Blog

We zijn enkele dagen niet erg actief  geweest, we doen een leverreiniging, en die is heftiger dan ooit. Het is een methode waarbij je een week lang een vrij streng dieet volgt: geen koffie, geen dierlijke voedingsmiddelen, geen suiker, geen alcohol. Vooral groente en fruit en een liter appelsap per dag. Het appelsap maakt de stenen in je galblaas en lever zacht en de laatste dag raak je die kwijt door de inname van verschillende (vieze) drankjes (wel natuurlijke drankjes) Ik doe een dergelijke kuur al jaren en ik weet dat het heel helend werkt.

Je lever neemt veel gifstoffen op uit je spijsvertering en slaat die op in bolletjes, die worden ‘bewaard’ in je galblaas en lever, het worden een soort stenen. Die raak je kwijt in zo’n kuur. Daardoor voel je je erna veel energieker (een vervuilde lever is een belangrijke bron van vermoeidheid) je huis wordt stralender en helderder. Ouderdomsvlekken bijvoorbeeld zijn levervlekken, je huid toont dat je lever het zwaar heeft. Omdat ik dat al lang doe, ken ik de verschijnselen, en weet ik wat ik kan verwachten.

Maar jeetje, wat is het deze keer heftig. We hebben vanaf dag één zware ontgiftingsverschijnselen. Hoofdpijn, spierpijn, rillerig, moe, we voelen ons heel moe. We leven eigenlijk altijd heel gezond, eten heel gezond, zijn actief en laten onze geest niet ‘vervuilen’ met te veel aan zware informatie uit de buitenwereld, en toch is er blijkbaar veel gif ons lichaam binnen gesijpeld.

Fysiek gif kan het nauwelijks zijn, omdat we zo gezond eten en leven, en ook omdat de lucht en stralings-vervuiling in het deel van Frankrijk waar wij wonen nog minimaal is. We hebben dus veel non-fysiek gif binnengekregen, en dat is echt heftig. Dat komt nu allemaal los en verlaat ons lichaam.

Mediteren en reinigen

Het mooie is dat we als we erover mediteren we antwoord krijgen waar het vandaan komt. Het is gedeeltelijk het gif wat zich over de wereld heeft verspreid via media en de mensen die daarin geloven en zich braaf laten testen en prikken. Het is deels hun angst voor de dood en  dus ook voor het leven. Maar ook de angsten van de niet geprikte mensen die zich weliswaar niet hebben laten ompraten maar wel voortdurend in angst leven.

Maar het allermooiste is dat een deel van de fysieke klachten die we ervaren te maken hebben met het opruimen van oude ballast, oud gif, oude zaken die we droegen toen we jonger en onbewuster waren. Bij mij concentreert de pijn zich in mijn nek en schouders, en ik begreep dat dit mijn oude lasten zijn die ik na al die jaren mag loslaten, en ik zie dan ook wat het allemaal is geweest wat ik op mijn schouders nam. Veel zorgen uit de periode dat ik niet op mijn plaats stond in de Fontein en mijn moeders plek had ingenomen, hele oude lasten dus. Maar ook latere dingen: de zorg voor een van mijn zusjes die door mijn vader op mijn schouders werd gelegd toen ik nog heel jong was. De verantwoordelijkheid die ik altijd voelde, maar ook later in mijn huwelijk en andere relaties.

Mijn lief kreeg lage rugpijn en dat geeft weer informatie over totaal andere oude lasten, dat gaat over stevig geworteld zijn in jezelf. Vanuit die kracht de wereld tegemoet treden. Jezelf goed genoeg vinden, niet steeds twijfelen aan jezelf. In het hier en nu heeft hij dat goed overwonnen, maar toen hij jong was en pas begon met een eigen restaurant was er veel onzekerheid. Zijn basis van huis uit was ook heel instabiel, en elke ervaring sla je op in je lichaam.

Een van mijn leraren, Albert Pesso de grondlegger van de Pesso lichaamsgerichte psychotherapie verwoordde dat heel mooi: je lichaam is een opslagplaats van al je ervaringen, van de goede en ook de minder goede. Je lichaam slaat alles op in het fysieke geheugen. Daarom zijn reacties op dingen die iets ouds in je triggeren ook altijd fysiek. De eerste reactie begint altijd ergens in je lichaam, pas daarna begint je geest zich ermee te bemoeien en commentaar te leveren. Vaak helpt het om vooral te voelen wat je lichaam je wil laten weten, het lichaam liegt nooit. Je denkgeest is heel wat minder betrouwbaar.

Het mooie is dat het bevestigt wat ik eigenlijk al weet, maar wat ik steeds op allerlei manier te horen en te zien krijg. We leven momenteel in een spannende wereld, er is veel angst er is veel verzet en er gebeuren veel dingen die schrik aan jagen. En niemand weet waar het echt naar toe zal gaan, iedereen leeft nu in een onzekerheid zoals men dat nooit eerder heeft ervaren. Niet dat het leven ooit voorspelbaar was, maar de illusie van voorspelbaarheid is nu helemaal om zeep. Er worden zoveel illusies opgeblazen, en van de meeste illusies is dat heel fijn, voelen we ook dat het goed is, maar sommige dingen willen we zo graag vasthouden.

