe en zijn ideeën en de uitwerking ervan gevolgd en bestudeerd.  Afgelopen week kwam ik via, via weer in aanraking met zijn prachtige en bijzondere werk, door een vriend die een Fransman heeft ontmoet die een praktijk is begonnen, waarin mensen die ziek zijn of anderszins  een energietekort hebben,  onder een plasma energie apparaat kunnen komen liggen, waarna ze zich als herboren voelen, hun energie terug op peil. Een apparaat volledig gebaseerd op de Keshe techniek. Het zette mij ertoe aan mij opnieuw te verdiepen in wat deze geweldige man doet voor de mensheid ondanks de tegenwerking van degenen die de macht hebben. De mensen met macht  die zoveel goeds zouden kunnen doen voor de wereld en het weigeren zelfs al wordt het hen gratis aangeboden. Nu ik weet dat Europa de demonstraties voor het klimaat aanspoort en steunt en op allerlei plaatsen zelf heeft georganiseerd. Ben ik meer dan achterdochtig.. en doe ik niet mee, want ook hier geldt: het is niet wat het lijkt. Het is in elk geval het toppunt van hypocrisie.. en daar weiger ik aan mee te doen.

Voorbeeld nummer 3: dit is een voorbeeld ook voor het milieu van een iets andere orde maar niet minder belangrijk. Een vriend van mijn zus is boomkweker, maar heeft als hobby dat hij graag dingen uitvindt. Het is een soort ‘Willy Wortel’. Hij is handig en technisch en  zich als kweker ook bewust van de gevaren van het bespuiten van gewassen en bomen met de producten die bedrijven als Bayer en Monsanto op de markt brengen. Hij vindt na verloop van tijd een spuitmachine uit die zo efficiënt is afgesteld dat de boer, 30% minder spuitstof ( lees vergif) nodig heeft om zijn gewas te bespuiten met hetzelfde resultaat. Ook is er met dit apparaat geen verwaaiing (emissie) van de spuitstof, ideaal dus zou je zeggen? De bio-buren van een spuitende boer hoeven minder zorg te hebben voor hun gewassen. Als dat geen stap is op weg naar een schoner milieu, minder luchtvervuiling door de gifstoffen, minder dode bijen etc etc. Dus hij stapt met zijn volledig ontwikkelde plan en een schaalmodel naar de landbouw-universiteit van Wageningen. De broedplaats voor agrarische kennis in Nederland, en misschien ook wel in  Europa. En wat schetste zijn verbazing. Ze zijn niet geïnteresseerd, ze wijzen hem af, en nee erger nog, ze gaan hem tegenwerken. In Nederland krijgt hij dank zij deze organisatie ( die wordt gesponsord door Bayer, en na de fusie ook Monsanto) geen poot aan de grond. Hij leurt met zijn ideeën, nobody is geïnteresseerd. http://www.wingssprayer.com/ vindt wel individuele mensen die hem willen helpen om dit in de wereld te zetten.

Maar de universiteiten en de overheid werken hem slechts tegen. Uiteindelijk vindt zijn concept weerklank in het buitenland, daar zijn grote organisaties wel geïnteresseerd en vindt hij de steun en ruimte om zijn uitvinding in de wereld te zetten. Hij is momenteel actief in Australië en Nieuw-Zeeland, in Frankrijk, (hij heeft ook een apparaat uitgevonden om druiven efficiënter te bespuiten, met veel minder gifstof) Natuurlijk is niet spuiten nog veel beter, maar elke stap naar minder is een stap naar een beter milieu.

Mocht je na deze voorbeelden waarvan ik er twee zelf heb meegemaakt in mijn omgeving nog denken dat de overheid werkelijk iets aan het milieu wil doen, denk dan nog eens na… wat zou hun werkelijke bedoeling zijn met deze gecreëerde hype?

Monflanquin 16 maart 2019

Tanni Koens