November 2021

Een healer zijn wie wil dat nu niet. Het klinkt zo mooi, zo bijzonder, als je een healer bent, doe je goed voor de mensen, ‘service to others’, dat is toch wat we willen.

Ik ben zo iemand, iemand die je een ‘healer’ zou kunnen noemen. Maar het is helemaal niet zo mooi als het klinkt. Ik ben in vele levens een healer en magiër en heks geweest. Heb gewerkt met alles wat genezend is uit de natuur, kon alles toepassen en heel veel zaken genezen.

Maar hier nu op aarde- want de levens die ik benoem waren lang niet allemaal op aarde, de meesten zeker niet- is het healer zijn heel moeilijk. Heel gecompliceerd. Hier moet ik na heel veel jaren van werken met mensen erkennen dat healer zijn eigenlijk onmogelijk is. Het gaat nog een klein beetje als het echt puur fysieke dingen betreft, dan valt met een zalfje of drankje nog wel iets op te lossen, maar dat is zelden het geval. Alle kwalen hebben altijd een spirituele of emotionele basis.  Ik heb heel veel met mensen gewerkt, en het enige wat je eigenlijk kunt zijn is richting aangever. Meer niet. Ik had heel lang de illusie dat ik echt iets kon betekenen voor anderen in hun helingsprocessen, niets is minder waar. Al je moeite al je werk is zinloos en nutteloos als de andere persoon niet intrinsiek gemotiveerd is om zich ZELF te healen. Toch roepen en vragen heel veel mensen om hulp, om geheeld te worden, om heel gemaakt te worden.

Maar hierin zijn deze mensen meestal net zoals de meeste massamensen die al hun eigen verantwoordelijkheid buiten zichzelf hebben gelegd. Die hun geweten hebben uitbesteed aan het wetboek, hun gezondheid aan de door de farmaceutische industrie aangestuurde artsen, hun welzijn aan de overheid, hun werk aan het bedrijf en hun kinderen aan het schoolsysteem. Hoe heerlijk is het als je nergens verantwoordelijk voor hoeft te zijn, als je blindelings vertrouwt op alle instanties, waarvan je denkt dat ze het beste met je voor hebben.

Nu begint in een heleboel van deze mensen een ontwaken te ontstaan, ze worden wakker voor allerlei zaken in de wereld. Zaken die anders blijken te zijn dan ze altijd dachten, die tegenovergesteld blijken te zijn aan waar ze in geloofden. Dus ze beginnen zich af te wenden van die systemen waar ze het eerst wakker voor zijn geworden.

Van het farmaceutische gestuurde medisch systeem wenden ze zich nu tot de natuurgenezers, homeopaten, naturopaten, kortom de genezers of healers die anders werken, omdat ze hun middelen uit andere meer natuurlijker bronnen halen.

 
Mooi zult u zeggen, dat is toch fantastisch

‘Ja dat is fantastisch… ik ben het met u eens, bovendien gaan ze ook vaker naar mediums, aurahealers, paragnosten, soundhealers, etc. Dat is een grote sprong voorwaarts zie ik u denken. Ja dat is zeker een grote stap voorwaarts. Maar… is er werkelijk zoveel gebeurd in de persoon die hulp vraagt? Is die echt veranderd? Of heeft hij alleen uitgevonden dat een ander middel hem beter zal helpen?

Wat is er veranderd?

Is de attitude veranderd? Is hij zich meer verantwoordelijk gaan voelen voor zijn gezondheid? Beseft hij dat hij en hij alleen (zij) zichzelf kan genezen? Begrijpt hij dat zijn of haar houding ten opzichte van de genezer en de gebruikte methode alles bepalend is?

Dat alle genezers, of ze nu uit systeem A of B komen, feitelijk hetzelfde doen? En dat al deze middelen slechts werken als de patiënt dat wil.

Wat ik merk is dat iemand die een probleem heeft dat met veel genoegen op jouw bord legt en dan hoopt en verwacht dat jij (want jij bent toch een healer) het voor ze oplost. Ze vertellen je hun problemen en verwachten daarna eigenblijk een pil of drankje wat alles in een klap rechtzet. Als je ze vertelt dat jij ze alleen een richting op kan helpen. Je kunt ze adviseren, je kunt ze tot voorbeeld zijn, maar je kunt eigenlijk NIETS doen. O ja je kunt ze meenemen op een begeleide meditatie reis en je kunt ze laten zien hoe ze zichzelf kunnen helen. Maar daarna is het aan hen. En dat vinden ze vaak niet prettig, dat valt tegen. Ze verwachten dat het probleem na een consult bij jou, weg is gehaald, door jou. En als dat niet gebeurt zijn ze vaak ontgoocheld, teleurgesteld, boos zelfs. Want jij bent toch een healer?

Ze zijn hun hele leven gewend geraakt dat bij elk probleem iemand anders de oplossing had, dat het zelf oplossend vermogen is gekrompen tot de grootte van een erwt. Het is er eigenlijk niet. Mensen hebben ook vaak geen flauw idee, wat ze zouden kunnen doen aan hun eigen (gecreëerd) probleem. Hun aandoening of last die ze hebben. De meest voorkomende reactie die mensen hebben op een aandoening of probleem is of negeren of naar een dokter (of alternatief genezer) rennen die een instant pil heeft klaarliggen. Negeren betekent vaak vluchten in gedrag waardoor het euvel ‘uit het zicht’ is. Vluchten in werk, gamen, verslavingen of… vul maar in.  Het probleem wordt dan genegeerd tot de ziel het zo moe is dat hij iets ontwikkelt waar je niet meer voor kunt wegvluchten. Iets wat zichtbaar is, of erg voelbaar, of iets wat je zo emotioneel maakt dat je niet langer in staat bent om weg te kijken, te vluchten.

De blessing van een chronische of fatale ziekte is vaak dat er geen andere weg meer overblijft dan eindelijk, ja eindelijk aan de werkelijke oorzaak toekomen, eindelijk een gesprek voeren met je innerlijk zelf, eindelijk luisteren naar je hart en geest.

Paulhiac November 2021

Vorige week voerden we met een kleine groep mensen een socratisch gesprek. Een dergelijk gesprek gaat over een vraag, en over een voorbeeld van een van de deelnemers. Elke deelnemer brengt een vraag in en dan kiest te groep samen in consensus, en door middel van onderzoekende vragen een vraag uit de ingebrachte vragen. Soms verandert de vraag tijdens dat proces. De vraag die in dit gesprek uiteindelijk overbleef was:

 Hoe kan ik trouw blijven aan mezelf?

Alle andere vragen bleken erin vervat. En het bleek ook dat elke vraag uiteindelijk daarom draaide, en dat zeker nu in deze spannende tijden iedereen op bepaalde momenten op de proef wordt gesteld. Ben je trouw aan jezelf. En er zijn nu zoveel grote en kleine momenten dat je trouw aan jezelf- aan je eigen diepere waarden- in vraag wordt gesteld?

Ben je trouw aan jezelf als je je zonder tegenstand aanpast aan maatregelen die je diep van binnen verwerpelijk vindt?

Ben je trouw aan jezelf als je je kind een mondkapje laat dragen terwijl je weet dat het schadelijk is?

Ben je trouw aan jezelf als je anderen veroordeelt om wat ze wel of niet doen?

Ben je trouw aan jezelf als je jezelf beter acht dan anderen omdat jij wel de regels opvolgt, of omdat jij meent wel wakker te zijn en anderen niet?

Wat is trouw zijn aan jezelf eigenlijk? Wat betekent het? Is het luisteren naar je angst? Of naar je boosheid? Is het luisteren naar je gezonde verstand of naar je hart?

Hoe weet je wat je hart zegt? Hoe weet je dat je verstand gezond denkt? Hoe weet je zeker dat het niet je angst is die zich vermomt als je gezond verstand?

Allemaal vragen die alleen jij voor jezelf kunt beantwoorden. Een ding is zeker, als je weet wat je hart zegt en je luistert daarnaar, verdwijnt je angst. En wat ik ook zeker weet is dat luisteren naar je hart altijd wordt beloond. ALTIJD. Niet altijd op de manier die jij wenst, wel op de manier die goed is voor jou, en vaak is dat beter dan wat je wenst.

Wat ik ook zeker weet is dat alles wat je doet en zegt en denkt , terug komt bij jezelf. Terug bij jou, elke pijl die je afschiet ( denkbeeldig of echt) komt altijd via een omweg bij jou terug. Elk lelijk woord ook. Maar ook elke liefdesstraal die je uitzendt elke knuffel die je geeft elk gebaar van hoop en liefde komt bij je terug.

Het leven op deze planeet is net een jukebox, je stopt er iets in en je krijgt iets terug. En je krijgt terug wat je erin stopte in een iets andere vorm.

Momenteel zie je dat er veel wordt ‘gegeven’ aan elkaar, aan je naasten en aan buitenstaanders. Je ziet het op alle sociale media. Veroordelingen, boosheid, verwijten, zorgen, angsten, maar ook hoop, liefde, warmte knuffels, wijsheid.

Je kunt ook zien als je je bewustzijn iets verder hebt opengezet waar al deze ‘cadeaus’ soms helend, soms giftig vandaan komen.

Want deze tijd is een mooie tijd, een moeilijke tijd maar ook heel mooi. Het zorgt ervoor dat alles wat schaduw is in het licht komt, alles wat verborgen bleef en niet zo graag werd gezien komt in het licht. Op wereldschaal en op persoonlijke plekken.

Alles wat ‘ZE’ verborgen wilden houden ( vul maar in wie je als ZE ziet) komt nu in het volle licht te staan. Maar ook alles wat JIJ verborgen wilde houden ondergaat datzelfde lot.

Al jouw onverwerkte pijn, boosheid, verdriet, wrok, haat, wraakzucht, afgunst, angst. Alles komt naar boven, en wil ergens heen, het wil gezien worden.

Eckhart Tolle noemt dat deel van jou wat dat allemaal bewaard heeft voor je, het PIJNLICHAAM. (boek: een nieuwe aarde)  https://youtu.be/tXIJQpYF51c?list=PLEguIFSuqm6ir-j0KN8tzPYn4qfSb_PuC

https://youtu.be/Fcl9Y5xzL5c

Je pijnlichaam is een entiteit in jou, die als het naar voren komt, omdat het honger heeft naar drama ( meestal) jouw ware zelf, je bewuste zelf wegduwt. Je bent dus volledig onbewust als je in je pijnlichaam zit.

Je pijnlichaam is een plek in jezelf waar alle negatieve ervaringen zijn opgeslagen die je niet kon verwerken omdat je te jong ( het zijn vaak kinderervaringen) te bang, te onwetend was. Het pijnlichaam wordt altijd getriggerd door gebeurtenissen die lijken op… de negatieve ervaringen van ‘toen’. Zo’n trigger werkt alsof iemand op een rode knop drukt. Het alarm gaat af en de persoon is onbewust terug in de oude ervaring en reageert vanuit die oude ervaring met boosheid, angst, afweer, maar nu wel met een volwassen lichaam.

Sommige mensen hebben een groot pijnlichaam wat bijna altijd ’aanstaat’, zij zitten altijd klaar om terug te slaan te verdedigen. Hun lichaamshouding laat dat zien. Deze mensen zitten vaak met het hoofd enigszins tussen de schouders, klaar voor het ontvangen van de eerste klap, en klaar om dan direct terug te slaan. Deze mensen hebben lange tenen zeggen we dan, zijn licht ontvlambaar of hebben een kort lontje.

Anderen hebben een pijnlichaam wat altijd in de slachtofferrol schiet. Bij kritiek of een op of aanmerking van iemand, zijn ze direct weer dat kind van toen die zich niet kon verweren tegen de kritiek die hij toen kreeg. Vaak hebben ze ook gedrag aan geleerd om te zorgen uit de ‘gevaren’ zone te blijven. Sommige van deze mensen noemen we pleasers, mensen die zichzelf wegcijferen, of mensen die nooit hun ware zelf laten zien, uit angst ‘dat’. Zij  eigenlijk  altijd een rol. Zij tonen hun boosheid die ze natuurlijk ook hebben nooit direct, maar vaak indirect. Met zogenaamde ‘jij’ bakken. Het ‘tu quoque’ argument ( ook gij Brutus)  Of met indirecte wraak. Zij laten hun emoties nooit direct zien, eerst overwegen ze of het wel ‘kan’, wel veilig is. Deze mensen die eigenlijk altijd als evenwichtig  en ‘lief’ overkomen. Hebben natuurlijk veel emoties die ze hebben opgeslagen en niet geuit, boosheid, verdriet. En elke niet geuite emotie zoekt een uitweg. Vaak komen die eruit onder invloed van alcohol of drugs, of door een kleine trigger, waarbij de reactie dan niet in overeenstemming is met de trigger. Maar de laatste jaren is er een heel voor de hand liggende VEILIGE uitlaatklep. Sociale media.

Daar kun je de meeste pijnlichamen ontmoeten, want daar kunnen ze zich zonder (tot nu toe) al te veel gevolgen, ontlasten van hun overtollige onopgeruimde rommel ( ik zeg dat nu even oneerbiedig) hun emoties die ze nergens anders durven uiten, krijgen ruim baan op sociale media.

Kijk er maar eens rond, lees de reacties die worden gegeven op berichten die geplaatst worden. Er wordt veroordeeld, gedreigd, gescholden, veroordeeld, op een manier die weinig mensen zich durven veroorloven in het echte leven. En nu is het erger dan ooit want er wordt nu door de overheid, door alles en iedereen op heel veel rode knopjes gedrukt. Alle mensen die nog ergens rode knopjes hadden, kunnen er zeker van zijn die die allemaal roodgloeiend zijn van het constante alarm wat ze oproepen.

Alles wat nu gebeurt is een herhaling van al die negatieve ervaringen die elk mens wel in meer of mindere mate hebben gehad als kind. Er wordt gedrukt op de knopjes van:

• Negeren
• Niet serieus genomen worden
• Er niet toe doen
• Niet meetellen
• Niet gezien worden
• Er niet mogen zijn
• Je stem telt niet
• Je mag niet meepraten
• Je bent niet belangrijk
• We geven niet om jou
• We zijn de baas over jou
• Jij hebt niets te zeggen over jezelf
• Wij maken uit wat goed voor je is

Momenteel wordt er elke dag op een heleboel van deze knoppen gedrukt. En iedereen die zijn knoppen nog niet heeft opgelost, krijgt elke keer een herhaling van zijn of haar ‘trauma’. En hup de emoties zijn er.. en de pen of het toetsenbord, is een dankbaar wapen. Men schrijft met scheldt men huilt men moppert. En de cadeaus aan elkaar en zichzelf vliegen over en weer. Ook online zijn de cadeaus helend of giftig. En gaan ze uit om weer bij jou terug te komen, en dat gaat nu sneller dan ooit.

Je kunt aan de reacties zien of iemand een pijnlichaam heeft of zijn of haar pijnlichaam heeft geheeld. Er zijn gelukkig ook veel mensen met geheelde pijnlichamen. Zij brengen de balans terug, sussen de anderen, posten positieve berichten, geven opbeurende antwoorden. Helpen anderen omgaan met de triggers. Hun intense en vaak zware werk aan zichzelf is nu behulpzaam voor iedereen. Zij gingen ons allemaal voor en laten zien dat als je je eigen pijn hebt geheeld, je niemand meer wil straffen, dat je geen wraak meer wil nemen, dat je niemand anders pijn wil doen. Iemand pijn willen doen komt altijd voort uit je eigen (oude) pijn. Iemand die zijn pijn heeft opgelost, haat niemand, haat corona niet, zijn ex niet, de regering niet, de moslims niet. Een geheeld mens heeft geen zondebokken nodig. Zondebokken zijn degenen die worden uitverkoren de geprojecteerde gevoelens van de onbewuste pijnlichamen te dragen. We kennen ze uit de geschiedenis uit de meeste families (elke familie heeft er wel ergens een)

Tanni 2019

Nu mijn liefste longontsteking heeft en ik zelf de resten van een griepje beleef, (op de momenten dat mijn geest helder is en ik met een zekere afstand naar mezelf en het ziekzijn kan kijken) word ik getriggerd door een patroon wat ik om me heen zie plaatsgrijpen op het moment dat iemand ziek wordt. Het is ongelofelijk boeiend om vanuit je eigen ‘zieke’ zijn (hoofdpijn, spierpijn, koorts zere keel, snotterend) te kijken wat er nu precies gebeurt bij jezelf en anderen. Ik zie het onderwerp ‘ziekte versus gezondheid’ op veel manier langskomen op de verschillende sociale media. Het is een thema wat veel mensen direct of indirect bezighoudt. Mensen om je heen worden ziek en jij hebt ermee te maken. Je wordt zelf ziek en je kan er niet langer omheen.

Wat is ziekte eigenlijk? 

Is het een onbalans in ons systeem, in ons zijn? Of is het gewoon een mankement in het fysieke lichaam wat zo snel mogelijk moet worden hersteld. Tussen deze twee uitersten in opvatting bevindt zich een grote kloof. Omdat onze westerse samenleving lichaam en geest heeft gescheiden sinds  Descartes, ziet de meerderheid van de westerse mensen ziekte als iets van het lichaam. Sindsdien wordt in het algemeen, in geval van ziekte alleen het lichaam behandeld.

Oosterse filosofieën kijken ruimer en nemen ook de geestelijke toestand van de persoon mee in hun behandeling. Wanneer oosterse methoden in handen komen van westerse behandelaars worden ze toch weer aangepast en meer fysiek gericht dan in het oosten. In het Oosten is het geestelijke ook het spirituele, en zonder daarin een zweverige afslag te nemen, wordt bedoeld: leef je naar jouw waarden, naar jouw visie, naar jouw bestemming, leef je jouw leven? Of laat je je leven door de waarden visies en bestemmingen van anderen?

Ziekzijn wordt verschillend beleefd en behandeld, afhankelijk van de mate van bewust- zijn van de persoon die ziek is en degene die de persoon behandelt. Er zijn verschillende niveaus te onderkennen in het proces van ziekzijn en beter worden. Elk niveau heeft zijn eigen bewustzijns-laag.

Het eerste niveau:

 Ik zal het proces beschrijven als mijn eigen ontwikkelingsproces. Toen ik  rond de 20 was, was ziekte iets van mijn lichaam, het was een mankement en het moest zo snel mogelijk gerepareerd worden zodat ik kon doorgaan met wat ik aan het doen was.  Werken of studeren of moeder zijn. De behandelingen die ik toen koos vanuit dit niveau, waren alleen gericht op snel herstel. Aanpak van symptomen, aanpak van datgene waar ik op dat moment  last van had. Dat wat ‘last’ veroorzaakte bijvoorbeeld sinusitis of een blindedarmontsteking moest ofwel direct gerepareerd worden en als dat niet kon, moest het maar  verwijderd. Ziekte werd door mij gezien als een ongewenste inbreuk op mijn leven. Ik kon het niet accepteren en ik streed tegen de ziekte. Er werd door mij niet verder gedacht of gekeken dan dat wat zichtbaar en fysiek voelbaar was. De oorzaak van de ziekte legde ik buiten mezelf, het was de schuld van een virus, of een bacterie, ik was besmet door iemand anders of ik had iets verkeerds gegeten. Had iemand me toen gezegd je hebt invloed op het wel of niet ziek of beter worden, dan had ik deze persoon hartelijk uitgelachen. Ik zou hebben gezegd: Klets niet, ziekte overkomt je. Veel dieper ging mijn reflectie toen niet. De behandelingen die ik veelal koos kwamen uit het medisch chemisch arsenaal. Een koortsdemper, een pijnstiller, een operatie, om het ongewenste zo snel mogelijk te herstellen dan wel verwijderen. Op dit niveau legde ik mijn lot volledig in handen van anderen, ‘deskundigen’ die het moesten weten. Het was een onbewust niveau met een grote mate van afhankelijkheid. Dit duurde ongeveer tot mijn 30e toen ik in aanraking kwam met andere manieren.  

Dit is een volledig onbewust niveau er is hoegenaamd geen ‘bewustzijn’.

Het tweede niveau:

Hier beschouw ik ziekte nog steeds als iets van het lichaam en iets ongewensts maar er is al een ontluikend besef in mij dat het iets is waar ik zelf aan kan bijdragen. Er is al een zeker bewustzijn aanwezig. Het besef dat ik een immuunsysteem heb wat helpt me gezond te houden en dat ik dat kan beïnvloeden door goede voeding, bewegen, gezond leven. Ik leer dat ik preventief kan werken vanuit het besef: ziekte kun je voorkomen door ‘gezond’ te leven. Wat gezond leven inhoudt is mij vaak nog niet helemaal duidelijk. Hier ben ik nog steeds afhankelijkheid want hier vertrouw ik nog volledig op autoriteiten buiten mezelf.  Ik ontdek al wel de homeopathie en dat je ook op een natuurlijke wijze ziektes kunt genezen. In deze periode begin ik aan mijn eerste baan in de psychiatrie (Op mijn 33e) en daar leer ik een groep ‘deskundigen’ van dichtbij kennen. Ik ontdek dat die vaak veel minder deskundig zijn dan ik dacht, en dat het vinden van de juiste behandeling vaak een kwestie van trial en error is. Dat maakt dat mijn vertrouwen in deskundigen wat minder wordt. Maar nog steeds niet overal, de kennis die ik nodig heb om bijvoorbeeld de ‘juiste’ voeding te kiezen haal ik nog steeds bij ‘deskundigen’. Ik vertrouw op de gezondheidssites van de overheid, van de WHO en ik luister naar de goede raad van de dokter of professor. Ik kijk nog niet verder. Reclames en dergelijke hebben nog veel invloed op mij. ‘Melk de witte motor’ is zo’n slogan die jarenlang veel mensen aan het drinken van melk zette, omdat dat gezond zou zijn, mij gelukkig niet want ik vind melk vies, maar andere dingen doe ik wel. Ook de schijf van 5 is zo’n richtlijn die door mij braaf wordt opgevolgd.

Afhankelijkheid speelt ook hier nog steeds een grote rol, en de mate waarin ik bewust ben is minimaal.

Het derde niveau:

Hier krijgt ik al iets meer bewustzijn, want ik begin in te zien dat de organisaties en personen die ik klakkeloos geloofde en heb gevolgd  in hun adviezen niet altijd het beste met mij voor hebben.  Mijn twijfels aan allerlei dingen ontstaan doordat ik al een tijd geleden lid ben geworden van een actiegroep tegen kernenergie, ik lees erover en verdiep me erin en dan gaat het ene na het andere geloof overboord. Wetenschappers spreken het woord van degene die ze betaalt, universiteiten worden steeds meer gesponsord door bedrijven die gaan bepalen wat er wordt gestudeerd etc. Ik word kritischer en onderzoek van alles. Eerst nog voorzichtig, maar dan gaan er steeds meer heilige huisjes omver. Oude overtuigingen worden door mij losgelaten en nieuwe komen ervoor in de plaats, ik ben een veganist die macrobiotisch kookt en heel bewust met alles omgaat. Er wordt door mij kritisch naar veel dingen gekeken, en ik informeer me bij anderen. Er ontstaat steeds meer autonomie in mij. Ik durf onafhankelijk te denken, los van wat vrienden en familie vinden, los van wat de tv of krant beweert.  Ik neem niet meer alles aan voor waar, en ik ben bereid meerdere opinies tot me te nemen, ik durf openlijk de autoriteiten te wantrouwen. Hier begin ik heel duidelijk ‘zelf’ te denken. Op dit niveau vindt er vaak een voorzichtige omslag plaats van gezond leven op advies van…, naar gezond leven op basis van eigen onderzochte kennis. Men leest, onderzoekt, probeert uit en hervindt na een tijdje een nieuw evenwicht. Ik heb nu zelf gevonden wat het beste is voor mijn lichaam. Let wel het gaat hier nog steeds om het lichaam. De enige verandering is dat mijn geest zelf mag denken over mijn lichaam. Het bewustzijn is hier zover ontwikkeld dat het ziet dat het zelf kan kiezen en beslissen. Nadeel van deze positie is dat het nog vaak op een zwart-wit manier gebeurt. En dat geldt ook voor mij. Alles wat ik vroeger geloofde en heb aangenomen, wordt nu door mij verguisd en weggehoond. Ik ben nu lid van het andere kamp: het kamp: ‘alternatieve biologische macrobiotische voeding, en alternatieve geneeswijzen, ik ben nu tegenstander van datgene waar ik eerst in geloofde en op vertrouwde ‘de voedingsindustrie en de medische wetenschap’.  Ik ben dan ook heel kritisch en afkeurend naar mijn vorige (eigen) positie, en tracht voortdurend alles wat met die positie samenhangt af te wijzen en in diskrediet te brengen. Ik zoek ook voortdurend naar bewijzen van het eigen gelijk.

Er is qua bewustzijn niet zoveel veranderd met het voorgaande niveau. Ik ben wel ‘zelf gaan denken’ maar in dat denken slechts van positie gewisseld.

Het kantelmoment: De ervaring

Mijn ervaring die ik onderga rond mijn 40e jaar, en alles doet kantelen, vindt plaats wanneer ik door een collega die ik leer kennen in mijn baan in de psychiatrie deelneem aan een Vipassana meditatie-weekend. Na een aantal van deze weekends doe ik mee aan een 10-daagse retraite. 10 dagen in een kloostercel en dan 16 uur per dag mediteren. In je eentje. Ik begin vol goede moed. Het is zwaar maar draaglijk. Tot ik op de derde dag ziek word, ik krijg sinusitis, een aandoening die ik elke winter minstens twee keer krijg. Koorts hoofdpijn sinussen verstopt ect. Als deelnemer aan de retraite heb ik elke dag een persoonlijk gesprek met de begeleidende monnik. Over het proces en waar je tegenaan loopt. Ik besluit hem te vertellen dat ik naar huis moet naar de dokter om een antibioticakuur te halen. Ik ben ziek, ik moet stoppen. De monnik luistert bedachtzaam naar me, en zegt dan: als je blijft kom je erachter waarom je dit maakt. Ik zit tegen het plafond: MAAKT? Ik maak dit niet, ik krijg dit. Hij lacht, ik begrijp dat je dat denkt, maar als je blijft zul je zien dat je het zelf maakt. Alles in mij komt in opstand. Maar iets in mij wordt nieuwsgierig. Zou dat waar zijn? Zou ik dit echt zelf maken, en na enige overreding van de monnik besluit ik te blijven. Ik heb tenslotte niets te verliezen. Ik mediteer verder in mijn cel en krijg elke paar uur gezonde drankjes en hapjes voor mijn deur gezet. Ze zorgen goed voor me.  Ik mag echter niets innemen tegen de koorts of de pijn. Het wordt zwaar, ik heb hevige koorts en zweet enorm, mijn hoofd bonkt van de hoofdpijn en mijn keel kan niet meer slikken. Mijn neus zit verstopt en alles doet pijn. Pffff regelmatig denk ik, ik stop alsnog. Maar er is dat kleine stemmetje wat zegt, dan weet je nog steeds niet of het waar is. Dus ik blijf. Na drie dagen afzien, koorts zweten etc. krijg ik een flits van inzicht, echt als bliksem die inslaat. Ik weet opeens heel helder waardoor ik dit krijg, ik zie wat ik doe en altijd deed en waardoor ik het maak. 10 minuten later is de koorts weg en mijn neus is weer open. De hoofdpijn is weg, ik ben beter.  Ik heb dit ook nooit meer ‘gekregen’- gemaakt. De sinusitis is nog een keer bijna gekomen en toen zag ik dat ik ‘het’ weer deed. Het is een vorm van gedrag die dit veroorzaakt. Sinds die ervaring weet ik dat je ziekte zelf creëert. En dat je het dus ook kunt genezen. Zelf dus. Hierna kan ik niet langer vasthouden aan de oude overtuigingen dat ziektes van buiten komen, dat de oorzaken buiten mij liggen. Ik weet nu hoe het echt zit.

Ik ben plots een nieuw bewustzijn binnengegaan. De stap van buiten naar binnen is gezet.

Het vierde niveau:

Er begint langzaamaan in mij een ander soort bewustzijn te ontstaan, en dit gaat echt langzaam, er gaan jaren overheen. Ik begin te begrijpen en te ervaren (wat echt iets anders is dan erover te hebben gelezen want dat had ik al lang) dat mijn geest en mijn lichaam niet los van elkaar bestaan. Ik ga zien en voelen dat mijn geest inwerkt op mijn lichaam en mijn lichaam op mijn geest. Ik voel dat wanneer mijn geest langdurige stress ervaart dit een effect heeft op mijn lichaam.  Ik merk dat langdurig eten van minder verantwoorde voeding en het drinken van alcohol een effect heeft op mijn geest. Ik begin te herkennen dat mijn lichaam alle signalen van de geest oppakt en zich daarnaar gedraagt.  Dit gebeurt allemaal met kleine stapjes tegelijk, het zien dat de geest een belangrijke beïnvloeder is van het lichaam, en andersom. Maar ik heb op het moment dat ik het echt begrijp een enorme stap  gezet van: de oorzaak zoeken  buiten mezelf , naar de oorzaak zoeken binnen mijzelf.

Dit is een welhaast Copernicaanse wending. Een megagrote bewustzijnsverruiming. Hier komt ‘bewust’ bewust-zijn om de hoek kijken, echt ‘bewust zijn’ is datgene wat zich bewust wordt van zichzelf.

Mijn geest wordt zich bewust van zichzelf en van de kracht en macht die zij heeft. Heel voorzichtig ga ik de nieuwverworven kennis toepassen en begin in te zien dat de rol van de buitenwereld op mijn welzijn veel minder groot is dan ik aanvankelijk dacht. Ik wend me dan ook steeds vaker af van deze buitenwereld voor afleiding, doe mijn tv de deur uit, en keer me vaker naar binnen.  Ik mediteer regelmatig. Op het moment dat ik ziek wordt, ga ik naast het kijken naar eventuele oorzaken van buiten (heerst er een griepepidemie?) vrij snel op onderzoek in mijzelf. Wat in mij veroorzaakt deze ziekte?  Ik vind alle materiele zaken die ik voorheen genezende of gezondheid-brengende kracht toedichtte, minder belangrijk. Ik word me steeds bewuster van de invloed van immateriële zaken zoals mijn gedachten, emoties, vastzittende patronen, oude onopgeruimde zaken etc etc op mijn gezondheid. Ik span me in om mijn geest te zuiveren zodat mijn lichaam daarvan de vruchten mag plukken. Maar op dat moment zie ik ziekte nog wel als een ‘ongewenste’ situatie, die ik wil ‘oplossen’. Dus ik ga in mezelf aan de slag. In deze zelfde fase, die in mijn geval een aantal jaren duurt word ik me langzamerhand ook bewust van mijn houding naar de wereld, ik zie in dat strijden en posities innemen, niet leidt tot bewustzijn, noch van mij, noch van anderen. Ik trek me steeds meer terug uit die arena. Ik besef ook dat alles wat ik tot mij neem in woord en beeld ook ‘voeding’ is en dat beide zowel fysieke als non-fysieke voeding even belangrijk zijn en evenveel impact hebben op je lichaam alsook op je geest.

Er is nu een zich ontwikkelend steeds verder uitbreidend bewustzijn wat zich niet langer richt op ‘buiten’ maar op ‘binnen’.

Het vijfde niveau:

De ontwikkeling van het bewustzijn gaat door, als een keer dat pad is ingeslagen en men is het kantelpunt echt gepasseerd, dan is er eigenlijk geen weg terug. Dan is het onmogelijk nog strijd te voeren over voedsel of medicijnen.  Dat voel ik ook zo. Soms val ik nog wel eens even in de valkuil, om direct erna te struikelen over mijn eigen bewustzijn, die me dan terugfluit: Waar ben jij mee bezig? Als ik ziek word, wat meestal nog hoogst zelden gebeurt.  (Ik heb al 18 jaar geen arts bezocht of nodig gehad) Zet ik direct mijn zelfgenezend vermogen op actief. Ik weet inmiddels dat ik met mijn gedachten, overtuigingen, emoties, gevoelens alles kan creëren zowel ziekte als gezondheid. En ik besef dat als ik ziekte creëer ik daar nog iets wil leren.   Wat een verschil is met de eerdere niveaus: Ik kan al wel de ziekte omarmen als iets positiefs als een les. Maar ik wil er toch ook nog wel vanaf.  Maar het gaat nog verder een zich ontwikkelend bewustzijn is onstuitbaar. Ik creëer ook een redelijk stabiel niveau van aanwezigheid in mijn geest. (Niet mijn denkgeest) een soort constante waarnemer die observeert wat ik doe en hoe ik dat doe. Die vragen stelt als een soort Socrates. Wat doe je nu? Hoe denk je dat de ander dit ervaart? Waar ben je mee bezig? Weet je zeker dat je dit wilt doen? Etc. Het is ook hierdoor dat ik een veld om me heen creëer van fijne liefdevolle energie (geïnspireerd door de Hathors) ik plaats alles in mijn veld wat ik graag wil ervaren. Ik ben en blijf kerngezond. Ik spreek vaak tegen mijn lichaam en geef de opdracht om alles wat erin komt op te nemen als het goed is voor mij en af te voeren als het mij niet dient. Dat geldt zowel voor voeding als voor informatie, voor kritiek, voor alles wat er in de kosmos gebeurt, alles wat gestraald en gesprayd wordt en binnen kan komen. Er is een bewustzijn dat ervaart dat alles frequentie is, alles is vibratie. Dat wij dingen waarnemen als vaste dingen zegt niets over hoe de dingen werkelijk zijn. Vanuit dat gevoel is er geen denken meer in onderscheid, geen denken in beter en slechter. Ik heb respect voor alles wat op aarde is en leeft en dat is alles.

Dit bewustzijn ervaart de eenheid in alles, ziet geen afscheiding meer, begrijpt dat alles uit dezelfde bron komt, ziekte gezondheid…

Het zesde niveau:

Dit uitdijend bewustzijn wordt zich ook bewust van andere sferen en andere vibraties en andere ‘aanwezigheden’ die je met het ‘normale gangbare ‘bewustzijn niet kunt waarnemen. Ik voel de energie van dieren, ik kan met ze communiceren, ik begrijp waarom dieren hier zijn, wat ze mensen komen brengen. Ik weet waarom zij ziek zijn en wat hun boodschap daarmee is aan hun ‘baasjes’.  Ik kan ook met de sferen communiceren waar onze dierbaren heen zijn gegaan na hun overgang en met hen communiceren. En dit bewustzijn laat me ook ervaren dat ruimte en tijd slechts begrippen zijn en geen realiteit. Het laat me zien dat alles hier en nu gebeurt, er wordt door dat bewustzijn geen lineaire tijd ervaren. Ook plaats is een relatief begrip, dit bewustzijn verplaatst zich moeiteloos naar elke plaats denkelijk in de kosmos

 Zoals ik het beschrijf lijkt het een lineair proces, wat het natuurlijk niet is, je valt soms terug en beweegt je heen en weer tussen de verschillende niveaus. Hoewel als je een keer het kantelpunt hebt gepasseerd dan kun je niet meer terug in het ‘de oorzaken buiten jezelf zoeken’ denken. Dat is dat niet langer een gebied waar je je thuis voelt. Ik weet ook niet of er ooit een eind komt aan de niveaus, maar er is nu een niveau in het bewustzijn aangeboord die alles ervaart als ‘een’. Er is niets wat niet deel is van het AL, er is dus ook niets wat ongewenst is waar je je tegen zou moeten verzetten. Alles is. Als er nu ziekte is, is het omarmen als deel van alles, de eerste stap, omarmen en accepteren en zien wat het komt doen. Zonder de behoefte om het te veranderen. Ik eet ook alles waar ik zin in heb, alles is energie en ik kan elke energie transformeren tot energie die mij dient. Als liefde de frequentie is waar op je je afstemt dan ben je onkwetsbaar en zo voelt het ook.

Dit bewustzijn begrijpt steeds meer zichzelf als een alomvattende schaal, er is niets buiten mij, alles is in mij, en ik ben de kracht en de creator van het leven wat ik nodig heb om datgene te doen wat mijn bijdrage is aan de ontwikkeling van de kosmos. Dit bewustzijn weet dat het pure liefde is…

Tanni Koens

14 februari 2019